text
stringlengths 17
1.59M
|
|---|
<s>SUĐENjE ORIĆU: Svjedok – Posmrtni ostaci sudije Ilića pronađeni na smetlištu u Zalazju</s><s>SARAJEVO, 10.</s><s>MAJA /SRNA/ - Svjedok Tužilaštva BiH Jelica Ilić rekla je danas u Sudu BiH da su posmrtni ostaci njenog muža Slobodana, koji je ubijen 12. jula 1992. godine, pronađeni tokom ekshumacije na deponiji smeća u Zalazju.</s><s>U nastavku suđenja ratnom komandantu takozvane Armije BiH u Srebrenici Naseru Oriću i pripadniku te vojske Sabahudinu Muhiću za zločine nad srpskim zarobljenicima na području Srebrenice 1992. godine, Ilićeva je navela da je tokom identifikacije tijela, kojoj je prisustvovao njen sin, na kostima ruku pronađena burma.</s><s>"Sin je mislio da li da je uzme ili ne.</s><s>Drugi sin mi je rekao da ni danas ne zna šta je on s tim uradio", rekla je Ilićeva.</s><s>Ona je potvrdila da je supruga, koji je bio sudija u Osnovnom sudu u Srebrenici, a potom u Sudu za prekršaje u Bratuncu, posljednji put vidjela sredinom juna 1992. godine u Bratuncu.</s><s>"Bili smo skupa oko pola časa.</s><s>Rekao mi je da su svi njegovi iz sela otišli u Zalazje i da ide i on s njima.</s><s>U Zalazju su bili teški životni uslovi, a on je djelovao iscrpljeno i bio je neobrijan", rekla je Ilićeva.</s><s>Nakon tog susreta, rekla je da je sa dva sina otišla "trbuhom za kruhom".</s><s>Brala je maline u Poljoprivrednom dobru u Šapcu, gdje je ostala do 12. jula 1992. godine, kada je od žene kod koje je stanovala, a koju su nazvali telefonom, saznala "da je na Zalazju pokolj i da ne znaju šta je sa Slobodanom".</s><s>"Došla sam sa sinom ispred Doma zdravlja u Bratuncu gdje su bila izložena tijela ubijenih.</s><s>Slobodana nije bilo.</s><s>Čula sam da je odveden u Srebrenicu.</s><s>A kada je vršena ekshumacija, nađen je zatrpan na deponiji smeća u Zalazju", izjavila je Ilićeva.</s><s>Ona je dodala da su skeletni ostaci poginulih u Zalazju sahranjeni 12. jula 2012. godine u Bratuncu.</s><s>Ilićeva je rekla i da je nakon ovih dešavanja oboljela, da joj je i nakon toliko godina teško o tome govoriti, te da se današnjem ročištu odazvala iz poštovanja prema Sudu, od kojeg očekuje da najstrože osudi počinioca ovog strašnog zločina, bez obzira o kome je riječ.</s><s>Ove njene riječi izazvale su podsmijeh i neumjesne komentare Orićevih pristalica koji su i danas prisustvovali suđenju.</s><s>Tužilac Miroslav Janjić odustao je od ispitivanja najavljenog svjedoka Taiba Delimustafića.</s><s>Naser Orić i Sabahudin Muhić optuženi su da su 1992. godine u mjestima Zalazje, Lolići i Kunjerac ubili trojicu zarobljenika srpske nacionalnosti - Slobodana Ilića, Milutina Miloševića i Mitra Savića.</s><s>Suđenje će biti nastavljeno 31. maja. http://www.srna.rs/novosti/400260/posmrtni-ostaci-sudije-ilica-pronadjeni-na-smetlistu-u-zalazju.htm</s> |
<s>Tešanjska veza: Prijava vodi do Bakira Izetbegovića?!</s><s>Sreda, 24 jul 2013</s><s>Podrška "Almi grupi"</s> |
<s>četvrtak, 31. maj 2012, 13:02 -> 13:16 Advokati Ratka Mladića ponovo zatražili odlaganje suđenja za šest meseci, zato što, kako su naveli, još nisu dobili sve dokaze koje tužioci nameravaju da upotrebe na početku suđenja.</s><s>Odbrana bivšeg komandanta Vojske Republike Srpske Ratka Mladića, optuženog za genocid nad nesrbima u BiH, ponovo je zatražila da suđenje Mladiću bude odloženo za šest meseci zato što joj tužilaštvo još nije obelodanilo sve dokaze na šta je po pravilima obavezno.</s><s>Raspravno veće zakazalo je iskaz prvog svedoka optužbe za 25. jun, pošto je 16. i 17. maja saslušalo uvodnu reč tužilaštva.</s><s>Prvo svedočenje prethodno je bilo zakazano za 25. maj, ali je odloženo, na zahtev odbrane zato što joj tužilaštvo nije na vreme dostavilo sav dokazni materijal.</s><s>U današnjem podnesku, Mladićevi branioci Branko Lukić i Miodrag Stojanović zatražili su od veća predsedavajućeg Alfonsa Orija da ponovo razmotri svoju odluku o početku suđenja zato što još nisu dobili sve dokaze koje tužioci nameravaju da upotrebe na početku suđenja.</s><s>Kako tvrde, to im je juče potvrdilo i samo tužilaštvo.</s><s>Branioci su naznačili i da im je dodatno vreme potrebno i da bi u ogromnom materijalu pronašli dokumente koje mogu da iskoriste u unakrsnom ispitivanju svedoka optužbe.</s><s>Ocenjujući da je to slučaj bez presedana u praksi Tribunala, Mladićeva odbrana je naglasila da je u drugim procesima, poput vrlo sličnog suđenja Radovanu Karadžiću, "standard da se ti materijali odbrani dostave i učine dostupnim tri meseca pre prvog svedočenja".</s><s>Branioci Lukić i Stojanović zatražili su, stoga, da posle ponovnog razmatranja sudije odlože početak dokaznog postupka tužilaštva za šest meseci.</s><s>Optužnica generala Mladića (69) u 11 tačaka tereti za genocid, zločine protiv čovečnosti i kršenja zakona i običaja rata.</s><s>U dve tačke, Mladić je optužen za genocid u Srebrenici i još sedam bosanskih opština - Bratuncu, Foči, Ključu, Prijedoru, Sanskom Mostu, Vlasenici i Zvorniku.</s><s>Devet tačaka optužnice na teret mu stavljaju progon, istrebljenje, ubistva, deportaciju, prisilno premeštanje, terorisanje i nezakonite napade na civle i uzimanje talaca.</s><s>Optužnica protiv Mladića usredsređena je na progon Muslimana i Hrvata iz 20 opština širom BiH; terorisanje stanovnistva Sarajeva kampanjom artiljerijskih i snajperskih napada; genocid nad više od 7.000 Muslimana u Srebrenici u julu 1995. i u još sedam opština u BiH i uzimanje za taoce "plavih šlemova" UN.</s><s>U prvim pojavljivanjima pred sudom, početkom juna i jula prošle godine, Mladić je odbio da se izjasni o krivici, ali je optužbe nazvao "monstruznim" i "gnusnim".</s><s>Predsedavajući sudija Ori, u skladu sa pravilima suda, u spis je uveo da je Mladić izjavio da nije kriv.</s><s>Pored predsedavajućeg Orija iz Holandije, članovi raspravnog veća u procesu protiv Mladića su još sudije Kristof Flige iz Nemačke i Bakone Moloto iz Južne Afrike.</s><s>Tokom dokaznog postupka, optužba će u spis uvesti izjave 413 svedoka, od kojih će se samo 148 pojaviti u sudnici.</s><s>Iskaz većine svedoka - koji su veće svedočili na drugim suđenjima pred Tribunalom - biće, radi uštede vremena, uvedene u dokaze u pisanom obliku, a Mladićevi branioci će ih zatim unakrsno ispitivati.</s><s>Samo sedam svedoka iskaze će dati "uživo".</s><s>Za izvođenje dokaza, tužioci imaju na raspolaganju 200 radnih sati.</s><s>Prvu optužnicu protiv Mladića, Tribunal je podigao 25. jula 1995, ali je on na slobodi ostao do 26. maja 2011. godine, kada su ga vlasti Srbije uhapsile u Lazarevu kod Zrenjanina.</s><s>Pet dana kasnije, izručen je Tribunalu. http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/134/%D0%A5%BE%D0%B4%D0%BB%D0%B0%D0%B3%D0%B0%D1%9A%D0%B5.html</s> |
<s>SARAJEVO, 30.</s><s>JANUARA /SRNA/ - Svjedok Veljko Pekić rekao je u nastavku suđenja desetorici optuženih za zločine nad Srbima u Orašju 1992. godine da je njegov brat Luka od posljedica mučenja preminuo u logoru u Donjoj Mahali, a da su Slobodan Pantić i Cvijetin Maksimović kasnije spominjali da su Luku tukli i mučili Mato Živković zvani Rakijica, izvjesni Marko i Pera Vincetić zvani Konj.</s><s>Pekić, svjedok Tužilaštva BiH, ispričao je da je Luku posljednji put vidio 17. ili 18. maja 1992. godine, kada su ga na punktu u Donjem Rakiću zarobili pripadnici HVO-a i odveli u logor u Donju Mahalu.</s><s>On je dodao da je od Slobodana i Cvijetina, koji su zatvoreni nekoliko dana prije Luke, čuo da su ga tukli više nego ostale, a da tada nisu znali ko je to radio.</s><s>"Kada su razmijenjeni, rekli su mi da su Luku sjekli po bedrima, po ranama posipali so, zabijali mu šrafciger u šaku.</s><s>Kasnije su u vezi sa tim spominjali nekog Živkovića Rakijicu, nekog Marka i Peru Vincetića", istakao je Veljko Pekić.</s><s>Tokom svjedočenja naveo je da su mu Slobodan i Cvijetin rekli da je Luka preminuo od posljedica mučenja, nakon čega su ga njih dvojica u vreći iznijeli na hodnik, odakle su ga preuzeli policajci, ubacili u kombi i odvezli.</s><s>Pekić je rekao da nikada nije pronašao posmrtne ostatke brata.</s><s>Svjedok Ljubica Malinković izjavila je da je supruga Manojla ispratila iz kuće 19. novembra 1992. godine, kada se priključio Gradiškoj brigadi Vojske Republike Srpske, te da se "vratio u vreći" 6. avgusta 1993. godine, kada je razmijenjen.</s><s>Malinkovićeva je rekla da je čula da je njen suprug zarobljen i da je u decembru 1992. godine ubijen u logoru u Donjoj Mahali.</s><s>"Niko mi nije htio reći šta se, u stvari, s njim desilo, pa ni u Štabu.</s><s>Sve to mi je do danas ostalo nekako maglovito.</s><s>Njegov nestanak sam prijavila Crvenom krstu, a kada su pronađeni njegovi ostaci, sahranjen je u Crnoj Gori", izjavila je ova sedamdesetšestogodišnja žena.</s><s>Svjedok Dragan Tadić rekao je da je po izlasku iz logora u Donjoj Mahali čuo da su njegov rođak Vujadin Goranović, Mihajlo Škiljević i Dragan Jelić izvedeni iz logora u Donjoj Mahali, ali da ne zna kako su nastradali.</s><s>"Vujadinovo tijelo pronađeno je kod Sremske Mitrovice i prebačeno u Banjaluku.</s><s>Niko od rodbine nije ga preuzeo", izjavio je Tadić.</s><s>Svjedok Dejan Vasiljević iz Bukove Grede rekao je danas da mu je djed Arsenije ispričao ono što je čuo za pogibiju njegovog oca Lazara 8. maja 1992. godine.</s><s>"Ja sam bio mali i ne sjećam se svega šta je djed pričao.</s><s>Zapamtio sam da je rekao da je u selo ušla hrvatska vojska i snage iz Požege, da su sve uhapsili i odveli ispred čitaonice u centru sela, te da je kasnije čuo da je otac poginuo", rekao je Vasiljević.</s><s>Vasiljević je dodao da mu je djed rekao da je i on, sa ostalim mještanima, bio ispred čitaonice, odakle su odvedeni u logor u Donju Mahalu.</s><s>"Pričao je da je ispitivan u vezi sa šipkom za koju su pretpostavili da je antena radio-stanice, a riječ je o šipki za čišćenje oružja, što je potvrdio jedan vojnik.</s><s>Rekao mi je da je dobio samo tri udarca i da ga više nisu tukli, te da je pušten tokom ljeta", rekao je Vasiljević.</s><s>Tužilac Milanko Kajganić pročitao je izjavu preminulog Arsenija Vasiljevića, koju je u svojoj kući dao pripadnicima CJB Doboj 16. avgusta 2016. godine.</s><s>Tada je, između ostalog, naveo da su 9. maja 1992. godine mještane Bukove Grede hrvatski vojnici odveli u centar sela, gdje su Stojana Sarića tukli pendrecima.</s><s>"Doveden je i Lazar, koji je sa još nekoliko ljudi gurao kolica sa oružjem.</s><s>Poslije su negdje odvedeni i više ga nisam vidio.</s><s>Nas su prvo odveli u neku kuću da damo izjavu.</s><s>Mene su pitali za oružje u selu, a pošto ništa nisam znao, jedan vojnik me pendrekom počeo tući po glavi, rukama, nogama, pa i po tabanima.</s><s>Bolove sam mogao podnijeti, ali gore mi je bilo poniženje koje sam tada doživio.</s><s>Kasnije sam čuo da me je tukao Rakijica", navodi se u iskazu ovog svjedoka.</s><s>Sutradan je, kako je rekao, prebačen u logor u Donju Mahalu, u fiskulturnu salu škole u kojoj su već bili zatvoreni Srbi iz Orašja, s kojima nisu smjeli komunicirati.</s><s>Vasiljević je izjavio da je tri nedjelje išao na kopanje rovova, te da je razmijenjen 15. avgusta 1992. godine.</s><s>Za zločine u Orašju optuženi su general HVO-a Đuro Matuzović, Ivo i Tado Oršolić, Marko Dominković, Joso Nedić, Marko Blažanović, Mato i Anto Živković, Stjepo Đurić i Mirko Jurić.</s><s>Prema optužnici, oni su zločine počinili kao pripadnici komandnih struktura HVO-a, te vojne i civilne policije u Orašju.</s><s>Na teret im je stavljeno da su počinili progon srpskog stanovništva, i to ubistvima, zatvaranjem, mučenjem, silovanjima i drugim radnjama.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 6. februar. http://www.srna.rs/novosti/662830/pekic-brat-luka-preminuo-od-posljedica-mucenja.htm</s> |
<s>29.12.2015 22:21 | Srna Priština - Elma Đušinac, koja je u BiH osumnjičena za povezanost sa terorizmom, privedena je danas na administrativnom prelaz Brnjak, na putu Novi Pazar - Zubin Potok, rečeno je Srni u Kosovskoj policiji.</s><s>Ona je oko 14.00 časova zaustavljena na prelazu, odakle je sprovedena u policijsku stanicu u južnoj Kosovskoj Mitrovici, navode u policiji.</s><s>U Kosovskoj policiji kažu da će Elma Đušinac biti naknadno ispitana pošto je "poslije hapšenja preživjela traume".</s><s>Elma Đušinac, porijeklom iz Bošnjačke mahale u sjevernoj Kosovskoj Mitrovici, uhapšena je 25. novembra u Kalesiji u BiH zbog sumnje u povezanost sa terorizmom, te da je predstavljala moguću prijetnju.</s><s>Pripadnici Agencije za istrage i zaštitu BiH uhapsili su je zajedno sa suprugom Enesom Mešićem koji je nedugo poslije hapšenja pušten na slobodu.</s><s>On je bio u grupi lica koja su privedena 3. septembra 2014. u policijskoj akciji kodnog naziva "Damask", a koja se dovode u vezu sa terorizmom.</s><s>Elma Đušinac je 22. decembra deportovana u Srbiju i izrečena joj je mjera protjerivanja sa zabranom ulaska u BiH u periodu od pet godina jer je proglašena prijetnjom po nacionalnu bezbjednost.</s><s>Ona je potom sedam dana boravila u Novom Pazaru.</s><s>Danas je sa ocem krenula za Kosovsku Mitrovicu, gdje im je porodična kuća. http://www.glassrpske.com/novosti/srbija/Privedena-Elma-Djusinac/200077.html</s> |
<s>05. 12. 1990.</s><s>SARAJEVO Pregovori o sastavu nove bosansko-hercegovačke vlade i o podjeli funkcija u republičkoj Skupštini među trima nacionalnim strankama – pobjednicima na nedavnim izborima u BiH – veoma dobro napreduju – rekao je danas na konferenciji za štampu predsjednik SDA Alija Izetbegović i naglasio: »Bosna je spašena od rasula i njena sudbina će se rješavati ovdje«.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 06. 12. 1990.</s><s>12. 12. 1990.</s><s>SARAJEVO Na prvim posleratnim višestranačkim izborima u BiH najviše mandata u oba skupštinska vijeća dobila je SDA – 86, SDS ima 72, a HDZ 44 poslanička mjesta.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 13. 12. 1990. 14. 12. 1990.</s><s>BEOGRAD Predsjednik Republike Srbije Slobodan Milošević, primio je dr Radovana Karadžića, predsjednika SDS BiH i predsjednika Srpskog nacionalnog vijeća BiH sa grupom privrednika.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 15. i 16. 12. 1990. 16. 12. 1990.</s><s>SARAJEVO Stranke pobjednice, mada su to najavile za prošli petak, nisu do danas postigle dogovor o rasporedu ministarskih fotelja u BiH, niti o ostalim čelnim funkcijama.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 17. 12. 1990.</s><s>19. 12. 1990.</s><s>SARAJEVO Izvršni odbor Glavnog odbora SDA kandidovao je predsjednika ove muslimanske stranke Aliju Izetbegovića za predsjednika Predsjedništva Bosne i Hercegovine.</s><s>To je danas izjavio potpredsjednik SDA Muhamed Čengić i time otklonio bilo kakve pretpostavke da bi budući predsjednik ove Republike mogao biti Fikret Abdić, koji je na izborima dobio najviše glasova.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 20. 12. 1990. 20. 12. 1990.</s><s>SARAJEVO KONSTITUIRAJUĆA SJEDNICA SKUPŠTINE BiH Poslije nekoliko sati odlaganja konačno usaglašen tekst svečane izjave koju daju poslanici i članovi Predsjedništva.</s><s>Današnjim zasjedanjem skupštine u BiH je i zvanično uspostavljena nova vlast.</s><s>Koalicija tri nacionalne stranke – SDA, SDS I HDZ – medjusobno je podijelila sva ključna mesta u državnoj vlasti.</s><s>Predsjednik Predsjedništva BiH je Alija Izetbegović, predsjednik Skupštine mr Momčilo Krajišnik, predsjednik Vlade Jure Pelivan, generalni sekretar Skupštine Avdo Čampara, predsjednik Vijeća gradjana dr Abdulah Konjicija, Vijeća opština Petrko Čančar i potpredsjednik Skupštine Marijofil Ljubić.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 21. 12. 1990. 27. 12. 1990.</s><s>SARAJEVO Srpski narod u BiH učiniće sve da se Jugoslavija sačuva kao federalna zajednica bez obzira na broj federalnih jednica.</s><s>Ako to ne bude moguće, srpski narod će nastojati da ostane u jednoj državi, odnosno neće se dozvoliti »komadanje srpskog naroda« istakao predsjednik SDS Radovan Karadžić na današnjoj konferenciji za štampu.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 28. 12. 1990.</s> |
<s>13/12/2016 | 14:20 ⇒ 14:23 | RTRS Prvi svjedoci odbrane na suđenju Naseru Oriću i Sabahudinu Muhiću, koji su sredinom jula 1992. godine učestvovali u napadu tzv Armije BiH na selo Zalazje u opštini Srebrenica rekli su da nakon akcije nisu vidjeli zarobljene pripadnike Vojske Republike Srpske.</s><s>Zaštićeni svjedok 02, koji je svjedočio iza paravana, rekao je da je bio 12. jula 1992. godine na koti Zanik odakle se vidi selo Zalazje, kako je kazao, “kao na dlanu“.</s><s>Pojasnio je da su se tada odvijale žestoke borbe, istaknuvši da je tog dana obavješten da je ranjen Naser Orić. “Nisam vidio da je neko zarobljen.</s><s>Nisam čuo da je neko zarobljen“, kazao je zaštićeni svjedok, tvrdeći da mu za svjedočenje protiv Orića "prošle i pretprošle godine iz Srbije nuđen novac i evakuacija porodice".</s><s>Drugi svjedok Sabit Halilović takođe je kao pripadnik jedinice Zulfe Tursunovića učestvovao u napadu tzv Armije BiH na Zalazje.</s><s>U ovom napadu je ranjen, a u bolnici ga je posjetio Tursunović, koji mu je rekao da je on ubio sudiju Slobodana Ilića.</s><s>Halilović je imao 84 gelera i kaže da mu je Zulfo i kasnijih godina govorio: “Osvetio sam ti svaku ranu.</s><s>Ubio sam njihovog pengu, poglavicu“.</s><s>Kad bi ga svjedok zezao možda ga je ubio neko drugi jer je bio u zasjedi, odgovarao bi: “Nije važno ko je, dva sam okvira i ja ispucao“.</s><s>Orić i Muhić su optuženi za ubistvo tri ratna zarobljenika srpske nacionalnosti u selima Zalazje, Kunjerac i Lolići.</s><s>Prema optužnici, Orić je bio komandant štaba Teritorijalne odbrane tzv.Armije BiH, a Muhić pripadnik tih snaga.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 27. decembar. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=234412</s> |
<s>Predmet "Nezirović": Optužnica za ratne zločine nad Srbima u Posavini</s><s>30/09/2015 | 10:26 | Izvor: SRNA Tužilaštvo BiH podiglo je protiv Almaza Nezirovića /56/ iz Dervente optužnicu, koja ga tereti da je sredinom 1992. godine počinio ratne zločine nad žrtvama srpske nacionalnosti na području Dervente i Broda.</s><s>Neziroviću se na teret stavlja da je za vrijeme rata u BiH, kao pripadnik Vojne policije 103. derventske brigade HVO, postupao suprotno odredbama međunarodnog humanitarnog prava i Ženevskih konvencija o zaštiti civilnih lica za vrijeme rata, tako što je počinio ratne zločine nad žrtvama srpske nacionalnosti na području Dervente i Broda, saopšteno je iz Tužilaštva BiH.</s><s>Prema navodima optužnice, Nezirović je od kraja aprila do kraja maja 1992. godine, u logorima Rabić i Silos polje u opštini Derventa i logoru u naselju Tulek, opština Brod, gdje su bili nezakonito zatvoreni srpski civili sa područja Dervente, sam ili zajedno sa drugim pripadnicima HVO-a učestvovao u mučenju i nečovječnom postupanju, nanošenju velikih patnji i povreda tjelesnog integriteta i zdravlja žrtava.</s><s>U optužnici se navodi da je Nezirović u više navrata u svojstvu stražara u logoru mučio i na izrazito ponižavajući način zlostavljao, te premlaćivao zatvorenike.</s><s>Nezirović je zlostavljanja vršio nekada sam, a nekada sa drugim pripadnicima HVO-a, žrtve zlostavljanja bili su zatvorenici srpske nacionalnosti iz okoline Dervente.</s><s>Riječ je o nekoliko desetina civila različite starosti, koji su nezakonito zatvarani u logore, a od nanesenih povreda ostale su im trajne posljedice po fizičko i psihičko zdravlje.</s><s>Optužnica tereti Nezirovića da je počinio krivično djelo ratni zločin protiv civilnog stanovništva.</s><s>Nezirović je početkom jula iz SAD izručen BiH i nalazi se u pritvoru.</s><s>Optužnica je proslijeđena Sudu BiH na potvrđivanje. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=169933</s> |
<s>petak, 13. mar 2015, 19:01 -> 00:19 Pripadnici Državne agencije za istrage i zaštitu (SIPA) Bosne i Hercegovine uhapsili su pet osoba zbog postojanja osnova sumnje da su počinile krivično delo terorizam.</s><s>Hapšenje se dogodilo u okviru međunarodne policijske akcije.</s><s>U akciji pod nazivom "Beneluks", koja se sprovodi zajedno sa policijskim organima Holandije i Švedske, među uhapšenima su trojica državljana BiH i jedan državljanin Švedske, prenosi Tanjug.</s><s>Federalna televizija objavila je kako su na graničnome prelazu na izlazu iz BiH u Bosanskom Brodu uhapšeni Šveđanin arapskog porekla Osman Abdel Salah, dvojica državljana BiH Adis Ramić i Enver Džanko.</s><s>U Sarajevu su, prema navodima medija, uhapšeni Amar Šljivo, a kasnije još jedna osoba za koju se navode samo inicijali Ž.M. (41).</s><s>Oni su imali nameru da improvizirane eksplozivne naprave, koje su prethodno preuzeli u Sarajevu, prevezu do Švedske.</s><s>FTV je objavila fotografije eksplozivnih naprava u obliku kanistera sa satnim mehanizmom na vrhu, obljepljenje selotejpom.</s><s>Prema navodima Federalne televizije, izrada eksplozivnih naprava bila je naručena iz Holandije, a krajnja destinacija je bila Švedska, gde je trebalo izvesti teroristički napad.</s><s>Po eksplozivne naprave juče su u Sarajevo došle dve osobe iz Švedske.</s><s>SIPA ih je pratila dva dana, a nakon što su preuzeli eksploziv, smestili su ga u krov automobila.</s><s>Pretresen je i kafić Amara Šljive u sarajevskom naselju Grbavica.</s><s>Šljivo je, kako se navodi, bivši policijski specijalac i od ranije je poznat policiji zbog izvršenja više krivičnih dela.</s><s>Svih pet uhapšenih osoba će biti predato Tužilaštvu BiH na dalje postupanje, navodi se u saopštenju SIPA. http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/11/Region/ti+bomba%C5%A1i+spre%C4%8Deni+da+odu+na+Zapad.html</s> |
<s>Svjedok vidio izmasakrirane civile i srpske vojnike na Čemernu</s><s>Petak, 30 avgust 2019</s><s>SARAJEVO, 29.</s><s>AVGUSTA /SRNA/ - U nastavku suđenja optuženim u predmetu "Džemal Hadžić i drugi" za zločine nad srpskim civilima u ilijaškom selu Čemerno u junu 1992. godine, svjedok Tužilaštva BiH Savo Cvijetić rekao je da je nakon napada muslimanske vojske vidio izmasakrirane civile i srpske vojnike koji su bili u selu.</s><s>"Ispred nove kuće Dragana Damjanovića vidio sam gole do pojasa i vezanih ruku Nenu Mikića i Milovana Maleševića, kojima su grudi i leđa bili isječeni nožem.</s><s>Tu sam vidio i Gojka Đurđića, Radomira Jeftića i Manojla Đuku", izjavio je Cvijetić.</s><s>On se prisjetio da je iza kuće ubijen Žarko Malešević, dok je iza stare kuće Damjanovića pronađen Novo Cvjetković, čije tijelo je tek prepoznao njegov brat Ranko kada je preneseno u Okruglicu.</s><s>Govoreći o porodici Bunjevac koja je izbjegla na Čemerno, Cvijetić je rekao da su ubijeni Milosava, Ranko, Miloš i Đorđe, a da je Goran, čija je supruga takođe nastradala, ranjen.</s><s>Cvijetić je dodao da je ubijen i Momir Bunjevac, navodeći braniocima optuženih da on nije bio vojno angažovan.</s><s>Prema njegovim riječima, tokom napada na Čemerno, Milinko Trifković, njegova supruga i maloljetni sin Rajko smrtno su stradali, dok je kćerka Branka ranjena i, zajedno sa Nenadom Obradovićem zvanim Brico, helikopterom prebačena na liječenje.</s><s>Cvijetić je svjedočio da su u štali izgorjeli Miro Janković, Svetozar Kapetanović i Ljubiša Lazendić.</s><s>"Južno od sela, na đubrištu sam zatekao ubijenu Spasu Damjanović i njene dvije kćerke, čijih imena se ne mogu sjetiti.</s><s>Nisam zagledao u kakvom stanju su bile jer sam se, poslije svega, osjećao veoma loše", izjavio je svjedok.</s><s>Cvijetić je na početku svjedočenja rekao da je kao pripadnik Okrugličkog bataljona u sastavu Ilijaške brigade Vojske Republike Srpske, sa saborcima, 9. juna 1992. upućen na Čemerno kako bi zaštitili stanovništvo i veliki broj izbjeglica koji su tamo tražili spas od ratnih dešavanja.</s><s>"Gojko Đurđić je vozio `tamić` u kojem su sa mnom bili Sekula Gavrić, Vaso Zekić, neki Siniša iz Sarajeva, Gojko Đurđić, Žarko Malešević, Milovan Rašević i Nenad Mičić.</s><s>Gore smo stigli oko dva časa popodne i zatekli manji broj srpskih vojnika koji su došli ranije", ispričao je Cvijetić.</s><s>On je dodao da su "čuli da bi mogao biti napad iz pravca Mahmutovića Rijeke i Okruglice".</s><s>"Mi smo do večeri bili raspoređeni da čuvamo stražu iznad, a onda prebačeni na livadu ispod sela", ispričao je Cvijetić.</s><s>Prema njegovim riječima, sve je bilo mirno do 5.00 časova ujutro, 10. juna, kada je počeo napad i kada je prvi put "vidio topove pod međom" za koje nije znao.</s><s>Cvijetić je rekao da je tada počela pucnjava iz pravca Čemernice, te napad na selo.</s><s>"Čula se dreka, galama, žene su vrištale.</s><s>Čule su se komande `opkoli, hvataj ga, Durak kreni, Durak opkoli sa svojima`, i ženski glas koji viče `Buzgija kume`", svjedočio je Cvijetić.</s><s>On je rekao da sa mjesta na kojem se nalazio nije mogao da vidi ko je na koga pucao i ko je koga ubio, a da je zbog naviranja neprijateljskih vojnika sa obje strane, morao da se povuče iz sela.</s><s>"Kad sam se sa Sekulom Gavrićem izvukao iznad sela, vidio sam da već gori Milenkova kuća, dok sam iz pravca kuće Dragana Damjanovića čuo komandu `Staru kuću pretresi i zapali`.</s><s>Kuća, u kojoj je bio Dragan sa majkom, ipak nije zapaljena", ispričao je Cvijetić.</s><s>Svjedok je rekao da su nakon dva časa skrivanja i bježanja od muslimanskih vojnika, on i Gavrić stigli u Karaulu, gdje su sreli srpsku vojsku i civile koji su krenuli na Čemerno.</s><s>Cvijetić je rekao da se odmah s njima vratio nazad i zatekao stravičan prizor koji nikada neće zaboraviti.</s><s>Tužilaštvo BiH optužilo je Džemala Hadžića, Teufika Turudića, Džemala Smolu, Senada, Harisa i Benjamina Sikiru, Enesa Duraka, Mirsada, Nusreta i Mirzeta Bešliju, te Hamdiju Spahića da su krajem maja i u prvoj polovini juna 1992. godine zajedno sa drugim licima svjesno učestvovali u udruženom zločinačkom poduhvatu u selu Čemerno.</s><s>Optužnica bivše pripadnike Teritorijalne odbrane i aktivnog i rezervnog sastava policije tadašnje RBiH tereti da su 10. juna 1992. godine napali Čemerno u kojem su ubili 30 Srba, među kojima je najmlađa žrtva imala 16, a najstarija više od 80 godina.</s><s>Ubijeno je desetak žena, a u napadu je paljena pokretna i nepokretna imovina Srba koji su mučeni i ubijani.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 5. septembar. http://89.111.245.19/novosti/717991/svjedok-vidio-masakrirane-civile-i-srpske-vojnike-na-cemernu.htm</s> |
<s>Tužilaštvo BiH: Zatraženo produženje pritvora Emiru Ališiću</s><s>Ponedeljak, 18 maj 2020</s><s>Srna | 18.05.2020 | Glas Srpske SARAJEVO - Tužilaštvo BiH zatražilo je produženje pritvora Emiru Ališiću, optuženom za protivzakonito formiranje i pridruživanje stranim paravojnim ili parapolicijskim formacijama u Siriji.</s><s>Tužilac Biljana Golijanin navela je da je osnovana sumnja protiv Ališića vidljiva u optužnici koja je, nakon sprovedene istrage podignuta, a potom potvrđena.</s><s>Branilac Bakir Hećimović smatra da apsolutno ne postoje nikakvi razlozi da se produži pritvor jer zbog stanja u kojem se trenutno nalaze BiH i Evropa ne postoji mogućnost da bi Ališić mogao ponoviti djelo, s obzirom da je smanjena mogućnost kretanja.</s><s>Hećimović je predložio najstrožije mjere zabrane za Ališića – zabranu napuštanja boravišta, kojom bi bila uklonjena mogućnost ponavljanja djela, te zabranu kontakata, kojom bi bila ukinuta mogućnost uticaja na svjedoke, prenosi Birn.</s><s>U optužnici je navedeno da je Ališić krajem 2013. godine napustio BiH i otputovao u Tursku, odakle se ilegalno prebacio u Siriju, gdje se u okviru više formacija borio u strukturama takozvane Islamske države od 2013. do 2019. godine.</s><s>Početkom 2019. godine, prilikom sloma i pada ove terorističke organizacije, zarobile su ga kurdske snage.</s><s>Ališić je u decembru 2019. avionom deportovan u BiH zajedno sa Jasminom Keserovićem, Armenom Dželkom, Senadom Kasupovićem, Hamzom Labidijem, Muharemom Dunjićem i Milaremom Berbićem zbog sumnje da su u Siriji ratovali na strani organizacija koje su UN proglasile terorističkim.</s><s>Suđenje Dželki i Keseroviću počelo je početkom maja. https://www.glassrpske.com/cir/novosti/vijesti_danzatrazeno-produzenje-pritvora-emiru-alisicu/317701</s> |
<s>Veliki park: Svjedoci tvrdili da nisu znali za ubistvo vojnika JNA</s><s>Subota, 07 mart 2020</s><s>SARAJEVO, 5. MARTA /SRNA/ - U nastavku suđenja komandantu Specijalne jedinice MUP-a takozvane RBiH Draganu Vikiću i još trojici optuženih za ubistvo zarobljenih pripadnika JNA 1992. godine u Sarajevu, tužilac Tužilaštva BiH Vesna Ilić danas je pročitala više iskaza preminulih svjedoka koji su tokom ranije istrage izjavili da nisu imali saznanja o ovom događaju.</s><s>Milorad Potparić je u Tužilaštvu BiH 2013. godine rekao da je početkom rata 1992. godine bio predsjednik Krivičnog odjeljenja Višeg suda u Sarajevu, te da je tokom dežurstava, vršio uviđaje u slučajevima ubistava.</s><s>On je naveo da je u junu 1992. obaviješten da se na Darivi nalaze leševi, te da je utvrdio da je riječ o civilima - pet muškaraca i dvije ženske osobe.</s><s>Potparić je tada posvjedočio da nije obavio uviđaj jer je počelo jako granatiranje.</s><s>Rekao je da je naredio da se tijela prenesu u "Pokop" čiji direktor mu je kasnije rekao da tijela nisu dovezena.</s><s>On je naveo da je tek poslije rata iz medija saznao za događaj u Velikom parku u kojem su učestvovale "Ševe".</s><s>"Mene o tome niko nije obavijestio, kao ni moje kolege.</s><s>Da su oni znali, sigurno bi mi rekli", izjavio je Potparić.</s><s>Željko Jandrić je 2012. godine u Tužilaštvu u Mostaru potvrdio da je jedinica Juke Prazine nekoliko dana bila smještena u Domu policije, nakon čega je prešla u obližnje obdanište, a jedan dio i u naselje Điđikovac.</s><s>On je izjavio da Prazina nikada nije dolazio na sastanke kod Vikića, a da je za događaje u Velikom parku saznao iz medija.</s><s>"Tada sam bio ranjen i nisam imao nikakva saznanja o tome.</s><s>Poslije nekoliko godina u razgovoru sa Adnanom Karovićem saznao sam da su dovedeni srpski vojnici i da je Vikić rekao Herendi da ih vodi odatle.</s><s>Poslije toga, Herenda ih je ubio u parku", naveo je Jandrić.</s><s>On je rekao da je Senaid Čavčić zvani Rogatica /optuženi Mladen Čovčić/, kojeg poznaje od 1993. ili 1994. godine, dolazio sa Jukom Prazinom u Mostar i da je čuo da je on jedan od njegovih "boljih pripadnika".</s><s>Adnan Karović je u Kantonalnom tužilaštvu Sarajevo izjavio da se tačno ne sjeća datuma u aprilu 1992. godine kada mu je Amir Medić rekao da je Vikić odbio da primi osam zarobljenih vojnika jer oni za to nisu nadležni.</s><s>Karović je izjavio da mu je Emil Dugalić pričao da su zarobljeni vojnici uvedeni u podrum i da su udarani dok su silazili niz stepenice.</s><s>"Kada ih je Vikić odbio, oni su izvedeni napolje i ubijeni.</s><s>Odvezao ih je Juka u dva pravca.</s><s>Pričalo se da ih je ubila grupa Kerima Lučarevića u kojoj je bio Mišo Žmiro", rekao je Karović.</s><s>Svjedok je dodao da je čuo kako Vikić telefonom govori Pušini: "Ja to nisam radio.</s><s>Neka ih sklanja ko ih je ubio".</s><s>U nastavku suđenja pročitani su gotovo identični iskazi preminulih članova porodica oštećenih koje su dali Centru javne bezbjednosti Istočno Sarajevo i Kantonalnom tužilaštvu Sarajevo.</s><s>Kosa Lalović je rekla da je njen suprug Milivoje bio pripadnik rezervnog sastava JNA koji je zarobljen na Dobrinji nakon kvara transportera.</s><s>U transporteru su, između ostalih, bili Đorđe Bjelica za kojim je tragao njegov otac Spaso, te Miladin Vukmanović o čijem nestanku je tokom istražnog postupka govorila supruga Staka.</s><s>Zajedničko u njihovim iskazima je da ne znaju kako su zarobljeni njihovi najmiliji, te da su svi u maju od tadašnjeg ministra bezbjednosti Jerka Doke dobili faksimil dokumenta u kojem je navedeno da su rezervisti živi, da su izrazili želju da idu kućama i da će biti pušteni što se, nažalost, nije desilo.</s><s>Spaso Bjelica je u svom iskazu naveo da mu je jednom prilikom predsjednik Komisije za traženje nestalih BiH Amor Mašović rekao da su rezervisti ubijeni i da su njihova tijela sklonjena.</s><s>Staka Vukmanović je izjavila da joj je Čedo Krstović ispričao kako je vidio da su pripadnici Teritorijalne odbrane zarobili rezerviste, da su im vezali ruke selotejp trakom i uveli u bijeli kombi.</s><s>Sva tri svjedoka su izjavila da su dali krv za DNK analizu i da zahtijevaju da se pronađu posmrtni ostaci njihovih najmilijih, ubice kazne, a porodice obeštete.</s><s>U predmetu "Veliki park", osim Vikića, optuženi su pomoćnik ministra unutrašnjih poslova tadašnje BiH Jusuf Pušina, te Nermin Uzunović i Mladen Čovčić.</s><s>Vikić, Pušina, Uzunović i Čovčić, prema optužnici, bili su informisani o zarobljavanju osam pripadnika JNA srpske nacionalnosti iz transportera u kvaru na području sarajevskog naselja Dobrinja.</s><s>U optužnici je navedeno da su oni bili informisani o stavljanju pod kontrolu i nadzor policijskih i bezbjednosnih struktura zarobljenih vojnika JNA koji su potom izvedeni u Veliki park blizu Doma policije u centru Sarajeva, gdje su ubijeni.</s><s>Tijela pripadnika JNA sklonjena su i odvezena s ciljem uklanjanja i prikrivanja dokaza, ali su pronađeni posmrtni ostaci dvojice ubijenih, dok se za tijelima ostalih još traga.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 19. mart. http://89.111.245.19/novosti/768280/svjedoci-tvrdili-da-nisu-znali-za-ubistvo-vojnika-jna.htm</s> |
<s>Predvodio ih Sulejmani, učestvuju u sukobima širom Bliskog istoka i sveta, ratovali su i u BOSNI</s><s>Subota, 04 januar 2020</s><s>04.01.2020 | I.Z.K | Blic Iranski general Kasem Sulejmani, koji je ubijen u američkom vazdušnom napadu u Iraku, bio je komandant Kuds snaga.</s><s>Ova posebna jedinica Iranske revolucionarne garde (IRGC) ima brojna zaduženja širom Bliskog istoka, a navodno je svoje prste umešala i u brojne druge države.</s><s>Kuds snage imaju zadatak da sprovode nekonvencionalne metode ratovanja, kao i obaveštajne aktivnosti u terotorijama drugih zemalja izvan Irana.</s><s>One podržavaju brojne oružane grupe u drugim zemljama, među kojima su libanski Hezbolah, Hamas i Palestinski islamski džihad u oblasti Gaze i na izraelskoj Zapadnoj obali, zatim Hute iz Jemena, kao i šiitske milicije u Iraku, Siriji i Avganistanu.</s><s>Ratovali i u Bosni?</s><s>Kuds snage su stvorene za vreme iransko-iračkog rata kao specijalna jedinica IRGC.</s><s>Tokom rata, i posle njega, pružala je podršku Kurdima koji su se borili protiv Sadama Huseina.</s><s>Godine 1982. jedinica Kuds je raspoređena u Liban, gde je pomagala pri rađanju Hezbolaha.</s><s>Kuds je takođe proširila svoje operacije na susedni Avganistan, od kojih je najznačajnija ta što je pomogla u usponu šiitske vlade.</s><s>Tada je započela finansiranje i podršku vojnom komandantu Avganistan Ahmadu Šahu Masudi protiv talibana.</s><s>Međutim, poslednjih godina se navodi da su snage Kuds pomagale i vodile talibanske pobunjenike protiv administracije Karzaija koju podržava NATO.</s><s>Takođe je bilo izveštaja da je jedinica pružala podršku bosanskim muslimanima koji su se borili protiv Srba tokom rata u bivšoj Jugoslaviji.</s><s>Tako je penzionisani general Iranske revolucionarne garde Saed Kasemi tvrdio da su on i drugi vojnici bili 90-ih u Bosni, gde su pod maskom humanitaraca iz "Crvenog polumeseca", trenirali bošnjačku vojsku.</s><s>On je rekao da su on i drugi pripadnici KUDS snaga bili dobrovoljci u ratu u BiH.</s><s>Tvrdio je da su tamo ratovali "rame uz rame sa Al Kaidom". - U Bosni, u srcu Evrope, dešavalo se mnogo razvoja.</s><s>Bili smo rame uz rame sa Al Kaidom.</s><s>Članovi Al Kaide su učili od nas.</s><s>Iz svih krajeva sveta mudžahedini su se slivali u Bosnu, i tamose dešavaju stvari.</s><s>Uspostavljene su muslimanske jedinice džihadista - tvrdio je Kasemi, a preneo "Voice of America ".</s><s>Njegove tvrdnje su, međutim, demantovali i IRGC i iranski "Crveni polumesec".</s><s>U januaru 2010. godine, prema Vašingtonskom institutu za politiku Bliskog Istoka, misija Kuds snaga proširena je, pa je zajedno s Hezbolahom započela novu kampanju napada koji nisu ciljali samo SAD i Izrael, već i druge.</s><s>Organizacija Inače, snage Kuds u prevodu znače snage Jerusalima.</s><s>Prema novinaru Deksteru Filkinsu, pripadnici Kuds snaga su „podeljeni na borce i na one koji treniraju i nadgledaju strane saveznike“.</s><s>Organizacija Kudsa je podeljena na grane koje su fokusirane na „prikupljanje obaveštajnih podataka, finansije, politiku, sabotaže i specijalne operacije“.</s><s>Članovi se biraju zbog svoje veštine i „odanosti doktrini Islamske revolucije“.</s><s>Analitičari ne znaju tačnu veličinu Kudsa, ali procenjuju da ima između 10.000 i 20.000 članova.</s><s>Kuds snage direktno odgovaraju vrhovnom vođi Irana, ajatolahu Aliju Hamneiju.</s><s>Komandovao im je general Kasem Sulejmani sve dok ga nije usmrtio projektil na međunarodnom aerodromu u Bagdadu 3. januara 2020.</s><s>Istog dana na čelo Kudsa postavljen je brigadni general Esmail Gani. - Oni su trenirane ubice, oni su specijalne snage - rekao je Ričard Klark, bivši američki zvaničnik odeljenja za borbu protiv terorizma, preneo je "ABC News".</s><s>Američki zvaničnici kažu da nema sumnje da je Kuds snage odavno na rukama imaju američku krv, povezujući ih sa napadima 1983. u Bejrutu na američku ambasadu i vojne baze kao i sa bombaškim napadom na jevrejski centar u Buenos Ajresu 1994. godine, i niz atentata na iranske disidente u Evropi. https://www.blic.rs/vesti/svet/jedinica-ubijenog-gih-je-sulejmani-ucestvuju-u-sukobima-sirom/rb40srs</s> |
<s>18/09/2019 | RTRS | SRNA Suđenje desetorici pripadnika HVO-a za zločine nad Srbima u Orašju 1992. godine danas je u Sudu BiH nastavljeno čitanjem ranijeg iskaza svjedoka Tužilaštva BiH Aleksandra Božića, koji je istakao da su u Donjoj Mahali bili izloženi strašnim fizičkim i psihičkim torturama zbog čega su neki zarobljenici htjeli da se ubiju da bi sebi skratili muke.</s><s>Božića, koji je preminuo 17. marta 2018. godine u Novom Sadu, saslušali su istražioci Tužilaštva BiH u Ambasadi BiH u Beogradu 14. septembra 2016. godine.</s><s>U iskazu je naveo da je 8. maja 1992. godine sa nekoliko mještana Bukove Grede pobjegao u šumu kada su došli hrvatski vojnici da traže oružje.</s><s>On je ispričao da su sutradan došli vojni policajci, među kojima je bio Pero Vincetić zvani Konj, te je sedam-osam policajaca pretražilo njegovu kuću u kojoj nisu našli nikakvo oružje.</s><s>Božić je dodao da su ga nakon toga sa suprugom Jokom otjerali u centar sela, gdje su ispred prodavnice zatekli mnogo Bukovčana, među kojima su bili Stojan Savić i njegov kum Stevo Petrović, kojeg su vojni policajci tukli. - Vidio sam da su vojni policajci, pa i Pero Konj, tukli neke komšije u kombiju koji je tu bio.</s><s>Nekoliko policajaca je izdvojilo pet komšija i otjeralo ih prema njivama, navodno da traže oružje.</s><s>Ubrzo nakon toga čuo se pucanj i njih više nikada nismo vidjeli.</s><s>Kasnije mi je žena rekla da su ubijeni - izjavio je Božić.</s><s>Tokom davanja iskaza, rekao je da su zarobljeni Srbi zatvoreni u nekoj šupi u Donjoj Mahali, gdje su bili izloženi strašnim fizičkim i psihičkim torturama.</s><s>Božić je naveo da su ih tukli i maltretirali pijani policajci koji su prijetili da će im izvaditi oči prije nego što ih ubiju, te da su, između ostalog, Savi Sariću gurali palicu u usta.</s><s>Svjedok je izjavio da su neki zarobljenici htjeli da se ubiju da bi sebi skratili muke, te dodao da su njega tukla dva hrvatska vojnika iz Slavonske Požege.</s><s>Patnje Srba iz Bukove Grede nisu prestale ni u Srednjoškolskom centru u Orašju, gdje su prebačeni, a u kojem su zatekli zarobljene srpske civile iz Orašja.</s><s>Božić je rekao da su tu dočekani batinama, uvredama i poniženjima, a da je jedan policajac htio sve da ih pobije.</s><s>On je naveo da su svakodnevno išli da kopaju rovove, uglavnom od Orašja prema Brčkom, i da je tokom radova bilo poginulih i ranjenih srpskih logoraša.</s><s>Božić je rekao da su hrvatski vojnici 11. juna 1992. godine u Srednjoškolski centar zatvorili i žene sa područja opštine Orašje, među kojima je bila njegova supruga Joka.</s><s>On je sa suprugom razmijenjen 4. septembra 1992. godine.</s><s>Za zločine u Orašju optuženi su general HVO-a Đuro Matuzović, Ivo i Tado Oršolić, Marko Dominković, Joso Nedić, Marko Blažanović, Mato i Anto Živković, Stjepo Đurić i Mirko Jurić.</s><s>Prema optužnici, oni su zločine počinili kao pripadnici komandnih struktura HVO-a i policije u Orašju i kao pripadnici vojne policije.</s><s>Optužnica ih tereti za progon Srba, ubistva, zatvaranje, mučenje, silovanja i druga nečovječna djela.</s><s>Matuzović, Živković i Đurić optuženi su i da su, zajedno sa njima poznatim pripadnicima vojne policije HVO-a, u šupi u Donjoj Mahali i u logoru u osnovnoj školi u tom mjestu učestvovali u ubistvima, mučenju i nečovječnom postupanju prema ratnim zarobljenicima.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 25. septembar. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=351255</s> |
<s>Nastavak suđenja za zločine nad Srbima u Orašju 16. oktobra</s><s>Sreda, 25 septembar 2019</s><s>25/09/2019 | RTRS | SRNA U nastavku suđenja desetorici pripadnika HVO-a za zločine nad Srbima u Orašju 1992. godine vještaci Tužilaštva BiH rekli su da su tri od osam svjedoka optužbe sposobni da pristupe Sudu.</s><s>Vještak Milorad Grujičić izjavio je da su svjedoci Soka Maksimović, Darinka Gavrić i Joka Božić, uprkos životnoj dobi i zdravstvenim problemima, sposobne da dođu u Sud BiH i svjedoče, uz pratnju koja bi došla sa njima od mjesta prebivališta.</s><s>Sa Božićevom, koja ne boravi u BiH, vještak je, kako je pojasnio, razgovor obavio telefonom, ali je stekao utisak da se može pojaviti uz obezbijeđen prevoz i pratnju, prenosi Birn.</s><s>Kada je riječ o Ruži Milojević i Janji Maksimović, vještak je istakao da one nisu sposobne da pristupe, prate postupak i daju validne izjave.</s><s>Vještak neuropsihijatar Vasika Drašković navela je da svjedoci Vojin Milojević, Jelena Milojević i Cvijetin Đukanović u ovom trenutku nisu sposobni da pristupe suđenju.</s><s>Za Đukanovića je pojasnila da je djelimično procesno sposoban, ali bi svjedočenje moglo pogoršati njegovo zdravstveno stanje.</s><s>Ona se nije mogla izjasniti na pitanje odbrane da li je svjedok Milojević ranijih godina, kada je saslušavan u fazi istrage, bio sposoban da daje izjave.</s><s>Oba vještaka su rekla da su nalaze i mišljenja sačinili po nalogu Suda, uz medicinsku dokumentaciju i razgovore sa svjedocima.</s><s>Odbrana Đure Matuzovića je prigovorila na stručnost Grujičićevog nalaza, pogotovo za mišljenja koja je vještak iznio. - Vještak internista nije stručan, pozvan i ovlašten dati mišljenja o psihičkom stanju i nalaz nema veze sa internom medicinom - rekao je branilac Vlado Adamović.</s><s>Za zločine počinjene u Orašju optuženi su, osim Matuzovića, i Joso Nedić, Ivo i Tado Oršolić, Marko Dominković, Marko Blažanović, Mato i Anto Živković, Stjepo Đurić i Mirko Jurić.</s><s>Prema optužnici, zločine su počinili kao pripadnici komandnih struktura HVO-a, te vojne i civilne policije u Orašju, a na teret im je stavljeno da su počinili progon srpskog stanovništva, i to ubistvima, zatvaranjem, mučenjem, silovanjima i drugim radnjama.</s><s>Nastavak suđenja je 16. oktobra. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=352023</s> |
<s>petak, 28. nov 2014, 11:41 -> 12:09 Tužilaštvo BiH podiglo je optužnicu za ratne zločine protiv hrvatskog državljanina Mladena Kurdije iz Zadra.</s><s>Tereti se za ubistva i zlostavljanje većeg broja civila srpske nacionalnosti na području Bosanske posavine.</s><s>Mladen Kurdija (56) je tokom rata u BiH bio pripadnik 101. brigade Hrvatskog veća odbrane i obavljao dužnost komandanta jedinice vojne policije, javlja Tanjug.</s><s>Portparol Tužilaštva BiH Boris Grubešić potvrdio je agenciji Hina da se Kurdija nalazi u Hrvatskoj i nedostupan je bosansko-hercegovačkom pravosuđu.</s><s>Ukoliko Sud BiH potvrdi optužnicu, predmet bi mogao biti prepušten na procesuiranje Županijskom sudu u Zadru, kao mesno nadležnom sudu, s obzirom na to da ni Hrvatska, kao ni BiH ne izručuju svoje državljane optužene za ratne zločine.</s><s>U optužnici se navodi da je Kurdija lično i s drugim pripadnicima HVO počinio ratni zločin nad više desetina osoba srpske nacionalnosti, koje su bile nezakonito zarobljene u zgradi policije u Bosanskom Brodu kao i na lokalnom fudbalskom stadionu.</s><s>Žrtve su mučene, zlostavljane i premlaćivane, a ubijeno je, ili je od posledica premlaćivanja preminulo više od 10 zarobljenika.</s><s>Nekoliko drugih zarobljenika odvedeno je posle čega im se gubi svaki trag, a njihova tela su pronađena i ekshumirana tek posle rata.</s><s>Deo optužnice odnosi se i na silovanje i seksualno zlostavljanje većeg broja žena srpske nacionalnosti.</s><s>Kurdija se tereti i za nezakonito odvođenje većeg broja civila u živi štit na ratnu liniju.</s><s>Iz Tužilaštva BiH su istakli da je ovo do sada najopsežnija optužnica koja se odnosi na ratne zločine i stradanja žrtava srpske nacionalnosti na području Bosanskog Broda i Bosanske posavine.</s><s>Predloženo je pozivanje više od 30 svedoka optužbe, a priložen je opsežan dokazni materijal od više stotina dokaza. http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/3/%D0%A0%DB0%D0%B4+%D0%A1%D1%80%D0%B1%D0%B8%D0%BC%D0%B0.html</s> |
<s>Suđenje ženi monstrumu: Dečak je pokušao da pobegne, a kazna je bila surova</s><s>Sreda, 06 septembar 2017</s> |
<s>Deportovani državljani BiH učestvovali u borbama oko Alepa</s><s>Nedelja, 09 februar 2020</s><s>08/02/2020 | RTRS | Izvor: SRNA Većina deportovanih državljana BiH, koji su se borili na strani terorističke organizacije "Islamska država", učestvovali su u direktnim borbama u Siriji, posebno oko Alepa, navedeno je u dokumentaciji bezbjednosnih agencija u BiH.</s><s>Džihadisti iz BiH bili su veoma radikalni i u borbama i u svojim uvjerenjima i kao takvi predstavljaju veliku bezbjednosnu prijetnju za BiH ali i cijeli Balkan, posebno, jer se jedan broj njih vratio u BiH, a drugi će tek biti vraćen, navodi se u dokumentaciji koja je u posjedu portala banjaluka.net.</s><s>Prema navodima ovog portala, u BiH su isporučeni sa vidnim povredama od gelera, metaka, ali i sa opekotinama, što upravo pokazuje da su učestvovali ili bili u zonama sukoba.</s><s>Tim teroristima, koji su u prethodnom periodu boravili u kampovima i zatvorima u dijelu Sirije koji kontrolišu kurdske snage sa međunarodnom koalicijom, u BiH će biti suđeno zbog organizovanja terorističke grupe, protivzakonitog formiranja i pridruživanja stranim paravojnim ili parapolicijskim formacijama i za terorizam.</s><s>Prema banjalučkog portala, u BiH se vratilo sedam muškaraca, šest žena i 12 djece, a iz dokumentacije bezbjednosnih službi u BiH vidljivo je kada su i gdje ta lica otišla, gdje i u kojoj jedinici su se borili, kao i njihovi lični podaci i fotografije. - Od pogleda na njihove fotografije stiče se utisak da su pravi islamisti, sa prepoznatljivom fizionomijom lica - navodi portal banjaluka.net.</s><s>Među njima su Jasmin Keserović, Senad Kasupović, Hamza Labidi, Miralem Berbić, Emir Ališić, Armen Dželko i Muharem Dunjić.</s><s>Keserović, zvani "Abu Muhamed el Bosni" i "Muhamed i Japa", rođen je 16. juna 1984. godine u Zavidovićima.</s><s>U Siriju je otišao u januaru 2013. godine sa namjerom da se bori na strani "Islamske države", piše banjalučki portal.</s><s>Informacije bezbjednosnih agencija BiH pokazuju da je riječ o veoma radikalnoj osobi koja je na internet portalima objavljivala snimke na kojima prijeti i poziva na ubijanja.</s><s>Za njim je bila raspisana crvena potjernica Interpola.</s><s>Armen Dželko, zvani "Abdulah rus", rođen je 24. aprila 1990. godine i živio je u sarajevskoj opštini Hadžići.</s><s>U Siriju je otišao u februaru 2013. godine avionom iz Sarajeva preko Istanbula.</s><s>Kao pripadnik terorističke "Islamske države" učestvovao je u borbama u Siriji, a nalazio se u jedinici Bajre Ikanovića u okolini Alepa.</s><s>Hamza Labidi rođen je 12. septembra 1998. godine u Zavidovićima, gdje je i živio.</s><s>U Siriju je otišao polovinom juna 2016. godine zajedno sa majkom Sadžidom, gdje su se pridružili još jednom državljaninu BiH na strani "Islamske države" Emiru Ališiću.</s><s>I za Labidijem je bila raspisana crvena potjernica Interpola.</s><s>Miralem Berbić, zvani "Ibn Ibrahim", rođen je 30. decembra 1954. godine u mjestu Pepelari, a živio je u Zenici.</s><s>U Siriju je otišao krajem avgusta 2014. godine letom iz Sarajeva, preko Istanbula.</s><s>Muharem Dunjić, rođen 30. januara 1974. godine u Jajcu, u Siriji je kao pripadnik "Islamske države" učestvovao u borbama protiv snaga Bašara Al Asada.</s><s>Senad Kasupović, zvani "Muatesim", rođen je 23. januara 1980. godine u Velikoj Kladuši.</s><s>U Siriju je otišao polovinom jula 2013. godine letom iz Sarajeva, preko Istanbula.</s><s>Zbog učešća na strani terorističke organizacije "Islamska država" uhapšen je u aprilu prošle godine u Siriji zajedno sa Dunjićem, a potom je krajem godine deportovan u BiH.</s><s>Emir Ališić, zvani "Ebu Talha", rođen je 23. septembra 1970. godine u Sanskom Mostu, a živio je u Zavidovićima.</s><s>U Siriju je otišao početkom avgusta 2013. godine zajedno sa suprugom i šestoro djece.</s><s>Tamo se priključio borbama na strani "Islamske države", u jedinici kojom su rukovodili državljani BiH Goran Pavlović i Ramo Pazara.</s><s>I on je u aprilu prošle godine uhapšen u Siriji zajedno sa Kasupovićem i Dunjićem. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=369310</s> |
<s>Orić: Ni jednog civila nisam ubio, a smatraju me krivim</s><s>Subota, 22 februar 2014</s><s>20. 02. 2014 | Telegraf.rs Najtraženiji begunac za kojim traga srpski Interpol zbog ratnih zločina počinjenih na teririji istočne Bosne, Naser Orić, u intervjuu za nedeljnik “NIN” govori o svojim ratnim danima, i o zločinima koji mu se stavljaju na teret, kao i o Srebrenici, Kravici.</s><s>Govoreći o zločinima u Kravici, Orić kaže da nijedan civil u tom mestu nije nastradao. - Meni pripisuju čoveka koji je ubijen kao vojno nesposoban, a njegov unuk svedoči da je ubio babu, pa sebe.</s><s>I onda kažu, Naser pobio civile - priča Orić.</s><s>Na pitanje novinara da je tada žrtve napadao iz zaštićene zone, Orić kaže da "u to vreme to nije bila zaštićena zona". - To su borbena sredstva.</s><s>Optužuju me za rušenje sela i gradova.</s><s>Naser popalio kuće, pobio...</s><s>Imate svedoka Mitu Pilota koji je ubio u Vrpolju, snimke na kojima se čuje kako srpski pilot pita šta da radi, pomešali se naši i ovi i glas koji mu kaže: "Ma ruši sve, bacaj." I opet kažu da sam ja - nastavlja priču nekadašnji komandant 28 divizije Armije BiH.</s><s>Na pitanje ko je poubijao srpske civile, Orić odgovara da ih nije bilo na tim prostorima.</s><s>Kako kaže, prema "srpskim, vojnim izveštajima civili su bili evakuisani." - Nijedan civil nije stradao sa moje strane - priča Orić.</s><s>O tome kad je preuzeo Srebrenicu, Orić kaže da ne zna datum i da nije bio klasični komandant.</s><s>On napominje da ne zna da li su Srbi strahovali od njega i njegovih ljudi, ali da su išli "kod tih ljudi da im daju znak poverenja da se ne boje".</s><s>O napadu na selo Kravica kaže da "to kada je bilo, dešavala se kontraofanziva, kao i da tu nije bilo civila". - Na toj koti su rovovi, utvrđena mitraljeska gnezda.</s><s>Napadamo, a dok se borimo, tu su civili gladni, koji su bili iza nas, i oni kako oslobodimo ulaze već u srpske kuće i traže hranu...</s><s>Da vidimo gde su tu civili - govori Orić.</s><s>O Bratuncu I09 kaže sledeće: - Bratunac I09, hajde da vidimo gde su ti ljudi poginuli.</s><s>Da vidimo, Naser ubio 2.000 civila.</s><s>Groblje u Bratuncu, idite tamo.</s><s>Šta piše?</s><s>Vojničko groblje?</s><s>Ima slika tog i tog borca sa mitraljezom i kaže: "Poginuo za krst junački i otadžbinu".</s><s>To su vam dokazi, koji su to dokazi, i ne možete lagati, jer ako lažete sebe, a Naser Vam treba kao opravdanje za genocid u Srebrenici - rekao je Orić i dodaje da ni jedan civil nije stradao, da su to sve bili srpski ratnici.</s><s>Što se tiče vremena koje je proveo u Haškom tribunalu Orić kađe da se družio sa svim zatvorenicima - Miloševićem, Šešeljem, Stanišićem, Frenkijem, Lukićem...</s><s>O ratnim dešavanjima kaže još i da zamera Unproforu, kao i da su "pojedine zemlje koje su bile u ulozi zaštite, stale na stranu Mladića".</s><s>Na pitanje kako je živeo, s obzirom na to da je proglašavan i za ratnog heroja i za ratnog zločinca, kaže - "Kao i do sad, kao običan smrtnik." - Ljudi u Srbiji me doživljavaju kao zločinca...</s><s>Ovde me doživljavaju kao heroja, opet srpski borci koji me znaju sa ratišta smatraju me ratnikom.</s><s>Podeljena mišljenja.</s><s>Verovatno će me to pratiti dok sam živ - zaključuje Orić. http://pressrs.ba/sr/vesti/vesti_dana/story/55682/nog+civila+nisam+ubio%2C+a+smatraju+me+krivim.html</s> |
<s>Austrijski mediji: Terorista iz Beča obučavan u kampu u Severnoj Makedoniji</s><s>Četvrtak, 05 novembar 2020</s><s>četvrtak, 05. nov 2020 | Izvor: Tanjug | RTS Atentator Kujtim Fejzulaj (20), koji je u ponedeljak uveče u Beču u terorističkom napadu usmrtio četiri osobe, nije bio vuk samotnjak, već neko ko je tesno umrežen sa austrijskom islamističkom scenom, ističe bečki dnevnik "Esterajh".</s><s>Esterajh navodi da je u fokusu istraga jedna džamija u 16. bečkom okrugu, koju si, kao i Kujtim Fejzulaj, posećivali poznati islamisti.</s><s>Dodaje da su u toj džamiji, regrutovani borci za Islamsku državu.</s><s>Policija istražuje i ko je obučio Fejzulaja da upotrebljava oružje, a tu postoje tragovi koji vode u Nemačku, odnosno jednog kampa za obuku terorista u Severnoj Makedoniji, gde je često putovao.</s><s>Dnevnik se poziva na dosije Fejzulaja, koji je bio osuđen na 22 meseca zatvora zbog terorističkog udruživanja.</s><s>Pušten je prevremeno iz zatvora jer je izigrao vlasti uverivši ih da se promenio.</s><s>U tom dosijeu se navodi da je mladić albanskog porekla odgojen u islamskom duhu, i da je postao "salafističko-džihadistički pristalica političkog takfirizma".</s><s>Dodaje se da to znači da je odobravao nasilje kao sredstvo za nametanje "ispravnog puta".</s><s>Fejzulaj je, zajedno sa jednim prijateljem, pokušao da ode u džihad u Siriju, ali u tome nije uspeo, već su ga uhapsile turske vlasti, koje su ga izručile Austriji, gde je odgovarao pred sudom.</s><s>Tokom istrage, nakon njegovog terorističkog napada, policija je u više gradova Austrije uhapsila 14 osoba koje su imale veze sa Fejzulajem, a za koje postoji sumnja da bi mogle biti saučesnici.</s><s>Takođe i u Švajcarskoj su uhapšene dve osobe koje su s njim bile u kontaktu.</s><s>Četvoro civila i jedan napadač ubijeni su terorističkim napadima u Beču. https://www.rts.rs/page/stories/ci/story/3/region/4138868/bec-teroristicki-napad-.html</s> |
<s>Glas javnosti 9. jul NA DANAŠNjI DAN: Zločini nad Srbima u BiH i Hrvatskoj Ubijena tri Srbina</s><s>Pripremio: Milivoje Ivanišević</s><s>Štavanj, malo i siromašno srpsko selo (u njemu je do krvavog napada živelo 55 Srba) u opštini Rogatica, 9. jula 1992. godine napale su oružane jedinice Armije Bosne i Hercegovine.</s><s>U napadu su učestvovali lokalni muslimani iz okolnih sela i sela iz susednih opština.</s><s>Napad na Štavanj samo je jedan u nizu napada na srpska naselja ovog dela Podrinja i pokušaju konačnog izgona srpskog stanovništva u Srbiju.</s><s>Tokom napada ubijena su tri lica srpske nacionalnosti, a više njih ranjeno.</s><s>Imovina meštana sela Štavanj je opljačkana i razorena.</s><s>Žrtve: 1) Ilija (Manojlo) Pavlović, 1958; 2) Momir (Milo) Pavlović, 1965; 3) Milan (Ristan) Ristanović, 1953.</s> |
<s>Predmet Dobrovoljačka: Ganić i ostali izjasnili se da nisu krivi</s><s>Utorak, 12 jul 2022</s> |
<s>Sljedeće sedmice ekehumacija preostalih sedam tijela iz kasarne u Bihaću</s><s>Četvrtak, 22 septembar 2011</s><s>Info 15:46 | 22/09/2011 | Izvor: SRNA Iz masovne grobnice u kasarni "Adil Bešić" u Bihaću do sada su ekshumirana tijela osam srpskih civila i pripadnika Vojske Republike Srpske, 0a preostalih sedam tijela trebalo bi da bude iskopano tokom naredne sedmice, potvrdio je rukovodilac Operativnog tima za traženje nestalih Vlade RS Goran Krčmar.</s><s>Krčmar je rekao da se za nastavak ekshumacija očekuje nalog Tužilaštva BiH.</s><s>On je podsjetio da su kosti skrivane od zvaničnika i da je nakon godinu dana od lociranja grobnice teren ograđen trakom sa natpisom "pazi mine", što govori o namjeri da se lokacija prikrije, te da medijima nije dozvoljen pristup kasarni.</s><s>Operativni tim za traženje nestalih Vlade RS dostavio je informaciju Tužilaštvu BiH 23. septembra prošle godine sa zahtjevom za hitnim postupanjem, a naredba za ekshumaciju donesena je nakon godinu dana.</s> |
<s>SARAJEVO, 7. MARTA (SRNA) - Nadležna tužilaštva u BiH do danas nisu riješila slučajeve nestanka i mučenja Srba u Zenici, iako prema nezvaničnim informacijama, postoji video-materijal važan za istrage čiji je jedan od autora navodno tadašnji urednik tv-kuće "Zetel", a danas urednik političkog magazina BHRT-a Amarildo Gutić, piše ''Dnevni avaz".</s><s>"O tome ne želim da govorim putem telefona", rekao je Gutić sarajevskom dnevniku, koji navodi, pozivajući se na izvor iz pravosuđa BiH, da nije nemoguća verzija da Gutić, skrivajući svoje snimke, faktički čini krivično djelo prikrivajući ratni zločin.</s><s>Sumnja se da su ratni vojni zarobljenici i civili srpske nacionalnosti mučeni, a pojedini čak i ubijani u selima u okolini Zenice, te u prostorijama Vojne policije i Muzičke škole u centru grada.</s><s>Pozivajući se na dobro upućene izvore, "Avaz" piše da su i tadašnji evropski posmatrači evidentirali slučajeve zatvaranja srpskih civila bez ikakvih važećih sudskih rješenja.</s><s>Navodno, Kantonalno tužilaštvo preuzelo je od vojnog tužilaštva obimnu dokumentaciju o tim slučajevima, ali rezultata još nema.</s><s>Iako je Žalbeno vijeće Haškog tribunala 22. aprila 2008. godine potvrdilo dio presude bivšem komandantu trećeg korpusa tzv. armije BiH Enveru Hadžihasnoviću, što se odnosilo na propuštanje kažnjavanja odgovornih za maltretiranje zarobljenika u Muzičkoj školi u Zenici, do danas nije riješen ovaj, kao ni mnogi drugi.</s><s>U javnosti je poznat slučaj poznatog oftamologa Veljka Sladojevića , čije je tijelo praonađeno pa sahranjeno tek 2010. godine, a da se još ne zna ko je ubio ovog zeničkog doktora.</s><s>Navodno postoje dokazi da je Sladojević 1993. godine odveden s kućnog praga i likvidiran, da bi se u njegovo stan uselio jedan od komandanata tzv. armije BiH, ali je i taj slučaj zataškan pa se ne zna ko je, na koji način i zašto likvidirao doktora Sladojevića.</s><s>Izvor: srna http://www.jadovno.com/ostalo/articles/novinar-gutic-snimao-mucenja-srba.html</s> |
<s>27. 05. 2011. 17:44h | Beta Pripadnici Agencije za istragu i zaštitu BiH (SIPA) danas su na području opština Kotor Varoš i Zenica uhapsili Rasima Lisančića, Seada Menzila i Fikreta Planinčića zbog ratnih zločina nad civilima srpske nacionalnosti.</s><s>Uhapšeni zbog sumnje da su ubili 16 osoba, među kojima i dvoje dece od četiri i devet godina.</s><s>Posebno odeljenje za ratne zločine Tužilastva BiH sumnjiči trojicu uhapšenih da su kao pripadnici Teritorijalne odbrane Kotor Varoš, 17. septembra 1992. godine učestvovali u napadu na selo Serdare, koje je bilo nastanjeno meštanima srpske nacionalnosti.</s><s>U tom napadu ubijeno je 16 meštana tog sela, od kojih i dvoje dece od četiri i devet godina, a među žrtvama je bio veći broj žena i staraca.</s><s>U napadu je ranjeno nekoliko osoba; kuće i poljoprivredni objekti su porušeni i zapaljeni, a imovina opljačkana, saopšteno je iz Tužilaštva BiH.</s> |
<s>Hrvatski pukovnik Štefanek: Ja sam komandovao u Orašju</s><s>Nedelja, 06 novembar 2016</s><s>05.11.2016 | Politika | Tajnug ZAGREB - Pukovnik Hrvatske vojske Vinko Štefanek izjavio je da je on komandovao postupcima Hrvatskog veća odbrane (HVO) na području Orašja i Istočne Posavine, ali je negirao da je bilo ratnih zločina.</s><s>Štefanek je tako potvrdio navode Almina Dautbegovića, advokata generala Đure Matuzovića, jednog od uhapšenih pripadnika HVO-a, da je hrvatska vojska bila nadređena jedinicama HVO-a u Posavini.</s><s>Brojni dokumenti koji su javno dostupni ukazuju na takvu zapovednu hijerarhiju, ali prvi put jedan od visokih oficira HVO-a potvrduje u izjavi za javnost takvu liniju zapovedanja.</s><s>On je u izjavi za N1 potvrdio da je direktno naredio sve postupke koje je izveo HVO u Orašju.</s><s>Na pitanje da li je bilo zločina na tom području, Štefanek kaže: „Uglavnom ne”.</s><s>„Bilo je nekih ekscesa, individualnih biseraša, ali što se tiče Matuzovića, on nije ništa.</s><s>On je jedan izrazito korektan, pošten i dobar čovek.</s><s>To možete svima da kažete.</s><s>Taj nikada ništa nije napravio bez dozvole i odobrenja, i štitio je interese Hrvata u Orašju”, rekao je Štefanek – prenosi Tanjug. http://www.politika.rs/scc/clanak/367256/Hrvatski-pukovnik-Stefanek-Ja-sam-komandovao-u-Orasju</s> |
<s>Kostjerevac: Odvođenje supruge, silovanje i gubitak trudnoće</s><s>Ponedeljak, 13 jul 2020</s><s>Marija Taušan | 13.</s><s>Jula 2020 | Detektor.ba Na suđenju Ademu Kostjerevcu za silovanje počinjeno na području Zvornika, svjedok Tužilaštva BiH prisjetio se napada na selo i odvođenja njegove supruge, te smrti i ranjavanja mještana.</s><s>Svjedok je kazao da mu je supruga, kada je razmijenjena poslije pet mjeseci, pričala da je bila zatvorena u selu Bajrići i da je silovao Kostjerevac.</s><s>Imena svjedoka i njegove supruge ne smiju biti objavljena iako nisu svjedočili pod mjerama zaštite.</s><s>Svjedok je rekao da je 17. septembra 1992. godine izveden napad muslimanskih snaga i da je on ranjen, a da je njegova supruga, koja je bila u trećem mjesecu trudnoće, odvedena.</s><s>On je kazao da ga je pogodio rafal i da je pobjegao iza kuće, te da je čuo kako viču: “Ne pucaj!</s><s>Žena je”, te da su njegovoj supruzi rekli da pođe s njima.</s><s>Svjedok je kazao da je nabacao na sebe neke gume i da je tu ostao dok nije stiglo pojačanje iz Drinjače, kada su napadači pobjegli.</s><s>On je rekao da je poznao neke koji su učestvovali u napadu, a da je njegovu suprugu odveo Muharem Sulejmanović zvani Šiško.</s><s>Naveo je da je u napadu ubijeno sedam mještana, kako je kazao, “više žena nego vojnika”.</s><s>Dodao je da je odvezena hrana i stoka, te da je njegov auto zapaljen.</s><s>Svjedok je izjavio da je njegova supruga razmijenjena 6. februara 1993. godine i da je bila “kost i koža”.</s><s>Kazala mu je da je više puta silovao Adem Kostjerevac, kao i izvjesni Veiz, te da je izgubila dijete.</s><s>Svjedok je naveo da su poznavali Kostjerevca odranije.</s><s>Naveo je da je s njim išao u školu do četvrtog razreda, a da ga je posljednji put vidio pred rat.</s><s>Kako je rekao, Kostjerevcu je iz Srbije dovozio brašno, ulje i cigarete, jer nije imao gdje da kupi. “Pili smo kafu ispred kuće.</s><s>To je bila polovina marta”, kazao je svjedok.</s><s>On je rekao da njegova supruga nije bila naoružana kada je odvedena i da je inače kuvala hranu za vojsku i civile.</s><s>Potvrdio je da je od supruge čuo da joj je u Bajrićima pomagala izvjesna Hajka, kao i da je Kadrija Muratović spasio od jednog vojnika s nožem.</s><s>Kostjerevac je optužen da je u periodu od 18. septembra do 4. oktobra 1992. godine u najmanje dva navrata prisilio ženu srpske nacionalnosti na seksualni odnos u selu Bajrići.</s><s>Prema optužnici, Kostjerevac je u to vrijeme bio pripadnik Vojne policije Prve muslimanske brigade Armije Bosne i Hercegovine (ABiH).</s><s>Na pitanja Odbrane, svjedok je kazao da su on i njegov brat bili pripadnici Vojske Republike Srpske (VRS) i da su dužili oružje.</s><s>Potvrdio je da je u kuću u kojoj je njegova supruga spremala hranu dolazila vojska da jede.</s><s>Braniteljicu Mirnu Delalić interesovalo je zbog čega svjedok u iskazu koji je dao 2009. godine nije spominjao seksualno zlostavljanje, kao ni trudnoću supruge, iako je opisivao ostale događaje, uključujući gubitak imovine i stoke.</s><s>Svjedok je rekao da nije bio pitan o tome i da “sad potvrđuje”.</s><s>Tužilac Milanko Kajganić je kazao da je ta istraga bila vođena o zločinima koji su počinjeni u selu.</s><s>Nastavak suđenja je 24. avgusta. https://detektor.ba/2020/07/13/kostjerevac-odvodjenje-supruge-silovanje-i-gubitak-trudnoce/</s> |
<s>Iznesene žalbe na presudu Josipu Toliću zbog zločina nad Srbima</s><s>Sreda, 28 oktobar 2015</s><s>Srna | 27. 10. 2015.</s><s>Tužilaštvo BiH zatražilo je od Apelacionog veća Suda BiH da Josip Tolić, koji je osuđen na 10 godina zatvora zbog zločina nad Srbima u Brodu i Odžaku, bude proglašen krivim i za oslobađajući deo presude, dok odbrana smatra da njihov branjenik treba da bude oslobođen ili osuđen na blažu kaznu.</s><s>"Od ukupno 12 tačaka optužnice, Tolić je osuđen po pet.</s><s>Odbrana smatra da je i za tih pet radnji prestrogo kažnjen", rekao je branilac Rifat Konjić, zatraživši ukidanje prvostepene presude i obnovu suđenja, preneo je Birn.</s><s>U žalbi, koju tužilac Milorad Barašin u sudnici nije detaljno obrazlagao, Tužilaštvo BiH zatražilo je da presuda bude ukinuta u oslobađajućem delu, kako bi postupak bio obnovljen i Tolić proglašen krivim.</s><s>Prvostepenom presudom Tolić je proglašen krivim za nečovečno postupanje i premlaćivanje srpskih civila zatvorenih u školama u Brodu i Odžaku od maja do novembra 1992. godine.</s><s>Utvrđeno je da su od posledica premlaćivanja preminuli Rade Tomanović i Mirko Pajić.</s><s>Prema presudi, optuženi je s drugim pripadnicima 102.</s><s>Odžačke brigade HVO-a učestvovao u odvođenju žena srpske nacionalnosti, od kojih je jedna silovana, iz skladišta građevinskog materijala u Brodu, a zatvorenike je odvodio na prinudni rad, gde su mnogi ubijeni.</s><s>Tolić je oslobođen optužbi za mučenje, premlaćivanje, ubistva, pljačkanje, te seksualno maltretiranje.</s><s>Odluku o iznesenim žalbama Veće će doneti naknadno. http://www.blic.rs/Vesti/Hronika/601775/Iznesene-ze-na-presudu-Josipu-Tolicu-zbog-zlocina-nad-Srbima</s> |
<s>"Esterajh": Bin Laden se borio u Bosni uz znanje SAD</s><s>Sreda, 18 maj 2011</s> |
<s>Boračka organizacija RS proglasila Ratka Mladića herojem odbrambeno-otadžbinskog rata RS</s><s>Utorak, 31 maj 2011</s><s>utorak, 31. maj 2011. | Srna BANjALUKA - Centralni miting podrške srpskom generalu Ratku Mladiću na Trgu Krajine u Banjaluci završen je nešto prije 13.30 časova bez incidenata, rečeno je Srni u Centru javne bezbjednosti (CJB) Banjaluka.</s><s>Prema informacijama CJB-a, mitingu, koji je počeo u 12.05 časova, prisustvovalo je između 8.000 i 10.000 ljudi, a na Trgu Krajine nalazi se još 500 ljudi.</s><s>Skup je počeo intoniranjem himne "Bože pravde", a građani okupljeni na platou na Trgu Krajine nosili su zastave Srpske, slike generala Ratka Mladića, kao i ratne zastave Vojske Republike Srpske.</s><s>Ministar rada i boračko-invalidske zaštite Republike Srpske (RS) Petar Đokić rekao je da Boračka organizacija RS treba da uputi u dalju proceduru inicijativu koju je sa mitinga podrške generalu Ratku Mladiću uputio predsjednik BORS-a Pantelija Ćurguz, a prema kojoj bi nekadašnji komandant Glavnog štaba Vojske RS bio proglašen herojem Odbrambeno-otadžbinskog rata RS.</s><s>"Ovo je inicijativa i po dostavljanju biće razmatrana u proceduri", rekao je Đokić novinarima nakon mitinga podrške generalu Mladiću na banjalučkom Trgu Krajine.</s><s>On je naglasio da mitingu prisustvuje kao predstavnik Vlade, politička ličnost, građanin i vojnik Srpske, koji je na ovom skupu zajedno sa građanima koji su došli iz svih krajeva da iskažu protivljenje potpuno pogrešno postavljenoj koncepciji i radu Haškog suda.</s><s>"Tim konceptom se odgovornost za raspad Jugoslavije i posljedice koje su nastupile tim raspadom najvećim dijelom želi prebaciti na srpski narod i na njegovo vojno i političko rukovodstvo", precizirao je Đokić.</s><s>General Vojske Republike Srpske u penziji Manojlo Milovanović rekao je na mitingu u Banjaluci da je Vojska Republike Srpske pod komandom generala Ratka Mladića sačuvala srpski narod i srpske teritorije i da je to bio prvi rat u kome su civilni gubici bili manji od dva odsto.</s><s>"Mladić je 1992. godine u Republici Srpskoj spojio ono što je zakonito i moguće po Zakonu o odbrani i Vojska RS je imala zadatak da zaštiti srpski narod", istakao je general Milovanović na mitingu podrške generalu Mladiću na Trgu Krajine.</s><s>On je naveo da je general Mladić branio srpski narod od Knina do Beograda i istakao da je sada došlo vrijeme da ga "mi branimo" na mitinzima podrške i po sudovima.</s><s>Milovanović je rekao da je Mladić znao kako zaustaviti uništavanje srpskog naroda, jer je u Vojsci RS - posljednjnoj i sedmoj oružanoj sili na prostoru SFRJ raskrstio sa paravojnim formacijama i odbacio ratovanje između partizana i četnika, već su se borci isključivo borili za RS.</s><s>"Mladić je vodio peti rat u 20. vijeku u kojem su učestvovali Srbi i to je prvi rat u kojem Srbi nisu ratovali između sebe, već je stvoreno jedinstvo srpskog naroda na lijevoj obali Drine", istakao je Milovanoć.</s><s>Milovanović je više od 12.000 okupljenih na mitngu podsjetio na generalove poruke koje mu je upućivao tokom rata, a glasile su "čuvaj ljude" i "ne treba nam zemlja bez ljudi".</s><s>General Milovanović je Srbiji poručio "ko neće brata za brata doći će mu tuđin za gospodara".</s><s>Ratko Mladić kao komandant Vojske Republike Srpske odbranio je srpski narod u BiH i spriječio novi genocid nad Srbima, rekao je predstavnik Udruženja "Srpske dveri" iz Beograda Srđan Nogo na današnjem mitingu podršku srpskom generalu u Banjaluci.</s><s>"Mladić i njegova časna vojska donelu su pobedu srpskom narodu, a to je Republika Srpska.</s><s>Mladić je nastavio tamo gde je stao vojvoda Živojin Mišić.</s><s>Vi borci Vojske RS i 30 000 poginulih dali ste nam Srpsku i to je ono što oni ne mogu da oproste Mladiću", istakao je Nogo.</s><s>On je rekao da dolazi iz Beograda iz kojeg, nažalost u posljednje vrijeme dolaze samo loše vijesti, kao što su da je usvojena "lažna" deklaracija o Srebrenici, hapšenje nekadašnjeg načelnika opštine Trebinje Božidara Vučurevića i generala Mladića.</s> |
<s>03. 07. 2012 9:34 | S. Mišljenović / Novosti Banjaluka – Organizacije porodica zarobljenih, poginulih boraca i nestalih civila Republike Srpske organizovaće masovne proteste i blokadu magistralnih puteva prema Federaciji BiH, ali i puteva za granične prelaze.</s><s>„Blokade će uslediti za mesec dana.</s><s>Za početak planiramo da blokiramo četiri magistralna puta prema Federaciji BiH i nekoliko graničnih prelaza.</s><s>Ovde je reč o izlasku više stotina predstavnika srpskih žrtava na ulice“ – izjavio je Nedeljko Mitrović, predsednik ove organizacije. “Više nam je dosadilo da nas lažu i obmanjuju.</s><s>Istrage oko srpskih žrtava i traženje nestalih iz Republike Srpske tapka u mestu već godinama.</s><s>Pomoću protesta i blokada možemo skrenuti pažnju političara na ovu kategoriju stanovništva“ – poručio je Mitrović.</s><s>On kaže da je poslednji primer kako se omalovažavaju srpske žrtve postupak kantonalnog tužilaštva iz Tuzle zbog nestručne identifikacije posmrtnih ostataka 10 Srba iz Zalazja kod Srebrenice.</s><s>„Tela ubijenih Srba bila su kompletno pokopana zbog čega se postavlja pitanje kako je moguće da su oni u Tuzli u 18 vreća identifikovali 10 tela“ – rekao je Mitrović.</s><s>Mitrović dalje ističe da je veoma moguće da je to namerno urađeno da u kratkom roku u Zavodu za sudsku medicinu Republike Srpske ne bi mogla da bude izvršena ponovna analiza.</s><s>„Čak u samoj organizaciji postoji inicijativa za podizanje tužbe protiv tužilaštva u Tuzli, ako se u Zavodu za sudsku medicinu Republike Srpske potvrde ove informacije“ – zaključio je Mitrović.</s><s>Da je situacija oko srpskih žrtava dosegla tačku usijanja potvrđuje i najava da će predstavanike organizacija iz RS u sredu primiti i predstavnici Tužilaštva BiH.</s><s>Šef Operativnog tima za traženje nestalih Republike Srpske Goran Krčmar rekao je da je ovde posredi rasvetljavanje činjenica oko žrtava iz Zalazja kod Srebrenice.</s><s>„To je obiman materijal, ali smatram da je reč o namernom odlaganju kako tela ne bi bila sahranjena po želji porodica.</s><s>Ovako se radi već treću godinu zaredom“ – istakao je Krčmar.</s><s>Sastanak u Sarajevu</s><s>Predstavnici Organizacije porodica zarobljenih, poginulih boraca i nestalih civila RS, koji traže ponovnu obdukciju tela ekshumiranih u Zalazju kod Srebrenice, razgovaraće u utorak sa predstavnicima Tužilaštva BiH.</s><s>Šef Operativnog tima za traženje nestalih RS Goran Krčmar je na sastanku održanom 26. juna izrazio očekivanja da će na narednom sastanku sa tužiocem Vesnom Budimir i njenim saradnicima postići pozitivan dogovor.</s><s>U ovom slučaju sporno je to što su sva tela koja su sahranjena 1992. bila kompletna i tako su i ekshumirana, dok se danas raspolaže informacijom da je kompletnost tela 60 odsto, odnosno da nedostaje oko 40 odsto ekshumiranih tela.</s> |
<s>Srpskog vojnika zarobili, pa mu naredili da prikuplja tijela ubijenih Srba</s><s>Utorak, 21 januar 2020</s><s>20/01/2020 | Izvor: RTRS Na suđenju Atifu Dudakoviću i 15 pripadnika 5. korpusa, optuženih za ratni zločin nad Srbima svjedočio je Mile Rebić, kojeg su u jesen 1995. godine , zarobili pripadnici tzv. ARBiH.</s><s>Rebić je rekao da je sa ostalim zarobljenicima prikupljao tijela ubijenih Srba u Bosanskom Petrovcu i da ih je sahranjivao u zajedničke grobnice.</s><s>Svjedok Radojka Kovačević izjavila je da je zbog napada muslimanske vojske, u jesen 1995. bila primorana da napusti rodno selo u okolini Petrovca.</s><s>"Oči u oči" u sudnici - srpski vojnik i komandant vojske koja ga je zarobila.</s><s>Ne bi se to desilo da Ribić nije ostao da pomogne jednoj porodici sa malom djecom jer im se pokvario automobil kojim su bježali.</s><s>Zatočen je zajedno s njima u Petrovcu, kojim je već ovladao 5. korpus.</s><s>Nakon 4-5 dana naređeno mu je da prikuplja ubijene Srbe u gradu.</s><s>Za dan su skupili 11 tijela ubijenih vojnika i civila. - Prvi leš našli smo u kući kod bolnice, kasnije smo ih nalazili po dvorištima kuća.</s><s>Naše je bilo da ih umotamo u ćebe, pa bi potom nailazio kamion koji bi ih mehaničkom "rukom" za utovar balvana pokupio i stavljao na kamion - svjedočio je Ribić.</s><s>Tijela ubijenih Srba sahranjivana su u zajedničku grobnicu kod motela na izlazu iz Petrovca, ka Bihaću. - Kod motela je bila iskopana rupa, grobnica.</s><s>U nju je kamion "ispustio" tijela, a mi smo ih lopatama zatrpavali zemljom - nastavio je Ribić svjedočenje.</s><s>I u selu Krnjeuša kod Petrovca, Ribić je svjedočio o brutalnosti 5. korpusa, u zajedničku grobnicu sahranio je osam mlađih muškaraca koji su bili u uniformama Vojske Republike Srpske.</s><s>Odbrana optuženih nije dozvolila da govori o 135 dana zarobljeništva jer to nije obuhvaćeno optužnicom i to smatra nevažnim.</s><s>Istovremeno, ispitivali su ga o njegovoj jedinici, komandirima, ratištima, navodnim napadima na Bihać, što opet nikakve veze nema sa operacijom 5. korpusa tzv. Armije RBiH "Sana 95", kada je iz četiri krajiške opštine etnički očišćeno srpsko stanovništvo. - Krećemo zato što smo morali da krenemo, zbog muslimana.</s><s>Svi koji su mogli krenuli su, ko nije mogao ostao je.</s><s>Moj svekar Nikola je ostao i nikada ga više nismo vidjeli - ispričala je Kovačevićeva.</s><s>Optužnica tereti Dudakovića i njemu podređene oficire i vojnike 5. korpusa za sistematski progon i ubistvo više od 300 Srba, uništavanje njihove imovine i paljenje 38 srpskih pravoslavnih crkava.</s><s>Dio optužnice odnosi se i na ratne zločine nad muslimanima, lojalnim Fikretu Abdiću.</s> |
<s>01. 09. 1992.</s><s>ŽENEVA (Tanjug) »Prava čovjeka se masovno i drastično krše širom BiH.</s><s>Ovo je osnovni zaključak specijalnog izvjestioca Komisije za ljudska prava, bivšeg poljskog premijera TADEUŠA MAZOVJECKOG, u njegovom preliminarnom izvještaju o stanju prava čovjeka na teritoriji bivše Jugoslavije.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 02. 09. 1992.</s><s>03. 09. 1992.</s><s>LONDON (Tanjug) Dosadašnja zategnutost u odnosima islamskih zemalja sa hrišćanskim zapadom »preraspodjeljuje se« sa drugih vrućih tačaka na globusu i koncentriše na Bosnu – ocjenjuje danas izvještač iz Sarajeva uglednog britanskog »Tajmsa«.</s><s>»Ishitrena« islamska solidarnost za bosanske Muslimane, otkriva strateški interes bliskoistočnih zemalja da ostvare islamsko uporište u novom preuređivanju Evrope.</s><s>U tom cilju te zemlje su spremne da finansiraju rat, zaključuje »Tajms«, uz napomenu da »Muslimani žele nešto i za sebe na evropskom kontinentu«.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 04. 09. 1992. 03. 09. 1992.</s><s>LONDON (Tanjug) Serija neprijatnih otkrića u britanskoj štampi o dubokoj vojnoj umješanosti islamskih zemalja u »bosanski rat« danas se pridružio veoma uticajni »Europian«, otkrivši da je zagrebački aerodrom glavna odredišna tačka preko koje teče doturanje oružja Izetbegovićevim pristalicama.</s><s>Izvještači »Europiana« iz Sarajeva i »obavještajni izvori u Londonu« kažu da su neposredno nakon tajnog vojnog sporazuma Izetbegović-Tuđman u avgustu, najmanje dva velika aviona dopremila naoružanje u Zagreb za bosanske Muslimane iz Irana.</s><s>03. 09. 1992.</s><s>ZAGREB (Tanjug) Pod naslovom »Džihad na vratima Evrope«, zagrebački »Večernji list« piše danas da različiti pogledi Zapada i njegovo stvarno nejedinstvo radikaliziraju muslimanska gledišta.</s><s>List navodi pisanje londonskoj »Sandej tajmsa« o »stotinama mudžahedina iz islamskog svijeta koji se već bore na teritoriji BiH«, te da su oni »uznemirili i bosanske Hrvate, koji strahuju da bi po završetku rata oni mogli pretvoriti Bosnu u islamsku republiku«.</s><s>Komentar »Večernjeg lista« ocjenjuje da je »gotovo sigurno da džihad ulazi na evropska vrata« i »upozorava »nesložni i neodlučni Zapad«, »da će se suočiti s pitanjem mnogo zamršenijim nego što je to problem azilanata«.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 004. 09. 1992. 04. 09. 1992.</s><s>BEOGRAD (Tanjug) Lider bosanskih Srba Radovan Karadžić izjavio je sinoć u telefonskoj izjavi Tanjugu da su muslimanske snage oborile talijanski helikopter koji je danas nestao iznad Konjica, jugozapasno od Sarajeva.</s><s>Karadžić je rekao da je dopisnik muslimanskog radija iz Zenice sinoć u 19.20 časova saopštio preko Radio Sarajeva »da je njihova protivavionska odbrana pogodila neprijateljski avion«.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 05. 09. 1992. 15. 09. 1992.</s><s>SARAJEVO Ustavni sud BiH poništio je odluku o formiranju HERCEG-BOSNE, javlja Radio Sarajevo.</s><s>HERCEG-BOSNA je proglašena u Grudama 03. jula ove godine na SJEDNICI SKUPŠTINE HRVATSKE ZAJEDNICE HERCEG-BOSNE, pod Predsjedništvom MATE BOBANA.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 16. 09. 1992. 15. 09. 1992.</s><s>SARAJEVO Član Predsjedništva BiH EJUP GANIĆ upozorio je danas, u intervjuu britanskoj agenciji ROJTER, da strahuje da bi izvjesni »RADIKALNI« elementi u inostranstvu, ogorčeni zbog zbivanja u svojoj zemlji »mogli da se okrenu međunarodnom terorizmu«.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 16. 09. 1992.</s><s>16. 09. 1992.</s><s>BIJELjINA Poslanici Skupštine Srpske Republike zatražili su juče u Bijeljini od Predsjedništva, Vlade i Vrhovne komande da definišu granice srpske države u bivšoj BiH, javila je agencija SRNA.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 17. 09. 1992. 16. 09. 1992.</s><s>LONDON (Tanjug) Stotine islamskih fundamentalista iz Irana i Saudijske Arabije dospjele su proteklih sedmica u Bosnu i bore se na strani bosanskih Muslimana, izvještava danas britanska televizijska stanica Bi-Bi-Si.</s><s>Tim povodom šef zeničke policije ŽARKO ANDRIĆ je rekao: »Hrvati nisu srećni što ovdje ima muslimanskih boraca iz inostranstva, jer oni propagiraju islam.</s><s>Njihov zadatak je da islam zavlada ovim dijelom svijeta.</s><s>Naši ljudi se toga plaše«.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 18. 09. 1992. 23. 09. 1992.</s><s>ZAGREB (Tanjug) Predsjednik muslimansko-bošnjačke organizacije (MBO) Adil Zulfikarpašić izjavio je u ekskluzivnom intervjuu zagrebačkom »Novom Vijesniku« da danas velika većina Bošnjaka žali što je povijesni sporazum između Srba i bosansko-hercegovačkih Muslimana lakomisleno i od neodgovornih »amatera« odbačen.</s><s>To je, po njegovoj ocjeni, otvorilo put sukoba i svega što se sada događa u BiH.</s><s>Ne mogu Aliji Izetbegoviću pripisati da je htio gurnuti narod u propast.</s><s>Da je on znao i mogao svojom pameću ocjeniti situaciju, nikada ne bi ustao protiv »sporazuma Srba i Muslimana«, koji je za 100 godina garantirao miran život u BiH, upozorio je predsjednik MBO-a.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 24. 09. 1992. 23. 09. 1992.</s><s>ANKARA (Tanjug) Iz Turske organizovano kreću grupe madžahedina u »sveti rat« u BiH – tvrdi današnji turski visokotiražni dnevni list »Sabah«.</s><s>Novinar tog lista u danas započetoj seriji reportaža piše da je ovih dana sa grupom od oko 30 turskih mudžahedina stigao iz Ljubljane organizovano u BiH.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 24. 09. 1992.</s> |
<s>22.06.2020 | Srna | Glas Srpske SARAJEVO - Sud BiH, na prijedlog Tužilaštva, odredio je pritvor Ademu Kostjerevcu, optuženom za silovanje Srpkinje na području Zvornika tokom minulog rata.</s><s>Pritvor može trajati najduže dvije godine od hapšenja, odnosno najkasnije do 19. juna 2022. godine ili do drugačije odluke Suda, saopšteno je iz Suda BiH.</s><s>Optužnica, koja je potvrđena 14. aprila 2015. godine, tereti Adema Kostjerevca da je kao pripadnik Vojne policije i takozvane Armije BiH od 18. septembra do 4. oktobra 1992. godine na području opštine Zvornik prisilio na seksualni odnos Srpkinju koja je bila u drugom stanju i zatočena u objektu u kojem je stražario.</s><s>"Silovanje i zlostavljanje prouzrokovalo je gubitak trudnoće kod žrtve", saopšteno je ranije iz Tužilaštva BiH.</s><s>Kostjerevac se prije 17 godina sa suprugom odselio u SAD, zbog čega je bio nedostupan pravosuđu BiH, te je za njim je bila raspisana Interpolova potjernica.</s><s>Kostjerevac je 18. juna izručen BiH. https://www.glassrpske.com/cir/novosti/vijesti_dana/odredjen-pritvor-adem</s> |
<s>SARAJEVO, 14.</s><s>MAJA /SRNA/ - Tužilaštvo BiH predložilo je mjere zabrane za Sanela Šabića i Edina Domazeta koji su, zajedno s bivšim komandantom Petog korpusa takozvane Armije BiH /A BiH/ Atifom Dudakovićem, osumnjičeni za zločine nad srpskim stanovništvom počinjene na području Krajine.</s><s>Tužilac Marijana Čobović rekla je da Tužilaštvo BiH nastavlja istragu protiv Dudakovića i drugih osoba, među kojima se nalaze i osumnjičeni Šabić i Domazet, prenosi Birn.</s><s>Ona je predložila da Sud BiH odredi mjere zabrane sastajanja s određenim licima, odnosno da Šabiću i Domazetu bude zabranjeno kontaktiranje s oficirima i vojnicima koji su na bilo koji način bili uključeni u akciju "Sana ‘95" na području Bosanske Krupe, Ključa, Bosanskog Petrovca i Sanskog Mosta.</s><s>Takođe je zatraženo i da im se zabrani kontaktiranje sa predstavnicima medija.</s><s>"Osumnjičeni su i te kako motivisani da utiču na svjedoke.</s><s>Iskazi svjedoka su upravo ono što inkriminiše osumnjičene", rekla je Čobovićeva.</s><s>Šabićeva odbrana zatražila je da Sud BiH odbije ovaj prijedlog.</s><s>Odluku o mjerama Šabiću i Domazetu Sud BiH će donijeti naknadno.</s><s>Tužilaštvo BiH sumnjiči Dudakovića sa Ekremom Dedićem, Ibrahimom Šiljdedićem, Safetom Salihagićem, Adisom Zjakićem, Redžepom Zgojićem, Samirom Solakovićem, Fatmirom Muratovićem, Muharemom Aleševićem, Huseinom Balagićem, Ejubom Korjenićem, Ibrahimom Nadarevićem i Saidom Mujićem za zločine protiv čovječnosti počinjene na području Krajine.</s><s>Dudaković je osumnjičen i za zločine počinjene nad civilnim stanovništvom na području Autonomne pokrajine Zapadne Bosne.</s><s>Sva trinaestorica su uhapšena po nalogu Tužilaštva BiH 27. aprila.</s><s>Sud BiH je 29. aprila odbio prijedlog Tužilaštva BiH da osumnjičenima odredi jednomjesečni pritvor zbog opasnosti da bi na slobodi mogli uticati na svjedoke, te im je izrekao mjere zabrane. http://www.srna.rs/novosti/594403/predlozene-mjere-zabrane-za-jos-dva-osumnjicena.htm</s> |
<s>RATNI ZLOČINI U BOSNI O KOJIMA SE ĆUTI SARAJEVO - NAJVEĆE STRADALIŠTE SRBA (2)</s><s>Autor Vesti Online</s><s>Sreda, 06 oktobar 2010</s><s>28. 09. 2010. 00:00h | Priredio: Đorđe BAROVIĆ</s><s>Ceo grad grobnica Prva masovna mučenja i pogubljenja srpskih regruta JNA i stanovnika okolnih opština izvodila se na nekoliko mesta u samom srcu Sarajeva</s><s>POTRESNO SVEDOČANSTVO: Srpske žrtve iz Grahovišta</s><s>Prvi zločin muslimana u poslednjem ratu počinjen nad Srbima u Sarajevu dogodio se 1. marta 1992. godine kada je ispred stare pravoslavne crkve ubijen sveštenik Nikola Gardović.</s><s>"To je i prvo individualno ubistvo.</s><s>A prvi masovan zločin dogodio se nakon nepuna dva meseca, ili uskoro pošto je BiH stekla međunarodno priznanje, čime su muslimani, prema vlastitom shvatanju i ponašanju, dobili odrešene ruke za pohod na Srbe i zločine nad srpskim stanovništvom.</s><s>Likvidacija zarobljenih pripadnika Jugoslovenske narodne armije je i prvi evidentiran masovan zločin na području grada Sarajeva."</s><s>Ovo je samo deo iz knjige Milivoja Ivaniševića u kojoj su, prvi put do sada obelodanjeni svi zločini počinjeni nad Srbima u gradu koji, zahvaljujući dobroj propagandi, i dalje važi za jedno od najvećih muslimanskih stratišta tokom rata u Bosni.</s><s>Autor hronološki navodi sve događaje koji su za posledicu imali ubistva civila srpske nacionalnosti, a mi ćemo preneti tek one manje poznate incidente.</s><s>Pokolj u Skenderiji</s><s>HOĆE LI ZLOČINCI BITI KAŽNjENI: Vojnici Armije BiH u Sarajevu 1992.</s><s>"U naselju Dobrinja, 22. aprila 1992. godine, nedaleko od aerodroma, vojnoj patroli tadašnje JNA pokvarilo se vozilo u kojem su u misiji mira obilazili kritična područja radi razdvajanja suprotstavljenih strana i sprečavanja mogućih oružanih sukoba.</s><s>Posada transportera bila je sastavljena, skoro u podjednakom odnosu, od regruta i starijih vojnika, rezervista i svi su bili srpske nacionalnosti.</s><s>Vojnici su, ne očekujući probleme, odlučili da napuste vozilo i priđu muslimanima.</s><s>Suprotno očekivanjima, umesto da budu prevezeni u komandu i jedinicu kojoj pripadaju, što su očekivali, vojnicima su vezali ruke i odveli ih u kuću Kasima Rujevića, koja kao da je već bila pripremljena za smeštaj neke komande ili za logor.</s><s>Tu je nemoćne vojnike sačekala grupa naoružanih muslimana i počelo je nemilosrdno premlaćivanje.</s><s>Osmorici vojnika u međuvremenu su pridodata i četvorica uhapšenih i vezanih civila, takođe srpske nacionalnosti, čija imena su, na žalost, do danas ostala nepoznata i koji su podvrgnuti istoj torturi kao i vojnici.</s><s>Ova grupa od dvanaest, fizički već unakaženih mučenika, prebačena je iz navedene kuće u garažu Gradskog saobraćajnog preduzeća, gde je nastavljeno zlostavljanje.</s><s>Konačno, izobličeni i krvavi od premlaćivanja, poubijani su vatrenim oružjem u Velikom parku kod Doma policije.</s><s>Postoji nekoliko različitih izjava šta se dogodilo sa posmrtnim ostacima tih pokojnika.</s><s>Najverovatnije je da su njihova tela bačena i spaljena u kontejneru za smeće iza zgrade Radio-televizije Sarajevo.</s><s>Ne sluteći, ali želeći da saznaju, šta se dogodilo sa tim ljudima, srpske vlasti opštine Ilidža tražile su zvanično obaveštenje o njihovoj sudbini.</s><s>Odgovor su dobili od Ministarstva za narodnu odbranu BiH, sa potpisom ministra odbrane Jerka Doka, da su navedeni rezervisti puštani i da su otišli svojim kućama (pismo SO Ilidža zavedeno pod br. 02/288-1 od 21. maja 1992.)." Ništa manje nije stravičan događaj od 2. maja 1992. godine kod Skenderije, kada je iz zasede napadnuta jedinica vojne policije koja je trebalo da pokupi ranjenike u blokiranoj Komandi Druge vojne oblasti u Dobrovoljačkoj ulici, br. 92, Dom JNA i jedinicu pukovnika Šuputa koja se našla opkoljena blizu Doma JNA.</s><s>"Jedinicom koja je krenula u pomoć komandovao je kapetan Marko Labudović, iskusan i hrabar čovek.</s><s>Ta pomoć nikad nije stigla do opkoljenih.</s><s>Muslimani su ih sačekali u zasedi na Skenderiji i svirepo poubijali.</s><s>Tog dana ubijeno je sedamnaest vojnika i oficira JNA." U Grahovištu, u sarajevskoj opštini Vogošća, većinsko srpsko selo prvi put je nastradalo 4. maja 1992. dok su se meštani bavili svakodnevnim sezonskim poljoprivrednim poslovima na svojim imanjima.</s><s>"Naoružani pripadnici Armije BiH, pretežno muslimani regrutovani sa područja Sarajeva, upali su u atar sela i na silu, bez neposrednog povoda, sa livada, bašta i polja pokupili i pohapsili više lica srpske nacionalnosti.</s><s>Pohapšeni Srbi su sprovedeni u Sarajevo i smešteni u logor na Koševu, nedaleko od poznatog fudbalskog stadiona, gotovo u središtu grada, gde su potom i poubijani.</s><s>Njihova tela, po odobrenju lokalnih muslimanskih vlasti, ekshumirana su tek posle dve godine.</s><s>Posle toga su porodice ovih nedužnih srpskih stradalnika mogle na dostojan hrišćanski način da ih sahrane.</s><s>Neki učesnici preuzimanja tela pokojnika tvrde da su dozvole za ekshumaciju muslimanima plaćane po 8.000 tadašnjih nemačkih maraka."</s><s>U Pofalićima, 16. maja iste godine, odigrao se jedan od prvih velikih napada na srpsku sredinu u kome je učestvovalo oko 3.000 muslimanskih vojnika sa područja Sarajeva.</s><s>Kriminalci, udarna pesnica</s><s>SLABA ZAŠTITA OD VOJNIKA UN: Baza međunarodnih snaga</s><s>Mnoge od njih su predvodili poznati kriminalnci koje je Alija Izetbegović oslobodio izdržavanja kazne da bi mu poslužili za obračune sa Srbima.</s><s>Tom prilikom je opljačkano i spaljeno više od 500 srpskih kuća i 1.000 građevinskih objekata.</s><s>Mnogi stanovnici srpske nacionalnosti svirepo su poubijani ili uhvaćeni i zatvoreni u logore.</s><s>Lica srpske nacionalnosti Pofalića ubijana su prilikom napada u samom naselju ispred svojih kuća, u zasedama koje su muslimani postavljali na putevima i bogazama kojim su kroz šumu i pašnjake, preko brda Huma i Žuči, mnoge porodice, sa decom i starim, pokušavale prebeći na slobodnu srpsku teritoriju.</s><s>Na kraju, ubijani su kao zatvorenici, logoraši ili taoci u selu.</s><s>Među žrtvama su pretežno starije osobe oba pola.</s><s>Egzekucije nad njima, pogotovo u kućama ili zatvorima, izvršene su na veoma surov način: tupim predmetima, noževima, pa i spaljivanjem.</s><s>U tome su se posebno isticale tzv. Sandžaklije, muslimani koji su ranije, ili neposredno pre početka rata kao dobrovoljci pristigli sa područja Raške oblasti iz Republike Srbije.</s><s>Ni pre ovog događaja ni u daljem toku rata na području Sarajeva nije se dogodilo da u toku jednog dana muslimani ubiju toliko lica srpske nacionalnosti.</s><s>To je prevazilazilo i pokolje iz vremena prethodnog svetskog rata.</s><s>U jednoj velikoj gradskoj četvrti nemilosrdno su uništili sve što je srpsko.</s><s>Napad na Milje i Trebečaj</s><s>Sela Milje i Trebečaj (opština Trnovo), muslimanske snage držale su pod okupacijom od 30. maja do 16. juna 1992.</s><s>Sudbina Srba, uglavnom starijih osoba, koji su se zatekli u selu uglavnom je bila tragična.</s><s>Svi su zlostavljani, ponižavani, prebijani i ubijani u svojim kućama na veoma surov način.</s><s>Njihova imovina opljačkana je i uništena.</s><s>Zarobljenicima vadili oči</s><s>U Ozrenskoj ulici, na Hrasnom brdu, 10. maja 1992, pripadnici Teritorijalne odbrane Armije BiH, zarobili su tri pripadnika srpske teritorijalne odbrane.</s><s>Suprotno međunarodnim normama i ustaljenim običajima rata zarobljeni srpski teritorijalci su poubijani na bestijalan način.</s><s>To se videlo posle preuzimanja njihovih tela do kojih je srpska strana došla razmenom za žive muslimane i njihove vojnike.</s><s>Na telima masakriranih srpskih zarobljenika utvrđene su, pored ostalog, i povrede: kod dvojice zarobljenika izvađeno po jedno oko, kod sve trojice polomljene ruke u predelu zglobova šake i lakta, utvrđene posekotine i duboki ubodi oštrim predmetom u predelu vrata i stomaka, otvorene rane i uljubljenja na lobanji jednog od zarobljenih Srba nastali udarcima teškim tupim predmetom.</s> |
<s>RATNI ZLOČINI U BOSNI O KOJIMA SE ĆUTI SARAJEVO - NAJVEĆE STRADALIŠTE SRBA (6)</s><s>Autor Vesti Online</s><s>Ponedeljak, 11 oktobar 2010</s><s>02. 10. 2010. 00:00h | Piše: Đorđe BAROVIĆ</s><s>Progovorio Alijin agent</s><s>U intervjuu hrvatskom listu, Edin Garaplija otkrio je ko je davao zadatke muslimanskim snajperistima, čija su zlodela dotle podmuklo pripisivana Srbima</s><s>U Haškom tribunalu je do sada, u više odvojenih procesa, Sarajevo naglašavano kao mesto na kome su snage bosanskih Srba počinile najviše zločina.</s><s>Upravo ovaj grad je i okosnica optužnice protiv nekadašnjeg predsednika Republike Srpske Radovana Karadžića, ali i komandanta Vojske RS generala Ratka Mladića.</s><s>Oni su optuženi za svojevrsnu opsadu Sarajeva, kao i za granatiranje mnogih civilnih objekata, a naročito snajpersku vatru od koje je stradao veliki broj civila.</s><s>U do sada najklompleksnijem istraživanju ovih događaja, Milivoje Ivanišević, publicista i istraživač ratnih zločina u Bosni, u svojoj novoj knjizi baca potpuno novo svetlo na sve ove događaje tvrdnjom da je u Sarajevu tokom rata bilo više od 5.000 legitimnih vojnih ciljeva.</s><s>Snajperska gnezda u soliterima</s><s>- U razdoblju od 1992. do 1995. godine, jedinice, komande i stručne službe Vojske RS otkrile su i registrovale više od 5.000 lokacija koje su, povremeno ili trajno, korišćene za razne potrebe Armije BiH, a nisu se nalazile u kompleksu vojnih i policijskih objekata koji su pre rata korišćeni za potrebe JNA i Ministarstva unutrašnjih poslova Bosne i Hercegovine.</s><s>Znači, reč je o civilnim zdanjima, u najvećem broju stambenim zgradama, školama, obdaništima, poslovnim prostorijama civilnih ustanova i preduzeća.</s><s>Sve je to u manjoj ili većoj meri zauzeto i korišćeno za smeštaj više stotina raznih komandi i štabova, od zapovedništva pojedinih četa, bataljona i brigada do komande Prvog korpusa i Štaba Vrhovne komande Armije BiH.</s><s>Najbrojni su bili vatreni položaji Armije BiH sa kojih je svakodnevno dejstvovano po unutrašnjim i spoljnim delovima Srpskog Sarajeva.</s><s>Među njima, dominirali su po zlu poznati i uglavnom identifikovani i evidentirani položaji artiljerije i snajperista, tzv. snajperska gnezda, koja su predstavljala svakodnevnu opasnost i izazvala najobimnija stradanja civilnog srpskog stanovništva.</s><s>Svi ti civilni objekti su po međunarodnom humanitarnom pravu legitimni ciljevi za dejstva Vojske RS.</s><s>Ta činjenica se, slučajno ili namerno, prećutkuje.</s><s>Ti objekti su i uzrok stradanja meštana i razaranja u srpskom delu grada - tvrdi Milivoje Ivanišević i dodaje da je u četiri ratne godine srpski deo grada granatiran na stotine puta, a mnoge od tih akcija su izvedene iz pomenutih civilnih objekata.</s><s>Milivoje Ivanišević</s><s>- Na osnovu redovnih dnevnih izveštaja koje su pojedine vojne jedinice sa sarajevskog ratišta dostavljale svojim komandama, a potom i komandi Sarajevsko-romanijskog korpusa, uočljivo je da su svakodnevno granatirani i razarani srpski delovi grada i seoska srpska naselja, prevashodno civilni i komunalni objekti: škole, obdaništa, pošte, bolnice, stambena naselja, trafo-stanice, vodovodne instalacije.</s><s>Skoro da nije bilo dana bez žrtava prouzrokovanih dejstvom muslimanske artiljerije.</s><s>O tome je i prvi predsednik RS dr Radovan Karadžić u više navrata obaveštavao svetske državnike i generalnog sekretara OUN Butrosa Galija.</s><s>Terorisanje civilnog stanovništva Srpskog Sarajeva trajalo je sve vreme rata.</s><s>Neretko, žrtve muslimanskog granatiranja srpskih delova grada bili su i pripadnici Unprofora, ali su oni to uglavnom prikrivali pred javnošću i sredstvima informisanja - ističe Ivanišević.</s><s>Među brojnim primerima koje ovaj autor navodi, izdvajamo tek nekoliko, najupečatljivijih.</s><s>Poslednjeg dana decembra 1992. godine u Hadžićima na autobuskoj stanici, minobacačkim projektilom od 120 mm ranjeno je 16 osoba.</s><s>Većina je teško povređena i našla se u životnoj opasnosti.</s><s>Jednom prilikom, valjda iritiran takvom praksom muslimana, neuobičajeno energično je reagovao i general Unprofora Filip Morion.</s><s>Povod je bila bezočna zloupotreba civilnih objekata u vojne svrhe.</s><s>Naime, tada su iz kruga koševske bolnice pripadnici Armije BiH bacačima od 82 mm dejstvovali po linijama srpske odbrane.</s><s>General Morion je 19. januara 1993. u svom pismenom protestu, koji je uputio Aliji Izetbegoviću, takvo ponašanje Armije BiH okvalifikovao kao zloglasan i kukavički čin koji je prouzrokovao odgovor srpskog teškog naoružanja po ovom objektu.</s><s>S druge strane, dejstva muslimana po civilnim objektima u srpskom delu grada kao da su bila dozvoljena jer nisu prouzrokovala vojničku reakciju ili bar proteste Unprofora.</s><s>Ivanišević navodi i da su snajperska dejstva, uz artiljerijske salve, predstavljala drugo, tragično poglavlje sarajevskog ratišta i mogu se označiti kao glavni uzrok velikog stradanja civilnog srpskog stanovništva.</s><s>Nedžad Herenda</s><s>- Dugo prikrivana istina o organizatorima i neposrednim nalogodavcima muslimanskih snajperista i njihovog podmuklog delovanja na području Sarajeva izvesnim delom je otkrivena tek nakon pet godina u intervjuu hrvatskog novinara Ante Šuljka sa Edinom Garaplijom, poznatim muslimanskim obaveštajcem.</s><s>Tako je izbilo na videlo da smrt koju su sejali snajperisti po ulicama Sarajeva nije posledica bezvlašća i obesti pojedinaca ili naređenja komandi nižeg ranga, već tajnih i javnih naređenja najviših organa BiH - navodi Ivanišević.</s><s>Razgovor je objavljen 12. septembra 2000. u "Slobodnoj Dalmaciji", a Garaplija je prepričao novinaru "Slobodne Dalmacije" krunsku izjavu i svedočenje jednog od pripadnika specijalnih jedinica za tajne operacije Armije BiH, snajperiste Nedžada Herende.</s><s>Razgovor je vođen posle rata u zeničkoj kaznionici gde je Herenda izdržavao kaznu.</s><s>Tukli su šta su stigli</s><s>Herenda je potvrdio da su naređenja za njihova dejstva stizala iz samog vrha države, uključujući i samog vrhovnog komandanta Aliju Izetbegovića.</s><s>Njegova jedinica je imala položaje u visokim stambenim i poslovnim zgradama i nisu mnogo birali ciljeve.</s><s>Drugačije rečeno, tukli su šta su stigli u srpskom delu Sarajeva, posebno naselju Grbavica koje su dobrim delom mogli da kontrolišu sa svojih položaja.</s><s>Takvo je bilo naređenje.</s><s>"Muslimanski snajperisti su podjednako nemilosrdno gađali ubijali i sakatili decu, žene, starije osobe ili vojnike", objašnjava Ivanišević u knjizi.</s><s>"Mete su nalazili na ulicama, balkonima, u baštama, dvorištima, vozilima.</s><s>Žrtve njegove jedinice su i dvoje mladih, momak i njegova devojka, izrešetanih snajperskim hicima na mostu prilikom pokušaja da napuste Sarajevo.</s><s>Ovaj zločin je tokom rata i u medijima stalno pripisivan Srbima, ali nije pominjano da je ubijeni mladić bio Srbin, a ubijena devojka muslimanka i da su stradali pri pokušaju da prebegnu u srpski deo grada", zaključuje Milivoje Ivanišević, autor knjige "Srpska stratišta Sarajeva".</s><s>Milivoje Ivanišević u svojoj knjizi govori i o "vikend-lovcima na srpske glave". - Reč je o strancima koji su dolazili iz nekoliko evropskih država - a pominju se Austrija, Nemačka, Slovenija, Italija, Mađarska kojima su muslimani iznajmljivali oružje, municiju, optičke instrumente i pogodne položaje sa kojih mogu uspešno da ciljaju prolaznika u srpskom delu grada.</s><s>Pogoditi, ili ubiti, nekog u srpskom delu Sarajeva za vikend- lovce je bila atrakcija, a za muslimane prilika i za dobru zaradu - ističe Ivanišević.</s><s>Krenuli i na svog generala</s><s>Jedinica snajperiste Nedžada Herende je, prema intervjuu sa muslimanskim obaveštajcem u "Slobodnoj Dalmaciji", između ostalog, masakrirala i dvanaest nepoznatih srpskih civila, ali ubili su i nekog francuskog 'mirovnjaka' i pokušali da ubiju čak i bivšeg načelnika Glavnog štaba Armije BiH, generala Sefera Halilovića. - Sve je učinjeno po naredbi sa najvišeg vrha vlasti Republike BiH kojoj je zasmetao i nekad prvi oficir Armije BiH i, pre toga, ilegalne Patriotske lige - objašnjava Milivoje Ivanišević.</s> |
<s>Azrin "brat" po zločinu, Almaz Nezirović, pred imigracionom komisijom Amerike.</s><s>Azra i Almaz „patentirali“ u Derventi najmonstruoznije načine mučenja</s><s>IMIGRACIONA komisija Sjedinjenih Američkih Država došla je u Republiku Srpsku da bi saslušala derventske logoraše o zlodelima njihovog tamničara Almaza Nezirovića (52), saznaju "Novosti" iz dobro obaveštenih izvora.</s><s>Derventski dželat nalazi se u pritvoru u SAD, a uhapšen je nekoliko meseci pre njegove "sestre" po zločinu Azre Bašić, takođe, derventskog krvoloka.</s><s>- Službeno smo obavešteni o njihovom dolasku - kaže Drago Knežević, predsednik Udruženja logoraša Dervente. - Trebalo bi da saslušaju osam logoraša koji su neposredno osetili okrutnost Nezirovićevih i Azrinih mučilačkih metoda.</s><s>Predratni radnik derventskog "Unisa", Almaz Nezirović, stražar u logoru "Rabić", uz Azru Bašić ostao je derventskim Srbima u pamćenju kao jedan od najokrutnijih mučitelja, sa specijalnom metodom lomljenja prstiju kojima se Srbi krste! - Svojim očima sam gledao kako je logoraše terao da se skidaju i postrojavaju goli, kao od majke rođeni, potom bi tražio da na čvrst predmet ispruže tri prsta, kojima se krste, i lomio ih udarcima palice - priseća se Knežević. - Nikada nećemo moći zaboraviti te njegove užasne i najbizarnije metode mučenja kojima nas je podvrgavao.</s><s>Terao nas je da jedan drugog ljubimo u stražnjicu, da hodamo na kolenima, lajemo, grokćemo, jedemo travu po kojoj su drugi naši sapatnici morali da mokre, da udaramo jedni druge... - rekla nam je jedna od ukupno osam žrtava, čija su imena "Novostima" poznata, ali ih sada ne navodimo zbog predstojećeg postupka.</s><s>Iskaze žrtava o zlodelima Almaza Nezirovića poseduje i dobojsko okružno tužilaštvo koje je, zbog osnovane sumnje da je tokom 1992. godine počinio ratni zločin protiv civilnog stanovništva, još 2003. podnelo Okružnom sudu zahtev za provođenje istrage.</s><s>Nezirović je u Ameriku emigrirao 1997. godine gde je živeo potpuno bezbrižno u gradiću Raonake u državi Virdžiniji. - Nikada neću biti isporučen jer posedujem američki pasoš - javno putem medija bezbrižno je poručivao iz Amerike derventski krvolok.</s><s>Donedavno, kada su Vlasti SAD su ponovo razmotrile dopis dobojskog tužilaštva da je, sa obiljem dokaza, Nezirović osumnjičen za ratne zločine počinjene pre nego što je stekao američki pasoš.</s><s>AMERIKANCI SASLUŠAVAJU VIŠEČLANA Imigraciona komisija SAD odmah po dolasku u RS saslušala je iskaze četvorice preživelih žrtava Almaza Nezirovića.</s><s>U petak će biti saslušana i preostala četvorica. - Svedočenja neposrednih stradalnika više su nego upečatljiva i, po svemu sudeći, derventskim logorašima sledi put u SAD, da i tamo govore o okrutnim metodama Almaza Nezirovića - rekao nam je naš izvor.</s><s>A gotovo izvesno je da će se isti postupak primeniti i u slučaju Azre Bašić.</s><s>PRETHODNICA OČEKUJEMO da će isti postupak u SAD biti sproveden i u slučaju uhapšene Azre Bašić.</s><s>Bilo bi pravedno da nju i Nezirovića, kao i sve ostale naše mučitelje i dželate, posle dve decenije ponovo pogledamo u oči, ali u sudnici - nadaju se derventski logoraši. http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/aktuelno.69.html:328749-Srbima-lomio-prste</s> |
<s>Ratko Katalina: Divjak lično izdao naređenje za napad</s><s>Nedelja, 13 mart 2011</s><s>Pravda - Društvo | 11. mart 2011. | 19:20 BEOGRAD – Ratko Katalina, koji je kao pukovnik JNA zadužen za bezbednost bio teško ranjen u akciji kojom je komandovao Jovan Divjak, tvrdi da za mučki napad u sarajevskoj Dobrovoljačkoj ulici na kolonu koja se povlačila Divjaku ne bi trebali suditi po komandnoj, nego po direktnoj odgovornosti, jer je on bio glavni akter dešavanja na mestu gde su ubijani zarobljeni vojnici.</s><s>Objašnjenje za takvo ponašanje Divjaka, uveren je ovaj neposredni svedok zbivanja, leži u činjenici da je Divjak još 1990. godine snabdevao oružjem muslimane i zbog toga bio osuđen pred vojnim sudom, pa je hteo da se lično sveti vojsci.</s><s>Katalina za „Pravdu“ potvrđuje ocenu tužioca za ratne zločine Vladimira Vukčevića da postoji dovoljan stepen osnovane sumnje da je Jovan Divjak učestvovao u zločinu u Dobrovoljačkoj ulici 3. maja u Sarajevu. – Odgovornost Divjaka postoji, a i na video snimku je zabeleženo da je on neposredni učesnik i glavni akter samog događaja – tvrdi Katalina. – Divjak je bio za akciju, on je izdao naređenje za napad na kolonu i bio je ključni izvršilac Ganićeve zamisli, zbog čega je stekao poverenje u vojnom vrhu muslimanske vojske pod komandom Alije Izetbegovića.</s><s>Katalina navodi da postoji dokument koji potvrđuje da je napad u Dobrovoljačkoj planski pripremljen, a da je naređenje za otvaranje vatre na vojnike izdato neposredno pre pokreta kolone, iz zgrade gde je bila komanda JNA. – Verujem da bi veštačenje ove naredbe koja je napadačima preneta elektronskim putem potvrdilo da je to glas Jovana Divjaka.</s><s>Jasno se čuje: „Bosna jedan, Bosna dva, kolonu napasti i razoružati i ne dozvoliti da stignu u Lukavicu“ – kaže Katalina. – To što je Divjak, kada je već počelo streljanje, glumio nekog humanitarca, spasioca JNA i što se tada čuje njegov glas: „Prestani da pucaš“, meni ništa ne znači.</s><s>Nemam dilemu da li je on direktan izvršilac napada.</s><s>Ne samo da se tako iskazao kao komandant Teritorijalne odbrane BiH, koja je bila sastavljena od muslimana, nego je neposredno komandovao paljbu na mestu ubijanja nemoćnih vojnika JNA Katalina kaže da je, kao čelni čovek vojne bezbednosti, kritičnog dana izvestio generala Blagoja Adžića o saznanju vojnih obaveštajaca da se priprema napad.</s><s>Adžić ga je, međutim, uputio na prisutnog Aliju Izetbegovića, koji je rekao da je njegovo prisustvo u koloni garancija da napada neće biti.</s><s>Opširnije u štampanom izdanju...</s> |
<s>Kosta Čavoški: Umesto jednog velikog i slavnog generala, uhapsili su oronulog i bolesnog starca</s><s>Ponedeljak, 13 jun 2011</s><s>Svedok Broj 777. 7. jun 2011.</s><s>Intervju - Kosta Čavoški, akademik i član tima za odbranu Radovana Karadžića Piše: Piše: Milan Dinić</s><s>Nisam doživeo tako odvratan treuntak u vlastitom životu, kao što je bio čin hapšenja generala Ratka Mladića.</s><s>Zapanjio me je način na koji su reagovali ljudi koji su to izveli.</s><s>Bruno Vekarić je rekao da Mladić govori koješta i da je to taktika odbrane.</s><s>Ispostavilo se da je general Mladić u vrlo teškom zdravstvenom, a pre svega mentalnom stanju.</s><s>Mladić ne može da završi rečenicu i uopšte nije u stanju da spozna gde se nalazi i o čemu se radi.</s><s>On je doživeo nekoliko moždanih udara i oni dovode ne samo do trajnih promena strukture ličnosti, već i do bitnog narušavanja svih intelektualnih sposobnosti.</s><s>Oduzeta mu je cela desna strana.</s><s>Desnu ruku ne može da koristi, a desnu nogu jedva pomera.</s><s>Oni sada sa takvim čovekom prave predstavu po kojoj Mladić navodno sve to sam izvodi ne bi li se zapravo predstavio kao neko ko nije u stanju da prati suđenje, kaže na početku intervjua za „Svedok“ akademik dr Kosta Čavoški.</s><s>S: Šta za Srbiju znači hapšenje Mladića?</s><s>K.Č: To znači da su naše vođe nacionalni izdajnici.</s><s>Tu se može uzeti rečenica koju je Dobrica Ćosić navodno pripisao đinđiću, da se privrženost evropskim vrednostima ne može pravdati nacionalnom izdajom.</s><s>Oni su po nalogu stranih gospodara uhapsili srpskog generala, koji je branio srpski narod i koji je, pored Karadžića, najzaslužniji za obrazovanje Republike Srpske.</s><s>Što je najgore, mislim da time neće mnogo postići.</s><s>Vrlo brzo će se neko setiti da je pored Mladića tu i Hadžić, pa priznavanje Kosova...</s><s>S: Da li vidite kraj uslovljavanju sa Zapada?</s><s>K.Č: Kada je većina članica EU odlučila da prizna Kosovo, oni su još tada rekli da će zapravo biti dva puta u EU mada to tadašnja vlast nije htela da objasni.</s><s>Jedan je put za Srbiju, a drugi za samozvanu državu Kosovo.</s><s>Već tada je bilo savršeno jasno da mi, po njihovom viđenju, u EU ne možemo sa Kosovom.</s><s>S: Mislite li da eventualna osuda Mladića za genocid neće uticati na sudbinu Republike Srpske?</s><s>K.Č: Pa već je general Krstić osuđen.</s><s>S: Ali Krstić nije isto što i Mladić.</s><s>K.Č: To je jasno.</s><s>Ipak, Haški tribunal je sporan i kao institucija.</s><s>U međunarodnom poretku nema zakonodavca, već zakonodavnu funkciju vrše države članice tako što stvaraju konvencije kojima pristupaju.</s><s>Na taj način je nastao Međunarodni sud pravde u 19. veku i on ima nadležnost na osnovu Povelje koju su sve države potpisale i kojoj su pristupile.</s><s>Pored ad hok tribunala u Hagu, obrazovan je stalni Međunarodni krivični sud čijoj povelji su pristupale razne države.</s><s>Dakle, kada su posredi balkanski domoroci, onda se za njih obrazuje specijalni sud.</s><s>Iako je taj sud bio nadležan i za zločine iz 1999, do sada nije optužio niti sudio nijednom građaninu NATO zemalja.</s><s>Za balkanske domoroce je Haški tribunal, a za nešto finiju gospodu je Međunarodni krivični sud.</s><s>A, kada su u pitanju Amerikanci, oni su izjavili da njima niko ne može da sudi sem američkih sudova.</s><s>Ta činjenica, sa stanovišta jednakosti i pravde, diskvalifikuje Haški tribunal.</s><s>On nije dobar ne samo zato što sudi Srbima, već i muslimanima i Hrvatima.</s><s>Taj sud nije trebalo nikome da sudi!</s><s>U okviru takve izopačene uloge, sud se opredelio da pre svega sudi Srbima kako bi opravdao intervenciju NATO 1995. i 1996. bez pristanka UN, vojno intervenisao u BiH i 1999. na Kosovu.</s><s>S: Imajući u vidu takvu ulogu tribunala u Hagu, postoje mišljenja da Mladić nije smeo živ da stigne tamo.</s><s>Kako tumačite takva viđenja?</s><s>K.Č: Prema mojim saznanjima oko 35.000 Srba je poginulo u ratu u BiH.</s><s>Oni koji su komandovali vojnim operacijama su vrlo dobro znali da će mnogi ljudi poginuti, a da će žrtava biti i među civilima.</s><s>To su posledice svakog rata.</s><s>Kada neko komanduje takvom vojskom, njegov život više ne pripada njemu samom, već državi i narodu.</s><s>Ja znam šta iz toga sledi.</s><s>Problem je što je, izgleda, proteklih 16 godina bukvalno ruiniralo generala Mladića.</s><s>Da je to i hteo, on nije mogao to da izvede.</s><s>Desna strana mu je potpuno oduzeta, a po svoj prilici nije bio u stanju ni da razabere šta mu se dešava.</s><s>Da se ovo sve desilo pre 10 godina, mislim da bi bilo bitno drugačije.</s><s>Ipak, oni su umesto jednog velikog i slavnog generala naišli na oronulog i bolesnog starca.</s><s>S: Kako komentarišete sam način na koji je hapšenje Mladića propraćeno u javnosti.</s><s>Pojavile su se brojne nedoumice u vezi sa lokacijom i vremenonm hapšenja.</s><s>K.Č: Kada neko neprestano laže ne možete mu verovati ni kada kaže istinu.</s><s>Nije isključeno da se ovima koji vladaju omakne i nešto što je istinito.</s><s>Ipak, u ovom slučaju, ja im stvarno ne verujem.</s><s>Prema mom sudu, logično je da su Mladića znatno ranije pronašli i čekali kada će to da obelodane.</s><s>Činjenica je da Mladićevog rođaka nisu zadržali u zatvoru, iako su sve prethodne jatake izveli pred sud.</s><s>Ukoliko se sa njegovim bratom ništa ne dogodi, to samo podgreva sumnju da su Mladića tamo doveli kako bi ispalo da ga je skrivala familija.</s><s>S: Da li ste upoznati sa time ko će sve učestvovati u odbrani Mladića?</s><s>K.Č: Uopšte se ne zna ko će učestvovati u odbrani.</s><s>Prvo, on taj sud i ne priznaje.</s><s>Najbolje je bilo da Mladić ne kaže ništa na prvom ročištu.</s><s>To suđenje treba da traje najmanje tri godine i ozbiljno se pitam da li je u stanju to da izdrži.</s><s>Sudu će biti veoma teško da odredi advokata po službenoj dužnosti, ukoliko Mladić odbije da sarađuje sa njim.</s><s>To je i po zapadnim etičkim pravilima veoma sporno.</s><s>S: Kako vam je izgledalo prvo pojavljivanje Mladića pred sudom?</s><s>K.Č: Moj prvi utisak je da je ponašanje advokata nametnute odbrane, Aleksandra Aleksića, sramno.</s><s>On je radio u interesu optužbe, a ne u interesu Mladića.</s><s>Kada je optuženi rekao da nije primio, niti pročitao optužnicu, advokat je ustao i rekao da je on Mladiću pročitao optužnicu.</s><s>Advokat ne sme da odgovara umesto onoga koga brani!</s><s>Inače sam mišljenja da nijedan naš advokat nije smeo da učestvuje u procesima u Hagu, jer nisu uspeli nikoga da odbrane.</s><s>S: Objavljeno je da će Smilja Avramov braniti Mladića?!</s><s>K.Č: Razgovarao sam sa profesorkom Avramov i ona mi je rekla da ne bi bila u stajnu da taj proces iznese, zbog godina i problema sa kretanjem.</s><s>S: Da li ćete Vi uzeti učešća u Mladićevoj odbrani?</s><s>K.Č: Lično ne bih mogao da učestvujem jer sam u timu Radovana Karadžića.</s><s>Po mom sudu najbolje je da do suđenja ipak ne dođe.</s><s>S: Postoje najave da bi suđenje Mladiću moglo biti spojeno sa procesom koji se vodi protiv Radovana Karadžića.</s><s>K.Č: Potpuno je nerazumno da se ta dva procesa združuju.</s><s>Proces protiv Radovana Karadžića je daleko odmakao i on se veoma uspešno i dobro brani.</s><s>Kako su manje-više iste optužbe protiv Mladića, za Tužilaštvo bi bilo najbolje da se procesi spoje.</s><s>Ali, to nije interes Radovana Karadžića i mislim da on mora biti protiv toga.</s><s>S: Da li ste očekivali oštriju reakciju javnosti na hapšenje Mladića?</s><s>K.Č: Kod nas postoji potpuna zatvorenost svih medija.</s><s>Izuzev Svedoka, Pečata i Geopolitike, drugih nema.</s><s>Kada je u pitanju televizija, ne znam ni za jednu takvu stanicu.</s><s>Stoga, narod nema adekvatne informacije.</s><s>Sa druge strane, narod nije u stanju sve sam da razabere i tu na scenu stupa politička elita.</s><s>Ipak, jedan deo elite je kupljen, drugi je ućutkan, a trećem je zabranjeno pojavljivanje, stoga ljudi nemaju pravih obaveštenja.</s><s>Zato su i ovi protesti u Novom Sadu i zbor SRS nedavno u Beogradu, koji je prema proceni policije okupio oko 15.000 ljudi, veoma dobri.</s><s>S: Kako tumačite skandiranje „Nož, žica, Srebrenica“, koje se čulo od dela mlađe publike na mitingu.</s><s>K.Č: Ja to nisam čuo na mitingu.</s><s>A i sada kada ste mi rekli, moram da kažem da ne mogu da razaberem šta ta sintagma znači.</s><s>S: Jasno je da je u pitajnu asocijacija na masakr u Srebrenici.</s><s>K.Č: Raspitivao sam se kod ljudi koji su učestvovali na mitingu.</s><s>Oni su primeitli stotinak mladića, skoro dece, koji su u jednom trenutku navukli kapuljače i počeli da napadaju policiju.</s><s>Po mom sudu, a i prema obaveštenjima koje imam od ranije, izgleda da postoji jedna jedinica provokatora kojima neko rukovodi iz naših službi ili neke političke stranke i da su oni plaćeni da prave nerede na zborovima opozicije.</s><s>Prošlo je već nekoliko dana od mitinga SRS, a javnost nije saznala imena uhapšenih i kojoj organizaciij pripadaju.</s><s>To nije objavljeno, jer se krije.</s><s>S: Deo javnosti ipak ili negira Srebrenicu, ili je glorifikuje.</s><s>Kako to tumačite?</s><s>K.Č: Ja se uzdam u podatke koje pruža Milivoje Ivanišević koji je šef Centra za istraživanje zločina nad Srbima.</s><s>Po njegovom nalazu negde preko 400 ratnih zarobljenika je likvidirano, i to je ratni zločin.</s><s>Kada su u pitanju ostali, oni su skoro isključivo pobijeni u toku povlačenja prema Tuzli i bili su pod oružjem.</s><s>Napad na naoružane muslimane koji se povlače, a nisu hteli da se predaju bilo je potpuno legitimno za vojsku Republike Srpske.</s><s>To su podaci kojih se ljudi moraju držati i na osnovu kojih možemo da govorimo o dešavanjima u Srebrenici i o tome kako ih ljudi vide.</s><s>Republika Srpska nije ugrožena S: Posle hapšenja Mladića, kakve će biti političke posledice po Republiku Srpsku?</s><s>K.Č: Sa tim pitanjem sam se suočio još kad je uhapšen Radovan Karadžić.</s><s>Međutim, čini mi se da to ipak nije nešto što se u ovom času može dovoditi u pitanje, jer su se međunarodne okolnosti bitno promenile.</s><s>Za Ameriku, koja je glavni vladar sveta, područje Balkana je postalo sporedno.</s><s>EU ima mnogo većih unutrašnjih problema.</s><s>Stoga, mislim da u ovom času Republika Srpska nije ugrožena.</s><s>Tako da, eventualno suđenje generalu Mladiću, mislim da ne bi ugrozilo Republiku Srpsku.</s><s>Kosovo smo faktički već priznali...</s><s>Zapad hoće da nas natera da samozvano nezavisno Kosovo priznamo, što smo, zapravo, i učinili.</s><s>Ne seda se za pregovarački sto sa predstavnicima one države koju ne priznajete, a to su naši vlastodršci učinili.</s><s>Da su oni hteli da razgovori budu neformalni, odredili bi nekog iz Ministarstva za KiM da pregovara.</s><s>Ili bi pregovarao jedan od pet načelnika okruga sa KiM.</s><s>Onda bi moglo da se kaže da su to razgovori lokalnih funkcionera.</s><s>Međutim, mi smo odredili ambasadora iz Ministarstva spoljnih poslova, koje je po Ustavu isključivo nadležno za održavajne odnosa sa stranim državama koje Srbija priznaje.</s><s>Dakle, sam okvir delegacije govori čemu to vodi.</s><s>Kada je naš predstavnik došao u Prištinu, čak su mu podmetnuli i zastave, koje su državni simbol.</s><s>Onoga trenutka kada smo seli za taj sto sa dve zastave, to su bili pregovori delegacija dveju država.</s><s>S: Kako gledate na reaktuelizovanje priče o podeli Kosova?</s><s>K.Č: Mislim da je to samo skretanje pažnje.</s><s>Smatram da je podela mogla da se nudi pre 10-15 godina, kada smo bili Jugoslavija, a oni pokrajina koja želi da se otcepi.</s><s>To se može izvesti samo sa pozicije snage i sa stanovišta očuvanja celine, pa eventualno nešto da se da.</s><s>A sada, kada smo mi u velikoj defanzivi, a oni su već konstituisali svoju državu, ovo je ozbiljan znak slabosti.</s><s>Te priče idu na to da pokažu da mi zapravo i ne polažemo pravo na celo Kosovo, već samo hoćemo nešto da ućarimo.</s><s>To već znači delimično priznanje da KiM nisu integralni deo Srbije.</s><s>S: Kada se govori o očuvanju Kosova, čini se da mnogi nemaju odgovor na pitanje - kako integrisati najmanje milion i po izuzetno neprijateljski raspoloženih Albanaca u Srbiju, čak i kada bi oni odustali od nezaivsnosti?</s><s>K.Č: To je hipotetičko pitanje i na takva pitanja ne odgovaram.</s><s>Ono je moglo biti umesno pre 15-20 godina.</s><s>Kada je u pitanju ideja da treba spasavati severno Kosovo, želeo bih da napomenem da u pregovorima u Beču Arbanasi nisu pristajali na bilo kakvu autonomiju onih delova Kosova koji su naseljeni Srbima.</s><s>Dakle, ni tada nisu pristajali na autonomiju za Srbe, a kamoli da bi sada pristali na otcepljenje.</s><s>Stoga, mislim da je ta ideja uzaludna i štetna.</s><s>S: Jel mislite da je Kosovo izgubljeno?</s><s>K.Č: Ne.</s><s>Kosovo je privremeno okupirano, a ono što je silom oteto, pre ili posle će silom biti vraćeno.</s><s>Mi jedino moramo da budemo svesni šta Kosovo znači i moramo ga držati u nacionalnom samorazumevanju i to prenositi na nove generacije.</s> |
<s>05. 03. 2011. 13:06h | Đ. Barović - Vesti Mada je od presude trojici islamskih ekstremista koji su pokušali da ga ubiju u zatvoru Vejkvilf u Londonu prošlo tek desetak dana, život nekadašnjeg oficira Vojske RS, generala Radislava Krstića i dalje je ozbiljno ugrožen, zbog čega će najverovatnije započeti štrajk glađu!</s><s>Mladen Kesar, njegov pravni zastupnik, kaže da se general razmišlja o ovako radikalnoj meri jer se pretnje smrću muslimanskih zatvorenika ne stišavaju, a zatvorska uprava ne čini ništa da mu olakša kako bezbednost tako i narušeno zdravstveno stanje.</s><s>Pisao Srbiji i Hagu: Advokat Mladen Kesar - General je u tolikom strahu od ponovnog napada da od čuvara traži da ga zaključavaju i preko dana, ali i da prestanu da ga svake noći maltretiraju tako što mu pale i gase svetlo u ćeliji - kaže Kesar koji je Radislava Krstića posetio 1. marta u zatvoru Vudhol u Milton Kejnsu.</s><s>On kaže da se general žali da mu je tretman u zatvoru drastično pogoršan. - Stalne provokacije muslimanskih ekstremista nisu prestale, a pri tom je i teško bolestan.</s><s>I pored toga što ima upaljenu prostatu, kamenac u oba bubrega, bol u grudima, stalnu glavobolju i iscrpljenost, zatvorska uprava ne čini ništa da mu olakša ove tegobe.</s><s>Svaki odlazak do bolnice za njega je veće mučenje od bolova koje ima, jer mu ne dozvoljavaju da u kolima skine protezu, tako da on uglavnom odbija prevoz jer podnosi stravične bolove - kaže Kesar i dodaje da ništa nije bolje ni kada je reč o tretmanu zatvorskih čuvara. - Mada je težak invalid, čovek bez jedne noge, on i dalje mora da silazi i vraća se stepenicama po hranu, pa otuda najčešće propušta obroke.</s><s>Istovremeno, čuvari ga svake noći bude paleći i gaseći svetlo na svaki sat, a nekada i češće.</s><s>Istovremeno, kada se i osmeli da izađe iz ćelije od stražara traži da njegova vrata drže stalno pod ključem.</s><s>Zbog svega toga zapretio je da će stupiti u štrajk glađu jer ovako ga živog sahranjuju - objašnjava ovaj britanski advokat srpskog porekla.</s><s>Kesar kaže i da se zbog ozbiljnosti problema, sa svim pritužbama, odmah obratio upravniku zatvora, a kopije tog dopisa je poslao i Ministarstvu pravosuđa Velike Britanije, Ljiljani Zarubici, konzulu Republike Srbije, Piteru Robinsonu, predsedniku Haškog tribunala i Dušanu Ignjatoviću, direktoru Kancelarije za saradnju sa Haškim tribunalom.</s><s>Čuvari grubi i nepristojni Krstićev advokat kaže i da je neshvatljivo to što osoblje zatvora nema nikakvog razumevanja za njegovo loše poznavanje engleskog jezika. - Često su grubi i nepristojni prema njemu, a više puta su mu davali da potpiše dokumente bez prevodioca.</s><s>Krstić kaže da je neke potpisao naslućujući šta potpisuje, ali da za nekoliko i danas ne zna šta je potpisao - kaže Kesar.</s> |
<s>Društvo | Uglješa Mrdić | jun 2, 2011 at 23:11 Piše Uglješa Mrdić General Ratko Mladić je 12. maja 1992. godine, na Dan Svetog Vasilija Ostroškog, odlukom Narodne skupštine Srpske Republike u Banjaluci, a na predlog dr Radovana Karadžića, postavljen za komandanta Glavnog štaba Vojske Republike Srpske i na tom položaju je ostao do 1996. godine Ratko Mladić, general i vojskovođa, borac i pobednik, čovek je koji se dokazao svojom borbom i vojnim umećem.</s><s>Najviše zahvaljujući nekadašnjem predsedniku Srbije i SR Jugoslavije Slobodanu Miloševiću, prvom predsedniku Republike Srpske dr Radovanu Karadžiću i njemu, Ratku Mladiću, generalu i borcu, heroju i rodoljubu, stvorena je Republika Srpska.</s><s>I Mladićevom zaslugom nađen je krov nad glavom za skoro dva miliona Srba na tlu Bosne i Hercegovine!</s><s>Prošle nedelje Vlada Srbije je uhapsila srpskog generala i predala ga ove nedelje političkom sudu – Haškom tribunalu!</s><s>To sramotno delo učinjeno je voljom predsednika Srbije Borisa Tadića koji je lično nadgledao ovaj postupak nasilja.</s><s>Prema rečima njegovih istinskih saboraca, a ne kvazigenerala Vojske Srbije, poznati kao mirnodopski generali spremni samo za snimanje filmova i vojne parade, Ratko Mladić je „srpski heroj i oreol slave zadobijen na bojnom polju ne mogu mu pomračiti izdajnici srpske časti i ponosa“.</s><s>KRATKA BIOGRAFIJA Rođen je 12. marta 1943. godine u selu Božinovci kod Kalinovika (Stara Hercegovina), u jugoistočnoj Bosni i Hercegovini.</s><s>Otac Neđo (1909-1945) bio je partizan, ubile su ga ustaše 1945. godine u jurišu na rodnu kuću Ante Pavelića, u selu Sunj.</s><s>On ni danas ne zna gde mu je grob.</s><s>„Moj sin je prvi posle mnogo generacija koji zna svog oca.</s><s>Majka Stana tokom prošlog rata je organizovala Srpkinje da pletu čarape sinovima i muževima“, prisećao se Mladić.</s><s>Majka Stana Mladić (1919-2003, devojačko Lalović) sama je podizala kćer Milicu (1940, udatu Avram), sina Ratka i sina Milivoja (1944-2001).</s><s>Neposredno po Ratkovom rođenju i majka i otac su mu oboleli od tifusa, a i sam je bio teško bolestan.</s><s>Preživeo je zahvaljujući italijanskim vojnicima koji su ga neko vreme lečili i snabdevali.</s><s>Osnovnu školu je završio u rodnom mestu.</s><s>U to vreme je želeo da postane učitelj, dok kasnije preovladava želja da postane hirurg.</s><s>Posle osnovne škole Mladić odlazi u Sarajevo, gde neko vreme radi kao kvalifikovani metalostrugar u preduzeću „Tito“.</s><s>Ubrzo se predomišlja i konačno se opredeljuje za kasnije životno zanimanje i kreće za Beograd, gde završava Vojnoindustrijsku školu u Zemunu.</s><s>U JNA stupa putem konkursa na Vojnu akademiju, 20. oktobra 1961. godine.</s><s>Završava je sa odličnim uspehom kao šesti u klasi, a 27. septembra 1965. godine primljen je u aktivnu vojnu službu JNA.</s><s>Od septembra 1976. godine, u 29. klasi Komandno-štabne akademije pohađa Centar visokih vojnih veština, garnizon Beograd, opštevojni smer.</s><s>Završio je Vojnu akademiju KOV, Komandno-štabnu akademiju (s ocenom 9,57 prvi u klasi).</s><s>Raspoređen je u 3. armijsku oblast 27. septembra 1965. godine, a komandirsku i komandantsku karijeru započeo je u Skoplju 4. novembra 1965. godine, kao potporučnik i komandir automatičarskog voda 89. pešadijskog puka.</s><s>Aprila 1968. godine postaje komandir izviđačkog voda; u maju 1970. godine poručnik, pa kapetan, kapetan 1. klase.</s><s>U čin majora unapređen je 27. novembra 1974. godine, kada je postavljen za pomoćnika komandanta za pozadinu 87. samostalne pešadijske baterije.</s><s>U periodu 1976. do 1978. godine pohađa Komandno-štabnu akademiju i po njenom završetku odlazi na službu u Kumanovo (Treća armija), gde postaje komandant Prvog pešadijskog bataljona 89. pešadijske brigade.</s><s>Čin potpukovnika dobija 25. decembra 1980. godine na Odeljenju za operativnu nastavu, u Komandi garnizona Skoplje.</s><s>Od 18. avgusta 1986. godine sa činom pukovnika postavljen je za komandanta 39. pešadijske brigade, 26. pešadijske divizije (Treća armija), u Štipu.</s><s>Na školovanje od godinu dana odlazi septembra 1986. godine, kao polaznik druge klase KŠŠ OC VVŠ JNA KOV.</s><s>U Skoplje je premešten 31. januara 1989. godine u Komandu Treće vojne oblasti, gde postaje pomoćnik načelnika Odeljenja za nastavne poslove.</s><s>Odatle je 14. januara 1991. godine premešten za pomoćnika komandanta za pozadinu u Komandi 52. korpusa, u prištinskom garnizonu.</s><s>Za načelnika Odeljenja za OPN (Operativno-nastavne poslove) 9. korpusa u garnizonu Knin (Vojno-pomorska oblast) premešten je 3. juna 1991. godine, a ubrzo zatim je unapređen za načelnika Štaba (ujedno i zamenika Komandanta štaba) 9. korpusa Vojnopomorske oblasti.</s><s>Naredbom Predsedništva SFRJ 1/68 od 11. decembra 1991. godine dobio je čin general-majora.</s><s>Potom je maja 1992. godine iz JNA prebačen u novoformirane srpske snage u BiH.</s><s>Podsetimo da je aprila 1992. godine, Ratko Mladić vanredno unapređen u čin general-potpukovnika, a već narednog dana postavljen je za načelnika štaba i ujedno zamenika komandanta u Komandi Druge vojne oblasti JNA u Sarajevu.</s><s>Na tu dužnost stupio je 10. maja 1992. godine.</s><s>KOMANDANT ODBRANE General Mladić je 12. maja 1992. godine, na Dan Svetog Vasilija Ostroškog, odlukom Narodne skupštine Srpske Republike u Banjaluci, a na predlog dr Radovana Karadžića, postavljen za komandanta Glavnog štaba Vojske Republike Srpske i na tom položaju je ostao do 1996. godine.</s><s>Redovno je unapređen u čin general-pukovnika 24. juna 1994. godine.</s><s>Ukazom tadašnje predsednice Republike Srpske Biljane Plavšić, 8. novembra 1996. godine, general Ratko Mladić je smenjen sa mesta komandanta Glavnog štaba VRS i nije imenovan za načelnika Generalštaba, pod pritiskom Međunarodne zajednice i Haškog tribunala.</s><s>Zvanično, vojna karijera u VRS mu se završava polovinom 1997. godine, dok nezvanično oficir VRS ostaje sve do penzionisanja, 7. marta 2002, kada ukazom predsednika Republike Srpske „prestaje profesionalna vojna služba general-pukovnika Ratka Mladića“.</s><s>Međutim, general Mladić je imao status aktivnog vojnog lica i u SRJ, sve dok ukazom predsednika SRJ Vojislava Koštunice, 28. februara 2001, nije penzionisan.</s><s>Penziju je uredno primao do novembra 2005. godine, kada mu je ukinuta pod pritiskom zapadnih zemalja i sve učestalijih zahteva Haškog tribunala za izručenjem.</s><s>Sva nepokretna imovina zamrznuta mu je stupanjem na snagu Zakona o zamrzavanju imovine haškim beguncima, usvojenog u Parlamentu Srbije i Crne Gore, 7. aprila 2006. godine.</s><s>OFANZIVAN KARAKTER „Moj karakter je ofanzivan, a to je prihvatljivo za vrhovnu komandu RS“, govorio je Mladić, koji je 1991. godine, na upozorenje da će SAD i EU bombardovati srpske položaje, uzvratio: „Onda ću ja bombardovati London“.</s><s>Komandovao je: „Napred“, nikad „Povlači se“.</s><s>Suprotstavio se Vens-Ovenovom planu 1993. godine i svetski moćnici su definitivno ukapirali da je „tvrd orah“.</s><s>Vojevanje mu nije istupilo urođeni pesnički dar.</s><s>I sam je postao stih nekog borca: „Ej, Republiko Srpska, ti se ponosi, kad svijet danas znade ko si.</s><s>Ponosi se, Srpstvo svekoliko, kad iz tebe vitez je izniko.</s><s>Što mu ravnog međ Srbima nije, simbol što je zadnje decenije.</s><s>Zloglasnoga 20. vijeka, kad se brani Srpstva kolijevka.</s><s>Kad se brani gora Romanija od ustaškog noža i balija.</s><s>Kad cilj biješe svakoga Srbina da ih voda ne dijeli Drina.</s><s>Simbol posta borbe za slobodu cijelome srpskome narodu.</s><s>To je vitez od Kalinovika.</s><s>Ej, Ratko Mladić, prva srpska dika...“ „Želim da naša država Republika Srpska i srpski narod procveta i da se vaše reči date na zadnjoj Skupštini ugrade i prenesu preko ovih medija do poslednjeg našeg čoveka.</s><s>Da se svrstamo jedan uz drugog, da pobedimo ovo zlo vreme, pređemo preko bura i ostvarimo naš san.</s><s>Da budemo svi Srbi u jednoj državi“, govorio je Mladić.</s><s>Iako je tvrdio da je „samo branio svoj narod“, Mladić je neretko naglašavao kako je ofanziva „glavni način njegovog ratovanja“.</s><s>„Dominantni oblik oružanog sukoba za mene je napad.</s><s>Moj cilj je jednostavan: zaštita srpske teritorije i naroda koji na njoj živi vekovima“, poručio je general Mladić.</s><s>Inače, Vojska Republike Srpske je imala ukupno 69 generala, od čega četiri general-pukovnika, 21 general-potpukovnika i 44 general-majora.</s><s>Pored Ratka Mladića general-pukovnici postali su Manojlo Milovanović, Momir Talić i Novica Simić.</s><s>Ratujući u Kninu, još kao pukovnik sprijateljio se sa vojnicima i narodom, zahvaljujući svojoj neposrednosti u komunikaciji, što je znatno, pogotovo u kasnijim godinama ratovanja doprinelo njegovoj izrazito velikoj popularnosti među običnim ljudima jer su ga doživljavali kao narodskog generala.</s><s>Dobro je poznata priča o njegovoj hrabrosti, kada je sam ušao u minirani autobus koji se nalazio na putu kojim je morao proći ka krajnjem odredištu.</s><s>Pošto nije bilo vremena da se čekaju specijalne obučene jedinice, pukovnik Mladić odlučio je da proba sam, i uspeo.</s><s>Tada su svedoci ovog događaja komentarisali da je u pitanju ludo hrabar pukovnik i sa takvim pristupom rešavanju problema može daleko dogurati.</s><s>Već 1992. godine, postavši komandant VRS, vrlo brzo od razbijene i neorganizovane mase pravi dobro ustrojenu Vojsku koja se dostojno može suprotstaviti neprijatelju, štaviše i nadmoćno ga potući.</s><s>General Ratko Mladić nosilac je sledećih ordena: Orden za vojne zasluge sa srebrnim mačevima, Orden Narodne armije sa srebrnom zvezdom, Orden za vojne zasluge sa zlatnim mačevima i Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem.</s><s>Ovo je samo jedan mali deo iz vojne biografije generala Mladića.</s> |
<s>18. 09. 1990.</s><s>SARAJEVO Danas je u Višem sudu u Sarajevu registrovana Stranka reformskih snaga Jugoslavije za BiH.</s><s>Predsjednik je dr Nenad Kecmanović, potpredsjednik dr Džemal Sokolović, a sekretar dr Tadej Mateljan.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 19. 09. 1990.</s> |
<s>Klala je hladnokrvno, bez ijedne izgovorene reči, kao da pije kafu.</s><s>Godine 1992. u Derventi, puna 8.062</s><s>kilometra istočno od Kentakija, usred vrelog leta, žena tridesetih godina u maskirnoj uniformi nervozno je ušetala u prostranu halu.</s><s>Iz čizme je izvadila nož.</s><s>Muškarci svezanih ruku, na blatnjavom podu bivšeg Doma JNA, odmah su zaćutali.</s><s>Mršavu ženu kraće kestenjaste kose znali su pod imenom Azra Dva Noža.</s><s>Smrtno su je se bojali...</s><s>Žena je zastala i zapalila cigaretu, pa ih prostrelila pogledom.</s><s>Kraj nogu joj se sklupčao pas, pa počeo da joj liže čizmu.</s><s>- Samo ti liži, upravo sam zaklala jednog, pa je krv još svježa - obrati se životinji, a da je ne pogleda, pa se nasmeja.</s><s>Kako je birala žrtve</s><s>Među svezanim muškarcima počela je da bira novu žrtvu.</s><s>Pogled joj je stao na Blagoju Đurašu.</s><s>On tu noć neće preživeti...</s><s>Ovako je priču o Azri Dva Noža Alešević (52), okrutnoj ratnoj zločinki koja je sejala smrt u BiH, počeo specijalni izveštač kog je zagrebački "Jutarnji list" poslao u SAD.</s><s>I nastavio:</s><s>Komšije: Nije volela ratne filmove</s><s>Azra Alešević je trenutno u pritvoru u Leksingtonu, i dalje pod imenom Izabel Bašić, pod kojim je živela u Americi.</s><s>Komšije u Stentonu, gradiću sa 3.000 žitelja, nisu mogle da joj nađu neku posebnu manu.</s><s>Ona, prisećaju se, nije podnosila samo jednu stvar - ratne filmove.</s><s>To im je bilo čudno. - U trenu bi je oblio hladan znoj, počela bi da mrmlja sebi u bradu, pa naglo menjala program - seća se jedan od komšija.</s><s>"Izabel Bašić je neugledna žena široke ruke, koja povučeno čeka penziju u američkoj zabiti.</s><s>Azra i Izabel ista su osoba.</s><s>Njene zločine 'Jutarnjem' su opisali logoraši iz Dervente, a njen miran život u Americi donedavni susedi iz Stentona u Kentakiju." Dvadeset godina posle krvavog sukoba u BiH, FBI je uhapsio Azru 16. marta.</s><s>Pre šest dana na američkom sudu počelo je ročište na kom će biti odlučeno da li će Azra biti izručena BiH.</s><s>Azra je rodom iz pretežno muslimanskog sela Kotorsko, nedaleko od Doboja.</s><s>Mnoge porodice iz tog kraja odselile su se na Zapad u potrazi za boljim životom još pedesetih godina prošlog veka, a neki su ostali u Rijeci, otakle su planirali da se otisnu prema Italiji.</s><s>To je učinila i njena porodica.</s><s>Iz tog je doba malo podataka o Aleševićima, ali se priča da joj je otac bio pomorski kapetan.</s><s>Kada je buknuo rat, ona se iz Rijeke vratila u rodni kraj i uzela pušku.</s><s>Njen ratni put je pravi primer haosa u Bosni. - Učestvovala je u etničkom čišćenju, od Bosanskog Broda do Dervente - konkretan je Drago Knežević, predsednik Udruženja logoraša iz Dervente.</s><s>Posle Uskrsa 1992. godine, srpske zarobljenike su dovodili u sabirni centar u bivšem Domu JNA, u centru Dervente.</s><s>Odatle su odvođeni u jedan od dva logora u okolini. - Blagoje Đuraš radio je u mojoj fabrici kao šef računovodstva - priseća se Knežević, i dodaje da je Đuraš izbegavao politiku i uporno pokušavao da pomiri pripadnike tri naroda u BiH.</s><s>Kada je Blagoje s ostalim muškarcima zarobljen, vojnici su ga tukli na podu. - Nije pružao otpor.</s><s>A onda je došla Azra - govori Knežević, i nastavlja: - Izvadila je zloglasni nož iz čizme, što potvrđuje svedočanstvo dvadesetak muškaraca koji su bili u domu, došla do Đuraša i, da nije trepnula, ubola ga u vrat.</s><s>Zaklala ga je hladnokrvno, kao da pije kafu.</s><s>Puzali po staklu</s><s>Tada za vrat hvata prvog do njega i tera ga da pije krv s rane na vratu mrtvog čoveka.</s><s>Ovi jezivi detalji nalaze se i u istražnom zahtevu tužilaštva.</s><s>Detalje je objavio i "Njujork tajms". - Postoji čovek, 75 mu je godina i zove se Luka Golub.</s><s>On mi ispričao kako je svojim očima video kako joj pas liže krv s čizama, a ona govori da je sveža, jer je upravo nekog zaklala - završava šef logoraša Dervente.</s><s>Drugi logoraši svedočili su da je Azra zatvorenicima kleštima rezala uši, kidala im polne organe...</s><s>Neke je skinula, naterala ih da puze po podu punom stakla, a ona bi sedela na njihovim leđima i stavila im u usta uže koje je povlačila rukama.</s><s>Terala ih je i da jedu posoljeni novac koji su im pronašli u džepovima, piju benzin...</s><s>Sve vreme su brutalno tučeni.</s><s>Nekoliko puta je, prema svedočenjima preživelih, Azra lično urezivala četničke znakove na čela zatvorenika.</s> |
<s>Dveri srpske: O Generalu na radiju: "Atlantis ultra" - specijal o Ratku</s><s>Ponedeljak, 30 maj 2011</s><s>Eksluzivno: jedina emisija o Generalu koja ne pripada režimskom klišeu!!!</s><s>Beograd, 29.05.2011.</s><s>U specijalnom izdanju „Atlantisa ultra“, koje realizujemo povodom hapšenja generala Ratka Mladića, u prilici ste da čujete komentare Edvarda Hermana, Džona Loklanda, Vladana Glišića, Milana Brdara i Stefana Karganovića.</s><s>Vlasti u Srbiji zabranile su demokratiju u ime demokratije, odbacile svaki moral zahtevajući ga, dovele su zemlju i narod do ivice ambisa u ime progresa i prosperiteta zemlje i naroda.</s><s>I sada na miru slave svoje pobede na svim ekranima, u celokupnom etru: pobede protiv onih u čije ime ih realizuju.</s><s>Cilj kome streme je sledeći: lobotomija naroda, prekrajanje prošlosti, budućnost sa hipotekom naroda zločinaca i ubica, silovatelja i genocidalista.</s><s>Metod kojim se vlast služi: proganjanje, isključenje, zatvaranje svakog ko se usuđuje da misli i preispituje politički korektnu verziju događaja koja mora da zaživi opasana žutom bodljikavom žicom institucionalnih i vaninstitucionalnih mreža, interesa i uticaja.</s><s>Propagandni rat Zapada protiv Srbije koji su najumniji ljudi našeg vremena videli kao najveći trijumf propagandnog modela u drugoj polovini prošlog veka, nastavio se u Srbiji i srpskim medijima koji treba da omoguće da ova najprljavija propaganda postane ortodoksija koju će nam utiskivati čak i u snu.</s><s>U specijalnom izdanju „Atlantisa ultra“, koje realizujemo povodom hapšenja generala Ratka Mladića, u prilici ste da čujete komentare Edvarda Hermana, Džona Loklanda, Vladana Glišića, Milana Brdara i Stefana Karganovića.</s><s>Emisiju realizuje: Redakcija sajta Dveri srpskih</s> |
<s>09.07.2018 | Detektor.ba U nastavku suđenja Alminku Islamoviću, svjedok Državnog tužilaštva je izjavio da ga je optuženi udarao u staroj stanici policije u Bosanskom Brodu u proljeće 1992. godine.</s><s>Ranko Đabić je kazao da je bio prvi zatvorenik kojeg su pripadnici Vojne policije doveli krajem marta 1992. godine u staru zgradu policije u Bosanskom Brodu.</s><s>Jednoga dana, kako je rekao, u prostoriju u kojoj je bio pritvoren došao je Islamović i uperio prstom u njega i kazao mu da ustane da vidi “koliko njegovih udaraca može da podnese”.</s><s>“Kad sam se probudio, drugi zatvorenici su mi rekli da me udario deset puta.</s><s>To je bio naš prvi susret.</s><s>Drugi susret je bio kada me stavio u auto i išli smo da se provozamo kroz grad.</s><s>Tada sam mu ja ispričao svoju povijest i on je skroz okrenuo list prema meni”, posvjedočio je Đabić i dodao da optuženi nije bio zao prema zatvorenicima.</s><s>Alminko Islamović je optužen, kao nekadašnji pripadnik i komandir Vojne policije 101. brdske brigade Hrvatskog vijeća obrane (HVO), da je od marta do oktobra 1992. učestvovao u hapšenju, ubijanju, psihičkom i fizičkom maltretiranju civila srpske nacionalnosti koji su bili zatočeni u podrumu stare stanice policije u Bosanskom Brodu i na stadionu “Polet”.</s><s>U staroj zgradi policije je bio pritvoren i Branko Dujanić, kako je sam rekao, u maju 1992. godine.</s><s>Prema njegovom svjedočenju, od prije rata je poznavao vojnog policajca Stalju, koji je bio jedan od čuvara u zatvoru, i kojeg je u sudnici prepoznao kao optuženog Islamovića.</s><s>Dujanić je rekao da je bio prisutan u pritvorskim prostorijama kada su čuvari tukli zatvorenike koji su od posljedica toga podlegli. “Slavko Čerek, njega su tukli.</s><s>Došli su Britva, Balo, Staljo i još neki.</s><s>Prvo su ga ispitivali, pa su ga onda počeli tući.</s><s>Udarali su ga i vojničkim čizmama i palicama, čak i lopatom.</s><s>Sve dok nije pao u nesvijest.</s><s>Staljo mu je opalio šamar ili dva.</s><s>U toku noći on je prestao ječati i podlegao je...</s><s>Kad sam prebačen na stadion ‘Poleta’, tu su ubacili nekog Bošnjaka, za koga su rekli da je pokušao silovati svoju kćer.</s><s>Došao je i Staljo, ali ga nije tukao on, nego mali Damir”, istakao je svjedok.</s><s>Dodao je da, kada je Čerek podlegao, neko od pritvorenika je išao da potpiše da je on umro prirodnom smrću.</s><s>Treći svjedok Siniša Dobrosavljević kazao je da je u julu 1992. pritvoren na stadionu “Poleta”.</s><s>Prema njegovim riječima, izvođen je na radove, od kojih je jedan bio kod Stalje kući.</s><s>Dobrosavljević je naveo da je od drugih pritvorenika čuo da je Staljo opasan, ali da njemu nije izgledao tako jer ga nije dirao.</s><s>Suđenje će se nastaviti 3. septembra.</s><s>Ajla Gežo http://detektor.ba/islamovic-deset-udaraca-optuzenog/</s> |
<s>Posle ratnih naredaba, koje smo objavili u prvom tomu sabranih dela dr Radovana Karadžića, sledeće tomove (2-5) posvećujemo ratnim pismima.</s><s>Do njih, baš kao i do ranije objavljenih ratnih naredaba, došli smo zahvaljujući predusretljivosti samog dr Radovana Karadžića i njegove porodice.</s><s>Originali ovih pisama još uvek se nalaze u ratnoj predsedničkoj arhivi koja je pohranjena negde u Republici Srpskoj.</s><s>Na osnovu tih originala sačinjene su kopije koje je lično pregledao njihov autor i potpisnik.</s><s>To zaključujemo na osnovu osam rukom napisanih predloga i uputstava, koje je uz pojedina naročito važna pisma sačinio dr Radovan Karadžić, a bila su upućena budućem izdavaču i uredniku web site-a.</s><s>Ovakav način pribavljanja ratnih pisama nužno je doveo do pojedinih, za sada neotklonjivih nedostataka u ovom izdavačkom poduhvatu.</s><s>Najpre, skoro je izvesno da nam nisu došla u ruke sva ratna pisma dr Radovana Karadžića nego sama ona koja su bila upućena stranim državnicima, diplomatama, vojnim komandantima i zvaničnicima Ujedinjenih nacija i njihovih agencija.</s><s>Raspolagali smo i sa nekoliko pisama upućenih domaćim zvaničnicima na tlu bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, ali pretpostavljamo da je takvih pisama bilo znatno više.</s><s>Čak smo skoro sigurni da nam nisu stavljena na raspolaganje ni sva pisma upućena stranim zvaničnicima.</s><s>Na to nas upućuje činjenica da pisma koja su nam došla u ruke nisu bila u potpunosti složena po hronološkom redu, što navodi na pretpostavku da su kopirana u velikoj brzini.</s><s>Pretpostavljamo da je neko od Karadžićevog poverenja, koji sigurno nije bio arhivar, pregledao celokupnu ratnu predsedničku arhivu i tom prilikom, bez ponovnog pregleda i provere, izdvajao i kopirao pisma upućena stranim zvaničnicima.</s><s>Vrlo je verovatno da su mu tom prilikom promakla neka pisma, naročito ona koja su izvorno bila napisana na srpskom jeziku.</s><s>Dr Radovan Karadžić je, doduše, pregledao celu zbirku pisama, ali teško da je mogao da zapazi da je neko pismo izostavljeno, pogotovo ako je bilo manje važno ili upućeno nekom licu kome je, inače češće pisao.</s><s>A i da je to zapazio, teško da je išta mogao da učini, pošto se u tom času sigurno nije nalazio na mestu na kojem je bila pohranjena njegova ratna arhiva ili jedan njen deo.</s><s>Konačno, skoro smo sigurni da se tokom rata dr Radovan Karadžić većem broju domaćih lica obraćao rukom ispisanim porukama.</s><s>Jedno od njih je i proslavljeni srpski vojskovođa Ratko Mladić koji je od dr Radovana Karadžića primio jedan broj rukom ispisanih poruka koje se nalaze u, nama za sada nedostupnoj, arhivi Generalštaba Vojske Republike Srpske.</s><s>Takva i slična pisma rado bismo objavili da su nam bila dostupna.</s><s>Drugi veliki nedostatak ovoga izdavačkog poduhvata jeste činjenica da ovom prilikom objavljujemo samo ratna pisma a ne i celu ratnu korespondenciju dr Radovana Karadžića, tj. samo pisma koja je on upućivao drugima, a ne i pisma koja su drugi upućivali njemu.</s><s>Ključan razlog koji je doveo do ovog velikog nedostatka jeste činjenica da je u zbirci kopija, koja nam je stavljena na raspolaganje, bilo samo 24 pisma koja su bila povod za odgovore dr Radovana Karadžića.</s><s>Među njima bilo je čak 16 pisama koje je uputio Jasuši Akaši, specijalni predstavnik Generalnog sekretara Ujedinjenih nacija, i po jedno koje su uputili Bartran d'Lapresel, Džimi Karter, lord Karington, Sadako Ogata, Nora Belof, Slobodanka Gruden, Serđo Vijeira de Melo i Anri Žakolin.</s><s>Nije, međutim, bilo skoro nijednog pisma koje je predstavljao odgovor na prethodno pismo dr Radovana Karadžića.</s><s>Doduše, neka lica, recimo američki Predsednik Bil Klinton, najverovatnije nisu odgovorila ni na jedno Karadžićevo pismo, ali je zato bivši američki Predsednik Džimi Karter bar jednom odgovorio, dok je Predsednik Ruske Federacije Boris Jelcin po svoj prilici u više navrata upućivao poruke dr Radovanu Karadžiću, o čemu svedoči napomena u jednom od Karadžićevih pisama Jelcinu.</s><s>Kako smo, dakle, raspolagali sa samo beznačajnim brojem uzvratnih pisama dr Radovanu Karadžiću, odlučili smo da u ovom izdanju dostupna uzvratna pisma izostavimo, u nadi da ćemo u nekim boljim vremenima biti u stanju da objavimo manje-više celu Karadžićevu ratnu korespondenciju.</s><s>Otuda i sadašnji naslov ''Ratna pisma'', a ne ''Ratna korespodencija''.</s><s>U zbirci pisama koja nam je stavljena na raspolaganje nalazila su se i tri istovetna nepotpisana pisma upućena Antoni Lejku, savetniku za nacionalnu bezbednost, Bilu Klintonu, Predsedniku Sjedinjenih Američkih Država, i Vorenu Kristoferu, državnom sekretaru Sjedinjenih Američkih Država, a potom i pismo Juliju Vorocovu.</s><s>Njih je očigledno trebalo da potpiše neko od predstavnika naših sunarodnika u Sjedinjenim Američkim Državama, ali nam nije poznato da li je to učinjeno i da su ona uopšte poslata.</s><s>Uprkos tome mi ih objavljujemo, pošto je vrlo verovatno da je u njihovom pisanju ili bar redigovanju učestvovao i dr Radovan Karadžić.</s><s>Uz to ona sadrže argumente u prilog srpskoj stvari koje je rukovodstvo Republike Srpske često koristilo u razgovorima i prepisci s predstavnicima tzv. međunarodne zajednice.</s><s>Ova zbirka sadržavala je i 12 pisama iz 1996. godine i 5 nedatiranih pisama za koje smo, na osnovu raspoloživih podataka, zaključili da su takođe napisana i upućena 1996. godine.</s><s>Iako su ova pisma napisana po okončanju rata decembra 1995. godine, rešili smo da i njih objavimo.</s><s>Za to je bilo više valjanih razloga.</s><s>U tim pismima pominju se i razmatraju mnoga pitanja koja su postavljena tokom rata, a ostala su nerešena i posle rata.</s><s>Bilo je naravno i protokolarnih pisama, ali i ona svedoče o jednoj kobnoj ratnoj posledici - prisilnom i sramnom potiskivanju sa državnog položaja i javne političke scene ratnog Predsednika Republike Srpske.</s><s>Dva pisma koja objavljujemo potekla su iz Karadžićevog kabineta, ali ih on sam nije potpisao nego njegov savetnik, odnosno šef kabineta.</s><s>Prilikom uređivanja isključivo smo se rukovodili uobičajnim hronološkim redom.</s><s>Iako je bilo moguće da se pisma slože i po listi lica kojima su upućivana, tako da u jednom odeljku budu sva pisma koja su, primerice, upućena Butrosu Galiju ili Bilu Klintonu, brzo smo shvatili da je ovoj vrsti zbirke dokumenata mnogo primereniji hronološki red.</s><s>Jer, ukoliko se taj red sledi mnogo lakše se zapaža istorijski tok zbivanja u tom kobnom i prelomnom vremenu.</s><s>Manji broj pisama u ovoj zbirci bio je bez datuma.</s><s>Na osnovu njihove sadržine i okolnosti koje se i njima pominju uspeli smo da utvrdimo koje su godine napisana i upućena, a najčešće i kojeg meseca u datoj godini.</s><s>Ova pisma objavljujemo u posebnom odeljku na kraju svake jednogodišnje zbirke pisama.</s><s>Za razliku od prve knjige posvećene ratnim naredbama, samo izuzetno značajna ratna pisma propraćena su kraćim osvrtom izdavača.</s><s>Za ovako oskudna objašnjena objavljenih pisama ima više razloga.</s><s>Prilikom pregleda zbirke svojih ratnih naredaba dr Radovan Karadžić je verovatno imao dovoljno vremena na raspolaganju, pa je uz skoro svaku naredbu priložio svoje predloge i napomene, koji su nas obavezivali da i mi damo opsežnije objašnjenje.</s><s>Izgleda da je prilikom pregleda svojih ratnih pisama dr Radovan Karadžić bio u vremenskoj stisci i znatno nepovoljnijim okolnostima, pa je samo uz osam pisama priložio svoje napomene.</s><s>Uz to su nas veoma duge pripreme pisama za štampu i izuzetno visoki troškovi samog štampanja prisilili da priložimo veoma retka i oskudna objašnjenja, ponekad u samo jednoj rečenici.</s><s>To smo, međutim, činili i u nadi da ćemo, ako Bog da, poslednjem tomu Karadžićevih sabranih političkih dela moći da priložimo kraću studiju o njegovim političkim radovima i istorijskoj ulozi koju je odigrao u jednom, za srpski narod prelomnom i pogibeljnom dobu.</s><s>U ovom dvojezičnom izdanju sva pisma su uporedno objavljena na engleskom i srpskom jeziku ili obrnuto, tako što smo najpre objavili tekst pisma, koji smo smatrali orginalnim, a potom njegov prevod na srpski ili engleski.</s><s>Ovaj redosled je bilo lako slediti u slučaju pisama koja su bila napisana samo na jednom od ovih dvaju jezika - daleko najveći broj samo na engleskom, a manji broj samo na srpskom jeziku.</s><s>Male nedoumice su se, međutim, pojavile u slučaju onih pisama koja su bila napisana, a najčešće i potpisana, i na srpskom i na engleskom jeziku.</s><s>U takvim slučajevima pošli smo od pretpostavke da je tekst na srpskom nacrt pisma, dakle, izvornik, a tekst na engleskom prevod.</s><s>Pažljivim poređenjem ova dva teksta uverili smo se, međutim, da su u prevodu na engleski ponekad pojavljuju i manja odstupanja od izvornika na srpskom, a u jednom slučaju izostavljena je i cela rečenica.</s><s>Kako je dr Radovan Karadžić prilično dobro znao engleski, pretpostavljamo da je on najčešće čitao i odobravao prevod sa srpskog na engleski, a povremeno činio i manje redakcijske izmene.</s><s>Zbog toga smo odlučili da tekst na engleskom uvek objavljujemo na prvom mestu, a tek potom tekst na srpskom jeziku čak i kad se na osnovu stila i jezika moglo zaključiti da je tekst izvorno pisan na srpskom jeziku.</s><s>To je naročito uočljivo u slučaju pisama na ijekavskom izgovoru u kojima su skraćenice za međunarodne organizacije ponekad bile doslovna konverzija latinice u ćirilicu, uz rukom dodate ortografije na engleskom stranih ličnih imena.</s><s>Inače Karadžićevo prilično dobro znanje engleskog jezika potvrđuje, pored ostalog, i nekoliko pisama na engleskom jeziku ispisanih njegovom rukom, čije faksimile radi ilustracije takođe objavljujemo.</s><s>Ozbiljan problem predstavljala je ortografija pisama na engleskom jeziku iz 1992, a unekoliko i prve polovine 1993. godine.</s><s>Ta pisma su često doslovan prevod sa srpskog sa ozbiljnim greškama u ortografiji, a ponekad i kongruenciji.</s><s>Držeći se proverenog načela da se u istorijske dokumente ni na koji način ne sme zadirati, a kamoli išta prepravljati, bili smo slobodni da ispravljamo samo slovne greške.</s><s>Ovo je naročito bilo opravdano kada se jedna ista reč, primerice, dva puta navodi sa ispravnom ortografijom, a treći put sa slovnom greškom, što je očigledno bila posledica nenamerne daktilografske greške.</s><s>Inače, kako je vreme odmicalo jezik pisama na engleskom bio je sve bolji, naročito od trenutka kada je oktobra 1993. godine dr Jovan Zametica postao Predsednikov savetnik.</s><s>Od tada najčešće nema izvornog teksta na srpskom, što znači da su pisma najvećma odmah pisana na izuzetno dobrom, idiomima bogatom i stilski besprekornom engleskom jeziku.</s><s>Pisma pisana na srpskom jeziku nisu izazivala neke veće teškoće.</s><s>Jedino je u vrlo retkim slučajevima trebalo ispraviti očiglednu daktilografsku grešku.</s><s>Čitalac će, međutim, zapaziti neujednačeno korišćenje ijekavskog i ekavskog izgovora.</s><s>Iako je u većini pisama koja su izvorno pisana na srpskom jeziku korišćen ijekavski izgovor, povremeno se pojavljuju i pojedine reči na ekavskom izgovoru.</s><s>Najveći broj pisama na engleskom jeziku prevela je na srpski Radmila Šarac, dok je najveći broj pisama na srpskom jeziku preveo na engleski Ivan Đurić.</s><s>Dva pisma su izvorno bila na ruskom jeziku, i njih je preveo na srpski dr Veselin Đuretić, a druga dva na francuskom jeziku.</s><s>Manji broj pisama na engleskom jeziku preveo je na srpski pisac ovog predgovora.</s><s>Zbog čitalaca kojima se obraćamo rešili smo da pisma koja su izvorno bila napisana na ruskom i na francuskom jeziku objavimo samo u prevodu na engleski i srpski jezik.</s><s>Kopije dva pisma na engleskom, naročito pismo Li Pengu, bile su skoro nečitljive, pa je njihova zamrljana mesta odgonetnuo pisac ovog predgovora.</s><s>Pisma ispisana rukom nisu izazivala neke veće teškoće.</s><s>Na kraju petog toma dat je indeks lica kojima su pisma bila upućena.</s><s>Kako su skoro svi primaoci pisama bili stranci, za njihova imena korišćena je, gde god je to bilo moguće, izvorna latinična ortografija.</s><s>Jedva da treba reći da su ova ratna pisma dr Radovana Karadžića od dalekosežnog značaja.</s><s>Ona su najpre potvrda njegove izuzetne državničke veštine, velike analitičke moći i valjanog procenjivanja ratnih prilika i odnosa snaga na tlu Bosne i Hercegovine i na široj međunarodnoj sceni.</s><s>Ona takođe svedoče o njegovoj moći dubokog prinicanja i visprenog snalaženja u teškim i pogibljenim okolnostima.</s><s>Ona naposletku kazuju i o njegovoj ličnoj snazi da stojički podnese teška iskušenja kada mu je fortuna (sreća i sudbina u isti mah) okrenula leđa.</s><s>Ovu opsežnu zbirku predajemo znatiželjnoj javnosti u nadi da niko od ozbiljnih istoričara i analitičara neće više pisati o građanskom i verskom ratu na tlu bivše Bosne i Hercegovine i Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije bez prethodnog uvida u ratna pisma dr Radovana Karadžića.</s> |
<s>Optužnica protiv Sene Hamzabegović zbog finansiranja terorističkih aktivnosti</s><s>07.09.2021 | Glas Srpske | SRNA SARAJEVO - Tužilaštvo BiH podiglo je optužnicu protiv Sene Hamzabegović /61/ kojoj na teret stavlja da je u više navrata uplatila oko 230.000 KM za finansiranje terorističkih aktivnosti i djelovanje državljana BiH na stranim ratištima Sirije i Iraka.</s><s>Hamzabegovićeva se tereti da je od 2013. do 2018. godine, u više navrata, učestvovala u prikupljanju i pružanju finansijske pomoći za potrebe državljana BiH koji su boravili na stranim ratištima Sirije i Iraka iako je znala da se bore na strani "Islamske države", saopšteno je iz Tužilaštva BiH.</s><s>U saopštenju se navodi da je optužena slala novac Muradifu Hamzabegoviću, za kojeg je znala da sa drugim državljanima BiH učestvuje u terorističkim aktivnostima, te da dobijeni novac koristi za finansiranje tih aktivnosti.</s><s>Ona je novac, u različitim apoenima, u više navrata uplaćivala ili lično odnosila na područje Sirije, gdje ga je predavala Muradifu Hamzabegoviću, koji je prema prikupljenim dokazima, novac koristio za davanje plata licima koja učestvuju u terorističkim aktivnostima, kupovinu oružja i druge svrhe.</s><s>Optužena Sena Hamzabegović rođena je u Tuzli i ima državljanstvo i BiH i Švajcarske i nalazi se u pritvoru.</s><s>Optužnica je proslijeđena na potvrđivanje Sudu BiH, navodi se u saopštenju. https://www.glassrpske.com/cir/novosti/vijesti_dan-zbog-finansiranja-teroristickih-aktivnosti/376067</s> |
<s>Laboratorija za ispitivanje izdržljivosti srpskih zatvorenika</s><s>Nedelja, 25 januar 2015</s><s>Najmlađi među njima bio je 14-godišnji Leo Kapetanović, a najstariji Vaso Šarenac koji je imao više od 85 godina i umro je u "Silosu" na temperaturi koja je uvijek bila niža za deset stepeni u odnosu na spoljnu.</s><s>Srpski logoraši, koji su preživjeli stravične torture, svjedočili su da su tadašnji zvaničnici u vladi takozvane Republike BiH dolazili u "Silos".</s><s>Bivši logorša iz "Silosa" Radojka Pandurević u ranijem svjedočenju za Srnu ispričala je da je i Alija Izetbegović dva puta bio kod "Silosa".</s><s>Bivši zatočenik logora smrti Slavko Jovičić Slavuj, i bivši poslanik u parlamentu BiH, iz "Silosa" je izašao 19. januara, nakon 1.334 dana ili 44 mjeseca zlostavljanja i stravičnih mučenja.</s><s>On svjedočio da je "Silos" bio laboratorija za ispitivanje ljudske izdržljivosti, gdje su muslimanski vojnici i čuvari zatvorenike gledali kao životinje koje su svakodnevno tukli, mučili na razne načine, ubijali glađu i trovali raznim lijekovima.</s><s>Za zločine počinjene u logoru "Silos", kasarni "Krupa" i Osnovnoj školi "9. maj", Tužilaštvo BiH tereti Mustafu Đelilovića, Fadila Čovića, Mirsada Šabića, Nezira Kazića, Bećira Hujića, Halida Čovića, Šerifa Mešanovića i Nermina Kalembera.</s><s>Prema optužnici, Đelilović je bio predsjednik Kriznog štaba, kasnije ratnog Predsjedništva opštine Hadžići, Hujić je bio upravnik i zamjenik upravnika logora "Silos", a iste funkcije obavljao je i Halid Čović.</s><s>Kalember je bio stražar u "Silosu".</s><s>Mešanović je, prema optužnici, bio jedan od zamjenika upravnika u "Silosu" i upravnik logora u magacinu u kasarni "Krupa".</s><s>Ostali optuženi bili su pripadnici vojnih, civilnih i policijskih struktura.</s><s>Bivši komandant Prvog korpusa takozvane Armije BiH Vahid Karavelić optužio je članove ratnog Predsjedništva i vlade takozvane Republike BiH da su isključivi krivci za postojanje ovog zloglasnog logora.</s><s>Karavelić je pred Sudom BiH, između ostalog, rekao da je najuže bošnjačko ratno rukovodstvo, koje su u to vrijeme, pored Alije Izetbegovića, činili aktuelni ministar spoljnih poslova BiH Zlatko Lagumdžija, Haris Silajdžić, Ejup Ganić i Nijaz Duraković, imali kontrolu nad dešavanjima u "Silosu".</s><s>Ovo je jedino suđenje za "Silos", a počelo je u maju 2012.</s><s>U toku je izvođenje materijalnih dokaza Tužilaštva, koje je prethodno saslušalo svjedoke.</s><s>Tužilaštvo BiH obavijestilo je početkom pretprošle godine MUP Republike Srpske o naredbi o neprovođenju istrage protiv 455 lica za ratne zločine počinjene u logoru "Silos" Tarčin, Osnovnoj školi "9.maj", "Krupa", "Igman", "Hrasnica", u kojima su stradala lica srpske nacionalnosti u periodu od maja 1992. do 27. januara 1996. godine.</s><s>Predsjednik Saveza logoraša Republike Srpske Branislav Dukić kaže za Srnu da je još na snazi poražavajuća činjenica da ne odgovaraju oni koji su počinili zločine nad Srbima, pogotovo kada se radi o "Silosu", zatvoru u kasarni "Viktor Bubanj", pa čak ni logoru koji se zvao "Alija Izetbegović"?!</s><s>Ni u jednom od tih slučajeva "nema ni nalogodavaca, ni izvršilaca", iako je u njima ubijeno mnogo lica srpske nacionalnosti.</s><s>On navodi da i najnovije izjave i aktivnosti potpredsjednika Federacije BiH Mirsada Keba pokazuje šta se dešavalo, ali i šta se i dalje dešava u Sarajevu, a pogotovo u Federaciji BiH.</s><s>MUP i Savez logoraša Srpske zajedno su radili na dokumentovanju ratnih zločina nad Srbima, nakon čega su svu prikupljenu dokumentaciju dostavili Haškom tribunalu, da bi potom te materijale uputili i Specijalnom tužilaštvu za ratne zločine Srbije, kao i Hrvatske.</s><s>"Ništa od toga do danas nije urađeno kako treba.</s><s>Mi ne tražimo milost ni za koga, nego samo insistiramo na pravdi i pravičnost, ali toga nema ni u Sudu ni u Tužilaštvu BiH, kao ni u Haškom tribunalu", konstatuje Dukić. http://www.srna.rs/novosti/273123/laboratorija-za-ispitivanje-izdrzljivosti-srpskih-zatvorenika-.htm</s> |
<s>Orašje: Svjedok zbog straha rekao da je ubio staricu</s><s>Četvrtak, 07 mart 2019</s><s>"Šupa je tada bila prazna, a poslije su dovedeni Pero poštar, Ratko Igljić i još neki iz Bukove Grede.</s><s>U početku nas niko nije dirao, samo smo sjedili i ništa nismo radili.</s><s>Čuvala nas je vojna policija HVO-a od kojih sam od ranije znao taksistu Bobu i Mirka iz Orašja", izjavio je svjedok.</s><s>Odgovarajući tužiocu na pitanje šta se desilo sa Maksom Gajićem, on je rekao da ga je u šupi nožem u vrat ubo Ivica Kalinić iz Slavonske Požege, nakon čega ga je sa još jednim mladićem negdje odveo, tako da ne zna šta je bilo sa njegovim tijelom.</s><s>Iz šupe su, kako je naveo, prebačeni u školu u Donjoj Mahali u koju je kasnije dovedeno mnogo mještana Bukove Grede i desetak iz Vukovaraca.</s><s>"Tu smo svi izvođeni napolje ili u neku učionicu i bili izloženi batinanju.</s><s>Tukli su nas palicama, nogama, rukama.</s><s>Mene su tukli Mato Rakijica, Pero Konj i policajci koje znam samo po nadimcima Dama, Sore, Žika, Kemi, kao i neki Ivica.</s><s>Bili smo ćelavi, a nisu nam dali da se brijemo kako bi, onima koji su dolazili, rekli da smo četnici", ispričao je svjedok.</s><s>Vidio je, kaže, kako su Mato Rakijica, Pero Konj, Dama i Žika napolju tukli Žarka Ristanića koji je nakon mjesec dana podlegao od batina.</s><s>Istu sudbinu doživio je i izvjesni Minja iz Vukovara.</s><s>Branioci optuženih ukazali su na neke razlike u današnjem iskazu svjedoka u odnosu na ranije koje je davao u više navrata, a koje se odnose na njegovo učešće u napadu na Vidovice, ubistvo starice, kao i zarobljavanja od pripadnika HVO-a.</s><s>"Sve što je rečeno u izjavi nije tačno, jer sam to uradio pod prisilom.</s><s>A morao sam tako reći jer sam se bojao za život, rekao je ovaj svjedok.</s><s>Nakon 14 mjeseci provedenih u logoru u Donjoj Mahali, svjedok je u ljeto 1993.</s><s>GODINE pušten na slobodu tokom razmjene "svi za sve".</s><s>Za zločine u Orašju optuženi su general HVO-a Đuro Matuzović, Ivo i Tado Oršolić, Marko Dominković, Joso Nedić, Marko Blažanović, Mato i Anto Živković, te Stjepo Đurić i Mirko Jurić.</s><s>Prema optužnici, oni su zločine počinili kao pripadnici komandnih struktura HVO-a, te vojne i civilne policije u Orašju.</s><s>Na teret im je stavljeno da su počinili progon srpskog stanovništva i to ubistvima, zatvaranjem, mučenjem, silovanjima i drugim radnjama.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 13. mart. http://www.srna.rs/novosti/672349/svjedok-zbog-straha-rekao-da-je-ubio-staricu.htm</s> |
<s>Tužilaštvo BiH ignoriše zahtjeve za ekshumaciju iz jame Kazani</s><s>Utorak, 18 mart 2014</s><s>SARAJEVO, 18.</s><s>MARTA /SRNA/ - Tužilaštvo BiH uporno ignoriše zahtjeve porodica nestalih sarajevskih Srba, ali i Instituta za nestala lica BiH za ponovnom ekshumacijom iz jame Kazani, izjavio je danas Srni predsjednik Udruženja porodica nestalih Sarajevsko-romanijske regije Milan Mandić.</s><s>"Prema usmenim informacijama koje sam dobio iz Instituta za nestala lica BiH, posebni tužilac u Tužilaštvu BiH Munib Halilović je, u odgovoru na zahtjev za ponovnom ekshumacijom iz jame Kazani, naveo da Institut nije ponudio dovoljno argumenata i osnova da bude nastavljena ekshumacija iz ove zloglasne jame", rekao je Mandić.</s><s>Prema njegovim riječima, Tužilaštvo BiH traži dopunu izvještaja, odnosno, čvrste dokaze da postoji još posmrtnih ostataka u Kazanima.</s><s>"Smatram da Tužilaštvo BiH od nas očekuje da mi sami siđemo u jamu i da izvadimo neku kost, pa da im je odnesemo na sto i kažemo `eto, vidite da ima još posmrtnih ostataka u jami Kazani`.</s><s>Ako su oni ubijeđeni da nema potrebe za ponovnom ekshumacijom, onda neka nam kažu gdje su nestali Srbi za koje se zna da su odvedeni na Kazane i tu poklani i pobijeni, a neki i živi bacani u tu jamu", ogorčen je Mandić.</s><s>Mandić ističe da ima osjećaj da tužioci BiH znaju gdje su nestali Srbi, pa ih poziva da kažu gdje su Srbi iz Vrbovske ulice, sa Alipašina polja, iz cijelog Sarajeva, ako već njihovi posmrtni ostaci nisu na Kazanima ili na smetljištvu u Buća potoku, gdje Tužilaštvo BiH, takođe, pravi opstrukciju, ponašajući se kao "pion bošnjačke političke vrhuške".</s><s>"Samo tražimo istinu i da nam se omogući pronalaženje i predaja posmrtnih ostataka nevinih srpskih žrtava da ih dostojno sahranimo, u skladu sa našom pravoslavnom vjerom i tradicijom", poručio je Mandić.</s><s>Prema njegovim riječima, ranije je pregledan samo prvi nivo jame Kazani, a druga dva niža nivoa nisu.</s><s>"Pa ne misle valjda u Tužilaštvu BiH da mi sami možemo da sklonimo kamenje, smeće i minsko-ekspolozivna sredstva koja su namjerno nabacana preko tijela ubijenih Srba.</s><s>Sve i da to hoćemo, ne možemo bez naredbe Suda BiH i instrukcija Tužilaštva BiH, koji uporno nastavljaju sa opstrukcijom traženja nestalih sarajevskih Srba", rekao je Mandić.</s><s>On je dodao da će Institut za nestala lica pokušati da dopuni svoj zahtjev i da dokaže Tužilaštvu BiH da ima osnova za ponovnu ekshumaciju jame Kazani.</s><s>Institut za nestala lica BiH uputio je 21. februara zahtjev Tužilaštvu BiH za pokretanje postupka u Sudu BiH za izdavanje naredbe za ponovnu ekshumaciju iz jame Kazani, i nakon što je tužilac Posebnog odjeljenja za ratne zločine razmotrio taj zahtjev, sačinio je i uputio ovaj odgovor Institutu.</s><s>Prema saznanjima Instituta za nestala lica BiH, u jamu su bačene na desetine pobijenih sarajevskih Srba, pretežno sa područja opština Stari Grad i Centar, a preko tijela je bačeno mnoštvo minsko-ekpslozivnih sredstava i smeća, te minirana velika stijena koja je zatrpala otvor te jame.</s><s>Vojni sud i Tužilaštvo u Sarajevu u novembru 1993. godine izvršili su ekshumaciju na Kazanima, a uvidom u evidenciju KJKP "Pokop" Sarajevo evidentno je da je sa te lokacije na obdukciju u mrtvačnicu bolnice Koševo dovezena 31 vreća sa ljudskim posmrtnim ostacima.</s><s>Tom prilikom identifikovana su tri lica i to Ranko Frankić, Branislav Blagojević i Branislav Radosavljević.</s><s>U zahtjevu Instituta za nestala lica upućenom Tužilaštvu BiH navedeno je da je 27. novembra 1998. godine tadašnja Komisija za traženje nestalih Republike Srpske izvršila ekshumaciju na lokalitetu pomoćnog stadiona "Koševo" i tom prilikom je ekshumirano 28 vreća u kojima su se nalazili posmrtni ostaci najmanje 23 tijela, što je utvrđeno forenzičkom i DNK-analizom.</s><s>Komisija za traženje nestalih Republike Srpske na lokalitetu Kazani izvršila je ekshumaciju i 31. maja 2000. godine i tada su pronađeni ostaci najmanje jednog tijela, koje nije identifikovano.</s><s>Institut za nestala lica BiH predložio je Tužilaštvu BiH da za ponovnu ekshumaciju na Kazanima angažuje Zavod za sudsku medicinu u Banjaluci, a da pronađeni skeletni ostaci budu prevezeni u Spomen-kosturnicu u Miljevićima, opština Istočno Novo Sarajevo. http://www.srna.rs/novosti/188239/tuzilastvo-bih-ignorise-zahtjeve-za-ekshumaciju-iz-jame-kazani.htm</s> |
<s>Optuženima u predmetu Atif Dudaković i dr vraćaju dokumenta da bi mogli da rade u inostranstvu?</s><s>Četvrtak, 24 mart 2022</s><s>23.03.2022 | Vedrana Kulaga Simić | Glas Srpske BANjALUKA, SARAJEVO - Suđenje u predmetu “Atif Dudaković i drugi” je nastavljeno nakon dvije godine pauze zbog pandemije virusa korona, a statusnu konferenciju je obilježio zahtjev odbrane da pojedinim optuženima budu ukinute mjere zabrane, odnosno vraćena dokumenta da bi, između ostalog, mogli putovati u inostranstvo, što je izazvalo nevjericu i šok u Srpskoj.</s><s>Prvooptuženi u ovom slučaju pred Sudom BiH je bivši komandant Petog korpusa tzv. Armije RBiH Atif Dudaković koji je rukovodio vojnom operacijom “Sana 95”, a optužnica je potvrđena i za još 16 njegovih saboraca kojima se stavljaju na teret zločini nad srpskim civilima i vojnicima na području Krajine.</s><s>Proces bi, kako je poručeno početkom ove sedmice na statusnoj konferenciji, kojoj zbog bolesti nije prisustvovao Dudaković, trebalo da bude nastavljen 25. aprila.</s><s>Iako nije praksa da se na statusnim konferencijama raspravlja o izrečenim mjerama zabrane, advokatima pojedinih optuženih je dozvoljeno da iznesu prijedloge za njihovo ukidanje.</s><s>Svima u predmetu su zabranjena putovanja van BiH i oduzete putne isprave, što za neke od njih, kako su prenijeli mediji riječi advokata, a s obzirom na dužinu trajanja ovog procesa, predstavlja ozbiljan egzistencijalni problem jer su većinom radili van granica BiH, u Sloveniji, Austriji ili nekim od drugih zapadnih zemalja.</s><s>Advokati su, prema navodima, tražili da im budu ukinute mjere da bi optuženi mogli da, kako je preneseno, rade i izdržavaju porodice koje ne žive u BiH, te i zbog zdravstvenih problema najužih članova porodice.</s><s>Za odgovor na te zahtjeve dat je rok od osam dana, a iz Srpske je poručeno da Sud ni slučajno to ne smije prihvatiti.</s><s>Direktor Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih Milorad Kojić kaže za “Glas” da je van svake pameti i način na koji je podnesen zahtjev. - Njima je izrečena mjera oduzimanja ličnih dokumenata radi zabrane napuštanja teritorije BiH.</s><s>Postavlja se logično pitanje - da li će oni, ako se ročišta održavaju jednom sedmično, a traženo je i da budu dva puta jer je dosta vremena izgubljeno, otići da rade pet dana u inostranstvu, što je apsurdno, pa se vratiti na ročište ili je to, u stvari, zahtjev koji bi mogao sve ugroziti.</s><s>S druge strane, mogu da rade i u BiH - kaže Kojić.</s><s>Sud, smatra, ne smije da nasjedne na takav zahtjev jer oslikava da su namjere sasvim drugačije. - Mjere treba da ostanu da bi se obezbijedilo njihovo prisustvo.</s><s>Možda je advokat na ovaj način indirektno otkrio namjere - kaže Kojić koji nije, dodaje, do sada vidio ovakav zahtjev da bude dozvoljen odlazak i rad izvan BiH nekome kome je suđenje u toku.</s><s>Podsjetio je i da kod optuženih lica srpske nacionalnosti mjere ostaju do kraja, posebno za one sa dvojnim državljanstvom, a da proces uglavnom prate iz pritvora.</s><s>Predsjednik Saveza logoraša RS Anđelko Nosović podvlači da je slučaj veoma ozbiljan i da nije riječ o nekom saobraćajnom prekršaju, već da su optuženi za monstruozne zločine. - Ako bi se napravio ovakav ustupak, ne bi bilo dobro, a još veća bi muka bila ako se nešto krupnije krije iza zahtjeva.</s><s>Predugo se čekalo da predmet uopšte dođe na dnevni red, a sada se traže rupe u zakonu ili drugi način za opstrukciju procesa - rekao je Nosović za “Glas Srpske”.</s><s>Atif Dudaković je uhapšen u Bihaću u aprilu 2018, a suđenje je počelo godinu kasnije.</s><s>Na ročištu se izjasnio da nije kriv, a predstavnici Srpske i organizacija proisteklih iz posljednjeg rata, s druge strane, podsjećaju na snimak prilikom napada na Bosanski Petrovac i naredbu da kolju, pale, siluju, ubijaju sve što je srpsko.</s><s>Optužnica Osim Atifa Dudakovića, za zločine u Bosanskom Petrovcu, Bosanskoj Krupi, Ključu, Sanskom Mostu te okolnim selima i ubistva više od 300 lica, progon i uništenje vjerskih objekata, terete se i Ekrem Dedić, Sanel Šabić, Ibrahim Šiljdedić, Safet Salihagić, Adis Zjakić, Hasan Ružnić, Redžep Zlojić, Samir Solaković, Fatmir Muratović, Muharem Alešević, Husein Balagić, Edin Domazet, Ejub Konježić, Ibrahim Nadarević i Said Mujić. https://www.glassrpske.com/cir/novosti/vijesti_danokumenta-da-bi-mogli-da-rade-u-inostranstvu/403537</s> |
<s>Biljača, dosta veliko podrinjsko, prema Srbiji i SRJ prigranično, uglavnom muslimansko selo (Hrvata 1, muslimana 629, Srba 17, Jugoslovena 7) pripada opštini Bratunac.</s><s>U ovom selu su stradali uglavnom mladići iz Bratunca koji su u pokušaju da pomognu Zalazju i Sasama, susednim selima u srebreničkoj opštini, koja su napali muslimani Srebrenice, pripadnici Armije BiH na Petrovdan, 12. jula 1992. naišli na muslimansku zasedu.</s><s>I tu je ostalo veoma malo preživelih.</s><s>Žrtve:1) Živković (Nenad) Dragomir, 1970;2) Živanović (Cvijetin) Jovan,1969; 3) Živanović (Dragan) Milivoje, 1972; 4) Jokić (Ivana) Božidar,1968; 5) Jokić (Savo) Dragoljub, 1961; 6)Kovačević (Andre) Boško, 1969; 7) Mitrović (Milojko) Nedeljko, 1965; 8) Perić (Milorad) Željko, 1973; 9) Savić (Branko) Milenko, 1968; 10) Savić (Laze) Dragan, 1953; 11) Spasojević (Stjepan) Tomo, 1956; 12) Đokić (Neđo) Milan, 1967; 13) Andrić (Stojan) Miroslav, 1967; 14) Jokić Bogdan; Odgovorni za zločin: Orić (Džemal) Naser, 1967. iz Potočara; Midhat (Behrija) Otanović-Mijač, 1961. iz Srebrenice; Rešid (Rahman) Sinanović, 1949. iz Pirića; Nurija (Ramo) Husić, 1951. iz Bratunca; Tursunović (Salko) Zulfo, 1931. iz Sućeske; Ustić (Enez) Akif, 1947. iz Srebrenice; Meholjić (Husein) Hakija, 1949. iz Srebrenice; Bešić Hajrudin, Sabahudin (Ređo) Muhić-Mrki iz Voljavice; Begić (Alija) Azem, 1962. iz Srebrenice; Hajrudin (Azem) Begić iz Srebrenice; Begić (Azem) Nezir iz Srebrenice; Nedžad (Ramo) Bektić-Poručnik, 1969.</s><s>Karačići; Amir (Hamdija) Mehmedović-Geza iz Srebrenice; Kemal (Mustafa) Mehmedović-Kemo, 1962. iz Pala; Bešić (Mehmed) Hajrudin, 1960. iz Bratunca; Safet (Bajro) Omerović-Miš iz Voljavice; Osman Malagić iz Bratunca; Velid (Suljo) Delić iz Srebrenice; Mehmedović Amir, i dr. Svedoci: Goran Jovanović, i dr. Izvori: SRJ:"Memorandum o ratnim zločinima i zločinima genocida u istočnoj Bosni (op. Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv srpskog naroda od aprila 1992. do aprila 1993.", podnet SB OUN 2. juna 1993; Milivoje Ivanišević: "Hronika Našeg groblja", Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Beograd, 1994; "Srpske žrtve opštine Srebrenica - prethodni rezultati" Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; "Srpske žrtve opštine Bratunac- prethodni rezultati" Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; Miroslav Toholj: "Crna knjiga", Svetigora, Cetinje, 2000. tom 2, str. 193-245.</s> |
<s>Tribina „Novi strateški koncept NATO - bezbednost nakon Lisabona“</s><s>28/03/2011 18:23 | Beograd Autor: I. P. Beograd - Ukoliko bi se država odlučila, između vojne neutralnost i članstva u NATO, za pristupanje Alijansi sadašnji trenutak bi bio najpovoljniji, jer NATO i zbog ekonomske krize ne bi postavljao, osim uobičajenih, preterane zahteve, ocenila je juče doktorantkinja na londonskom kraljevskom koledžu Jelena Petrović.</s><s>Na tribini, koju je organizovala nevladina organizacija „TransConflict Serbia“, uz podršku Ministarstva spoljnih poslova Češke, ocenjeno je da je neophodno javne rasprave o odnosu Srbije i NATO staviti u racionalnu ravan kako bi se u predstojećem periodu zauzeo najbolji stav.</s><s>Petrovićeva je istakla da su pred Srbijom tri puta - od sadašnjeg pasivnog do podnošenja zahteva za punopravno članstvo u NATO.</s><s>Prema njenim rečima, Srbija, koja je vojno neutralna država i članica programa „Partnerstvo za mir“, ne koristi prednosti i praktično je pasivan član tog NATO programa.</s><s>Ona je dodala i da se pasivno članstvo ogleda i u ograničenom učešću u mirovnim misijama samo sa mandatom UN.</s><s>Petrovićeva je istakla da bi drugi put za Srbiju predstavljalo da počne da koristi sve prednosti „Partnerstva za mir“, a time bi se otvorile mogućnosti u raznim oblastima i za srpske oružane snage.</s><s>Ona je naglasila da bi treći put bio dug i mukotrpan i značio bi podnošenje zahteva za punopravnim članstvom u NATO.</s><s>Vladimir Ninković, predstavnik „TransConflict Serbia“, naglasio je da je Srbija podeljena po pitanju da li treba da uđe u NATO ili ne, da li je NATO prijatelj ili neprijatelj, da li je Rusija prijatelj ili neprijatelj.</s><s>On dodaje da su to pre svega pitanja i odgovori koji su obojeni emotivno, tako da je potrebno otvoriti u javnosti „racionalnu debatu i demistifikovati“ takve teme kroz rasprave koje bi vodili zagovornici različitih stavova, uz nastojanje da se izvuku zajednički zaključci koji mogu doprineti poboljšanju bezbednosnog statusa Srbije.</s><s>Ninkov napominje i da je neprihvatljivo u 21. veku govoriti rečnikom „prijatelji-neprijatelji“, kao i da nije prihvatljivo da se tema spušta na ravan koji ne doprinosi donošenju ozbiljnih odluka.</s><s>Predstavnik Ambasade Češke u Srbiji, koja ima ulogu „kontakt point“ između Srbije i NATO, Jirži Kalašnjikov rekao je da su uspostavljeni dobri odnosi sa Ministarstvom odbrane i Vladom Srbije.</s><s>On ističe da Srbija ima potencijal da ti odnosi budu dodatno unapređeni, navodeći u tom kontekstu kao pozitivan primer rad grupe „Srbija-NATO“ za reformu odbrane.</s><s>Panel diskusija je jedna u nizu koje je organizovao Fond TransConflict Serbia, uz podršku Ambasade Češke u Beogradu.</s><s>Kroz prizmu bombardovanja Savetnica Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. veku Marina Raguš smatra da svaku vrstu buduće saradnje sa NATO treba posmatrati kroz prizmu bombardovanja SRJ iz 1999. godine, bez odobrenja Saveta bezbednosti UN, kao i posledica koje su proizašle po srpski narod iz toga.</s> |
<s>SARAJEVO, 14.</s><s>JULA /SRNA/ - Svjedok Tužilaštva BiH Asim Zulić izjavio je na suđenju trojici optuženih za zločine nad srpskim civilima u Trnovu da su pripadnici Hrvatskih odbrambenih snaga /HOS/ učestvovali u ubistvima srpskog stanovništva na području Trnova, javlja Birn.</s><s>Zulić, nekada zaposlen u Stanici javne bezbjednosti Trnovo, naveo je ubistva četiri lica srpske nacionalnosti u selu Trebečaj počinjena u ljeto 1992. godine.</s><s>On kaže da je u istraživanju tog zločina razgovarao sa lokalnim trgovcem, koji mu je u to vrijeme rekao da je to djelo izvršila jedinica HOS-a.</s><s>Zulić je HOS opisao kao organizovanu i moćnu jedinicu, koja je samostalno djelovala na ovom području, a koju je, kako je čuo, predvodio Mirko Bunoza.</s><s>Bunozin branilac Midhat Kočo rekao je da 90 odsto informacija koje je Zulić saznao nisu istinite.</s><s>Zajedno sa Bunozom, za udruženi zločinački poduhvat s ciljem ubistava i zatvaranja civila srpske nacionalnosti na području Trnova, sudi se Edhemu Godinjaku i Medarisu Šariću.</s><s>Prema optužnici, Bunoza je bio komandant jedinica HOS-a, Godinjak načelnik policije, a Šarić komandant Teritorijalne odbrane /TO/ u Trnovu.</s><s>Prema Zulićevom iskazu, vojne jedinice na području Trnova formirane su u selu Trebečaj u ljeto 1992. godine, a počele su se uređivati dolaskom Šarića.</s><s>Zulić je rekao da TO ni policija, na čijem čelu se nalazio Godinjak, nije imala nadležnost nad HOS-om.</s><s>On je rekao da u vojnim jedinicama 1992. godine nije bilo komandne hijerarhije, te naveo primjer seoskih jedinica iz sela Šabići koje su odbijale ući u sastav TO. http://www.srna.rs/novosti/321664/hos-ubijao-srpske-civile-u-trnovu-.htm</s> |
<s>Pripadnik Petog korpusa optužen za smrt srpskog zarobljenika</s><s>10.07.2019 21:33 | nezavisne.com | Glas Srpske Bihać - Kantonalni sud u Bihaću potvrdio je optužnicu Tužilaštva USK protiv Esada Abdagića (56), bivšeg pripadnika Petog korpusa Armije RBiH, zbog osnovane sumnje da je počinio krivično djelo ratnog zločina protiv ratnih zarobljenika.</s><s>Abdagiću, koji trenutno živi u gradu Vaterlo u saveznoj američkoj državi Ajova, na teret se stavlja da je za vrijeme proteklog ratnog sukoba, kao pripadnik vojne policije i vojni stražar u Okružnom zatvoru u Bihaću, postupao protivno pravilima međunarodnog prava i Ženevske konvencije o postupanju s ratnim zarobljenicima.</s><s>On je optužen da je 20. decembra 1993. godine u popodnevnim satima ušao u zatvorsku ćeliju u kojoj se nalazio ratni zarobljenik J.T., inače pripadnik Drugog krajiškog korpusa Vojske Republike Srpske, te ga izveo u zatvorsko dvorište u namjeri da ga liši života.</s><s>Više puta ga je udario nogama, na kojima je imao vojničke čizme, u predjelu stomaka, a kada je J.T. zbog iscrpljenosti pao na zemlju, tada ga je uz pomoć drugog zatvorskog stražara H.S. ponovo vratio u zatvorsku ćeliju.</s><s>U optužnici se navodi kako je J.T. od zadobijenih povreda ubrzo umro.</s><s>Navodi se kako osnovanost da je Abdagić izvršio pomenuto krivično djelo proizlazi iz brojnih dokaza koje je Tužilaštvo USK prikupilo tokom istrage, kao i iz iskaza više svjedoka.</s><s>U narednom periodu pred Kantonalnim sudom u Bihaću očekuje se zakazivanje ročišta kako bi se optuženi izjasnio o krivnji. http://www.glassrpske.com/drustvo/vijesti/Pripadnia-optuzen-za-smrt-srpskog-zarobljenika/288186.html</s> |
<s>Suđenje Oriću - Potvrđeno da je Mitar Savić pogođen u glavu</s><s>Utorak, 07 jun 2016</s> |
<s>Halilagić: Mahmuljin je mogao da smijeni komandanta odreda "El mudžahedin"</s><s>Sreda, 16 januar 2019</s><s>16/01/2019 | RTRS | SRNA Na suđenju komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine, svjedok odbrane Jusuf Halilagić izjavio je da je komandant Trećeg korpusa mogao smijeniti i oduzeti čin komandantu odreda "El mudžahedin", ukoliko bi ocijenio da je prekršio disciplinske propise.</s><s>Halilagić, koji je tokom rata bio na mjestu pomoćnika komandanta Trećeg korpusa za pravna pitanja, kao i predsjednik Disciplinskog suda u ovom korpusu, rekao je da je to "samo njegov hipotetički odgovor", pošto smatra da Mahmuljin nije imao komandu nad odredom "El mudžahedin".</s><s>Tokom unakrsnog ispitivanja, tužilac Sedin Idrizović pokazao je dokument u kome je, između ostalog, navedeno da su komandanti Trećeg i Sedmog korpusa nadležni i odgovorni za ponašanje stranih državljana u zoni odgovornosti ova dva korpusa.</s><s>Svjedok je rekao da veći dio rata nije znao da su "šur" i "emir" nazivi za komandu, odnosno komandanta odreda "El mudžahedin", ističući da niko iz tog odreda nikada nije dolazio u odjeljenje za pravne poslove u komandi Trećeg korpusa, a ni na referisanja kod komandanta, bar kada je on bio prisutan.</s><s>"Često sam bio na referisanjima kod komandanta.</s><s>Na tim referisanjima, nisam siguran, ali mislim da nikada niko nije bio iz odreda `El mudžahedin`, mada, nekada je bilo i veoma mnogo ljudi", naveo je Halilagić.</s><s>On je dodao da se ne sjeća da je neko na tim sastancima komandantu referisao o slučajevima povrede međunarodnog ratnog prava.</s><s>Odgovarajući na pitanja odbrane, Halilagić je pojasnio da je Disciplinski sud Trećeg korpusa postupao po pravilniku koji je preuzet iz JNA, za koji je rekao da je bio teško primjenjiv u ratnim uslovima.</s><s>Halilagić je naglasio da su za povredu discipline bile propisane mjere koje su išle od opomene i ukora pa do stopiranja napredovanja u službi i određivanja mjera zatvora u trajanju do dva mjeseca, što je bila i najstroža kazna, koju Disciplinski sud ovog korpusa, koliko se sjeća, nikada nije izrekao.</s><s>Svjedok je rekao da se taj sud bavio samo disciplinskim prekršajima, a da je za krivična djela bio nadležan vojni sud.</s><s>Optužnica tereti Mahmuljina da kao komandant Trećeg korpusa, u čijem je sastavu djelovao i odred "El mudžahedin", nije ništa preduzeo da spriječi zločin pripadnika tog odreda nad ratnim zarobljenicima i srpskim civilima tokom vojne akcije na širem području Zavidovića i Vozuće 1995. godine.</s><s>Prema optužnici, pripadnici odreda su od 11. do 29. septembra 1995. godine ubili 52 ratna zarobljenika.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 23. januar. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=323250</s> |
<s>Predavanje prof. dr Srboljuba Živanovića o Jasenovcu u Kanadi</s><s>Subota, 12 maj 2012</s><s>JASENOVAČKI SISTEM HRVATSKIH KONCENTRACIONIH LOGORA ZA ISTREBLjENjE SRBA, JEVREJA I ROMA – 1941–1945.</s><s>Gospodine predsedavajući, časni oci, dame i gospodo, sestre i braćo, dragi prijatelji!</s><s>Veliki broj osoba, preživele žrtve, svedoci, naučnici, političari, sveštenici i mnogi ljudi dobre volje su govorili i pisali o genocidy koji su počinili rimokatolička crkva i Hrvati protiv Srba, Jevreja i Roma u toku Drugog svetskog rata da je veoma teško reći nešto sasvim novo.</s><s>Prema nalazu Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu, u Jasenovačkom sistemu koncentracionih logora za istrebljenje Srba, Jevreja i Roma Hrvati su ubili više od 700 000 Srba, 23 000 Jevreja i 80 000 Roma.</s><s>U taj broj je uračunato i više od 110 000 male dece koja su takođe ubijena.</s><s>Prema tome, sada je veoma teško dati neki bolji opis zverstava koja su počinili Hrvati i njihovi rimokatolički sveštenici i časne sestre, ili pak pružiti neko bolje objašnjenje ovih zločina protiv humanosti i genocida koji su počinili.</s><s>Celokupno srpsko, jevrejsko i romsko stanovništvo u Nezavisnoj državi Hrvatskoj pretrpelo je genocid i istrebljenje od strane Hrvata.</s><s>Rimokatolički i Hrvatski zločinci koji su planirali, organizovali i sproveli zločine protiv humanosti i genocide protiv Srba, Jevreja i Roma u Jasenovačkom sistemu hrvatskih koncentracionih logora za mučenje i istrebljenje, kao i sadašnji sledbencici tih zlocinaca, stalno pokušavaju da smanje broj istrebljenih žrtava, misleći svojim zločinačkim mozgom da je manji zločin ukoliko je ubijeno 70 000 namesto 700 000 žrtava.</s><s>A zločin je isti ako je ubijeno samo jedno jedino nerođeno dete isčupano iz utrobe majke.</s><s>Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu je zaključila 2008. godine da je broj žrtava pobijenih u Jasenovačkim logorima nešto preko 700 000 Srba, 23 000 Jevreja i 80 000 Roma, među kojima je prema zaključku komisije iz 2010. godine bilo 110 000 male dece ispod 14 godina starosti.</s><s>Masovne grobnice se nalaze još uvek na istom mestu.</s><s>Ostaci skeleta žrtava su samo 120 cm ispod površine zemlje.</s><s>Ko god želi može uvek izvršiti ponovno brojanje kostiju.</s><s>Ali, niko nije u stanju da pobroji žrtve bačene u reku Savu, niti one spaljene u Paćilijevoj peći, niti pak one skuvane da bi se od njih pravio sapun itd.</s><s>Čini mi se da danas ima dosta ljudi, a bilo je dosta takvih i u prošlosti, koji se boje da saznaju istinu, jer bi ta istina mogla da izbaci na videlo nihove sebične i zločinačke namere i dela, njihove laži, njihove grehe, njihovu mržnju i njihove strahove.</s><s>Neki od njih, bar na izgled, podržavaju vršenje istraživanja na Donjoj Gradini i u Jasenovcu, ali su mnoge prepreke postavljene na putu istine.</s><s>Oni čine sve što mogu da spreče nova istraživanja, jer žele da ostanu u dobrim odnosima sa sadašnjom vladom Hrvatske.</s><s>U isto vreme Hrvatska i dalje sprovodi politiku genocide prema Srbima koja se nimalo ne razlikuje od onoga što se zbivalo u Drugom svetskom ratu.</s><s>Ovakva politika Hrvatske je dovela do nedavnog izbeglištva milion Srba u toku proteklog građanskog rata.</s><s>Morali su da pobegnu iz Hrvatske da bi spasli goli život, ostavljajući za sobom svu svoju imovinu i sve što su ikada posedovali.</s><s>Istovremeno je predsednik Hrvatske javno izjavio da je zahvalan Bogu što njegova žena nije ni Srpkinja ni Jevrejka.</s><s>Sadašnja Hrvatska država ne želi da dozvoli da se u nju vrati jedan milion izbeglih Srba u kuće svojih predaka u Hrvatskoj.</s><s>To je rezultat namernog skrivanja istine o genocidu koji su Hrvati počinili u Jasenovačkim logorima.</s><s>Mnoge knjige su napisane o stradanjima u Jasenovačkim logorima, ali su skoro sve povučene iz biblioteka i uništene.</s><s>Patnje i stradanja žrtava niko nije u stanju da opiše.</s><s>Jedino se može zamisliti fizičko i mentalno mučenje žrtava koje su pretrpeli pre i za vreme ubijanja.</s><s>Rimokatoličke hrvatske i muslimanske ubice i dželati gledali su da nanesu što više mučenja i patnji žrtvama, jer su u stvari uživali u njihovim mukama.</s><s>Koristili su razne metode za ubijanje žrtava.</s><s>Sudsko-medicinsko istraživanje u Donjoj Gradini i Jasenovcu pronašlo je preko 40 načina na koje su žrtve ubijane.</s><s>Dozvolite mi da pomenem samo neke od tih metoda ubijanja.</s><s>1. Ubijanje putem izgladnjavanja žrtava, kojima je bila uskraćena bilo kakva hrana ili voda za piće.</s><s>Nesnosne patnje žrtava su opisali mnogi preživeli logoraši koji su bili svedoci masovnog umiranja više desetina hiljada zatočenika, od kojih je bilo mnogo male dece.</s><s>Neki od njih su uspevali da se održe u životu danima i nedeljama, ali su na kraju ipak umrli.</s><s>2. Smrt usled infekcije ili infestacije.</s><s>Preživeli logoraši su opisali kako su žrtve umirale usled raznih infekcija ili infestacija, posle gladovanja, kao i usled nedostatka bilo kakvih higijenskih uslova i bez lekova.</s><s>3. Posebna, veoma svirepa metoda ubijanja pojedinih žrtava bilo je zakucavanje žrtava pomoću stolarskih klinova za drveće.</s><s>Tako su ostavljani da lagano umiru, ponekad i više dana.</s><s>U toku naših istraživanja našli smo izvestan broj drveća u kojima su još uvek postojali zakucani klinovi.</s><s>4. Ubadanje zašiljenim, oštrim predmetom, obično nožem.</s><s>Veliki broj preživelih logoraša je opisao kako su ubice zabadale nož u telo žrtve, obično u grudni koš, ili su pak u cilju mučenja žrtava ubadali bilo koji deo tela ili udova.</s><s>Nož su koristili i da izvade očne jabučice iz očnih duplji žrtava.</s><s>Bilo je imnogo žena kojima bi ubadali nožem trbuh, ili pak ukoliko su rasporili matericu vadili bi dete pa bi njega nabadali na nož.</s><s>U izvesnom broju slučajeva zasecali su dojke žena i nabijali im ruke u napravljene rane.</s><s>5. Postojala je i ogromna peć – tzv.Paćilijeva peć u Jasenovcu.</s><s>U usijano grotlo peći bacali su žive žrtve koje su tako umirale spaljene.</s><s>Prilikom naših istraživanja uspeli smo da nađemo samo ostatke spaljenih kostiju.</s><s>Nikada niko neće moći da sazna broj žrtava koje su tako izgubile život.</s><s>6. Ubijanje mučenjem i teškim radom.</s><s>Preživeli zatočenici su opisali kako su žrtve terane da teško rade, bez ikakve hrane ili vode.</s><s>Osobe koje su bile iscrpljene na taj način zakopavali su žive na mestu na kome su radili.</s><s>7. Preživeli su govorili kako su videli hiljade žrtava koje su žive bacali u vode Save, gde su se udavili.</s><s>Pojedine žrtve bi predhodno rasporili pre nego što bi ih bacili u reku.</s><s>Nije bilo moguće otkriti tragove ubijanja na pojedinim skeletnim ostacima, pa smo morali da se oslonimo na svedočenja preživelih logoraša, ili pak na fotografije koje su snimale ubice, kao i na njihove izjave na sudu posle rata.</s><s>8. Hrvatska je bila jedina zemlja u svetu koja je imala koncentracioni logor za istrebljenje male dece.</s><s>Decu su podvrgavali mučenju na različite nacine.</s><s>Najsvirepije su bile rimokatoličke časne sestre koje su radile u koncentracionom logoru za decu.</s><s>Ukoliko bi se neko malo dete umokrilo ili ukakilo u toku noći, ili ukoliko bi plakalo časne sestre bi ga ubijale.</s><s>Dograbile bi dete za noge, zamahnule i razbijale lobanju udarcem o zid i tako ih ubijale.</s><s>9. Vešanje.</s><s>Relativno mali broj zatočenika je ubijen vešanjem.</s><s>Nađen je izvestan broj fotografija koje su snimile ubice, na kojima je prikazano vesanje žrtava.</s><s>Ubijanje vatrenim oružjem.</s><s>Hrvatski koljaci i ubice želeli su da štede municiju pa su retko pucali na žrtve da bi ih ubili.</s><s>Uspeli smo prilikom naših istraživanja da otkrijemo izvestan broj masovnih grobnica u kojima su sahranjene žrtve ubijene iz vatrenog oružja.</s><s>Klanje žrtava.</s><s>Ovu metodu su najčešće koristile hrvatske ubice.</s><s>Za klanje su upotrebljavali obične noževe, ili pak naročito napravljene noževe zvane “srbosek” koji su bili srpastog oblika i mogli su da se vežu za podlakticu.</s><s>Pomoću ovog noža ubica je mogao da zakolje žrtvu bez suvišnih pokreta ruke.</s><s>Često ovaj metod klanja nije bio sasvim efikasan.</s><s>Koljači koji su bili obučeni da kolju životinje, nisu imali iskustva sa klanjem ljudi.</s><s>Lako je bilo klati decu, jer njihov vrtić nije bio otporan.</s><s>Mnogo teže je bilo zaklati odraslu osobu.</s><s>Bilo je više slučajeva kada bi koljač zasekao kožu, potkožno tkivo i otvorio grkljan, ali je propustio da ošteti veće arterije.</s><s>Izazvao bi znatno krvavljenje iz površnih vena, ali žrtva ne bi odmah izdahnula.</s><s>Tako su cesto jos uvek zive zrtve bacali u masovnu grobnicu.</s><s>Te žrtve nisu uspevale da prežive.</s><s>Razbijanje lobanje udarcem po glavi žrtve nekom polugom ili maljem.</s><s>Ubice Hrvati udarali su žrtve bilo kakvom drvenom ili metalnom polugom ili maljem.</s><s>Ukoliko bi udarac bio dovoljno snažan, lobanja bi prsla i nastupila bi momentalno smrt.</s><s>Veoma često poluga bi skliznula po strani glave, povređujući meka tkiva, ali bez lomljenja lobanje.</s><s>Takva žrtva bi izgubila svest i pala u jamu, no posle izvesnog vremena osoba bi se budila i shvatila da se nalazi ispod gomile mrtvih tela koja ne može da odgurne.</s><s>Tako bi lagano ponovo gubili svest i umirali.</s><s>Bilo je i slučajeva kada si takve neubijene žrtve gurnute bliže površini jame.</s><s>Oni su uspevali da se izvuku iz grobnice i pobegnu.</s><s>Najčešće sredstvo za ubijanje žrtava koje su koristili Hrvati bio je malj.</s><s>Mnogo ređe su koristili čekić.</s><s>Proučavajući lobanje nađene u masovnim grobnicama videli smo da je u najvećem broju slučajeva prelom lobanje bio sa leve ili sa desne strane i to u temporalnom, parieto-temporalnom ili parieto-ocipitalnom predelu.</s><s>Retko bi nalazili prelome u čeonom predelu.</s><s>Zahvaljujući svedočenju preživelih logoraša znamo da bi Hrvati vezivali po dve žrtve zajedno i tako ih dovodili do ivice rake.</s><s>Tu bi jedan ubica udario maljem žrtvu po jednoj strani glave, dok bi drugi ubica udario maljem drugu žrtvu po drugoj strani glave.</s><s>U većini slučajeva prelom lobanje je bio potpun uključujući spoljašnji sloj kosti, sunđerasto tkivo i unutrašnji sloj kompaktne kosti.</s><s>Polomljeni delovi kostiju bi se zarili u tkivo mozga i doveli do trenutne smrti.</s><s>Bilo je i slučajeva kada nije došlo do dubokog lomljenja kostiju lobanje.</s><s>U takvim slučajevima dolazilo je do lomljenja spoljašnjeg dela kostiju i eventualno sunđerastog sloja, ali bez povrede unutrašnjeg kompaktnog sloja.</s><s>Bilo je i slučajeva kada su zapažene samo pukotine na kostima lobanje.</s><s>Do toga je dolazilo kada udarac maljem nije bio dovoljno jak jer je ubica verovatno bio umoran ili pak malj nije imao dovoljnu težinu.</s><s>Pored toga bilo je i lobanja otpornijih na udarac.</s><s>Bilo je i slučajeva kada je žrtva pomerala glavu, pa je tako malj skliznuo sa strane.</s><s>To su sve slučajevi u kojima smrt nije momentalno nastupila.</s><s>Verovatno je dolazili do unutrašnjeg krvarenja, koje je bilo lagano i trajalo dugo.</s><s>Žrtva se obično budila iz nesvesti, sa ogromnim bolom u glavi, a osoba je ležala pod ogromnom masom mrtvih tela i tako polako umirala bez mogućnosti da se izvuče iz grobnice.</s><s>U velikom broju lobanja nađeni su ostaci mozgova koji su bili smanjeni usled sušenja.</s><s>Ostaci mozgova su poslani u Zavod za sudsku medicinu Medicinskog fakulteta Univerziteta u Ljubljani.</s><s>Nikada nisam uspeo da vidim njihov izveštaj.</s><s>Hrvati bi obično odvajali odrasle muškarce od žena i dece.</s><s>Deca su mučena zajedno sa njihovim majkama.</s><s>Ostavljana su bez hrane i vode, na otvorenoj ledini gde nije bilo mesta ni da se leži.</s><s>Ostavljena su naga, na hladnoći, kiši ili snegu.</s><s>Veliki broj dece je preminuo u takvim uslovima.</s><s>Dok su jedan broj dece ubijali hrvatski koljači kad god bi im to palo na pamet.</s><s>Rimokatoličke časne sestre su trovale tu decu obično rastvorenom kaustičnom sodom.</s><s>Jedan deo dece je oduzet majkama i poslan u poseban logor za istrebljenje male dece.</s><s>Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu je utvrdila da su dva od svaka tri rimokatolička sveštenika, od kojih je većina pripadala Franjevačkom redu lično bili ubice, mučitelji ili predvodnici grupa koje su vršile ubijanja.</s><s>Prema američkim izvorima, više od 1400 rimokatoličkih sveštenika u Hrvatskoj su lično ubijali.</s><s>Rimokatolički biskupi i nadbiskupi, pa čak i papa Pije ne samo da su znali za zverstva koja su činili njihovi sveštenici, već su pomagali ubice, davali im unapređenja i nagrade.</s><s>Politika države Vatikana i rimokatoličke crkve je bila da se iskorene Srbi i ostali nekatolici Jevreji i Romi.</s><s>Nijedan rimokatolički sveštenik nikada nije bio kažnjen čak ni za ubistva i silovanja male dece, za vađenje nerođene dece iz utroba majki, za silovanje malih devojčica, silovanje mladih žena, za mučenje žena koje su bile skinute nage da bi ih perverzni sveštenici i drugi Hrvati mogli da gledaju.</s><s>Životinjsko ponašanje rimokatoličkih časnih sestara prema maloj deci teško može da se razume.</s><s>Imale su običaj da razbijaju glave deci udarcem o zid, da im otkidaju ruke ili noge i da ih zadavljuju golim rukama.</s><s>Pomagale su pri klanju male dece, trovale ih i ostavljale da umiru bez hrane vode. itd.</s><s>Sve ovo što sam rekao do sada može mnogima izgledati kao rezultat moje bolesene mašte, ili pak kao rezultat neke zločinačke namere da optužim Rimokatoličku crkvu Hrvatske za vršenje neverovatnih zločina.</s><s>Zbog toga sam primoran da vam izložim izvestan broj svedočenja žrtava koje su na neki način uspele da prežive, zatim izvestan broj svedočenja rimokatoličkih sveštenika koji su lično činili zločine mučeći žrtve i ubijajući ih, pa su to beležili u svojim dnevnicima, ili su pak govorili prilikom suđenja posle Drugog svetskog rata.</s><s>Trebalo bi mi mnogo sati ili dana i nedelja da iznesem sve do čega je uspela da dođe Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu, pa ću zato da iznesem samo mali broj ovih svedočenja.</s><s>U svojoj knjizi “Srpska mladež sreza Perušić, žrtve genocide 1941 do 1945” Dane Lastavica citira pismo jednog oficira italijanske vojske koji je rekao sledeće: “Šta su im učinili ovi nesretni Srbi?</s><s>Da li je ljudski da se vade nerođena deca iz utroba majki, pa da se onda vešaju na zid sa natpisom: Srpsko meso – jedan dinar kilogram”. “Ubili su očeve te dece... isterali su srpske majke sa decom iz njihovih kuća i domova, da bi odmah Hrvati, uključujući i njihovu decu pljačkali imovinu svojih suseda...</s><s>Ti Hrvati su otimali malu decu iz zagrljaja majki i razbijali njihove glave držeci ih za noge, o drveće i kamenje, da bi ih zatim bacili u jamu”.</s><s>Dušan Bursać u svojoj knjizi “Anđeli u paklu” je napisao da su, na osnovu svojih istraživanja u 365 sela u podnožju Kozare, Hrvati ubili 23 858 dece od jednog dana do 14 godina starosti.</s><s>A prema podacima Saveznog zavoda za statistiku ubijeno je ustvari 73 360 dece.</s><s>Isti ovaj autor u svojoj knjizi o Hrvatskom genocidu protiv Srba 1941. do 1945. godine piše na 26 strani kako su rimokatoličke časne sestre trovale srpsku decu.</s><s>Jedna druga žrtva hrvatskog terora, koja je posmatrala kada su joj poklali celu višečlanu porodicu, a koja je uspela da preživi, gospođa Zorka Delić-Skiba dala je užasan opis svega što je preživela kada su joj pobili celu porodicu.</s><s>Nju je vukla za kosu rimokatolička časna sestra koja je pokušavala da istakne njen vrat da bi je ubica Hrvat lakše zaklao.</s><s>Ona ga je međutim gledala direktno u oči, pa on nije uspeo da završi klanje.</s><s>Samo ju je zasekao i bacio u masovnu grobnicu.</s><s>Ona je opisala taj događaj u svojoj knjizi “Spasle me umiljate oči”.</s><s>Na 4. Međunarodnu konferenciju o Jasenovcu došla je gospođa Zorka Delić-Skiba i pokazala auditorijumu ožiljak na njenom vratu.</s><s>Nedavno se pojavio izvestan broj žrtava kojima su Hrvati odsekli tri prsta desne ruke da ne bi mnogli da se prekrste na pravoslavni način.</s><s>Pokazali su svoje osakaćene ruke.</s><s>Egon Berger u svom svedočenju “Za buduće generacije da se sećaju” napisao je sledeće: “U toku leta 1942. godine, svaki dan, ljudi, žene i deca prevoženi su u Gradinu da bi bili pobijeni.</s><s>Tada je 45 000 Roma izgubilo život.</s><s>U toku 1942. godine više stotina hiljada nevinih ljudi pobijeno je u Gradini...</s><s>Srpska, Jevrejska i Romska deca dovožena su iz 1107 mesta da budu ubijena u Jasenovcu.” U svojoj knjizi “Iskorenjeno porodično stablo Danonovih” Cadik Danon koji je bio lično svedok mučenja i klanja žena i dece napisao je: “Otimali su decu od majki na najgrublji mogući način.</s><s>Vriska dece i majki je bila uzasna...decu su dovodili do ivice masovne grobnice.</s><s>Ubica bi hvatao jedno po jedno dete i razbijao mu glavu čekićem, a zatim bacao telo u raku.</s><s>Sve to je on (Danon) zajedno sa drugim zatočenicima posmatrao sa rastojanja od oko 30 metara.” U knjizi “Najveći zločini današnjice” Dr.Dragoslav Stijaković na više od 500 stranica opisuje zločine Hrvata i Muslimana, navodeći imena mučitelja, ubica, siledžija kao i imena žrtava i mesta gde su žrtve sahranjene.</s><s>Najužasniji je opis klanja trudnih žena iz čijih su utroba vađena nerođena deca koja su takođe klana, ili pak opisi silovanja malih devojčica, učenica iz škola i mladih žena.</s><s>Sve te zločine su činili obični ljudi Hrvati i Muslimani.</s><s>Radomir Bulatović, pišući u knjizi “Koncentracioni logor Jasenovac” daje jasnu sliku klanja male dece stare od 6 meseci do 6 godina koju su sekli napola u Vranogorsku 30. avgusta 1941. godine.</s><s>On je takođe bio svedok kada su 1941. godine pokupili 700 jevrejske dece iz Osjeka i poslali za Aušvic.</s><s>Klanje dece u Sisku je vršeno od 3. avgusta 1942. godine i trajalo je do 8. januara 1943. godine.</s><s>U svojoj knjizi “Nezavisna država Hrvatska” Vasa Kazimirović navodi izvestan broj komentara u izveštajima nemačkih oficira.</s><s>Na primer: kapetan Glez fon Horsteno (Glez von Horstenau) je napisao 14. juna 1941. god.: ”Na životinjski način oni su ubijali čak i novorođenu decu... mnoga deca i žene su ležali na golom kamenju... goli skeleti... komandant logora je svirepa životinja... silovali su žene, mučili ih i ubili na kraju.” J.Vust (J.Wuescht) u svojoj knjizi “Jugoslavien und das dritte reich” napisao je da su Hrvati ubili 11 194 dece ispod 14 godina starosti u području Kozare...</s><s>U Šušnjaru su Hrvati zatvorili u jednu kolibu 20 dece i žive ih spalili 14. septembra 1941. godine.</s><s>4. avgusta 1941. godine Hrvati su silovali devojčice terajući njihove majke da to gledaju...” Pišući o zločinima Hrvata Dušan Babić je opisao da je 5. logor u Jasenovcu služio za istrebljenje male dece i u njemu su deca bila podeljena na četri grupe.</s><s>U prvoj grupi su bila novorođena deca do jedne godine starosti, u drugoj grupi su se nalazila deca od jedne do četri godine, u trećoj grupi su bila deca starija od četri godine, a u četvrtoj obolela i iznemogla deca.</s><s>Procenjeno je da je više od 75 000 dece izgubilo život u tom logoru.</s><s>Jednu veoma značajnu knjigu objavio je nedavno hrvatski pisac Đuro Zatezalo.</s><s>Napisao je sledeće: ”Hrvatska ustaška država, sve njene agencije, od organizacija ustaša, političkih, vojnih i policijskih organa do državne administracije, sudskih vlasti i drugih organa vršili su organizovani genocid.” Srbe i Jevreje su dovodili uz pomoć državne vojske i policije, kao i organa partije na vlasti da bi bili ubijeni.</s><s>Zatočenje i uništavanje ljudi u koncentracionim logorima daleko pre nego što je država “legalizovala” taj system uništenja 25. novembra 1941 god.</s><s>Ljude, žene i decu hvatali su u njihovim domovima, na poljima, na njihovim radnim mestima, u crkvama, na sahranama, po školama, na ekskurzijama pa su ih sve mučili i ubijali na najzverskiji moguć način samo zato što su bili druge vere ili narodnosti.</s><s>Istovremeno su vođe Komunističke partije govorili da: ”Ti zločini vređaju osećanja hrvatskog naroda i potstiču mržnju između bratskog srpskog i hrvatskog naroda...</s><s>Tako na primer kada su članovi Propagandnog odelenja Komunističke partije u Karlovcu napisali članak o masakrima Srba, izvedeni su pred Partizanski Preki Sud, osuđeni na smrt i pogubljeni 13. i 14. jula 1941. godne.</s><s>Značajnu ulogu u širenju ustaštva i jačanju organizacije ustača imala je rimokatolička crkva, a naročito “Katolička akcija” kao i organizacije “krstaša” itd...</s><s>Zagrebački nadbiskup Alojzije Stepinac razaslao je 28. aprila 1941. godine cirkular u kome pozdravlja uspostavljanje Nezavisne države Hrvatske i to ne samo kao sin hrvatskog naroda već i kao predstavnik rimokatoličke crkve...</s><s>Hrvatska mora da pretstavlja čist životni prostor samo za Hrvate...</s><s>Srbe i Jevreje treba istrebiti jer su oni najveći neprijatelji hrvatskog naroda, pa za njih nema mesta u Hrvatskoj.”</s><s>Prema američkim izvorima više od 1400 rimokatoličkih sveštenika i časnih sestara lično je ubijalo, klalo, trovalo, mučilo i nasilno pokrštavalo u katolicizam Srbe, Jevreje i Rome.</s><s>Dr. Milan Bulajić, pokojni prvi koordinator Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu prikupio je imena 1171 romokatiličkog sveštenika koji su lično ubijali.</s><s>Uopšte nije moguće navesti ovde sve one zločince koji su vršili ubijanja.</s><s>Ja ću ovde da pomenem samo nekoliko imena: Fra Dragutin Kukolj; Fra Nikola Mašić; Fra Josip Bujanović – pop Jole; Fra Mihovil Marber; Fra Stjepan Gabrić; Fra Krsto Jelinić; Fra Ljubo Magaš; Fra Vladimir Stuparić; Fra Josip Banić; Fra Grga Starčević, i preko 1100 drugih katoličkih sveštenika.</s><s>Dr Nikola Nikolić, lekar Hrvat i zatočenik jasenovačkog logora u svojoj knjizi “Jasenovački logor” opisao je mnoge zločine Franjevca Tomislava ili Vjekoslava Filipovića ili Majstorovića, koji je obučen u odeždu katoličkog sveštenika svojom rukom klao malu decu.</s><s>I Fratar Dr. Srećko Perić je stojeći na oltaru svoje crkve govorio: ”Hrvati, idite i pokoljite sve Srbe, ali prvo ubite moju rođenu sestru koja se udala za Srbina.</s><s>Kada završite klanje vratite se u crkvu i svi će vam gresi biti oprošteni”.</s><s>Toga dana, 20. avgusta 1941. godine, vise od 5000 Srba je izgubilo život.</s><s>Fratar Petar Berković u svešteničkoj odeždi ubijao je Srbe revolverom.</s><s>U pismu koje je poslao jednom ministru u vladi Hrvatske, koje je nađeno posle svršetka rata opisao je detaljno zločine koje je izvršio.</s><s>Italijanske novine “Il Tempo” objavile su 1. maja 1941. da je Fratar Simić došao kod italijanskog generala, komandanta divizije Sisari i rekao mu da ga je vlada Hrvatske ovlastila da preuzme građansku upravu.</s><s>Rekao je da mu je najvažniji zadatak da pobije sve Srbe i to što brže.</s><s>Takođe je rekao da je dobio identičan nalog od Rimokatoličke crkve iz Rima.</s><s>Veliki broj rimokatoličkih sveštenika je bio u seksualnom pogledu perverzan.</s><s>Uživali su da skidaju žene gole, da ih gledaju, da ih muče, da ih siluju, a potom da ih ubijaju.</s><s>Neki od njih su silovali čak i male devojčice i učenice iz škola, pa ih potom ubijali.</s><s>Silovali su žene i primoravali ih da posmatraju silovanje njihovih ćerki.</s><s>Ovo je zabeleženo 4. avgusta 1941. god.</s><s>Dane Lastavica takođe opisuje silovanje devojčica dok su njihove majke morale to da gledaju.</s><s>Za vreme saslušanja u Sudu po svršetku rata fratar Jozo Borovac je priznao da je primorao gospođu Stojanku Bulat da drži svoju trinaestogodišnju ćerku Milevu dok ju je silovao.</s><s>Nadalje, rekao je da su učiteljicu gospođu Stanu Arnaut silovali njeni učenici Hrvati.</s><s>Fratar Jozo Felinović je u svome dnevniku zapisivao imena žena koje su silovane, datume kada su silovane i imena Hrvata koji su ih silovali.</s><s>Dr Dragoslav Stijaković je napisao da su životinjske zločine protiv Srba činili obični ljudi Hrvati, seljaci, radnici, zanatlije, trgovci, činovnici, intelektualci itd., pa čak i njihova deca stara od 8 do 10 godina .</s><s>U Gospiću su prema pisanju ovog autora najsvirepiji bili učenici učiteljske škole.</s><s>Redovno su primoravali devojke da se skinu nage tako da bi svako mogao da ih gleda.</s><s>Potom su hrvatski vojnici silovali po želji te devojke.</s><s>Nage devojke su primoravane da služe hrvatske vojnike.</s><s>Silovane su čak i devojčice stare 10 do 15 godina.</s><s>Sva silovanja su vršena javno, tako da je svako to mogao da gleda.</s><s>Dečaci su primoravani da siluju svoje majke.</s><s>Roditelji su primoravani da posmatraju silovanje njihovih ćerki.</s><s>Uzimali su nevinost devojčicama starim 14 godina i manje.</s><s>Nije moguće izneti sva dokumenta i sve popise žlocina običnih ljudi Hrvata i njihovih rimokatoličkih sveštenika, ali Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu čuva sva ta dokumenta.</s><s>Naša je dužnost da istražujemo, da proučavamo i da govorimo istinu da bi sprečili sadašnje generacije Hrvata da ponovo pod uticajem rimokatoličke crkve mrze sve one koji ne pripadaju toj crkvi.</s><s>Moram da priznam da mi je jako teško što sam bio primoran da vam kažem sve navedeno.</s><s>Mislim da bih nadalje trebao da budem više pozitivan.</s><s>Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu insistira da se obave nova, sistematska i multidisciplinarna istraživanja ogromnog broja masovnih grobnica u Donjoj Gradini i Jasenovcu.</s><s>Većina predmeta i dokumenata koji su čuvani u Muzeju u Jasenovcu uništili su Hrvati u toku prošlog gradjanskog rata.</s><s>Novi muzej koji je podigla Hrvatska ne govori ništa ni o ubicama ni o žrtvama.</s><s>To je lažni prikaz Hrvatskog genocida protiv Srba, Jevreja i Roma.</s><s>Svi tragovi jasenovačkih logora su uklonjeni, pa je ceo prostor sada jedna prazna poljana.</s><s>Treba podići novi muzej u Donjoj Gradini u kome bi posetioci mogli da vide kako je jasenovački logor izgledao.</s><s>Izložba u muzeju treba da prikaze istinu i da privuče pažnju na stradanja Srba, Jevreja i Roma.</s><s>Takođe se mora insistirati da Hrvatska država isplati kompenzaciju žrtvama ili njihovim naslednicima.</s><s>Poznato je da su Hrvati otimali od žrtava sve što su posedovali.</s><s>Ogromna količina zlatnika, nakita, zlatnih zuba itd. oteta od žrtava poslana je u Vatikan da bi se platilo prebacivanje hrvatskih zločinaca u SAD i zemlje Latinske Amerike posle svršetka rata.</s><s>Najveći deo toga zlata pripadao je Jevrejima i Romima.</s><s>Udeo Srba je bio znatno manji, ali ipak značajan.</s><s>Naša je dužnost da kažemo istinu svakome, o zločinima genocida koji su počinili Hrvati.</s><s>Peta Međunarodna konferencija o Jasenovcu održana prošle godine po prvi put je donela Deklaraciju o genocidu Nezavisne države Hrvatske protiv Srba, Jevreja i Roma u toku Drugog svetskog rata.</s><s>Deklaracija je napisana na 8 jezika i već je razaslana u sve delove sveta.</s><s>Poznati filmski umetnik i producent gospodin Spasoje Jovanović upravo snima polu-dokumentarni film i seriju televizijskih emisija o Jasenovcu.</s><s>Do sada je već uspeo da snimi svedočenja velikog broja žrtava koja će biti uključena u film.</s><s>Njemu je potrebno još 40 000 dolara da završi taj projekat.</s><s>U Donjoj Gradini će biti podignuta crkva sa velikom kriptom za smeštaj ostataka skeleta koji su izbačeni na površinu grobnica.</s><s>Gradnja će početi ovog meseca.</s><s>Poznati arhitekta iz SAD, gospodin Oton Urban je upravo završio planove za izgradnju crkve.</s><s>On je pravoslavac, koji je već izgradio niz crkava u Srbiji i u SAD.</s><s>Međunarodna komisija za istinu o Jasenovcu bi jako želela da se pruži pomoć Fondu “Dr. Milan Bulajić“ za istrazivanje genocida iz Beograda.</s><s>Njima je preko potrebna pomoć za ostvarivanje svojih projekata.</s><s>Najlepše vam zahvaljujem na strpljenju i pažnji.</s><s>Napomena: Predavanje za srpsku zajednicu u Kičeneru bilo je 27. aprila, u Torontu 29. aprila za srpsku zajednicu, i u Torontu 30. aprila za Jevreje i Rome.</s><s>Prof. Dr Srboljub Živanović, Predsednik Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu i Predsednik Fonda “Dr Milan Bulajić” za istraživanje genocida, Beograd.</s> |
<s>Utorak, 22 novembar 2016</s><s>Azra Bašić u Derventi je tokom rata boravila kao pripadnica formacije sastavljene od dobrovoljaca iz Rijeke i u to vrijeme je bila hrvatska državljanka.</s><s>Kada je cijeli slučaj pokrenut, Ministarstvo obrane Hrvatske je odbacivalo optužbe bh.</s><s>Tužilaštva kako je ona počinila zločine kao pripadnica Hrvatske vojske.</s><s>Tužilaštvo BiH zahvalilo se vlastima SAD na pomoći u lociranju, izručenju i procesuiranju Bašićeve. http://lat.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=231210</s> |
<s>Mudžahedin, koji je u ljeto 1992. godine pozirao s odsječenom glavom srpskog vojnika Blagoja Blagojevića na Crnom vrhu, francuski je državljanin Kristofer Kaze, za koga se dugo vjerovalo da je, kao član takozvane Rubeške grupe, poginuo u okršaju s belgijskom policijom.</s><s>Ovo je "Fokusu" potvrdio izvor, blizak francuskim obavještajnim službama, koje već neko vrijeme pokušavaju da od nadležnih u BiH dobiju informacije o Kazeu, budući da je on, odmah po izbijanju rata u BiH, stigao na ove prostore i pridružio se hordi islamskih ratnika u borbama protiv Vojske Republike Srpske. - Kaze je veoma blizak prijatelj Lionela Dimona, jednog od Abu Hamzi, koji je ratovao pod zastavom "El mudžahedin" odreda.</s><s>Tačnije, Dimon je upravo zahvaljujući Kazeu, prešao na islam i došao da ratuje u BiH - pojasnio je naš izvor, rekavši da je Kaze po zanimanju ljekar, te da je radio u zeničkoj bolnici.</s><s>"Fokusovi" sagovornici dalje navode da je Kaze u BiH živio pod najmanje tri imena i to Abu Džafer, Abu Ibrahim i Abu Muhamed, te da su mu upravo ti lažni identiteti pomogli da se iz Francuske, poslije niza skandala, koje je izazvala "Rubeška grupa", tajnim kanalima prebaci u BiH i ovdje živi možda čak i danas. - Ne bi nikog iznenadilo, ako bi se Kristofer Kaze i danas nalazio na platnoj listi zeničke bolnice, s obzirom da je tokom boravka u BiH nekoliko puta mijenjao identitet.</s><s>Naravno, njegovi zaštitnici znaju da li je on ovdje ili ne, ali to, sasvim sigurno, neće reći ni francuskim ni ovdašnjim službama, koje, izgleda, nije pretjerano ni interesovalo ko je, uopšte, glavosječa sa Crnog vrha - rekao je član Ekspertskog tima Jugoistočne Evrope za borbu protiv terorizma i organizovanog kriminala Dževad Galijašević.</s><s>Prema njegovim riječima, Kristofera Kazea i Lionela Dimona ne povezuje samo "Rubeška grupa", kojoj su francuske vlasti na teret stavljale pripremu atentata na nekog od članova G-17, te niz oružanih pljački i razbojništava u Francuskoj.</s><s>Naime, obojica se, naveo je Galijašević, dovode u vezu s navodnom humanitarnom organizacijom IGASA, jednom od finansijskih paravana Al Kaide, kojoj se čak pripisuje i pokušaj atentata na pokojnog poglavara Katoličke crkve papu Jovana Pavla Drugog tokom njegove posjete Banjoj Luci 2003. godine.</s><s>Navodno, Kaze je čak u jednom periodu bio i direktor skladišta IGASA u Zenici, odakle je upravljao raspodjelom lijekova i oružja za potrebe mudžahedinskih jedinica u sastavu bošnjačke Armije RBiH.</s><s>Galijašević dalje navodi da će francuski obavještajci teško doći do validnih podataka o Kazeu ili bilo kom drugom islamskom ratniku, jer su oni i danas u BiH zaštićeni s najmanje tri prstena.</s><s>Prvi je, tvrdi Galijašević, vrh Islamske vjerske zajednice, predvođen rejsom Mustafom Cerićem, koji je i najodgovorniji za dovođenje i masovnu naturalizaciju mudžahedina.</s><s>Drugi prsten čini Savjet za odbranu i bezbjednost SDA, stranke koja je, podsjetio je Galijašević, još devedesetih godina prošlog vijeka širom otvorila vrata BiH "braći Arapima", a kasnije se svojski trudila da ih bogato nagradi za doprinos borbi za "bošnjačku stvar".</s><s>Treći prsten, po njegovom mišljenju, predstavljaju operativci CIA, koji su od samog početka znali sve o pridošlicama u BiH, ali zbog drugih interesa nisu htjeli da reaguju niti da traže njihovo protjerivanje. - S takvom zaštitom, sasvim je razumljivo što se ni danas, 16 godina od kraja rata, ne zna koliko je mudžahedina zapravo ostalo u BiH, pod kojim imenima i gdje su ti ljudi danas - naveo je Galijašević.</s><s>Isto interesuje i porodice ubijenih pripadnika VRS, koje 19 godina tragaju za istinom ko je usmrtio njihove najdraže i zašto ubice još nije stigla zaslužena kazna.</s><s>Potvrdio je to "Fokusu" i predsjednik Republičke organizacije porodica poginulih i zarobljenih vojnika i nestalih civila, Nedeljko Mitrović, navodeći da je sasvim dovoljno vremena prošlo i da su nadležni organi u BiH, prije svih Tužilaštvo, izgubili i posljednju mrvicu povjerenja i poštovanja porodica iz RS. - Znamo da je nekoliko predmeta, u kojima su obrađeni zločini mudžahedina, proslijeđeno Tužilaštvu BiH, od kojeg nismo dobili nikakve informacije o tim predmetima, izuzev konstatacija da su glavnoosmunjičeni već odavno napustili BiH.</s><s>Teško nam je povjerovati u to, s obzirom na podatke o broju lažnih identiteta, koje su pojedini pripadnici odreda "El mudžahedin" koristili u BiH.</s><s>Ko zna, možda su upravo i ubice sa Ozrena i Crnog vrha i danas među nama - rekao je Mitrović.</s><s>Pokolj predvodili Saudijci Slike odsječenih glava, Blagoja Blagojevića, Nenada Petkovića i Brane Đurića, u ljeto 1992. godine, objavljene su na naslovnim stranama gotovo svih turskih novina, što je ujedno poslužilo i kao poziv novim islamskim ratnicima da pomognu borbu "braće muslimana u BiH".</s><s>Napad na Crni vrh izvela je grupa mudžahedina, mahom iz Saudijske Arabije, a jedan od duhovnih vođa islamskih ratnika u BiH, Šejh Abu Sulejman al-Meki ranjen je u okršajima s pripadnicima VRS i ostao je prikovan za invalidska kolica, do kraja života.</s><s>Al Meki je uhapšen u Saudijskoj Arabiji 2004. godine.</s><s>Odsijecanje glava mudžahedini su izveli pomoću konopaca, kojim su žrtvama straga vezali ruke i podizali uvis, a onda sabljom odsijecali glave.</s><s>Rame uz rame sa stranim mudžahedinima, vojničko iskustvo na Crnom vrhu sticala je i nekolicina domaćih Alahovih boraca, odnosno đaci na visokim islamskim školama na Istoku - Abu Talha, Abu Hamid, Abu Enes, Abu Omer, Abu Senad i Abu Samir al-Bosnavi (moguće Samir Avdić), od kojih će jedan, pod ratnim imenom Jasin al-Bosnavi, musliman iz Sarajeva, poginuti kasnije i u sastavu mudžahedinskih odreda u Čečeniji.</s> |
<s>Perkoviću četiri godine zatvora za zločine nad Srbima u Derventi</s><s>Utorak, 31 mart 2015</s><s>BANjA LUKA, 30.</s><s>MARTA /SRNA/ - Vrhovni sud Republike Srpske osudio je Ivicu Perkovića zvanog Mungos na četiri godine zatvora zbog zločina nad srpskim civilima počinjenih u Derventi, potvrđeno je Srni u ovom sudu.</s><s>On je proglašen krivim da je, kao pripadnik 103. derventske brigade Hrvatskog vijeća odbrane /HVO/, mučio tri civila od maja do juna 1992. godine.</s><s>Prema presudi, Perković je civile zatočene u Domu JNA i hangaru Rabić tukao šakama, nogama, palicom, kundakom puške i nožem po cijelom tijelu, prenosi Birn.</s><s>On je oslobođen optužbi za podsticanje i premlaćivanje jednog zatočenika i mučenje dvojice, dok je tačka optužnice za mučenje dvojice mještana Čardaka kod Dervente odbijena.</s><s>Vrhovni sud je ovu presudu donio nakon obnovljenog postupka i ukidanja dvije prethodne prvostepene presude Okružnog suda u Doboju kojima je Perković bio osuđen na pet i po, odnosno dvije godine zatvora. http://www.srna.rs/novosti/291614/perkovicu-cetiriodine-zatvora-za-zlocine-nad-srbima-u-derventi.htm</s> |
<s>Oslobođenje PORTAL | 28.08.2015.</s><s>Tužilaštvo BiH uputilo je Sudu BiH optužnicu koju je podiglo protiv ratnog komandanta Armije BiH u Srebrenici Nasera Orića i Sabahudina Muhića, pripadnika Armije BiH, a kojima je na teret stavljeno krivično djelo ratni zločin protiv ratnih zarobljenika.</s><s>Tužilaštvo BiH će u istom kaznenom predmetu uputiti zahtjev Švicarskoj Konfederaciji, za izručenje osumnjičene Elfete Veseli, koja je osumnjičena da je tokom 1992. godine počinila kazneno djelo ratni zločin protiv civilnog stanovništva – ubistvo malodobnog dječaka srpske nacionalnosti.</s><s>O Albanki Elfeti Veseli pisali su najviše srbijanski mediji.</s><s>Zvana Hosovka, rodom iz Uroševca na Kosovu, do rata je navodno bila nastanjena u Vlasenici.</s><s>Ona, prema nekim izvještajima, ima oko 40 godina i živi u Švajcarskoj kod svog brata Muhameda Veselija.</s><s>Povezivana je sa ubistvom dječaka čije je tijelo pronađeno godinu kasnije u zaseoku Bajrići u Novom Selu kod Zvornika.</s><s>Dječak je svirepo mučen, a potom ubijen: stomak mu je bio razrezan u obliku krsta i odsječeno mu je jedno uho. http://www.oslobodjenje.ba/vijesti/bih/ko-je-elfeta-veseli</s> |
<s>Hranča, pretežno muslimansko selo u neposrednoj blizini Bratunca (muslimana 545, Srba 152).</s><s>Na srpski deo sela izvršen neočekivano veoma žestok napad kao i na susedno selo Magašići 25. jula 1992. u 13,30 časova dok su se meštani nalazili u poljima i obavljali uobičajene letnje poljoprivredne poslove.</s><s>Prilikom napada i upada u selo ubijeno i ranjeno više civilnih lica srpske nacionalnosti.</s><s>Pored toga, svi Srbi proterani iz sela, a njihova pokretna imovina opljačkana, nepokretna spaljena i uništena.</s><s>Time je prekinut saobraćaj na, za Srbe veoma značajnoj relaciji, Bratunac-Kravica.</s><s>U napadu učestvovali muslimani Hranče i njihovi saborci iz okolnih muslimanskih sela sa područja Bratunca, Vlasenice i Srebrenice, pripadnici oružanih formacija Armije BiH.</s><s>Žrtve: 1) Mirković (Živorad) Ljubica, 1942; 2) Đuričić (Nikolija) Cvijetin, 1930; 3) Jokić (Stojana) Momčilo, 1928; 4) Živana (Mirko) Lukić, 1944; 5) Marko (Jakov) Mićić, 1949; 6) Ilija (Radisav) Mićić, 1949; 7) Dostana Cvjetinović; 8) Stanimir Mitrović, koji je podlegao povredama.</s><s>Odgovorni za zločine: Salih (Idriz) Šaćirović, 1966. iz Hranče; Mujo (Emin) Šaćirović, 1949. iz Hranče; Izet (Husein) Arifović-Ćiza iz Hranče, 1960; Ređo (Husein) Arifović, 1951.</s><s>Hranča; Ramo (Omer) Babajić, 1936.</s><s>Glogova; Mujo (Zihad) Šaćirović, 1957. iz Hranče; Sadik (Ahmet) Omerović, 1967. iz Glogove; Zuhdija (Ahmet) Redžepagić-Zuco iz Bratunca; Ismet (Salko) Ramić, 1949. iz Hranče; Dževad (Ramo) Babajić iz Glogove; Refik (Ramo) Babajić iz Glogove; Ismet Salkić iz Bratunca; Mujo (Suljo) Ibrahimović iz Glogove; Sabrija (Mehmed) Babajić iz Glogove; Murat Ramić iz Glogove, i dr. Svedoci: Radovan Mlađenović, Jovan Mitrović, Milan Momčilović, Miodrag Mlađenović.</s><s>Izvori: Krivična prijava nadležnih organa opštine Bratunac; Milivoje Ivanišević: "Hronika Našeg groblja", Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Beograd, 1994; "Srpske žrtve opštine Bratunac- prethodni rezultati" Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; Miroslav Toholj: "Crna knjiga", Svetigora, Cetinje, 2000. tom 2, str. 193-245.</s><s>"Privremeni azbučni spisak žrtava"; Dokumentacioni centar Republike Srpske; septembar, 2002. i "Izvod iz krivičnih prijava protiv optuženih za ratne zločine u BiH 1992-1995." Dokumentacioni centar Republike Srpske Banja Luka, januar 2002.</s> |
<s>Stanić: Gadžo bio glavni organizator za zlostavljanje Srba u Hrasnici</s><s>Četvrtak, 10 mart 2022</s><s>10.03.2022 | SRNA | Glas Srpske SARAJEVO - Svjedok Tužilaštva BiH Dušan Stanić rekao je danas na suđenju trojici bivših pripadnika takozvane Armije BiH da je Senad Gadžo, jedan od optuženih kojeg je prepoznao u sudnici, bio glavni organizator za prebijanja i mučenja zatvorenih Srba u Hrasnici.</s><s>Zatvorenici su, ispričao je svjedok, noću izvođeni i prebijani, uglavnom kada je Gadžo bio u smjeni, te se prisjetio stradanja Milutinovića, čijeg se imena ne sjeća, a kojeg je optuženi poslije izvjesnog vremena vratio mrtvog.</s><s>Na suđenju bivšim pripadnicima Prvog korpusa Senadu Gadži, Zaimu Laličiću i Sulji Hebibu za ratni zločin nad srpskim civilima u Hrasnici, Stanić je ispričao da su 8. jula 1992. godine po njega u stan došla dva policajca koji su mu rekli da mora prenoćiti u zatvoru da bi sutradan bio razmijenjen.</s><s>"Nisam htio da idem, ali su me oni odveli u Osnovnu školu `Aleksa Šantić`.</s><s>U njoj su se ispod stepeništa nalazile dvije prostorije, u jednoj od njih, gdje sam zatvoren, zatekao sam oko 30 Srba, od kojih sam većinu poznavao jer su radili sa mnom u `Famosu`.</s><s>Bilo je i nekoliko žena i jedan šesnaestogodišnjak“, rekao je Stanić.</s><s>Ovaj osamdesettrogodišnjak je rekao da je u toku dana došao Gadžo i odveo ga u drugu prostoriju u kojoj su ležali krvavi ljudi, a sutradan, kada su zatvorenike kamionom prevozili u garaže, Obren Milović, kojeg nije ranije poznavao, ispričao mu je da je bio prebijen.</s><s>"Rekao mi je da je u toku noći došao Gadžo i pitao ko je iz Gacka.</s><s>Kada se on javio, odveo ga je u fiskulturnu salu i tjerao da trči dok nije pao.</s><s>Tada ga je počeo udarati sve dok mu nije slomio nogu.</s><s>Zadobio je otvoreni lom potkoljenice", ispričao je svjedok.</s><s>Prema njegovim riječima, po dolasku u garaže su nakon prozivke ušli u prljave, betonske prostorije u kojima su gladovali, jedan hljeb od 600 grama dijelilo je njih osam.</s><s>Stanić kaže da se nikada nije umio i obrijao, a da su za fiziološke potrebe koristili kante.</s><s>On je ispričao da su zatvorenici noću izvođeni i prebijani, uglavnom kada je Gadžo bio u noćnoj smjeni, te se prisjedio stradanja Milutinovića, čijeg se imena ne sjeća, i Dostivoja Nikolića Šekija.</s><s>"Gadžo je izveo Milutinovića i Šekija, da bi nakon izvjesnog vremena vratio mrtvog Milutinovića.</s><s>Ubrzo za njim vraćen je i Šeki koji je od mene tražio vode jer sam jedino ja mogao da će krećem.</s><s>Vode nije bilo, a on je nakon pet minuta umro", ispričao je Stanić.</s><s>Oni koji su sahranjivali mrtve, rekao je Stanić, došli su ujutro, a tada su iznesena tijela još dvojice, Gojka Stjepanovića i, kako je čuo, izvjesnog Mandića, a dodao je i da je vidio da su u jedan sanduk stavljali dva leša.</s><s>Svjedok je izjavio da je iz garaža iznio i mrtvog, senilnog starca od 92. godine, Radovana Guzinu, koji je uhapšen u naselju Sokolović kolonija, a sa kojim je bio u srodstvu.</s><s>Dodao je i da je čuo da je u školi nastradao Radomir Drašković.</s><s>Tokom unakrsnog ispitivanja odbrane, svjedok je rekao da je za Gadžu čuo nakon zatvaranja u školi, gdje su mu zatvorenici rekli da je opasan.</s><s>"Ja sam iz zatočeništva izašao na Ilidžu, koja je bila pod srpskom kontrolom, 12. septembra 1992. godine, a garaže su još dugo ostale iza mene", rekao je Stanić na kraju svjedočenja.</s><s>Drugi svjedok Tužilaštva BiH Savo Pejić rekao je da je do hapšenja 18. avgusta 1992. godine, bio angažovan u radnom vodu na čišćenju naselja, a nakon što je uhapšen u stanu, koji je prethodno više puta pretresan, odveden je u mali neboder i dobro pretučen.</s><s>Nakon toga, Pejić je rekao da ga prebijenog ubacuju u garaže između dva nebodera, gdje zatiče Radovana Unkovića i Dušana Stanića.</s><s>"Poslije nekoliko dana Gadžo i Zaim /Laličić/ izveli su me ispred garaže i prebili.</s><s>Udarali su me nogama svuda po tijelu, a Zaim me je udarao po bubrezima i od tada su mi oni oštećeni.</s><s>Trajalo je kratko, ali žestoko.</s><s>Nakon toga su me ubacili u garažu kao vreću.</s><s>Poslije toga Zaim je ostao kao stražar, a Senada više nisam vidio", rekao je Pejić, koji je u sudnici prepoznao Gadžu i Laličića.</s><s>Svjedok je rekao da je čuo od Obrada Milovića i Nikole Đunića da je Gadžo prebio Borka Stojanovića u atomskom skloništu, koji je umro od posljedica, kao i da je isto čuo za Milutinovića, Nikolića i Draškovića.</s><s>Na pitanje tužiopca Milenka Kajganića zašto nije prijavio to što se dešavalo, Pejić je odgovorio da nije smio.</s><s>Optužnicom se Gadži, Laličiću i Hebibu na teret stavljaju nezakonito zatvaranje srpskih civila, ubistva, mučenja, zlostavljanja, mučenja na ponižavajuće načine, sakaćenja i drugi teški oblici zlostavljanja tokom 1992, 1993. i 1994. godine.</s><s>Nastavak suđenja je 17. marta.</s> |
<s>Iskazi svjedoka potvrdili učešće Islamovića u zlostavljanju Srba</s><s>Ponedeljak, 12 novembar 2018</s><s>12/11/2018 | | SRNA | RTRS Vještak medicinske struke, neuropsihijatar Vjekoslav Kovačević rekao je danas da Miro Miličić i Marko Mitrić nisu sposobni da učestvuju u sudskom postupku koji se vodi protiv Alminka Islamovića za zločine počinjene nad srpskim civilima u Brodu 1992. godine jer bi to pogoršalo njihovo veoma loše psihičko stanje.</s><s>Iznoseći mišljenje o zdravstvenom stanju Miličića i Mitrića, koje je sačinio na osnovu medicinske dokumentacije Psihijatrijskog odjeljenja bolnice u Doboju, Kovačević je pred Sudom BiH istakao da su oni nesposobni da učestvuju u ovom postupku.</s><s>Nakon iskaza vještaka, tužilac Miroslav Janjić pročitao je izjave Mira Miličića koje je dao 2004. i 2006. godine u Policijskoj stanici Brod.</s><s>U skoro identičnim iskazima Miličić je naveo da su ga u maju 1992. godine zarobile komšije iz sela Brusnice, nakon čega je odveden u Slavonski Brod gdje je deset dana s drugim zarobljenim Srbima bio izložen fizičkom i psihičkom zlostavljanju.</s><s>On je naveo da je čak bio prisiljen da nekoliko časova sjedi u šahtu u kojem se smrzao jer mu se odjeća natopila vodom.</s><s>"Poslije deset dana prebačeni smo u potkrovlje Doma policije u Bosanskom Brodu, gdje me odmah po dolasku pretukao Luka Jozić.</s><s>Više puta su me, između ostalih, tukli Alminko Islamović, neki Jakov, Damir Ćuma.</s><s>Odvođeni smo na prisilni rad gdje su nas tukli lopatama i tjerali da pjevamo ustaške pjesme", navodi se u Miličićevim iskazima.</s><s>On je rekao da je nakon mjesec i po dana, prebačen u podrum Doma policije gdje je svakodnevno bio izložen batinanju od kojih je sav bio modar.</s><s>Kad su srpski zatvorenici prebačeni na stadion "Polet", gdje je zamjenik komandira bio Alminko Islamović, Miličić je rekao da su batinjani i dok su čistili krug oko stadiona, cijepali drva i radili druge poslove po potrebi, a da su im vojnici psovali četničku majku. - Mene je jedan vojnik tako jako udario čizmom da mi je slomio vilicu.</s><s>Rana me strašno boljela i počela je da se gnoji.</s><s>Odvezen sam u Slavonski Brod u bolnicu, a Islamović nije dao da ostanem da me operišu.</s><s>Vraćen sam u logor, gdje mi je jedna žena davala lijekove protiv bolova - rekao je tada Miličić.</s><s>Svjedok je naveo da je razmijenjen 16. septembra 1992. godine i da mu je odmah u Doboju operisana vilica.</s><s>Svjedok Tužilaštva Marko Mitrić naveo je u svom iskazu da su ga pripadnici HVO-a zarobili 2. maja 1992. godine i odveli u Slavonski Brod, gdje su ga tri časa tukli hrvatski vojnici tokom ispitivanja o radio-stanici koju je, navodno, posjedovao.</s><s>Nakon toga odveden je u podrum Policijske stanice u Bosanskom Brodu, gdje ga je do besvijesti stolicom tukao Damir Ćuma. - U podrumu je bilo tridesetak Srba.</s><s>Luka Jozić mi je jednom naredio da stanem uza zid i raširim ruke kao Isus na krstu.</s><s>Pitao me koja mi je zadnja želja, a ja sam mu rekao da me odmah ubije.</s><s>On je rekao da kao veliki katolik ne može to da uradi, pa naredio Vinku Okoliću da puca u mene, što je on odbio.</s><s>Toliko je tada pretučen da mu je krv lila i iz ušiju - ispričao je Mitrić.</s><s>On je rekao da je 1. juna prebačen u skladište robne kuće "Beograd" u Tuleku, gdje su dovođeni i Srbi iz Dervente i Odžaka.</s><s>Mitrić je naveo da ih je straža svakodnevno tukla nogama, rukama, palicama i kundacima, među kojima su bili i Drago, Tadija i Niko Lepan, Damir Ćima, Alminko Islamović.</s><s>Tokom zarobljeništva na stadionu "Polet", Mitrić je rekao da je među zatvorenim Srbima bilo i žena koje su vojnici HVO-a silovali na stadionu i odvodili na liniju, gdje su ih seksualno zlostavljali drugi vojnici.</s><s>On je naveo i da su njega u tri navrata odvodili da siluje neke žene i da je pretučen zato što je odbio da to uradi.</s><s>Mitrić je rekao i da je on dva puta bio silovan.</s><s>Prema njegovim iskazima, fizička i psihička zlostavljanja nastavljena su i u osnovnoj školi u Donjoj Mahali, gdje je glavni bio Pera Vincetić zvani Konj.</s><s>Islamović je optužen da je kao pripadnik i komandir Vojne policije od marta do oktobra 1992. godine učestvovao u hapšenju, ubijanju, psihičkom i fizičkom maltretiranju civila srpske nacionalnosti koji su bili zarobljeni u podrumu stare stanice policije u tadašnjem Bosanskom Brodu i na stadionu "Polet".</s><s>Na teret mu je stavljeno odvođenje zarobljenih na prinudni rad, paljenje i pljačkanje njihove imovine, kao i uništavanje vjerskih, kulturnih i istorijskih spomenika.</s><s>Nastavak suđenja zakazan je za 19. novembra. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=316217</s> |
<s>Petak, 6. Maj, 2011.| Autor: Agencija TANJUG BANjA LUKA- Sud Bosne i Hercegovine potvrdio je optužnicu u predmetu Albina Terzić, koja je tereti za krivično delo ratni zločin protiv civilnog stanovništva.</s><s>U optužnici se, između ostalog, navodi da je Albina Terzić, u periodu od maja 1992. godine pa do sredine jula iste godine, kao pripadnica vojne policije Hrvatskog veća obrane (HVO), sama ili zajedno sa drugim pripadnicima HVO-a, učestvovala u nečovečnom postupanju prema civilima srpske nacionalnosti.</s><s>Civili su bili nezakonito zatvoreni u prostorijama osnovne škole i u tvornici "Strolit" u Odžaku.</s> |
<s>Muftija Abdibegović odgovoran za akcije mudžahedina u Travniku</s><s>SARAJEVO, 28.</s><s>JANUARA /SRNA/ – Novoimenovani banjalučki muftija Nusret Abdibegović odgovoran je za akcije i ponašanje pripadnika jedinice takozvane Armije BiH "El mudžahedin" tokom rata u Travniku gdje je on tada bio glavni imam, navedeno je dokumentu koji je u posjedu Srne.</s><s>U naredbi komande Sedmog korpusa takozvane Armije BiH od 13. jula 1993. godine, koju je potpisao komandant tog korpusa Mehmed Alagić, navedeno je da je dva dana ranije, u večernjim časovima, došlo do oružanog incidenta kada su pripadnici jedinice "El mudžahedin" otvorili vatru na vozila Unprofora.</s><s>Alagić je u naredbi zabranio otvaranje vatre na vozila i pripadnike Unprofora, ECMM, MKCK, UNHCR, stranih dopisništava, te stranih vladinih i nevladinih organizacija.</s><s>"Za izvršenje naredbe odgovorni su komandanti brigada, komandanti Opštinskog štaba odbrane, načelnici SJB, te glavni imam Travnika Nusret Abdibegović", napisao je Alagić.</s><s>U naredbi je dodao da će Abdibegović i navedeni komandanti razgovarati sa borcima i objasniti im da ne smiju ni u kojoj situaciji otvarati vatru na pripadnike i vozila tih organizacija.</s><s>Stručnjak za bezbjednost Dževad Galijašević nedavno je rekao Srni da je u Republici Srpskoj potpuno neprimijećeno protekao dolazak Abdibegovića na čelo banjalučkog Mešihata, budući da je riječ o čovjeku koji je tokom rata u BiH dočekao prvog mudžahedina - Mahmuda Abu Abdula Aziza el Muntesiba, poznatijeg kao Barbarosa.</s><s>Galijašević, koji je Abdibegovića nazvao prvim mudžahedinom među hodžama, tvrdi da je on bio Barbarosin vjerni pratilac i prevodilac.</s><s>Abu Abdul Aziz iz Saudijske Arabije osnivač je odreda "El mudžahedin" iz sastava Trećeg korpusa takozvane Armije BiH.</s><s>Iz Islamske zajednice BiH nisu odgovorili na pitanja Srne o ratnom djelovanju Abdibegovića i njegovim vezama sa jedinicom "El mudžahedin".</s><s>Za zločine nad Srbima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine za koje su odgovorni pripadnici odreda "El mudžahedin" trenutno se u Sudu BiH sudi komandantu Trećeg korupsa takozvane Armije BiH generalu Sakibu Mahmuljinu.</s><s>Prema optužnici, pripadnici odreda "El mudžahedin" su od 11. do 29. septembra 1995. godine ubili 52 zarobljena srpska civila i vojnika.</s><s>Šejh Abu Abdul Aziz uhapšen je u Saudijskoj Arabiji zbog ubistva 19 američkih vojnika u terorističkom napadu na vojnu bazu u Dahranu juna 1996. godine.</s><s>Po izlasku iz zatvora, navodno, Barbarosa je utočište pronašao u Avganistanu, da bi se poslije toga vratio u Saudijsku Arabiju, gdje je ponovo uhapšen. http://www.srna.rs/novosti/662182/muftija-abdibegovic-odgovoran-za-akcije-mudzahedina-u-travniku.htm</s> |
<s>BIRN - Sarajevo, 17 Jan 14 | Justice Report U nastavku suđenja za zločine počinjene u Konjicu, zaštićeni svjedok Tužilaštva BiH je ispričao kako su ga fizički i seksualno maltretirali u logoru “Musala”.</s><s>Svjedok S je rekao kako je zarobljen u selu Dusina i odveden u Konjic, u logor “Musala”. “Odmah po izlasku iz autobusa sam dobio udarac od osobe koju tada nisam poznavao.</s><s>Kasnije su mi A-1 i A-2 kazali njegovo ime i prezime, a ja sam zapamtio samo nadimak Maca”, ispričao je svjedok S i dodao kako lik te osobe nikada neće zaboraviti.</s><s>Svjedok je potom prepoznao “Macu” na fotografijama Tužilaštva BiH, te pokazao na optuženog Ibru Macića u sudnici.</s><s>“A-1, A-2, moj rođak i ja smo imali ‘poseban tretman’, jer su nam u logoru na teret stavili silovanje djevojke iz Dusine.</s><s>Zbog toga su nas tukli i tražili da priznamo”, naveo je S i dodao kako su na kraju potpisali da priznaju silovanje kako bi ih prestali tući.</s><s>Svjedok je istakao da će posebno pamtiti noć kada su ga sa još tri zatvorenika izveli u prostoriju gdje su ih, kako je kazao, tukli i seksualno zlostavljali. “Midke Pirkić je naredio da se svi skidamo goli.</s><s>I ostali su to govorili.</s><s>Bili su tu Maca i Osmo, te neki drugi vojnici, koje ne poznajem.</s><s>Tražili su da oralno zadovoljavamo jedni druge, te silujemo”, prisjetio se svjedok S i dodao kako to nisu bili u stanju učiniti.</s><s>On je rekao kako mu je Midke potom naredio da legne, a da ga ostali drže.</s><s>Uspio je vidjeti kako Midke drži užarenu šipku. “Vrištao sam dok su mi palili donji dio tijela.</s><s>Ostali su bilu tu, ali ne znam da li su mi i oni to radili, nisam gledao”, kazao je svjedok i dodao kako su isto učinili i ostalim zatvorenicima.</s><s>Prema optužnici, Ibro Macić je s drugim pripadnicima Armije BiH (ABiH) naredio seksualno zlostavljanje četvorice zarobljenika u sportskoj dvorani “Musala”.</s><s>On je optužen i za druga nečovječna postupanja i maltretiranja zarobljenika u “Musali” počinjena od aprila do oktobra 1993. godine.</s><s>Na suđenju Maciću svoj nalaz i mišljenje o povredama svjedoka A-2 iznio je medicinski vještak Davorin Kozomara, koji je rekao da je ovaj svjedok zadobio teške tjelesne povrede.</s><s>On je naveo da su nalazi od 1993. godine do 2011. pokazali da svjedok ima posljedice opeklina drugog stepena na području prepona i genitalija, te lakše povrede prsišta.</s><s>A-2 je svoj iskaz dao na ročištu održanom 20. decembra 2013, kada je kazao da ga je optuženi Ibro Macić tjerao na seksualni odnos sa drugim zarobljenicima u dvorani “Musala”, te ga je u više navrata fizički maltretirao.</s><s>Suđenje se nastavlja 24. januara. http://www.balkaninsight.com/rs/article/paljenje-genitalija-u-musali</s> |
<s>Matuzović i ostali: Uloženo više od 200 materijalnih dokaza Tužilaštva BiH</s><s>Petak, 15 april 2022</s><s>Azra Husarić | 13. aprila 2022 | Detektor.ba Na suđenju za zločine počinjene kod Orašja, Tužilaštvo Bosne i Hercegovine uložilo je više od 200 materijalnih dokaza, na koje je većina Odbrana imala prigovor autentičnosti, relevantnosti i zakonitosti.</s><s>Tužilac Tužilaštva BiH Milanko Kajganić je uložio desetine izvoda iz knjige rođenih i umrlih koji se odnose na optužene i oštećene, dnevne izvještaje 106. brigade Bosanske Posavine Orašje Hrvatskog vijeća obrane (HVO), zahtjeve za izuzimanje ljudstva iz izolacije, spiskove osoba u izolaciji, spiskove zarobljenika za razmjenu, službene zabilješke i druge dokaze.</s><s>Tokom ulaganja materijalnih dokaza, Kajganić nije objašnjavao na koje okolnosti se oni odnose, niti koji dio optužnice dokazuju.</s><s>Većina Odbrana je uložila prigovor na skoro sve predložene materijalne dokaze, navodeći kao razloge problem zakonitosti, autentičnosti i relevantnosti. “To nije dnevni izvještaj 106. brigade, to je izvještaj Vojne policije.</s><s>Prigovor se odnosi na naziv dokumenta”, kazala je Senka Nožica, braniteljica Ive Oršolića, komentarišući dokaz dnevnog izvještaja.</s><s>Odbrane su, između ostalog, navodile kako većina materijalnih dokaza nema adekvatan potpis, pečat, niti je naslovljeno na njihove branjenike, zbog čega su ulagale prigovor. “Pogledajte pečat, štembilj, šta piše ispod, nema potvrde da je dokument originalan”, rekao je Adamović prigovarajući na ulaganje dokumenta zbog problema autentičnosti.</s><s>On je za materijalni dokaz “Izvješće o intervencijama” kazao kako je adekvatan i da u dnu dokumenta stoji da se potvrđuje da je prepis/kopija dokumenta “istovjetna orginalnom”, navodeći kako u drugim predloženim dokazima to nije slučaj.</s><s>Za progon srpskog stanovništva ubistvima, zatvaranjem, mučenjem, silovanjima i drugim radnjama počinjenim u Orašju, optuženi su Đuro Matuzović, Ivo i Tado Oršolić, Marko Dominković, Joso Nedić, Marko Blažanović, Mato i Anto Živković, Stjepo Đurić i Mirko Jurić.</s><s>Prema optužnici, oni su zločine počinili kao pripadnici komandnih struktura HVO-a te vojne i civilne policije u Orašju.</s><s>Predsjedavajuća Sudskog vijeća Minka Kreho podsjetila je tužioca na brojnost predloženih materijalnih dokaza u optužnici, čiji broj prelazi 800, na što je on rekao da će broj biti manji jer su od nekih odustali, dok se neki ponavljaju.</s><s>Za preostale dokaze potrebno mu je još samo jedno ročište, kazao je Kajganić.</s><s>Suđenje će se nastaviti 11. maja. https://detektor.ba/2022/04/13/matuzovic-i-ostali-no-vise-od-200-materijalnih-dokaza-tuzilastva-bih/</s> |
<s>Tanjug | 25. jun 2011. 07:59 | Američki državljanin, poreklom iz Bosne, Almaz Nezirović je u Virdžiniji i zvanično optužen za zločine nad srpskim civilima koje je počinio kao čuvar zarobljeničkog logora Rabić, tokom rata u BiH</s><s>Almaz Nezirović</s><s>Federalna velika porota odlučila je juče da ima osnova da se podigne optužnica protiv Nezirovića, u kojoj se navodi da je on svojevoljno nanosio velike patnje i ozbiljne povrede srpskim civilima u Rabiću 1992. godine.</s><s>On je u to vreme bio u sastavu Hrvatskog veća odbrane (HVO).</s><s>Nezirović (52) je po završetku rata otišao u SAD, čiji je kasnije postao državljanin.</s><s>U optužnici se navodi i da je lagao kada je podnosio zahtev za državljanstvo, jer je u tom dokumentu izjavio da nije počinio nikakav zločin van teritorije SAD.</s><s>Džon Tores, koji je specijalni agent zadužen za imigraciju, izjavio je Asošijeted presu da su strane vlade pomogle u nalaženju Nezirovića, koji je uhapšen u četvrtak u svom domu u Roanoku, u Virdžiniji.</s><s>Tores je rekao da je više svedoka identifikovalo Nezirovića kao čuvara logora Rabić, odgovornog za prebijanje i mučenje Srba.</s><s>Jedan pripadnik iste jedinice HVO već je osuđen za ratne zločine nad civilima u Rabiću.</s><s>Ukoliko Nezirović bude osuđen za prevare prilikom dobijanja državljanstva, vlasti će započeti proceduru deportacije, pošto odleži kaznu.</s><s>Za te optužbe može u da bude osuđen na kaznu do 15 godina zatvora.</s><s>Posle ta presude, moglo bi mu se suditi za zločine u Bosni, što je tipična procedura, rekao je Tores.</s><s>Portparol tužilaštva Brajan Mekgin rekao je da je Nezirović bio nezaposlen i da je živeo sa suprugom i sinom, ali nije imao više detalja o njegovom životu u Roanoku.</s> |
<s>SARAJEVO, 14.</s><s>JANUARA /SRNA/ - Elfeta Veseli, koja je uhapšena u Švajcarskoj u septembru prošle godine zbog sumnji da je u ljeto 1992. godine počinila ratni zločin nad srpskim civilima u okolini Zvornika, trebalo bi da u narednih nekoliko dana bude dostupna pravosuđu BiH.</s><s>Ona je prije nekoliko dana iz zatvora u kojem se nalazila nakon hapšenja premještena u ekstradicioni pritvor zatvora Šamp-Dolon u Ženevi, odakla će biti prebačena u BiH, piše današnji "Dnevni avaz", pozivajući se na izbor blizak porodici Veseli.</s><s>Očekuje se da bi Elfeta Veseli naredne sedmice mogla da bude prebačena u BiH i da će u Tužilaštvu BiH biti saslušana u vezi sa optužbama koje joj se stavljaju na teret.</s><s>Ona se sumnjiči da je na području Zvornika, u blizini mjesta Kamenica, u ljeto 1992. godine, sa drugim licima, počinila ratni zločin nad srpskim civilima, gdje je usmrtila dvanaestogodišnjeg Slobodana Stojanovića iz Kamenice.</s><s>U Švajcarskoj su izvršene sve zakonske predradnje da bi njeno prebacivanje teklo bez ikakvih problema. http://www.srna.rs/novosti/465402/elfeta-veseli-naredne-sedmice-pred-tuzilastvom-bih.htm</s> |
<s>Sreda, 06 april 2016</s><s>SARAJEVO, 6. APRILA /SRNA/ - Sud BiH potvrdio je optužnicu koja Miroslava Hrstića, Ivana Medića, Miljenka Nogolicu i Tonću Rajiča tereti za ratni zločin protiv civilnog srpskog stanovništva u logoru Dretelj u Čapljini, saopšteno je iz Suda BiH.</s><s>U optužnici se navodi da su od 5. maja do 17. avgusta 1992. godine ili približno tog datuma, za vrijeme oružanog sukoba između pripadnika Hrvatskih obrambenih snaga /HOS/ i Hrvatskog vijeća odbrane /HVO/ sa jedne i oružanih snaga Srpske Republike BiH sa druge strane, kršeći pravila međunarodnog humanitarnog prava počinili protivzakonito zatvaranje, nečovječno postupanje, pljačkanje imovine i prisiljavanje na seksualni odnos civila srpske nacionalnosti na području opštine Čapljina.</s><s>Miroslav Hrstić bio je pripadnik HOS-a, a kasnije komandant Prve brigade HOS-a, Ivan Medić pripadnik HOS-a, Miljenko Nogolica pripadnik HVO-a te na popisu HOS-ovih pripadnika u logoru Dretelj i Tonćo Rajič, pripadnik HOS-a, a kasnije pripadnik Treće pješadijske čete Prve lakojurišne brigade. http://www.srna.rs/novosti/391430/potvrdjena-optuznica-za-zlocine-nad-srbima-u-logoru-dretelj.htm</s> |
<s>Ratnici Islamske države dolaze u BiH i kupuju zemlju kod Maglaja</s><s>Utorak, 26 maj 2015</s><s>Harun Mehičević, najveći sigurnosni problem Australije, navodno je kupio zemljište u Ošvama kod Maglaja.</s><s>Za neupućene, Ošve su dale najviše boraca za Islamsku državu u Siriji i Iraku.</s><s>Malo selo, a mnogo prolaznika na putu za džihad!</s><s>Ibro Delić borio se na strani ISIL-a u predgrađu Halepa.</s><s>Vratio se u BiH, gdje je samostalno ili s Huseinom Bilalom Bosnićem propagirao odlazak u džihad.</s><s>Delić je jedan od dvanaestorice protiv kojih je državno Tužilaštvo prije desetak dana podiglo optužnicu.</s><s>Terete se da su postali članovi organizirane terorističke grupe i protuzakonito učestvovali u oružanim sukobima na području Sirije i Iraka.</s><s>To su Fatih Hasanović, zvani Ebu Sara iz Zvornika, Enes Mešić nastanjen u Kalesiji, Jasmin Jašarević, zvani Ebu Rewaha iz Teslića, Emin Hodžić iz Vogošće, Mirza Kapić, rođen u Banjoj Luci, nastanjen u Zenici, Salko Imamović iz Novog Sarajeva, Fikret Hadžić iz Kaknja, Enver Lilić, rođen u Han-Pijesku, živi u Vogošći, Ibro Delić iz Željeznog Polja, nastanjen u Gornjoj Bočinji, općina Maglaj, Samir Hadžalić iz Matuzića, općina Doboj-Jug, Mehmed Tutmić iz Orahovice, općina Zenica, i Adem Karamuja, rođen u Kaknju s prebivalištem u mjestu Ošve, općina Maglaj.</s><s>Upravo je iz sela Ošve, odnosno tamošnje vehabijske zajednice, po postotku najviše otišlo bh. državljana put džihada u Siriji i Iraku, donosi u svojoj reportaži Mreža FTV-a.</s><s>Izet Hadžić, zvani Žara, prvi je kupio kuću u ovom naselju u kojem su prije rata živjeli stanovnici srpske nacionalnosti.</s><s>Pojedini su se vratili, no oni koji nisu, posljednje tri godine prodaju imanja pripadnicima vehabijske zajednice, navode na "FTV-u".</s><s>Novac je pristizao iz Beča.</s><s>Nakon Hadžića imanja kupuju Emir Ališić, Amir Džinić, Atif Nuhanović, Hamdo Fojnica i Adem Karamuja.</s><s>Prije odlaska u Siriju u julu 2013. godine, ovdje je živio Emrah Fojnica, svojevremeno s Mevlidom Jašarevićem, koji je jedan od optuženih za teroristički napad na Amabasadu SAD-a u Sarajevu.</s><s>Tada su put Sirije s Fojnicom krenuli Azimir Ališić, koji je u Ošve doselio iz Sanskog Mosta, i Atif Nuhanović iz Zenice.</s><s>Sva trojica su poginula.</s><s>Iako se za Emraha Fojnicu navodilo da je poginuo u avgustu prošle godine kao bombaš samoubica na pijaci u okolini Bagdada, posljednje informacije govore da je nastradao nakon slučajnog aktiviranja samoubilačkog prsluka ručne izrade, kojom prilikom je ranjeno šest njegovih suboraca iz Tunisa i Libije.</s><s>Dok je živio u Ošvama, Emrah Fojnica navodno je bio blizak s Elvisom Hajrićem iz Tešnja.</s><s>Zajedno su provodili vrijeme u Ošvama, potom i u Siriji.</s><s>Hajrić će poginuti mjesec dana nakon Fojnice.</s><s>U Ošvama je živio i Amir Džinić.</s><s>U avgustu 2013. otišao je u Siriju zajedno s Ademom Karamujom, Emirom Ališićem i Elvedinom Zukićem.</s><s>Karamuja se vratio u februaru prošle godine.</s><s>Bio je privođen u akciji "Damask", odnosno hapšenju osoba povezanih s organizacijom i odlaskom na ratišta u Siriji i Iraku na strani takozvane Islamske države, navodi FTV.</s><s>Amir Džinić i Elvedin Zukić su još uvijek u Siriji, i to u dvije suprostavljene frakcije – Džinić na strani ISIL-a, a Zukić na strani Fronta Al-Nusra.</s><s>Zukiću su se pridružili i roditelji, a ranije je mu se pridružio brat Edin Zukić.</s><s>Amir Džinić je u Siriju odveo i suprugu i devetoro djece.</s><s>Jedino punoljetan je bio sin Amer koji odmah uključio u borbu, kao i maloljetni sin Almir.</s><s>Zajednicu u Ošvama posjećuje i već pomenuti Ibro Delić.</s><s>Označen je kao agresivan propagator ISIL-a i džihada u Siriji, možda i radikalnijim od Huseina Bilala Bosnića, s kojim je nekada zajedno držao predavanja.</s><s>Nedavno je još jedan mještanin sela Ošve otišao u Siriju – Osman Kekić, prijašnji stanovnik Gornje Maoče.</s><s>U Ošvama je kupio zemljište i počeo da gradi kuću.</s><s>Čest posjetitelj u Ošvama bio je i Seid Čolić iz Tešnja, koji je poginuo u Siriji.</s><s>Tamo se družio s Ismarom Mešinovićem iz Tešnja, koji je u Siriju odveo i petogodišnjeg sina.</s><s>Kada je Ismar poginuo, o djetetu se starao Seid Čolić.</s><s>Nije poznato ko je nakon njegove pogibije preuzeo dijete.</s><s>Seid Čolić je inače bio blizak i s Amirom Selimovićem i Enesom Iriškićem, članovima vehabijske zajednice u Gračanica Selu kod Živinica.</s><s>Iriškić je u Siriju otišao u julu 2014. godine sa suprugom i dvije maloljetne kćerke.</s><s>Amir Selimović je poveo suprugu i tek rođenog sina.</s><s>Njihov odlazak, kazuju obavještajni podaci, financirao je Alis Džemailji, porijeklom sa Kosova, koji je živio u Njemačkoj.</s><s>Živio – jer je poginuo u Siriji.</s><s>Zemlju u Ošvama kupio je i Ismar Hadrović, selefija iz Olova, poznat po napadu na sudionike Queer festivala u Sarajevu 2008 godine.</s><s>Kao i u drugim sličnim sredinama, i u Ošvama negiraju bilo kakvu povezanost sa terorizmom, jer su ovdje boravili neki od optuženih za ovo djelo.</s><s>Izeta Hadžića je bivši vehabijski lider iz Gornje Maoče Nusret Imamović odredio za vođu zajednice u Ošvama, no poznavaoci tamošnjih prilika kažu da on nema ni volje ni kapaciteta za takvo nešto.</s><s>No, jedan ozbiljniji i znatno opasniji zagovornik vehabizma bi mogao uskoro preuzeti primat u Ošvama.</s><s>Dvadeset dunuma zemlje ovdje je kupio Harun Mehičević, nekadašnji posjetitelj vehabijske zajednice u Gornjoj Maoči.</s><s>Trenutno živi u Australiji, u Melburnu.</s><s>Harun Mehičević, zvani Abu Talha, vodi Centar za islamske studije El-Furkan u Melburnu.</s><s>Mehičević je, inače, rođen u Mostaru 1972. godine pod imenom Alen.</s><s>Već dvije godine australska policija pokušava dokazati njegovu povezanost s terorizmom, odnosno podršku ISIL-u i vrbovanja za džihad u Siriji.</s><s>Za sada su uhapšeni samo njegovi saradnici i sljedbenici.</s><s>Tako je prije tri godine uhapšen posjetitelj centra Adnan Karabegović.</s><s>Optužen je za pripremu terorističkog napada.</s><s>Još jedan mladić bh porijekla iz grupe sljedbenika Haruna Mehičevića uhićen je početkom ovog mjeseca.</s><s>Tek punoljetni Harun Čaušević, s grupom svojih vršnjaka koji vode porijeklo iz Makedonije i s Kosova, optužen je za pripremu ili planiranje terorističkog napada.</s><s>Bili su aktivni članovi grupe koja se okupljala u centru El-Furkan.</s><s>Sve je više uočljiva povezanost mladića porijeklom iz BiH, Kosova, Makedonije i Sandžaka koji žive u zapadnim zemljama.</s><s>Prije nekoliko dana iz BiH protjeran Samir Baltić, zvani Abdulkadir, državljanin Makedonije.</s><s>Označen je kao prijetnja nacionalnoj sigurnosti.</s><s>Uočeno je da tokom posjeta raznim vjerskim predavanjima, poput onih u udruženju Feth u Kaknju, Baltić podržava ISIL.</s><s>Za to vrijeme tužilaštva u BiH još raspravljaju kako se efikasnije boriti protiv terorizma.</s><s>Za neke je relevantan broj tužilaca, a ne prethodni obavještajni i policijski rad.</s><s>"Tužilaštvo BiH je dobilo osam novih tužilaca za terorizam i 15 uposlenih, pet stručnih saradnika, pet istražitelja, među kojima smo i predvidjeli i dva skrivena istražitelja", kazao je Goran Salihović, glavni državni tužilac, i tako ovom neopreznom izjavom upozorio sve grupe u kojima se propagira terorizam i nezakoniti odlazak na strana ratišta da mogu očekivati dolazak prikrivenih istražitelja.</s><s>Upravo takvu grupu vjernih, mladih sljedbenika okupio je u Melbourneu Harun Mehičević.</s><s>Mrzite nevjernike i sistem njihov je moto.</s><s>Sada se priprema za prelazak u BiH.</s><s>Zemljište u Ošvama je kupio.</s><s>Kao i njegov bliski saradnik Jasin Rizvić, koji je trenutno na sirijskom ratištu.</s><s>Ukratko, oni dolaze.</s><s>Izvor: Dnevni avaz, preko bl-portal.com http://www.bl-portal.com/vijesti/rs-i-fbih/item/35zave-dolaze-u-bih-i-kupuju-zemlju-kod-maglaja.html</s> |
<s>Porodice Srba čiji su posmrtni ostaci pronađeni u masovnoj grobnici u Zalažju ne mogu da sahrane svoje najmilije jer im to ne dozvoljava Mašović, koji je jedan od rukovodilaca Instituta za nestala lica BiH, pobijene Srbe uporno predstavlja kao stradale muslimane iz Srebrenice.</s><s>Funkcioner Instituta za nestala lica BiH Amor Mašović ne dozvoljava porodicama stradalih Srba čiji su skeleti iskopani u masovnoj grobnici u Zalazju pre godinu dana da sahrane svoje najmilije.</s><s>Reč je o Srbima koji su pobijeni na Petrovdan 1992. godine, a da sve bude još strašnije, Mašović srpske žrtve pokušava da predstavi kao ubijene muslimane iz Srebrenice 1995. godine!</s><s>Bubić: Hiljade lažnih žrtava!</s><s>Generalni sekretar Saveza logoraša Obrad Bubić kaže da ova organizacija zajedno sa Boračkom organizacijom RS (BORS) godinama dostavlja dokaze o manipulaciji Bošnjaka i preuveličavanju broja stradalih u Srebrenici.</s><s>– Pre dve godine je BORS obelodanio spisak sa imenima 954 lažne srebreničke žrtve, a svakodnevno splivavaju novi dokazi o manipulacijama.</s><s>Nedavno smo došli do dokaza da je u Potočarima kao žrtva Srebrenice sahranjena Ferida Osmanović, koja se obesila u Tuzli 1995.</s><s>Takvih primera ima na hiljade - kaže Bubić.</s><s>Šef operativnog tima za traženje nestalih RS Goran Krčmar kaže za Press RS da su s njim nedavno kontaktirale porodica devetoro Srba iz Zalazja kod Srebrenice čiji su rođaci pobijeni na Petrovdan 1992. i da od njega traže da im se omogući da preuzmu posmrtne ostatke svojih najmilijih.</s><s>Briga ih za Srbe Naš sagovornik dodaje da su iz masovne grobnice u Zalazju pre godinu izvađeni skeleti deset osoba i da je u priči još strašnije to što su iz Instituta za nestale BiH odmah ustvrdili da je reč o Bošnjacima stradalim u Srebrenici u julu 1995. godine. - Ti posmrtni ostaci su prebačeni u Tuzlu gde je izvršena obdukcija i utvrđeno da je reč o srpskim žrtvama!</s><s>Međutim, iz Instituta nisu demantovali svoje ranije tvrdnje, a što je još gore, potomci žrtava još nisu preuzeli posmrtne ostatke svojih rođaka.</s><s>Iz Instituta za nestala lica BiH godinu dana uporno odbijaju da tela premeste u spomen-kosturnicu u Miljeviće u Istočnom Sarajevu kako bi porodice mogle da ih preuzmu i dostojanstveno sahrane na Petrovdan 12. jula, tačno 19 godina nakon što su ih pobile muslimanske horde - kaže Krčmar.</s><s>Prema njegovim rečima, za takvo ponašanje Instituta i uporno odbijanje da se posmrtni ostaci pobijenih Srba prebace u Miljeviće nema opravdanog razloga, osim namere da se manipuliše stradalima. - S obzirom na to da će 11. jula u Potočarima biti sahranjeno nekoliko stotina Bošnjaka, Amor Mašović ne da posmrtne ostatke stradalih Srba.</s><s>On ne želi da dozvoli da dan posle sahrane u Potočarima koju će prenositi svi mediji u svet ode istina o srpskom stradanju i o tome da su podrinjski Srbi zverski ubijeni tri godine pre zločina u Srebrenici - kaže Krčmar.</s><s>Slađana Jeremić, ćerka Nedeljka Gligića, jednog od Srba ubijenih u Zalazju pre 19 godina, kaže da mema nijednog opravdanog razloga za bezobrazno ponašanje nadležnih u Institutu za nestala lica BiH. - Devet porodica se 28. januara ove godine obratilo glavnom tužiocu BiH Miloradu Barašinu.</s><s>Tražili smo da izda naredbu da se posmrtni ostaci naših najmilijih iz Tuzle prebace u spomen-kosturnicu u Miljeviće ili u Zavod za sudsku medicinu RS.</s><s>Međutim, odgovor nismo dobili.</s><s>U stvari, dobili smo poruku iz Instituta da skeleti navodno nisu kompletni i da zbog toga ne mogu da budu premešteni.</s><s>To je još jedna laž! - kaže Jeremićeva.</s><s>Ona objašnjava da joj je jedan Srbin koji radi u Institutu potvrdio da je prisustvovao ekshumaciji i da su skeleti kompletni, izuzimajući neke sitne kosti šaka i stopala koje je, kako kaže, posle 19 godina u zemlji nemoguće prikupiti. - Amor Mašović ne da da svoje najdraže sahranimo na Petrovdan jer bi pala u vodu nebrojeno puta ponovljena bošnjačka tvrdnja da Srbi nisu bili žrtve!</s><s>Moj otac je ubijen na Petrovdan 1992. godine i sram neka bude sve one koji onemogućavaju da ga dostojanstveno sahranim posle toliko godina - kaže Jeremićeva.</s><s>Centralna evidencija Ona dodaje da njenu sudbinu dele i porodice Ivana Cvjetinovića, Ljubiše Gligorića, Slobodana Ilića, Radivojke Mialnović, Mijodraga Rakića, Miladina Tubića, Dragomira Vujadinovića i Petka i Branka Simića koji su pobijeni zajedno sa njenim ocem.</s><s>Prema rečima Gorana Krčmara, poseban problem je formiranje Centralne evidencije nestalih (CEN) koju je Institut za nestala lica BiH bio obavezan da sačini pre tri godine, upozorivši da to nije urađeno kako bi se i dalje manipulisalo i baratalo sa brojkama od 8.000 do 13.000 nestalih. - Kada bude napravljena baza, razotkriće se prava slika o broju stradalih i na zločin u Srebrenici će biti bačeno sasvim drugo svetlo.</s><s>Zato ćemo i dalje insistirati da se taj posao uradi do kraja - kaže Krčmar. http://www.vesti-online.com/Vesti/Ex-YU/146840/Institut-za-nestale-u-BiH-sprecava-sahranu-Srba-</s> |
<s>08.10.2014 15:03 | Agencije Sarajevo - Kantonalni sud u Zenici osudio je Hajrudina Dedića na šest godina zatvora za zločin nad srpskim civilima u Brezi 1992. godine.</s><s>Dedić, koji je bio policajac, osuđen je da je 10. juna 1992. godine učestvovao u nezakonitom privođenju civila srpske nacionalnosti u mjestu Dužice, opština Breza, zatim ih tukao u prostorijama policijske stanice da bi iznudio priznanje o posjedovanju naoružanja.</s><s>U presudi je navedeno da je Dedić iz policije vratio Nikolu Novakovića do njegove kuće, gdje su uzeli pušku, a onda ga natjerao da je stavi na rame i da tako prođu kroz Brezu.</s><s>Prolaznicima je govorio da je Novaković bio zadužen za ubijanje muslimanske djece, pa su ga onda oni udarali i pljuvali.</s><s>Nakon toga, nastavio je tući privedene civile od čega je dvoje preminulo, a drugi su zadobili teške povrede, prenosi Birn.</s><s>Na ovu nepravosnažnu presudu moguće je uložiti žalbu Vrhovnom sudu FBiH. http://www.glassrpske.com/novosti/vijesti_dana/Sest-godina-zatvora-za-zlocin-nad-Srbima/164838.html</s> |
<s>(Danas se navršilo godinu dana od odlaska našeg uvaženog kolege, saborca i priajtelja Predraga Dragića Kijuka)</s><s>Nikada u nas aktuelnije no danas, i nikad sa više zastrašujućeg upozorenja, nisu opominjale reči svetog Kiprijana Kartaginskog koji je upozoravao da „izvan crkve nema spasenja”.</s><s>U stvari zaveštanje: Extra ecclesiam nulla salus srpskom nacionu jasno predočava da svoj smisao ne može tražiti izvan hrišćanske pravoslavne crkve, pošto jedino u njoj može da pronađe sve što je izgubio: svoje istorijsko pamćenje, svoj jezik, svoju kulturnu tradiciju, svoju duhovnu vertikalu.</s><s>Naprosto, izvan naslednog memofonda, izvan crkve u kome je sve to imao i sabrao sopstveni identitet, narod neće pretrajati u istoriji, koja ga na početku XXI veka stavlja pred najveća egzistencijalna i politička iskušenja.</s><s>Srbi su jedini narod u državi koji je kraj broznih vremena Titove Jugoslavije dočekao nespreman, iako je proces evropskih integracija ulazio u završnu fazu a centralna obaveštajna služba SAD, još od leta 1990, neskriveno predviđala građanski rat u Jugoslaviji.</s><s>Hipnotisani jugoslovenskom idejom srpski političari su branili opstanak zajednice koju je očekivao programirani raspad, ideologiju koja je otišla u istorijski arhiv i unutrašnju teritorijalnu celovitost avnojevskih republika – bez da su, tražeći saveznike, u prvi plan stavili integritet srpskog nacionalnog bića.</s><s>Umesto zalaganja za međunarodnu konferenciju na kojoj bi se rešavala celovitost srpskog pitanja na pomolu urušavanja Jugoslavije, upali su u klopku nametnutog rata i omogućili stvaranje istorijski nepostojećih država (Slovenije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine te Makedonije).</s><s>Iako narod sa demokratskim iskustvom, pre Titove i Miloševićeve privatne države, Srbi su dopustili da im republike sa fašističkom prošlošću odrede novu biografiju, biografiju komunističkog relikta u postkomunističkoj Evropi.</s><s>U nastupajućem političkom haosu srpski nacion je prvo satanizovan onda etnički očišćen pa bombardovan i okupiran.</s><s>Čak su i planeri raspada Jugoslavije bili iznenađeni brutalnim razvojem događaja, pa je i, od početka rata ciničan u pretnjama, državni sekretar SAD Lorens Inglberger, 16.decembra 1992. tražio za sebe politički ekstrateritorijalni status decidirano izjavljujući: „Ne želim da me okrive za ovaj haos”.</s><s>Bremenita antihumanizmom, totalitarizmom i verskim fanatizmom, društvena zbilja nove istorije civilizacije zahteva posebnu odgovornost malobrojnih naroda.</s><s>Suženih političkih vidika, srpski oligarsi su se uzdali u principe demokratskih država ne uviđajući da je evroatlantska koterija utemeljila posthumanističku eru – i njoj primerila svoje političke ciljeve.</s><s>Bezočnost i surovost obračuna sa Srbima, koji nisu pristali da budu žrtve u ime viših ciljeva nove evropske i svetske politike ali nisu ni odredili šta moraju a šta mogu da učine u zaštiti nacionalnih interesa, bio je upravo dosledno sprovođen posthumanistički program međunarodne zajednice.</s><s>Posthumanizam je glavna odlika one ideologije koju je još 1976, u predsedničkoj predizbornoj trci, precizno odredio Džimi Karter: „Zameniti politiku balansa politikom svetskog poretka”.</s><s>U istom trendu, Džon Hjuer, profesor sa Univerziteta države Merilend (koji je opravdavao NATO agresiju protiv Srba) naglašava novu fazu američke prestižnosti, jer je Amerika ušla u „posthumanu racionalnu eru”.</s><s>Srbi nisu imali nikakvu šansu našavši se na udaru civilizacijskih varvara odnosno evroatlantskih modernih konkvistadora.</s><s>Hipokrizija, ogrezlost u kriminalu, sektaški fanatizam, brutalnost, cinizam, nasleđena mržnja prema Slovenima i pravoslavlju, beskrupuloznost, kvazihrišćanski moral i ezoterijska klonokratija u osnovi su novog posthumanističkog poretka.</s><s>To je i razlog svih konstrukcija, laži, falsifikata i propagandnog rata protiv Srba a podrška misijama, posredno ili neposredno, organizovanih zločina nad Srbima u dane pravoslavnih praznika.</s><s>Omraza je utoliko bila veća jer službenici posthumanističkog Stejt departmana kao i posthumanistički analitičari, poput ideologa Trilaterale Zbignjeva Bžežinskog, nisu krili još od 1978. da Jugoslavije neće biti.</s><s>Tako se jedino može tumačiti samozaljubljenost, opsednutost i bezmilosnost evroameričke civilizacije posthumanizma.</s><s>Razume se, ovu pošast XXI veka uspostavio je balans moralne truleži i u okviru ove zajednice i preostalih društvenih zajednica sveta.</s><s>I, dabome, stomatolozi, frizeri, pisci, sveštenici, pekari ili filosofi nisu morali da znaju ali to je nešto što su političari morali da znaju.</s><s>Primera bestijalnosti i besprizornosti na srpskom opitu je na pretek.</s><s>Ali navodim nekoliko nasumice i ilustracije radi primera posthumanističke imoralnosti.</s><s>Po svedočenju generala Majkla Rouza (iz knjige „Nerazvejane BiH magle”, u izdanju „Radničke štampe”, Beograd 2001) službenica ambasade SAD u Sarajevu briznula je u plač što ne može da optuži Srbe za rušenja koja je učinila druga strana.</s><s>To, međutim, nije sprečilo predstavnika vlade SAD („Njujork tajms”, 4. april 1999) da kaže kako se „na Kosovu događa 50 Srebrenica” (što predstavlja 400.000 ubijenih).</s><s>Joška Fišer, ministar spoljnih poslova, i Rudolf Šarping, ministar vojske (prema kojima je njihov uzor, Hitler, bezmalo moralni vitez) proslavili su nemačku posthumanističku politiku.</s><s>Opsednuti magijom velikih brojki forsirali su nemačka glasila koja su širila laži o stradanju Šiptara, učesnika u pobuni na teritoriji jedne suverene države.</s><s>Nemački listovi su se utrkivali u demokratskoj slobodi štampe pa su obnarodovali i navodno provereni izveštaj o tome kako su srpske snage okupile Šiptare na prištinskom gradskom stadionu, a pred masovnu likvidaciju.</s><s>Doduše, glas jednog očevidca (objavljen u listu „FAZ”, od 7. aprila 1999), koji sve to opovrgava, nije ublažio satanizaciju Srba.</s><s>Šarping je uporno govorio o koncentracionim logorima na Kosovu a Fišer je u parlamenatu licitirao podatkom od 100.000 mrtvih.</s><s>Istine radi, zbog onih koji nisu oboleli od moralne lenosti, treba pomenuti i stavove jedne nemačke dokumentarne emisije („Balkan – nasilje bez kraja”) od 29. oktobra 1999, I program ARD.</s><s>Takođe i izvršni izveštaj OEBS-a („Kosovo/Kosova – As Seen, As Told”) za period oktobar 1998 - jun 1999.</s><s>Obe institucije u navedenim prilozima potvrđuju da je „OVK ubila više Šiptara negoli Srbi”.</s><s>Volfgang Petrič koji u ime EZ (EU) pregovara na konferenciji u Rambujeu 1999. (za koga su hroničari zabeležili da je i pored nadimka “oštri” predstavljao bledu sliku predstavnika SAD, Kristofera Hila) ubeđeno tvrdi da je dobro obavio svoj posao.</s><s>Iako zna da su to bili ultimativni pregovori, pred rat sa pravoslavnim Srbima, on Rambuje, primereno posthumanističkoj politici, predstavlja kao diplomatski napor.</s><s>Štaviše, u svojoj knjizi „Kosovo/Kosova” (Wieser Verlag, Klagenfurt, 1999), Petrič priznaje svoje veze sa šiptarskim teroristima OVK i sebi u zaslugu pripisuje uključivanje Hašima Tačija u pregovore u Rambujeu.</s><s>Haški tribunal, zamišljen kao udarna pesnica SAD koja će pravdati američke vojne intervencije, prva je institucija posthumanističke oligarhije.</s><s>Kao interesna i produžena ruka NATO imperije, Tribunal tiraniju tumači kao humanitarnu akciju, odbrambeni rat kao agresiju, terorističku pobunu ili secesionizam kao oslobodilačke procese a zločine nad Srbima kao pojedinačne ekscese ili odmazdu.</s><s>Suprotno tome, pojedinačni srpski zločini uvek se tretiraju kao delo genocida.</s><s>Rečju, ovaj anatisrpski sud (70% optuženih su srpskog porekla i uglavnom pripadaju vladajućim strukturama) mora da opravda sva etnička čišćenja počinjena nad Srbima i da prekrije, velom borbe za ljudska prava i demokratsku budućnost, zločinačku politiku nove evroatlantske alijanse.</s><s>Zato se optuženi hapse ne po hronološkom redosledu optužnica, već prema upotrebnoj vrednosti situacije na terenu.</s><s>Čim se počelo sa iskopavanjima masovnih grobnica u Sarajevu (mestima pogroma Srba) na igralištu „Koševo”, pa „Alipašinom polju” te grobljima: „Vlakovo” i „Lav” – odmah je uhapšen Radoslav Krstić.</s><s>Zamaglujući istinu o stradanjima Srba u Sarajevu (u kome su oni imali 10 opština) Tribunal je brzopotezno doneo odluku da sudi srpskog generala Krstića, inače 100% invalida.</s><s>O bespravlju, političkim optužnicama, menjanju procedure od slučaja do slučaja, ozvaničenju krivice koja optuženom nije dokazana ili o svim drugim kažnjivim ogrešenjima ovog natovskog i pentagonskog predstavništva mogu se, kao što i jesu, ispisivati čitave studije.</s><s>Pa ipak, dovoljno je konstatovaati da ovaj politički sud savremenih konkvistadora ne poštuje Deklaraciju UN o pravima čoveka (1948), ne poštuje skup Minimalnih pravila u postupku sa zatvorenicima (Ženeva 1955), pa čak ne poštuje ni svoj Pravilnik o pritvorskom postupku (1997).</s><s>Kao što posthumanistička sekta globalista ima svoje simpatizere tako i ovaj sud ima svoje navijače.</s><s>Izuzev stranih „nevladinih” organizacija koje deluju u ime “socijalne misije” a po naručenom scenariju (“Helsinki-Voč” je, uz podršku Madlen Olbrajt, presudno doprineo da vlada SAD formira Haški tribunal), tu spadaju i domaće ekspoziture za račun posthumanističkih naručilaca, kakvi su Centar za humanitarno pravo Nataše Kandić (poznata je po aferi američkog glasila „USA-Today” kome je dala lažne informacije, o čemu su opširno, januara 2004, pisale „Književne novine”), ili Komitet za ljudska prava Biljane Kovačević Vučo (koji nije otkrio kršenje ljudskih prava Srba, pa čak prevideo i progonstvo više od 250.000 Srba iz Hrvatske samo 1995) ili odeljena frakcija organizacije Otpor (darovan sa preko 50 miliona franaka o čemu su izvestile „Književne novine” februara 2004. objavljivanjem članka francuskog novinara Vinsenta Žovera) koja je svoje profesionalne usluge prenela u Ukrajinu i Belorusiju.</s><s>Ovim dobro plaćenim intelektualcima koji svoje mišljenje nalaze, od slučaja do slučaja, u centralama svojih gazda, posebno su na usluzi posthumanistički mediji, kako radio „Slobodna Evropa” – tako u Srbiji televizije „B-92” i „Studio B”.</s><s>Zato je normalno da će žestoki kritičari srpske nacije – u kakve spadaju Miroslav Simić, Mirko Đorđević, Dragan Vukšić, Filip David, Bogdan Bogdanović, Vidosav Stevanović ili pokojni Ivan Đurić – uvek imati svoj prostor na radiju „Slobodna Evropa”.</s><s>U tom mnoštvu istog glasa prepoznajemo i preporuke profesora Miroslava Simića koji je uputio preko radija „Slobodne Evrope” u noći između 14/15. decembar 2002. godine.</s><s>Ovaj klonirani stručnjak traži kolektivno suočavanje Srba sa zločinima u prošlom ratu sa susedima.</s><s>Zahtevajući kolektivnu istorijsku, političku i moralnu odgovornost od Srba, on u ime posthumanističkih naredbodavaca Srbe optužuje za raspad a potom i rat u Jugoslaviji.</s><s>Po istom receptu ovaj profesor insistira na denacifikaciji Srba – poentirajući svoj stav opaskom da su 90% Nemaca bili nacisti.</s><s>Makar je negde u svom intelektualnom uzletu ovaj autsajderski epigon zaboravio da su u raspadu Jugoslavije Srbi jedini doživeli strahote etničkog čišćenja – on nije zaboravio da prećuti agresiju evroatlantskih snaga 1999. na srpski nacion, koji ni sa jednom od zemalja ove posthumanističke crne alijanse nije bio u sukobu.</s><s>Dakle, humanizam je prošao, ovo je vreme posthumanizma u kome će se vladati po novim zakonitostima.</s><s>* * *</s><s>Duga je tradicija tog posthumanizma i svakom ozbiljnom intelektualcu, evropskom i svetskom, bilo je jasno da se nešto, u patološkom smislu, odigrava na kraju Drugog svetskog rata.</s><s>Baš zato, evo nešto o istoriji jedne novovekovne drame.</s><s>Oni koji među nama duže pamte znaju da je proslavljeni general Paton, general američke vojske, po struci bio istoričar.</s><s>Ulaskom na teritoriju Nemačke, general Paton je učinio ogroman napor da, sa jedne strane, razbije sve SS divizije, a da sa druge strane, kao istoričar, pronađe nešto što se naziva „carskim oznakama”.</s><s>Razumljivo, priča koja sledi nema nikakve veze sa crkvenom tradicijom.</s><s>Crkvena tradicija ima o tome svoje tumačenje.</s><s>Ovo je ezoterijska priča hrišćanske političke zajednice čiji recidivi traju do dana današnjeg.</s><s>Shvativši da grad Nirnberg brani 23.000 esesovaca, general Paton je s pravom utvrdio da to što on traži mora biti u tom gradu u kome se nacisti sa ogromnom silinom brane.</s><s>I to je bilo tačno.</s><s>On je osvojio grad Nirnberg i uspeo da u crkvi Svete Katarine pronađe “carske oznake”, pronađe tzv. Longinovo koplje, jer onaj ko poseduje Longinovo koplje, kojim je proboden i ubijen Gospod Isus Hristos, taj će vladati svetom.</s><s>Dakle, sva moć sveta pripada njemu.</s><s>Od 30. aprila 1945. godine do 6. januara 1946. oni će držati „carske oznake” smatrajući da im one s pravom pripadaju, odupirući se pritisku evropskih država da „carske oznake” najzad dođu tamo gde im je mesto.</s><s>Na veliki pritisak Amerikanci su morali da vrate „carske oznake” zajedno sa Longinovim kopljem u jedan zamak blizu Beča gde se i danas nalaze.</s><s>Reč je o poznatom muzeju, u stvari Svetovnoj riznici u Hofburgu.</s><s>U tom činu neki evropski intelektualci, koji su se bavili ezoterijom hrišćanske političke zajednice onako kako ezoteriju vidi ta neautentična, kvazihrišćanska zapadna civilizacija, uočavaju početak zloćudnog posthumanizma.</s><s>Za ovu priliku, i istim povodom, a pretpostavljavam da to može biti zanimljivo, izgovoriću imena dvojice aktera koji su učestvovali u operaciji selidbe „carskog blaga”.</s><s>Poručnik koji se bavio nadzorom selidbe „carskih oznaka” iz Nirnberga u Beč bio je poručnik Olbrajt.</s><s>General koji je burgermajsteru Beča predao „carske oznake” i Longinovo koplje u ime SAD zvao se Mark Klark.</s><s>* * *</s><s>Ali, dabome, sve pojave u svetu imaju svoju predistoriju, pa u tom smislu i pominjana politička patologija kao istorija zla mora da ima neki početak i pre ovog simboličnog početka.</s><s>Taj simbolični početak se već nazire tokom Drugog svetskog rata kada će sve učestaliji biti odnosi između SAD i osnovnog političkog autoriteta, najstarijeg političkog autoriteta hrišćanske zajednice a to znači rimokatoličkog centra, papstva ili Vatikana.</s><s>1942. godine Ruzvelt će poslatiti poznatog američkog industrijalca Tejlora da pregovara sa papom Pijem XII koji je vatikanskog mandarina upozorio kako Amerikanci imaju tačne podatke šta se čini sa Srbima i Jevrejima i da traži od njega da se oglasi makar po pitanju stradanja Jevreja što je on, razume se, odbio.</s><s>Već 1943. godine sa njim će se četiri puta sastati njujorški biskup Spelman koji će kasnije s pravom dobiti nadimak „papoproizvođač”.</s><s>Reč je o onima koji imaju uticaja i koji biraju i postavljaju pape.</s><s>Od kraja 1943. godine će SAD preuzeti potpuni uticaj nad rimokatoličkim centrom i u budućnosti će oni birati pape na tronu Svetoga Petra.</s><s>Razume se da najstariji politički autoritet neće u tu prinudnu trgovinu i usmeravano vazalstvo ući potpuno bezazleno, naivno, i bez nekih svojih računica.</s><s>I taj račun se ubrzo mogao prepoznati u papskoj tradicionalnoj oblapornosti pa već 1945. će u vatikansku kasu da se slije 4 milijarde dolara a za uzvrat će Amerikanci kao nagradu dobiti četiri kardinalska šešira.</s><s>Tako će najzad i Amerikanci moći da se pohvale da imaju kardinale, ako ne od vodećeg „verskog” uticaja a ono od nekog uticaja kada je u pitanju papska država.</s><s>1943. (zahvaljujući njujorškom nadbiskupu Spelmanu – koji je bio savim u toku sa događajima u Hrvatskoj i genocidom nad Srbima) papa će ipak shvatiti da je učinio najveću grešku kada je potpisao Konkordat sa Hitlerom 1933, iako to njegovi vernici uglavnom nisu znali.</s><s>Skoro da nema nijednog biskupa, nijednog nadbiskupa na teritoriji Evrope koji nije podržavao politiku svetskih zločina Adolfa Hitlera.</s><s>Uostalom, postoji mnoštvo literature koja govori o saradnji rimokatoličke i protestantske crkve sa Hitlerom.</s><s>Upozoren od Amerikanaca da je napravio, možda prvi put, veliku političku grešku, papa Pije XII, jedan od najpoznatijih antislovenskih papa, pokušava da izvrši neku vrstu reteriranja i da amortizuje svoju političku grešku, iako tokom 1943. još uvek nejasno.</s><s>To je godina u kojoj on preispituje hoće li doista Adolf Hitler zavladati svetom ili će svetom ipak zavladati SAD.</s><s>I to će biti osnovni razlog što 16. oktobra 1943. godine papa neće reagovati kada je 1.259 Jevreja iz južnog dela Rima, u kome je u to vreme živeo najveći broj Jevreja, nasilno pohvatano a od tog broja 1.007 odvedeno direktno u Aušvic.</s><s>Ni tada se naslednik Sv. Petra i veliki brižni sveti otac nije oglasio povodom takvog zločina.</s><s>Od 1944. godine će se ta situacija menjati.</s><s>I, nesumnjivo, sada novo uspostavljena osovina između papske države i SAD je jačala i kako je to rekao Avro Menheten, najveći stručnjak za istoriju Vatikana uz Karlhajnca Dešnera, „Amerika je postala oružje rimokatoličke crkve”.</s><s>Dakle, na političkom planu papisti i globalisti su našli apsolutno zajednički interes.</s><s>Taj interes traje do dana današnjeg i, razumljivo, on je vidljiv zahvaljujući tragovima novca: 35 procenata novca koje poseduje Vatikan sliva se iz SAD a 18 procenata iz Nemačke.</s><s>Sada kada je Nemačka ujedinjena, ovih 18 procenata sigurno će da narastu.</s><s>* * *</s><s>Prema tome, nova osovina sa posthumanističkim pogledom na svet traje od 1945. godine.</s><s>I to je bio razlog što su niko drugi nego SAD stavile tačku na zločine rimokatoličkog klera, jer to je bila cena nove alijanse, i stavile tačku na zločine nacističke Nemačke i fašističke Evrope jer je trebalo oprati biografiju kvazihrišćanske Evrope.</s><s>Tom cilju služiće i izbor naciste Kurta Valdhajma za predsednika UN ili novog pape, člana Hitlerove mladeži, Jozefa Racingera (Benedikt XVI), proizvedenog u Pentagonu.</s><s>U poslednjem slučaju kupoprodajno dušebrižništvo zapečaćeno je odlukom pape Racingera da za predsednika Kongregacije za propagandu vere dovode Vilijama J. Levadu, nadbiskupa iz San Franciska.</s><s>Nije Italija jedini primer fašizma.</s><s>Fašizam je bio neobično razvijen i u Velikoj Britaniji, u kojoj su bili hapšeni, a u Francuskoj pogotovo.</s><s>Dakle, trebalo je, na svaki način, sprečiti dalju posthitlersku priču pa je u okviru UN stavljena tačka na sve fašističke zločine.</s><s>Tako su Stejt departman i UN nastavile sa odobravajućim ćutanjem o zločinama nad srpskim pravoslavnim narodom.</s><s>Zato je i zaveden jasenovački muk u zemljama evroatlantskih zajednica, pošto u Jasenovcu nisu ubijani niti muslimanski niti katolički, već isključivo pravoslavni Srbi.</s><s>Cifra, koliko god to za lažne humaniste izgledalo čudno da se neko bavi brojem žrtava, nikada nije utvrđena i nikada neće biti utvrđena jer su Hrvati na svojoj teritoriji sprovodili i statistički genocid, potpuno novi genocid u istoriji sveta.</s><s>On nikada nigde nije ponovljen sem u Hrvatskoj.</s><s>Mi, na žalost, ni u Kraljevini Jugoslaviji nismo znali koji je broj Srba živeo na teritoriji Hrvatske, pa pošto ne znamo njihov broj, jer su sve statistike lažne, mi ne možemo ni na osnovu broja umrlih, a i njih nismo popisali, u potpunosti znati kojih je razmera taj zločin.</s><s>Međutim, danas i SAD i Izrael i Hrvatska umanjuju broj umorenih Srba u Jasenovcu (umesto 700.000 navodno 70.000) kao što pape tvrde da o tome nisu ništa znale – kao da Bi-Bi-Si nije, još 16. februara 1942, „javljao da se najgnusniji zločini događaju u blizini zagrebačkog nadbiskupa”.</s><s>Takav odnos prema srpskom pravoslavnom narodu zadržan je i u posthumanističkom periodu, dodatno i zbog toga što svetska civilizacija zapadnih hrišćana i globalna hrišćanska zajednica imaju ambicija da realizuju svoj antihrišćanski program.</s><s>Ovakav program se upravo odslikava u odnosu prema Srbima, prilikom raspada stare komunističke Jugoslavije i stvaranja novih država na istoj teritoriji.</s><s>Za one koji u raspravama govore o srpskim preterivanjima, kao hrvatski premijer Sanader, dovoljno je konstatovati da cifre koje iznose nemački generali idu od milion do milion i sedam stotina hiljada na zverski način pobijenih Srba.</s><s>Pretpostavlja se da su, u svojoj pedantnosti, i ovoga puta Nemci u pravu.</s><s>Napomenimo da su antifašističke snage u Hrvatskoj bili Srbi u visini 95% što posledično potvrđuju dokumenta Nemačke i saveznika o ukupnom broju pobijenih Srba u Drugom svetskom ratu a koji iznosi 1.200.000.</s><s>Najzad, o bestijarijumu hrvatskih ustaša koji se obrušio na pravoslavne Srbe u NDH, Nemci iznose sledeće brojke: generalmajor Ernst Fik tvrdi da je “zaklano” 600 do 700.000 Srba, Herman Nojbaher hrvatska preterivanja o milion pobijenih svodi na 750.000, a Ulrih fon Hasel na 1,8 miliona Srba.</s><s>Za posthumanističku američku civilizaciju karakteristično je prihvatanje nacističkih zločinaca koji su, jer je stvorena nova vatikansko-vašingtonska osovina, bili importovani iz Evrope na teritoriju SAD, i to pre svega, ako se ne varam, uz pomoć hrvatskog „Zavoda Svetog Jeronima” preko kojeg je 12.500 nacista otišlo u sigurni svet, u SAD.</s><s>Gospodin Buš Stariji je doneo jednu uredbu, zabranio proučavanja u institutu koji je imao popis svih nemačkih useljenika nacističke pripadnosti i razume se i istraživanje njihovih biografija, tačnije šta su radili od 1945. godine do njegove vladavine.</s><s>Neki slobodni frilenseri su na osnovu podataka do kojih su mogli da dođu objavili knjigu pod nazivom „Pacovski kanali“, posle koje se više niko u demokratskoj Americi nije usudio da se time bavi.</s><s>Ali to je nešto prirodno za američku demokratiju i zato nema ničeg neobičnog u tome što je recimo knjiga generala Mekenzija („Mirovnjak – put do Sarajeva”) zabranjena da se unosi u SAD.</s><s>Ima mnogo sličnih pojava koje ilustruju kako teče život u zemlji najveće sile sveta (na primer smrt 46 najbližih Klintonovih saradnika ili smrt svih saradnika režisera Stenli Kjubrika koji su, 1969, radili na studijskom prikazivanju /!?/ navodnog spuštanja prvog čoveka na Mesec – a što je nemački televizijski program „Arte” dokumentovao u emisiji aprila 2004).</s><s>Odnos prema nacističkim zločinima će biti nastavljeni i u drugim primerima.</s><s>Biskup Dancinga, Karl Marija Šplet, kao jedan od najvećih zločinaca Drugog svetskog rata, već će 1956. godine biti oslobođen.</s><s>Zbog svojih godina, a i vremenske prilike nisu bile povoljne, on nije odamah otišao da primi blagoslov od svetog oca pape.</s><s>Ali ga je 1957. primio Pije XII i darovao za sve što je činio u životu.</s><s>Istovremeno, u Americi raste procenat katolicizma i uticaj.</s><s>Katolički klan Kenedijevih je izvršio pritisak na administraciju u Vašingtonu, pa je ova odbila da SAD isporuče Andriju Artukovića Jugoslaviji, nekadašnjeg ministra unutrašnjih poslova NDH, kada je ovaj prvi put bio otkriven u Kaliforniji.</s><s>Jedan od najpopularnijih kancelara, kancelar Adenauer je kao gradonačelnik Kelna poslao prvi pozdravni telegram Musoliniju.</s><s>Kao veliki katolik i čovek koji je uzorito podržavao sve fašističko-nacističke ideje, on je doveden za kancelara, pa ama baš nikome nije smetalo u svetu što su u političkom životu Nemačke učestvovale 272 ličnosti koje su bile na listi nacističkih zločinaca.</s><s>Državni sekretar Hans Globke se nalazio na listi nacističkih zločinaca pod brojem 101, i tako redom.</s><s>Ali tu prošlost, prljavu evropsku prošlost, trebalo je pridobiti i oprati novcem, i zato je smišljen Maršalov plan.</s><s>Instrumentalizacija evropskog političkog života ide preko novca, ne samo preko zaštite nacističkih zločinaca.</s><s>Politički a ne humanistički razlozi su presudni za Maršalov plan, zahvaljujući kome je, 1948, na primer 3 milijarde i 100 miliona dolara dobilo Ujedinjeno Kraljevstvo; Francuska je dobila nešto manje – 2 milijarde 600 miliona, Italija 1, 4 milijarde, Nemačka 1, 3 milijarde pomoći, Holandija 1 milijardu, itd.</s><s>Naprosto, novac je uspeo da izravna sve probleme i Evropa je krenula da živi jednim neoliberalnim, neohrišćanskim, neodemokratskim životom, posle jedne aberacije, kako pojedini naučnici u istoriji zapadne civilizacije objašljavaju hitlerizam.</s><s>I ta aberacija verovatno da ima svoje odslikavanje u svim događajima na Balkanu i u posthitlerovskoj eri zapadne hrišćanske civilizacije.</s><s>I oni se mogu tražiti, po principu spojenih sudova, ali to bi zahtevalo jedno novo predavanje i nisam siguran da bi bilo tako interesantno kao suočavanje sa jednom bliskom prošlošću o kojoj na žalost znamo sasvim malo, iako živimo u vremenu kada prošlost sustiže sadašnjost.</s><s>Još preciznije: mi živimo u vremenu kada je prošlost apsolutno sustigla sadašnjost.</s><s>I ako toga ne budemo bili svesni, bojim se da nećemo moći ništa da učinimo niti na individualnom niti na kolektivnom planu.</s><s>* * *</s><s>Nema sumnje, dva suprotstavljena sveta jesu teistički humanizam ili teohumanizam i patohumanizam.</s><s>Teohumanizam nema nikakve veze sa čovekobožnom civilizacijom.</s><s>Teohumanizam se primerava božanskom a ne ljudskom autoritetu.</s><s>Evidentno je, već na kraju 20. veka analitičarima je bilo jasno da će 21. vek biti poslednji pokušaj na globalnom planu da moćna kvazihrišćanska zajednica, koja ima ogromnu ekonomsku i političku moć i razume se vojnu, pokuša da nametne model čovekobožne civilizacije za sveukupnu svetsku zajednicu, pa onda i za hrišćansku zajednicu, ako će ona uopšte u tom smislu više moći da se naziva hrišćanskom zajednicom, do čega pentagoncima i šengencima nije mnogo ni stalo.</s><s>Nasuprot teističkog humanizma koji se ogleda i u pravnom sistemu a počiva na teonomiji, odnosno saobražavanju zakona božanskoj prirodi čoveka i smislu egzistiranja božanskog, postoji patohumanizam koji traje od Drugog svetskog rata do danas.</s><s>Njega možemo ilustrovati kroz najrazličitije primere iz crkvenog i društvenog života zapadne hrišćanske zajednice.</s><s>Kad, na primer, Džon Kodi dolazi kao čikaški nadbiskup da primi kardinalske oznake u gradu Rimu on dolazi sa jednom ogromnom aferom: da je sav novac potrošio na svoju ljubavnicu.</s><s>Iako to nije ništa neobično u katoličkom svetu, ipak je i za tu kvazihrišćansku zajednicu bilo previše kada je on, na svoje ustoličenje za kardinala, poveo svoju ljubavnicu iz Čikaga i doveo u Rim.</s><s>Ako su Amerikanci 1942. godine 120 hiljada svojih sugrađana japanskog porekla stavili u koncentracione logore, mene je teško uveriti u nešto drugo sem da je reč o pojavi patološkog humanizma.</s><s>Kako, inače, tumačiti činjenicu da se ljudi mogu staviti u strogu političku klauzuru samo zato što imaju drugu boju kože i što su kosooki – iako ne postoji ni jedan jedini dokaz da su saradnici tog drugog neprijateljskog sveta sa kojim su SAD bile u ratu.</s><s>Taj patohumanizam na žalost ide i dalje pa će se 1988. godine američki Kongres, jer je ipak reč o demokratiji, javno izviniti onima koji su ostali živi od tih 120 hiljada stradalnika a onda će 1992. godine gospodin Buš svima koji su preživeli (i logore i kongresnu zahvalnost – njih oko 75 hiljada) uputiti ček na 20.000 dolara.</s><s>Nema sumnje, humanizam je evoluirao u hipokriziju.</s><s>Sledstveno tome, humanizam koji je bombardovao Srbe, ne državu, ne komunističku oazu nego Srbe kao pravoslavni narod 1995. i 1999. godine, to je taj isti humanizam koji je pravio logore 1942. i koji je isplaćivao ove nesrećnike da bi izmirio svoju savest.</s><s>* * *</s><s>Taj patohumanizam se potvrdio i u odnosu zapadne civilizacije prema svojim zarobljenicima.</s><s>Iako ne postoji ni jedan istoričar ili politički analitičar koji zna tačan broj ruskih sužnjeva u Evropi – svi se slažu da je od oko 6 miliona zarobljenih Rusa u Drugom svetskom ratu tek njih na desetine hiljada vraćeno u Rusiju: likvidirani su na prinudnom radu, ubijani u bekstvu, ili su poskapavali od gladi.</s><s>Takva vrsta humanizma nigde nije bila poznata a treba pretpostaviti da se ni u budućnosti neće, na sličan način, ponoviti.</s><s>Dabome, ove činjenice ne odražavaju strogost prema posthumanističkoj civilizaciji, pošto nemati opravdanja ne znači nemati razumevanja za postupke takve civilizacije.</s><s>Naime, ako imate patološki cilj onda nije neobično što su i sredstva patološka.</s><s>Ali, u svemu patohumanistička, ne treba imati iluziju da je ova civilizacija danas drugačija ili da će biti drugačija u ostvarenju svojih neokolonijalnih ciljeva.</s><s>Srbi kao narod, kao pravoslavan narod moraju da shvate u kakvom svetu žive a žive u svetu u kome je cilj političkog tiranina isti, menja se samo metodologija.</s><s>Primeri bestijalnosti i licemerja su glavne odlike takvog pogleda na svet.</s><s>To je blasfemično licemerno hrišćanstvo preoblikovano u globalističko hrišćanstvo.</s><s>Uvek se mogu naći dokazi za tako izgovorenu optužbu i nikad nećete pogrešiti kao što ni hroničari, etičari, sociolozi i istoričari ne treba da strahuju da su u bilo čemu preterali prikazujući latinsko hrišćanstvo kao zlo.</s><s>Da li su svesni evropski intelektualci šta se to desilo u Drugom svetskom ratu, šta se desilo posle Drugog svetskog rata i šta se dešava u svetu u kome oni žive?</s><s>Dabome da nisu.</s><s>Intelektualci obično prespavaju važne istorijske trenutke, kao što su srpski intelektualci prespavali svaki važan istorijski izazov.</s><s>Skoro da nikome nije bilo jasno zašto se, prvi put u istoriji hrišćanske zajednice, jedan papa našao u ulozi američkog gosta.</s><s>1979. godine Jovan Pavle Drugi je prvi papa koji je posetio Belu kuću i obavio vrlo ozbiljne razgovore sa gospodinom Karterom koje je omogućio Zbignjev Bžežinski, već u to vreme najuticajniji politički analitičar SAD, poreklom Poljak i prijatelj Jovana Pavla Drugog.</s><s>1984. godine, pretpostavlja se kao deo dogovora, po povratku u Evropu, papa uspostavlja u ime Vatikana pune diplomatske odnose sa SAD.</s><s>To sasvim precizno znači da su diplomatski odnosi obnovljeni 10. januara 1984. (iako nisu postojali od 1867), iste godine kada je objavljen i Vojtilin-Reganov plan, koji će u istoriji papske organizacije, biti dočekan kao Drugi Konkordat u istoriji te organizacije.</s><s>Jedan od retkih intelektualaca, iako leve struje, koji ideju slobodne odnosno svete slobode duguje i pravoslavnoj filozofiji života, Žan Pol Sartr, otac evropskog egzistencijalizma odnosno ateističkog egzistencijalizma – prvi je ozbiljan kritičar patohumanizma i neoimperijalizma.</s><s>Do egzistencijalizma je došao zahvaljujući uticaju mudrih glava, verujućih filozofa koji su radili i živeli pri Duhovnoj akademiji Svetog Sergija u Parizu, pre svega Berđajeva.</s><s>I možda je nešto od tog uticaja doprinelo da Sartr vidi bolje nego drugi intelektualci.</s><s>On će uporno izgovarati jednu zastrašujuću rečenicu koja se nikome, u vreme kada je izgovarao, nije činila tako istinitom: „Naše su vlade vaše sluge.</s><s>Već sutra će naši narodi biti vaše žrtve”.</s><s>I to je cela istina.</s><s>Posle mnogo godina (ko zna da li je to doprinelo novom preobražaju i uspenju Evrope), taj glas će čuti i Francuzi i Holanđani koji su maja 2005. godine odbili da prihvate ustav Evropske zajednice.</s><s>* * *</s><s>Da li su prethodna zapažanja preterana, da li ona uopšte imaju ikakve veze sa našim istorijskim sledom događaja i možda najvećom istorijskom tragedijom kroz koju smo prošli?</s><s>Navešću nekoliko primera koji mogu najbolje ilustrovati bezgraničnost patobiografije posthumanističke civilizacije kada je u pitanju srpski narod.</s><s>Godine 2002, želeći da zbriše, da poništi, da sasvim periferizira srpsku stvarnost od svog javnog mnjenja – na aerodromu Hitrou u Londonu uništeno je svih 1.000 primeraka monografije „Raspeto Kosovo“.</s><s>Evropa ne sme da sazna, ne sme da se suoči sa istinom da su njene trupe, na čelu sa hrišćanskim Amerikancima, uništile na Kosovu i Metohiji 150 svetinja.</s><s>Na južnoslovenskom Balkanu, 1999, Evropa jeste vodila, kako kaže britanski vizantolog Ransiman, poslednji rat sa istočnom hrišćanskom civilizacijom.</s><s>Godine 2003, sada više nemam razloga da to skrivam, uništen je Dokumentacioni centar Muzeja holokausta nad srpskim narodom (prvi i jedini takve vrste), čiji su eksponati bili smešteni u manastiru Svetog Nikole u Vranjskoj episkopiji.</s><s>Deset godina su predstavnici patohumanizma tragali za tom dokumentacijom, u kojoj je između ostalog bilo 3.500 dokumenata o izvršenim zločinima nad Srbima u Prvom, Drugom svetskom ratu i u ratu između 1991. i 1995. godine.</s><s>Maja meseca 2003. atlantski neonacisti su uspeli da sve unište, spale, i to sasvim profesionalno, bez da je u susednoj prostoriji, u kojoj je spavala jedna monahinja, pomerena i jedna ikona.</s><s>Na žalost, to nije bio poslednji napad na svetinje jednog naroda.</s><s>Te 2003. godine je i američki ambasador Vilijam Montgomeri, prilikom posete manastiru Koporin (podignutom za vreme vlade despota Stefana Lazarevića) pokušao da iznese mošti svetog despota.</s><s>Tada, i za sada, u toj nameri nije uspeo.</s><s>Zato i nije nemoguće da je zbog patoloških sklonosti globalističke sekte i Hilanadar goreo 4. marta 2004. godine.</s><s>Valjda je zato i bilo moguće da u vreme šiptarskog pogroma (uz dozvolu međunarodnih snaga koje srpsko Kosovo i Metohiju drže pod protektoratom), od 17. do 23. marta 2004, francuski kapelan Kristijan Venar opljačka manastir Devič a da bilo kome ne odgovara.</s><s>I da ode kod radže od Bosne, Pedija Ešdauna, i nađe tamo potpunu zaštitu...</s><s>Sve ovo što sam izgovorio, izgovorio sam samo zato jer mislim da nam ništa ne može pomoći u ovom vremenu sem istinito suočavanje sa svetom, ma kakav on bio, jer u ovom svetu i vi i ja živimo i ako ne budemo imali svest o njemu svi će naši potezi biti pogrešni .</s><s>Ovakva slika sveta ne potvrđuje veru u posthumanističku civilizaciju već uspostavlja konstantnu strepnju, što je i cilj sekte globalista.</s><s>Utoliko, postoji razlog više da reči svetog Kiprijana Kartaginskog prihvatimo kao zaveštanje.</s><s>I da ponovim: Extra ecclesiam nulla salus – nema spasenja izvan svoje sopstvene Crkve jer u njoj je jedina istina.</s><s>Ovo je vreme lažnih vođa i lažnih proroka i zato je najbolje skloniti se u krilo svoje domaće Crkve.</s><s>Kako to kaže jedan savremeni pesnik: „Oružja mnogo, a ti si jedan, Gospode!</s><s>Nama nije potreban vođa, ti si nam vođa, Gospode, i tvoja mati – šira od nebesa...</s><s>Pomiri u nama Oca i Sina i Svetog Duha!</s><s>Saberi oca sa sinom, mater i kćerku, kuma sa kumom, brata sa bratom.</s><s>Pomiluj nas, Gospode!” (T. Rosić)</s> |
<s>Suđenje Mahmuljinu: Zaštićeni svjedok odbrane dao iskaz bez prisustva javnosti</s><s>Četvrtak, 14 novembar 2019</s><s>13/11/2019 | RTRS | SRNA U nastavku suđenja komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim Srbima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine, svjedočio je zaštićeni svjedok odbrane "SO-1" bez prisustva javnosti.</s><s>Na početku ročišta predsjedavajući Sudskog vijeća Zoran Božić je, obrazlažući odluku o isključivanju javnosti, pojasnio da je svjedok i tokom svjedočenja pred Haškim tribunalom imao mjere zaštite.</s><s>Optužnica tereti Mahmuljina da, kao komandant Trećeg korpusa u čijem je sastavu djelovao i odred "El mudžahedin", nije ništa preduzeo da spriječi zločin pripadnika tog odreda nad ratnim zarobljenicima i srpskim civilima tokom vojne akcije na širem području Zavidovića i Vozuće 1995. godine.</s> |
<s>Mudžahedini iz BiH imali direktnu vezu sa Bin Ladenom</s><s>Četvrtak, 19 mart 2015</s><s>Srna - 18.03.2015 11:19 SARAJEVO - Odjeljenje službe bezbjednosti Trećeg korpusa Armije BiH imalo je tačne podatke o brojevima telefona i faksa za komunikaciju pripadnika odreda "El mudžahedin" sa organizacijama i pojedincima u zemljama Zaliva, Evrope i Amerike, među kojima je bio i Osama Bin Laden, dokazuje strogo povjerljiva informacija ovog odjeljenja u koju je Srna imala uvid.</s><s>U dokumentu broj 03/1-174-265-1, Odjeljenja službe bezbjednosti Trećeg korpusa Armije BiH od 31. oktobra 1995. godine, pod oznakom "Vojna tajna - strogo povjerljivo", navodi se da je za "pošiljke u zemlje Zaliva zadužen Muhamed Al-Kasim, koji ima broj 00966123992".</s><s>U ovoj informaciji iz oktobra 1995. godine, kada je komandant Trećeg korpusa Armije BiH bio Sakib Mahmuljin, dodaje se da Al-Kasim "pošiljke dalje distribuira" na 24 "imena i broja".</s><s>"Što se tiče evropskih zemalja za distribuciju novina zadužen je Kulturni islamski centar u Milanu - Italija, broj 0039266802777", navodi se u dokumentu.</s><s>Dodaje se da se iz Kulturnog islamskog centra u Milanu dalje vrši distribucija prema osam brojeva, među kojima je i broj 00441716242462 vođe terorističke mreže Al kaida Osame Bin Ladena.</s><s>"Za područje Amerike zadužen je Ebu Muvefak na broju 0017139815604", navodi se u informaciji i dodaje da Muvefak dalju distribuciju vrši prema dva broja.</s><s>U dokumentu se ističe da su ovi podaci "tačni", a da je njihov izvor "sasvim pouzdan".</s><s>Informacija Odjeljenja službe bezbjednosti Trećeg korpusa Armije BiH o kontaktima pripadnika odreda "El mudžahedin", koji su počinili broje ratne zločine nad Srbima, upravi bezbjednosti Glavnog štaba Armije BiH upućena je 31. oktobra 1995. godine, u vrijeme kada je Trećim korpusom komandovao Sakib Mahmuljin.</s><s>Tužilaštvo BiH izdalo je 11. marta ove godine naredbu o neprovođenju istrage protiv Mahmuljina i nekadašnjeg načelnika Centra službi bezbjednosti Zenica Šefika Džaferovića za ratne zločine, sa kojim su u vezu dovedeni brojnim dokumentima koje je Tužilaštvu BiH proslijedio bivši potpredsjednik Federacije BiH Mirsad Kebo. http://www.nezavisne.com/novosti/bih/Mudzahedini-iBiH-imali-direktnu-vezu-sa-Bin-Ladenom-294639.html</s> |
<s>Pomozite nam da porazimo antisrbizam.</s><s>Ko je Srbin i srpskoga roda, naročito u dijaspori, isuviše dobro zna obim antisrbizma - predrasuda protiv našeg naroda.</s><s>Zna da stotine stručnjaka ne bi bile dovoljne da ga isprate i savladaju, ono što možda ne zna je da nema ni jednog.</s><s>Mi imamo kapacitet da postanemo pobednički tim koji je našoj zajednici preko potreban.</s><s>U brošuri koju Vam šaljemo možete saznati: Medjunarodna inicijativa za pracenje antisrbizma (1.61 MB)</s><s>Šta smo do sada uradili – poput dobijanja prvih izvinjenja svetskih medija srpskom narodu.</s><s>Kako smo to uradili – razvojem novog pristupa, imidža i organizacione kulture.</s><s>Kako Vi možete da pomognete. srb.am/Vi Među tekućim projektima, prioritet je tužba koju podnosimo protiv dnevnog lista Blic zbog vređanja srpskih žrtava iz Srebrenice: srb.am/Clanak | srb.am/Saopstenje2 U sledeća dva meseca, potrebno je da sakupimo 5.000 EUR za plaćanje sudskih i drugih troškova, kao što su pronalaženje tužilaca i organizacija njihovog dolaska i boravka u Beogradu.</s><s>Zajednički interes se zajednički brani.</s><s>Mi možemo da pobedimo, ako Vi možete da pomognete. dr Andrej Fajgelj MIPA, predsednik antiserbism.com twitter.com/Antiserbism facebook.com/Antiserbism youtube.com/Antisrbizam youtube.com/SerbVictims PS Molimo Vas da obavestite kontakte koji bi mogli da nam se pridruže ili nas podrže.</s><s>Preuzmite brošuru: Medjunarodna inicijativa za pracenje antisrbizma (1.61 MB)</s> |
<s>S. MIŠLjENOVIĆ - V. MIJATOVIĆ | 03. oktobar 2010. 20:55 | Sveštenik Milorad Ostojić i danas se seća stravičnih muslimanskih zločina.</s><s>Među 124 žrtve bilo 48 žena i četvoro dece.</s><s>Niko nije odgovarao Srbi su u Trnovu ubijani na način monstruozan i za zveri, a kamoli za ljude.</s><s>Tragova krvi bilo je gde god se okreneš na tom nesrećnom mestu, pa i u selima oko Trnova.</s><s>Ja sam bio jedan od prvih koji je tamo došao, pošto je srpska vojska 1992. godine ušla u to mesto.</s><s>OSUMNjIČENI IME Edhema Godinjaka, predratnog šefa policijske stanice a zatim komandanta “Zelenih beretki”, nalazi se i u dokazima koji su 2003. godine predati bosanskom tužilaštvu.</s><s>Pored njega, pominju se Hajrudin Ploskić zvani Lelo, Muniba Ademović, Hajrudin Elezović i Ismet Kolar.</s><s>Nedavno se u javnosti pojavio i snimak na kome se vide žrtve stravičnog zločina.</s><s>Milorad Ostojić, danas starešina crkve Svete trojice na beogradskom Vračaru, priseća se, za “Novosti”, stravičnog zločina kada su u Trnovu, pre osamnaest godina, ubijena 124 srpska civila.</s><s>Među žrtvama je bilo 48 žena i četvoro dece, a većina posmrtnih ostataka nije pronađena.</s><s>On se te tragične godine našao u Foči, gde je došao da obiđe rodbinu i sazna kakva je sudbina zadesila njegovog prijatelja, sveštenika iz Trnova, Nedeljka Popovića.</s><s>O užasu koji je zatekao sada prvi put javno progovara, posle ekskluzivnih fotografija iz Trnova nedavno objavljenih u “Novostima”. - Nikada neću zaboraviti scene koje sam video po dolasku u zaselak Godinjske bare u blizini Trnova - priča otac Milorad. - Tu su se nalazile vikendice i privatne kuće koje su bile pretvorene u prostorije za mučenje.</s><s>Posebno mi se u pamćenje urezao kolac koji smo našli u jednoj garaži koja je bila sva krvava.</s><s>Bilo je krvi čak i po plafonu.</s><s>Po zidovima tragovi ljudske kose, tamo gde su udarali glavama zarobljenika.</s><s>A kolac, dugačak dva metra, prekriven krvlju, stajao je nasred prostorije, kao dokaz monstruoznih zločina.</s><s>Sa ocem Miloradom bio je i jedan od momaka koji je preživeo masakr.</s><s>On je bio zarobljen i doveden u kuću za mučenje, ali je otac, zahvaljujući otkupu, uspeo da ga izbavi.</s><s>On je posetioce vodio kroz zaselak i pomagao im da pronađu zakopane leševe. - Iz grobova su virile ruke i noge ubijenih - sa užasom se seća naš sagovornik. - Bilo je mnogo mladih iz Kalinovika koje sam ja krstio dok sam bio tamošnji paroh.</s><s>Svi krvavi, premlaćeni i, očigledno, mučeni.</s><s>Pobacani u rake i prekriveni zemljom i lišćem.</s><s>Pronašli smo oko dvadeset ubijenih, i ja sam im održao opelo.</s><s>Potrajalo je nekoliko sati dok nisu pronašli telo oca Nedeljka.</s><s>Ubijen je iz pištolja.</s><s>Momak koji je svedočio o tom užasu kazao je da je svirepo tučen pre nego što je likvidiran.</s><s>Otac Milorad tvrdi da su za masakr odgovorne muslimanske jedinice iz tog područja predvođenje bivšim šefom policije u Trnovu Edhemom Godinjakom.</s><s>Slučaj ubijenih srpskih civila u Trnovu od 2003. godine nalazi se u pravosudnim institucijama Bosne i Hercegovine.</s><s>Za zločine do danas niko nije odgovarao.</s><s>Izvor: Večernje novosti, 3. oktobar 2010, internet izdanje</s><s>Napomena: U nekoliko knjiga Instituta za istrživanje srpskih sradanja u 20. veku objaljeni su do tada poznati podaci o srpskim stradanjeima u Trnovu i Godiinjskim barama.</s><s>Prema poznatim podacima, najveći procenat ubijenih Srba zabeležen je u ovoj Sarajevskoj opštini, preko 14%.</s><s>Poređenja radi, prosek za BiH je 2,3%, dok je u Srebrenici 4,5% srpskog stanovnišva ubijeno u periodu 1992-1995.</s><s>Prema raspoloživim podacima, glavni organizator i sam neposredni egzekutor bio je Edo Godinjak.</s> |
<s>Leonid Ivašov: Drži se, Ratko, opet si na bojnom polju - sa najgorim neprijateljima čovečanstva!</s><s>Četvrtak, 07 jul 2011</s> |
<s>Gospode, primi ove namučene duše u Svoje Nebesko naselje!</s><s>* Napominjemo da je ovaj spisak srpskih žrtava podložan dopunama koje, na žalost, mogu samo da povećaju broj stradalih.</s><s>(Redni broj | Prezime | Ime oca/majke | Ime | Godina rođenja i godina smrti)</s><s>[Sledi spisak od 3287 imena ubijenih Srba]</s> |
<s>27. 09. 1990.</s><s>SARAJEVO Situacija u Bosni i Hercegovini je relativno složena, ali nije ni gora ni bolja nego u ostalim dijelovima Jugoslavije.</s><s>Ovo je u intervijuu dopisniku Radija »Dojče Vele«, u programu na srpsko-hrvatskom jeziku, izjavio predsjednik Predsjedništva SR BiH Obrad Piljak.</s><s>IZVOR: »GLAS« od 26. 10. 1990.</s> |
<s>Izvještaj protiv još jednog osumnjičenog za zločin nad Srbima u Konjicu</s><s>Petak, 23 februar 2018</s><s>TREBINjE, 23.</s><s>FEBRUARA /SRNA/ - Policijska uprava /PU/ Trebinje dostavila je Tužilaštvu BiH izvještaj protiv lica čiji su inicijali O.N. zbog počinjenog ratnog zločina nad srpskim stanovništvom na području opštine Konjic, saopšteno je iz ove uprave.</s><s>U saopštenju se navodi da ovo lice nije poštovalo odredbe ženevskih konvencija, te ističe da je ovo drugi dostavljeni izještaj od početka godine za počinjeni ratni zločin.</s><s>Prema nezvaničnim saznanjima, O.N. je bošnjačke nacionalnosti, a osumnjičen je da je 2. juna 1992. godine učestvovao u protivpravnom hapšenju tri lica srpske nacionalnosti, koje je odveo u nepoznatom pravcu i čiji posmrtni ostaci ni do danas nisu pronađeni.</s><s>On je osumnjičen da je kao pripadnik takozvane Armije BiH učestvovao u napadu, pljačkanju i paljenju sela Blaca, opština Konjic, kada je ubijeno najmanje 16 mještana Srba iz porodice Kuljanin, Kilibarda i Golubović.</s><s>Policijska uprava Trebinje je u 2017. godini dostavila 11 izvještaja Tužilaštvu BiH protiv 16 lica za počinjena 22 krivičnih djela ratnog zločina na području Mostara, Konjica i Livna tokom 1992. godine. http://www.serb-victims.org/content/blogcategory/114/366/</s> |
<s>14. 11. 2011. 11:55h | Srna Pretresom u Gornjoj Maoči, prilikom hapšenja osumnjičenog teroriste Emraha Fojnice, pronađena je i puška koja se direktno dovodi u vezu sa izvršenjem napada na američku Ambasadu u Sarajavu 28. oktobra, rekao je tužilac BiH Dubravko Čampara.</s><s>"Pretresom prostorija i napuštenih objekata u Gornjoj Maoči pronašli smo veliku količinu oružja.</s><s>U jednoj sportskoj torbi pronašli smo pušku koja se direktno dovodi u vezu sa izvršenjem napada na američku ambasadu.</s><s>Zajedno s puškom, u torbi je bio i lični dokument osumnjičenog Fojnice.</s><s>Sada radimo veštačenje tog oružja", rekao je Čampara.</s><s>Štampa u BiH piše da je u Gornjoj Maoči nakon poslednjih pretresa pronađeno 15 automatskih pušaka, snajper, velike količine municije i laptop.</s><s>"Dnevni avaz", pozivajući se na nezvanične informcije, navodi da je torba u kojoj su bili lična karta Fojnice i automatska puška bila prevezena u Sarajevo, gde je puška trebalo da bude i upotrebljena, ali da je iz još nepoznatih razloga vraćena u Gornju Maoču.</s><s>Fojnici je juče Sud BiH, na predlog Tužilaštva BiH, odredio jednomesečni pritvor.</s><s>Njegov advokat Ramiz Aljić tražio je puštanje Fojnice na slobodu.</s><s>"U ovom slučaju izostao je motiv krivičnog dela terorizma.</s><s>Moj klijent nije počinio ovo teško krivično delo koje mu se stavlja na teret, niti ima elemenata terorizma", naveo je Aljić.</s><s>Fojnica prilikom ulaska sudije nije želeo da ustane pravdajući to svojim verskim ubeđenjima.</s><s>"Meni je naređeno da poštujem Božji zakon, a ne zakon ljudi", rekao je Fojnica, prenose "Nezavisne novine".</s><s>Fojnica je osumnjičen da je učestvovao u terorističkom napadu na Ambasadu SAD u Sarajevu, odnosno da je pomagao napadaču Mevlidu Jašareviću.</s> |
<s>Autor: Mladen Kremenović ponedjeljak, 17 oktobar 2011 18:34 Haški tribunal unio je pometnju u sopstvene redove.</s><s>Naime, Pretresno vijeće Haškog tribunala zatražilo je od Tužilaštva da do 1. novembra dostavi kompletan spisak žrtava za koje se tvrdi da su stradali u Srebrenici, tokom jula 1995. godine.</s><s>Spisak je zatražila odbrana bivšeg komandanta Vojske Republike Srpske generala Ratka Mladića, kako bi se konačno identifikovalo koliko je to tačno ljudi stradalo tih julskih dana u Srebrenici.</s><s>To je prvi put da u nekom haškom predmetu budu uvedeni podaci, koji identifikuju sve žrtve.</s><s>Odbrana je tražila da se za svaku žrtvu dostavi ime, prezime, očevo ime, mjesto rođenja i jedinstven matični broj.</s><s>Mladićev advokat Branko Lukić rekao je da će spisak svih ljudi, za koje tužilaštvo tvrdi da su ubijeni u Srebrenici, biti polazna osnova, jer će preispitati i provjeriti smrt svake osobe, jer se već neko vrijeme pojavljuju informacije da su u Memorijalnom centru Potočari zakopavani i ljudi iz drugih krajeva BiH.</s><s>Lukić je podsjetio da je Mladić optužen za ubistva sedam hiljada Bošnjaka, ali da nije izvjesno koliko će identifikovanih žrtava na tom spisku biti.</s><s>Goran Petronijević, advokat iz Beograda i član tima odbrane Radovana Karadžića, kaže da se konačno moraju razotkriti svi detalji vezani za Srebrenicu. - Postoji odrednica koja je do te mere neodređena, od preko sedam hiljada ubijenih, na kojoj je tužilaštvo do sada insistiralo.</s><s>Došlo je vreme da se to otvori i da se svaki čovek poimenice obeleži i utvrdi gde je poginuo ili je ubijen.</s><s>Mi to do sada nismo uspeli da uradimo, iako, smo tražili da se preciziraju imena i prezimena svih onih za koje tvrde da su ubijeni u Srebrenici.</s><s>Tražili smo i kontrolu DNK analize do sada identifikovanih žrtava, ni to nismo dobili, što nas navodi na ozbiljne sumnje - rekao je Petronijević.</s><s>Odgovarajući na pitanje koliko je realno da u ovom trenutku Hag sam sebi skoči u usta, Petronijević kaže da je Tribunal do sada donio mnogo presuda na osnovu neutvrđenih činjenica. - Nikada nije kasno da se utvrdi istina, a ona će morati imati refleksiju na sve do sada donesene presude.</s><s>Tužilaštvo će biti u ozbiljnom problemu da očuva ono što smatraju činjenicama.</s><s>Do sada se u predmetima do činjenica nije dolazilo dokazivanjem materijalnim vrstama dokaza, kako je to uobičajeno.</s><s>Uglavnom su to bile nagodbe, priznanja ili slično.</s><s>Vreme je da se Srebrenica otvori, a vrlo brzo će biti vidljive i neke mere koje smo mi preduzimali - najavio je Petronijević.</s><s>Stefan Karganović, predsjednik NVO "Istorijski projekat Srebrenica", rekao je da prihvatanje zahtjeva odbrane generala Mladića, kojim se od Tužilaštva traži da dostavi imena svih žrtava, za čiju se smrt general tereti, pomalo je neočekivano, ali će, sasvim sigurno, pokrenuti niz interesantnih pitanja. - Tužilaštvo ne može da dostavi takav spisak zato što on ne postoji.</s><s>Da bi takav spisak bio validan, nije dovoljno sedam hiljada imena, koja su mogla biti preuzeta iz bilo kojeg telefonskog imenika, već se ta imena po vremenu, mestu i načinu smrti moraju povezati sa srebreničkom operacijom u julu 1995. da bi poslužila kao dokaz - konstatuje Karganović.</s><s>On se zapitao zašto je iskusni sudija Alfonso Ori tužilaštvu naložio obavezu za koju zna da je ne može ispuniti. - To je razumljivo jedino u okviru hipoteze da se stav zapadnih sponzora srebreničke priče, pod pritiskom izbijanja na videlo mnogobrojnih činjenica i uvida, koji se ne uklapaju u tu zvaničnu priču i čine je dugoročno neodrživom, postepeno menja.</s><s>Predviđam da će Tužilaštvo u svom oprobanom stilu smisliti neki način da eskivira nalog sudskog veća, a šta će im pasti na pamet to ćemo uskoro videti - istakao je Karganović.</s><s>Da Tužilaštvo neće dostaviti podatke predviđa i Miloš Milovanović, sekretar srebreničke Boračke organizacije RS, koji kaže da su male šanse da tužioci predoče tačan broj stradalih Srebreničana. - Evidentno je da ima manipulacija žrtava iz 1995. godine, jer se u Memorijalnom centru sahranjuju i oni koji nisu tada poginuli.</s><s>Na spiskovima ima i živih ljudi.</s><s>Mislim da će Tužilaštvo izbjegavati dostavljenje pravih i istinitih podataka, ali bi bilo veoma dobro da se dostave konkretni i tačni spiskovi, pa da jednom razotkrijemo misteriju koliko je ljudi zaista ubijeno u julu 1995. godine - rekao je Milovanović.</s><s>Goran Krčmar, šef Operativnog tima za traženje nestalih RS, ocijenio je nedavno da će Tužilaštvo Haškog tribunala vrlo teško sačiniti vjerodostojan spisak ubijenih u Srebrenici, jer nigdje nema centralne evidencije nestalih osoba u BiH.</s><s>Prema njegovim riječima, dokazano je da bošnjački političari svjesno manipulišu brojem srebreničkih žrtava. - Utvrđeno je da na spisku ubijenih Srebreničana ima čak 500 živih ljudi, te na stotine imena ljudi koji sada žive u Americi i u skandinavskim zemljama - podjsetio je Krčmar i dodao da postoje brojni primjeri da se na spisku srebreničkih žrtava iz ljeta 1995. godine nalaze i imena onih, koji su 1992. godine poginuli na drugim ratištima.</s><s>Zbog svega toga, kaže Krčmar, spisak i podatke haških tužilaca treba uporediti sa spiskom nastradalih srebreničkih vojnika.</s><s>Istraživačko-dokumentacioni centar iz Sarajeva došao je do podatka o 500 živih Srebreničana, čija su imena na spisku stradalih u ovom gradu u julu 1995. godine.</s><s>Utvrdili su i da 70 osoba, koje su sahranjene u Potočarima, nisu ubijene u Srebrenici u ovom periodu.</s><s>M. KREMENOVIĆ _____ Mladić vraćen u pritvor, posjetio ga sin General Ratko Mladić otpušten je iz bolnice u Holandiji i vraćen u pritvor Haškog tribunala, a tokom vikenda posjetio ga je sin Darko, rekao je u izjavio za Mladićev beogradski advokat Miloš Šaljić. - Mladić je nešto bolje, izašao je iz bolnice u subotu i ponovo je u zatvoru - rekao je Šaljić.</s><s>On je naveo da je Darko Mladić otputovao u Hag u petak, te da je u subotu, kada mu je prvi put bila omogućeno da vidi oca, posjetio Mladića u zatvoru.</s><s>Šaljić je rekao da se nada da će do kraja ove sedmice iz Srbiji u Hag otići četvoročlani tim ljekara s VMA iz Srbije koji bi pregledali Mladića.</s> |
<s>Svjedočenje o napadu na konvoj srpskih civila kod Rogatice</s><s>Sreda, 01 april 2015</s><s>SARAJEVO, 31.</s><s>MARTA /SRNA/ - Na suđenju Muhamedu Šišiću, Emiru Drakovcu, Azizu Šuši i Tariku Šišiću zbog zločinačkog napada na konvoj na području opštine Rogatica, u kojem je ubijena najmanje 21 osoba srpske nacionalnosti, a nekoliko desetina ranjeno, svjedok Tužilaštva BiH Miljan Mutlak ispričao je da je 1992. godine izvlačio tijela poginulih u selu Kukavice.</s><s>Bivši pripadnik Goraždanske brigade Vojske Republike Srpske /VRS/ Miljan Mutlak naveo je da je u avgustu 1992. godine održan sastanak komande i mještana na Jabučkom Sedlu u opštini Goražde, gdje je zaključeno da je potrebno civile izvesti na teritoriju Rogatice.</s><s>Prema njegovim riječima, u mjestu Jabuka se 27. augusta 1992. skupilo oko 1.000 civila koji su trebali da preko mjesta Varošište stignu u Rogaticu, jer je glavni put preko Kukavica u opštini Rogatica bio pod kontrolom "vojske federacije", prenosi Birn.</s><s>On je ispričao da je mjesec dana nakon odlaska kolone mjesto Kukavice oslobođeno i da je sa još nekoliko ljudi imao zadatak da "izvuče leševe".</s><s>Ovom svjedoku Tužilaštvo je prezentovalo reprodukovane fotografije sa lica mjesta, na kojima je svjedok identifikovao nekoliko tijela, te automobile čije je vlasnike poznavao.</s><s>Branioci su uložili prigovor relevantnosti i zakonitosti na ovaj dokaz Tužilaštva, jer nije riječ o originalnim fotografijama.</s><s>U koloni je 27. augusta 1992. godine bila i svjedok Jela Pljevaljčić koja je izjavila da joj je Miljan Mutlak zvani Batko rekao za odlazak žena i djece u Rogaticu.</s><s>Ona je rekla da je bila u autobusu kojeg je pogodio prvi metak, prije sela Mesići.</s><s>Pljevaljčićeva je posvjedočila da je kolona napadnuta u mjestu Kukavice i da je tada život izgubilo nekoliko civila, među kojima je bila njena snaha Dragana Spasojević.</s><s>Svjedok Mladenka Tanović potvrdila je da je ranjena u koloni, te da je vidjela da je Dragana Spasojević poginula, a "djeca joj u krilu ostala".</s><s>Suđenje će biti nastavljeno 14. aprila. http://www.srna.rs/novosti/291991/svjedocenje-o-napadu-na-konvoj-srpskih-civila-kod-rogatice.htm</s> |
<s>Četvrtak, 04 mart 2021</s><s>Optužnica ih je teretila su, kršeći pravila međunarodnog prava za vrijeme rata i oružanog sukoba, planirali, naredili, pomagali u planiranju, pripremanju ubistava i ubijanju, namjernom nanošenju snažnog fizičkog i duševnog bola i patnje, te protivzakonitom zatvaranju civila.</s><s>Oni su bili optuženi da su svjesno, sa zajedničkim ciljem, učestvovali u protivpravnom hapšenju i zatvaranju u zatvoreničkim objektima formiranim na području opštine Trnovo i paljenju imovine, te ubistvima i nečovječnom postupanju prema zarobljenim pripadnicima Vojske Republike Srpske.</s><s>Godinjak je, prema optužnici, ratne zločine počinio, u svojstvu načelnika Stanice javne bezbjednosti Trnovo, člana Ratnog predsjedništva Skupštine opštine Trnovo i načelnika Štaba Teritorijalne odbrane Trnovo, Šarić u svojstvu komandanta Štaba Teritorijalne odbrane Trnovo, a Bunoza u svojstvu komandanta jedinica hrvatske vojske. https://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=423714</s> |
<s>Magašići, selo u bratunačkoj opštini napadnuto od velikog broja naoružanih lokalnih muslimana pripadnika Armije BiH, regrutovanih sa područja opština Bratunac, Srebrenica i Vlasenica, dva puta u kratkom vremenskom razmaku od svega pet dana: 20. i 25. jula 1992. god.</s><s>Magašići su podeljeni na donje i gornje Magašiće i selo gotovo u podjednakom broju naseljavaju Srbi i muslimani (Srba 353, muslimana 292).</s><s>Navedeni napadi izvršeni samo na srpski deo Magašića i susednu Ranču i tom prilikom ubijeno osam meštana srpske nacionalnosti, od toga šest ženskih osoba.</s><s>Preživeli srpski stanovnici napustili selo i našli se u izbeglištvu, uglavnom u RS, ali i u Jugoslaviji.</s><s>Srpsku pokretnu imovinu i stočni fond u najvećoj meri opljačkali nenaoružani civili koji su u velikom broju pristigli iz okolnih muslimanskih sela.</s><s>Stambeni i ostali objekti domaćinstva, kao i druga nepokretna imovina u vlasništvu Srba, razoreni su i spaljeni.</s><s>Žrtve: 1) Ilić (Dušan) Ljiljana, 1975; 2) Ilić (Marko) Zorka, 1947; 3) Ilić (Milorad) Milenija, 1944; 4) Ilić (Petar) Ljubinka, 1952; 5) Ilić (Radomir) Marjan, 1963; 6) Milanović (Miloš) Ljubica, 1929; 7) Popović (Pero) Blagoje, 1907; 8) Popović (Risto) Leposava, 1919.</s><s>Odgovorni za zločine: Meho (Junuz) Osmanović, 1960.</s><s>Magašići; Šaban (Junuz) Osmanović, 1966.</s><s>Magašići; Ćamil (Mehmed) Hasanović, 1947.</s><s>Glogova; Senahid (Idriz) Avdić, 1963, Glogova; Izet (Husein) Arifović-Ćiza, 1960.</s><s>Hranča; Ramo (Omer) Babajić,1936.</s><s>Glogova; Ejub Golić, 1958.</s><s>Glogova; Osmo (Omer) Ibrahimović, 1962.</s><s>Magašići; Ahmo (Ibrahim) Ibrahimović-Hepa, 1973.</s><s>Magašići; Hajrudin (Ibrahim) Osmanović, 1962.</s><s>Magašići; Nedžib (Munib) Osmanović, 1969.</s><s>Magašići; osoba sa nadimkom "Cvrko", sin Muniba Osmanovića iz Magašića; sinovi Hakije Osmanovića sa nadimcima "Tuzlo" i Čičo" iz Magašića, Meša Rizvanović iz Glogove, Mujo Rizvanović iz Glogove, Alija Rizvanović iz Glogove i Mehidin (Hašim) Smailović iz Jaglića.</s><s>Svedoci: Vinka Božić, Radomir Ilić, Rosa Božić i Milka Božić.</s><s>Izvori: Krivična prijava nadležnih organa opštine Bratunac; SRJ:"Memorandum o ratnim zločinima i zločinima genocida u istočnoj Bosni (op. Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv srpskog naroda od aprila 1992. do aprila 1993.", podnet SB OUN 2. juna 1993; Milivoje Ivanišević: "Hronika Našeg groblja", Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Beograd, 1994; "Srpske žrtve opštine Bratunac - prethodni rezultati" Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; Miroslav Toholj: "Crna knjiga", Svetigora, Cetinje, 2000. tom 2, str. 193-245. (Gotovo.)</s> |
<s>Zagoni, veliko selo sa ubedljivo srpskom većinom (muslimana 103, Srba 480) u opštini Bratunac bilo je u kratkom vremenskom razdoblju 1992. žrtva dva veoma žestoka muslimanska napada.</s><s>Prvi napad na srpski deo ovog sela izvršen 5. jula 1992. oko 15 časova dok su meštani obavljali svoje redovne poljoprivredne i kućne poslove.</s><s>U ovoj akciji protiv Srba Zagona u neočekivano velikom broju učestvovale komšije, muslimani Zagona, kao i susednog sela Potočari, a njima su se pridružili i muslimana iz okolnih sela sa područja Bratunca i Srebrenice, od prvog dana svrstane u oružane formacije Armije BiH i policijske jedinice MUP-a.</s><s>U ovom iznenadnom i ničim izazvanom napadu na surov način ubijen i masakriran veliki broj civilnih lica srpske nacionalnosti.</s><s>Sve srpske kuće koje su muslimani osvojili i zaposeli do temelja opljačkane, popaljene i razorene.</s><s>Žrtve: 1) Milošević (Milovan) Ljubica, 1939; 2) Milošević (Jovan) Miloš, 1932; 3) Milošević (Ilija) Rada, 1968; 4) Tanasijević (Blagoje) Čedomir, 1942; 5) Gvozdenović (Sreten) Rajko, 1927; 6) Gvozdenović (Miladin) Dragoljub, 1954; 7) Gvozdenović (Milorad) Blagoje, 1944; 8) Gvozdenović (Radoje) Rada, 1973; 9) Dimitrić (Milorad) Mileva, 1912; 10) Dimitrić (Mitar) Marko, 1974; 11) Jašinski (Stevan) Matija, 1940; 12) Malović (Ilija) Miodrag, 1943; 13) Mihajlović (Jefto) Mihajlo, 1951; 14) Paunović (Periša) Dušanka, 1954.</s><s>Odgovorni za zločine: Muratović (Munib) Muriz, 1972. iz Blječeve; Orić (Nesib) Meho, 1969. iz Potočara; Muratović Mujčin iz Bratunca; sin Nurije Muratovića, zvani "Špico"; Tursunović (Salko) Zulfo, 1931. iz Sućeske; Zehrudin (Bajro) Osmić-Zele iz Mekote; Babajić (Omer) Ramo, 1936.</s><s>Glogova; Golić Ejub, 1958. iz Glogove, Mandžić Ibrahim iz Potočara (op. Srebrenica), Memišević Šaćir iz Srebrenice; Muratović Zejneba iz Zagona; Ekrem (Ramo) Dželić, 1966.</s><s>Blječeva; Alija Memišević iz Bratunca.</s><s>Svedoci: Tatomir Gvozdenović, Miladin Gvozdenović, Dragan Gvozdenović, Goran Krstić, Dragoslava Malović i Božana Gvozdenović.</s><s>Izvori: Krivična prijava nadležnih organa opštine Bratunac; SRJ:"Memorandum o ratnim zločinima i zločinima genocida u istočnoj Bosni (op. Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv srpskog naroda od aprila 1992. do aprila 1993.", podnet SB OUN 2. juna 1993; Milivoje Ivanišević: "Hronika Našeg groblja", Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Beograd, 1994; "Srpske žrtve opštine Bratunac - prethodni rezultati", Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; Miroslav Toholj: "Crna knjiga", Svetigora, Cetinje, 2000. tom 2, str. 193-245.</s><s>Zagoni, selo sa velikim brojem Srba, u opštini Bratunac, pretrpelo novi žestok napad pripadnika oružanih formacija Armije BiH prikupljenih iz okolnih muslimanskih naselja i Srebrenice na Petrovdan, 12. jula 1992.</s><s>I tada, ponovo, kao da im prethodni napad nije bio dovoljno uspešan, pljačkali su i razarali ovo selo i, pritom, ponovo ubili znatan broj meštana srpske nacionalnosti.</s><s>Od tada su Zagoni, bar dok rat traje, za Srbe konačno nedostupni za boravak i život, napušteni i opusteli.</s><s>Žrtve: 1) Dimitrić (Milko) Milovan, 1962; 2) Jovanović (Jakov) Miodrag, 1952; 3) Milošević (Živojin) Dušan, 1963; 4) Milošević Aleksa) Đorđo, 1934; 5) Milošević (Branko) Vidosav, 1968; 6) Milošević (Milko) Dragiša, 1963. i 7) Milošević (Milko) Miodrag, 1970.</s><s>Odgovorni za zločine: Ramo (Omer) Babajić, 1936.</s><s>Glogova; Golić Ejub, 1958. iz Glogove; Mandžić Ibrahim iz Potočara; Huso Gerović iz Glogove; Hasan Gerović iz Glogove; Ramo Gerović iz Glogove; Sead (Selmo) Delić, 1966. iz Glogove; Mujčin Muratović iz Zagona; Muriz (Munib) Muratović, 1971.</s><s>Blječeva; Zehudin (Bajro) Osmić-Zele iz Mekote; Omerović (Ismet) Šaćir, 1957, Pobuđe; Kadrija (Sejfo) Jusić, 1960.</s><s>Voljavica, Sabahudin (Ređo) Muhić-Mrki iz Voljavice; Zijad (Ibrahim) Husić, 1964.</s><s>Zapolje; Ekrem (Ramo) Dželić, 1966.</s><s>Blječeva; Muhamed Jahić iz Bratunca; Fadil Šahbaz iz Bratunca, i dr. Svedoci: Tatomir Gvozdenović, Miladin Gvozdenović, Dragan Gvozdenović, Goran Krstić, Dragoslava Malović i Božana Gvozdenović.</s><s>Izvori: SRJ:"Memorandum o ratnim zločinima i zločinima genocida u istočnoj Bosni (op. Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv srpskog naroda od aprila 1992. do aprila 1993.", podnet SB OUN 2. juna 1993; Milivoje Ivanišević: "Hronika Našeg groblja", Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Beograd, 1994; "Srpske žrtve opštine Bratunac - prethodni rezultati" Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; Miroslav Toholj: "Crna knjiga", Svetigora, Cetinje, 2000. tom 2, str. 193-245.</s> |
<s>10/07/2017 | 18:04 | RTRS | Blic Optuženi ratni zločinac Naser Orić održao je javni govor učesnicima bošnjačkog "Marša mira" u kojem stravične zločine nad Srbima iz srednjeg Podrinja naziva - podvizima, piše Euroblic.</s><s>Skandalozno obraćanje ratnog komandanta tzv. Armije BiH učesnicima višednevnog pješačenja koje se, inače, već tradicionalno održava u čast bošnjačkim žrtvama iz Srebrenice, održano je proteklog vikenda u Nezuku kod Sapne.</s><s>Iako se protiv Orića pred Sudom BiH već godinu i po dana vodi proces zbog optužbi da je lično zvjerski ubijao zarobljene srpske civile i vojnike u okolini Srebrenice, optuženog zločinca to nije spriječilo da održi zapaljivi govor pred nekoliko stotina svojih pristalica i učesnika marša.</s><s>- Vi, koji ste mlađi, samo znate za 1995. godinu i samo znate da nas je četnik napao i ubio.</s><s>Nije četnik ubio naoružanog borca.</s><s>Četnik je ubio trinaestogodišnjake, vaše vršnjake, silovao žene i majke.</s><s>Četnici su nikakvi ratnici.</s><s>Kakvi smo mi bili ratnici najbolje pokazuju njihove stranice na elektronskim medijima, gdje upravo oni govore o našim podvizima.</s><s>Svaka riječ o ratniku iz Podrinja je suvišna – govorio je Orić sa bine koja je bila ukrašena ratnim zastavama tzv. Armije BiH.</s><s>Slučaj Nasera Orića, koji uprkos tome što se nalazi na optuženičkoj klupi ima vremena da drži zapaljive javne govore, nije i jedini primjer blagonaklonog odnosa pravosuđa BiH prema osumnjičenim i optuženim za zločine nad Srbima. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=260819</s> |
<s>Prenosimo snimak dokumentarnog filma Dosije Srebrenica koji je televizija BN emitovala 11. jula 2010. godine</s><s>Last Updated on nedelja, 11 jul 2010 03:41 Film o stradanju srpskog naroda u Podrinju, na području Srebrenice, Skelana I Bratunca.</s><s>Zašto se o Srebrenici govori iz samo jednog ugla i zašto sve žrtve nemaju isti tretman?</s><s>O ovome govore preživeli Srebreničani, Bratunčani i Podrinjci.</s><s>Zašto zločinci i danas hodaju slobodno?</s><s>Najstrašnija svedočenja o ubistvima dece, žena I staraca, koja do sada nisu ugledala svetlost dana mjenjaju crno belu sliku o zbivanjima u ovom kraju. http://www.rtvbn.com/live/dosije-srebrenica/</s> |
<s>Da li Republika Srpska ima pravo da na referendumu odluči da izađe iz BIH?</s><s>Petak, 09 oktobar 2009</s><s>Stanje nacije - 07.10.2009, B92, 17:47 | 07. oktobar 2009.</s><s>Učestvuju: Milivoje Ivanišević, Institut za istraživanje stradanja Srba u XX veku i Biljana Kovačević Vučo, Komitet pravnika za ljudska prava.</s> |
<s>21.07.2015. • 10:24h • Pres / Boris Knežević Penzionisani general tzv. Armije BiH Atif Dudaković do kraja ove godine naći će se na optuženičkoj klupi zbog ratnih zločina počinjenih nad Srbima, saznaje Pres!</s><s>Kako za naš list otkrivaju odlično obaviješteni izvori, tužioci Posebnog odjeljenja za ratne zločine Tužilaštva BiH pri kraju su višegodišnje istrage protiv ratnog komandanta Petog korpusa bošnjačke vojske, koga, prema tvrdnjama naših sagovornika, terete za brojne zločine koje su njegovi potčinjeni počinili nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima u pet zapadnokrajiških opština 1994. i 1995. godine.</s><s>Prijava stara devet godina</s><s>Vlasti Republike Srpske su još 2006. godine podnijele krivičnu prijavu protiv Atifa Dudakovića za ratne zločine nad Srbima, a MUP RS je u nekoliko navrata dopunjavao tu prijavu.</s><s>Inače, bivši glavni tužilac Tužilaštva BiH Milorad Barašin je 2007. naredio istragu u predmetu "Atif Dudaković", ali do podizanja optužnice protiv bošnjačkog ratnog komandanta još nije došlo.</s><s>Prema podacima nekadašnje Komisije za traženje nestalih u RS, u ofanzivama Dudakovićevog Petog korpusa na zapadnokrajiške opštine, pored ogromnog broja ubijenih, nestalo je i više od 800 srpskih civila.</s><s>Ističući da očekivano podizanje optužnice protiv Dudakovića nema veze s nedavno iznesenim zahtjevima predsjednika RS, Milorada Dodika, o neophodnosti promjena u načinu rada Suda i Tužilaštva BiH, izvori Presa tvrde da penzionisanog bošnjačkog generala od odgovornosti za počinjene zločine ovog puta neće moći da spase ni nesumnjivi uticaj koji, prema njihovim riječima, na određeni broj tužilaca u Tužilaštvu BiH imaju političke stranke iz Sarajeva, prvenstveno SDA.</s><s>Optužnice za 20 Bošnjaka</s><s>- Optužnica protiv Atifa Dudakovića skoro da je otkucana i sigurno će biti podignuta do kraja godine.</s><s>Osim Dudakovića, koga kao glavnokomandujućeg terete za ratne zločine počinjene u operacijama tzv. Armije BiH pod kodnim nazivima "Sloboda-Tigar 94", "Grmeč 94" i "Sana 95", prilikom kojih je ubijeno 870 srpskih civila i 400 zarobljenih pripadnika Vojske RS, a spaljeno i uništeno desetine srpskih sela u opštinama Petrovac, Bihać, Bosanska Krupa, Sanski Most i Ključ, Tužilaštvo BiH priprema optužnice za još dvadesetak Bošnjaka, nekadašnjih pripadnika Petog korpusa tzv. Armije BiH, za koje postoje dokazi da su bili direktni izvršioci zločina - tvrde naši sagovornici.</s><s>Nema pritisaka Izvori Pressa dodaju da u ovom trenutku ne postoje pritisci na tužioce koji rade na Dudakovićevom predmetu da podizanje optužnice protiv bošnjačkog ratnog komandanta ponovo bude odloženo na "neodređeno vrijeme", ali da, kako kažu, nije isključeno da se to dogodi u narednim danima ili mjesecima. - Javna je tajna da je tužilac Posebnog odjeljenja za ratne zločine Tužilaštva BiH Izet Odobašić čovjek od najvećeg povjerenja SDA, te da je upravo on bio jedan od glavnih kočničara podizanja optužnica za ratne zločine počinjene nad Srbima.</s><s>Pored Odobašića, kao "krtica" u Tužilaštvu BiH, koja povjerljive informacije o istragama koje se vode protiv nekadašnjih bošnjačkih vojnih i političkih funkcionera redovno dostavlja u centralu SDA, važi i Hasan Pleh, aktuelni šef kabineta glavnog bh. tužioca Gorana Salihovića.</s><s>Postoje indicije da je Pleh obavještavao čak i određene ljude za koje je Tužilaštvo BiH donosilo mjere tajnog prisluškivanja da se "pripaze" šta pričaju preko telefona, te da je na taj način direktno ometao istragu protiv lica koja su osumnjičena da su počinila ratne zločine - tvrde naši sagovornici. http://pressrs.ba/info/vijesti/optuznica-za-dudakovica-20-07-2015</s> |
<s>26/04/2017 | RTRS | SRNA Svjedok Tužilaštva BiH Staka Cvjetinović izjavila je danas u Sudu BiH da je iz priča drugih ljudi saznala da se 12. jula 1992. godine dogodio napad na srebreničko selo Zalazje, kada su neke osobe ubijene, a njih 10 do 12, među kojima i njen muž Ivan, odvedeno u Srebrenicu.</s><s>Cvjetinovićeva je na suđenju Izetu Arifoviću, Suadu Smajloviću i Amiru Salihoviću za ubistva civila srpske nacionalnosti, počinjena u junu i julu 1992. godine na području opština Srebrenica i Bratunac, posvjedočila da joj je više osoba pričalo o dešavanjima u Zalazju, među kojima i Milan Jeremić. - Milan mi je ispričao da se dogodio napad.</s><s>Za Ivana je rekao da je bio ranjen.</s><s>Veljko je rekao da je bio na tavanu i slušao sve što se događalo, da je Naser Orić vikao "Hvatajte ih žive" - navela je Cvjetinovićeva i dodala da su svi sa kojima je pričala rekli isto.</s><s>Ona kaže da ima saznanja da je njen suprug viđen u Sekretarijatu unutrašnjih poslova u Srebrenici, a da joj je komšinica, koja je u međuvremenu preminula, pričala kako su zarobljene više puta krvave kamionom vozili kroz Srebrenicu i da su ih posljednji dan odvezli prema Zalazju.</s><s>Cvjetinovićeva je istakla da vjeruje da joj je komšinica rekla istinu, te da je posmrtne ostatke muža pronašla prije tri ili četiri godine "na nekom smeću" prema Zalazju, prenosi Birn.</s><s>Odbrana je navela da svjedok u izjavi od oktobra 2005. godine nije spominjao komšinicu, na šta je Cvjetinovićeva rekla da nije smjela da je spominje jer se "plašila zbog komšinice i njene djece".</s><s>Svjedok Jelena Vujadinović ispričala je da je 12. jula 1992. godine njen suprug Vaso s drugim osobama zarobljen u Zalazju i da su odvedeni u Srebrenicu.</s><s>Saznanja o tome, kako je naglasila, ima od preživjelih koji su se krili na tavanu.</s><s>Vujadinovićeva kaže da je, kada su komšije počele da se vraćaju, saznala da su osobe iz Zalazja dovedene u Srebrenicu i da su jedno vrijeme bile u SUP-u, te u Opštini u pritvoru.</s><s>Odbrani je rekla da je čula kako su te osobe bile žive, možda, tri-četiri dana.</s><s>Ona je naglasila da posmrtne ostatke supruga nikada nije pronašla.</s><s>Za ubistva civila srpske nacionalnosti počinjena u junu i julu 1992. godine na području opština Srebrenica i Bratunac osumnjičeni su Izet Arifović, Suad Smajlović i Amir Salihović, bivši pripadnici oružanih snaga Srebrenice koje su djelovale u sastavu takozvane Armije BiH.</s><s>Suđenje će biti nastavljeno 10. maja. http://www.rtrs.tv/vijesti/vijest.php?id=251059</s> |
<s>Boljevići, opština Bratunac, dosta veliko srpsko selo u plodnoj dolini reke Drine (415 stanovnika) muslimanske snage sa ovog područja, pripadnici Armije BiH, napale u isto vrme kad i susedne Fakoviće 5. oktobra 1992.</s><s>Tom prilikom ubili devet uglavnom starijih osoba koje su, izlažući opasnosti svoje živote, ostale u selu da hrane stoku i čuvaju kuće i imanja.</s><s>Usled stalnih nasrtaja i povremenih upada muslimana na periferne delove sela, koji su se obnavljali od početka njihovog terora na ovom području, većina meštana, posebno žene i deca, blagovremeno izbegli uglavnom u Bratunac, ali dobrim delom i u Srbiju, u susedne prekodrinske granične opštine Ljuboviju i Bajinu Baštu.</s><s>Boljevići su posle ovog napada dugo bili napušteno, opljačkano i spaljeno selo.</s><s>Kolone civila muslimanskih pljačkaša i palikuća, starce, žene i decu, predvodili lokalni rukovodioci Stranke demokratske akcije.</s><s>Žrtve: 1) Miljana Despotović; 2) Petra (Milorad) Prodanović, 1927; 3) Stojka (Jovan) Stjepanović, 1922; 4) Stanija Vasić, 1930; 5) Radovan (Sreto) Đukić, 1922; 6) Milutin (Ljubisav) Ristić, 1940; 7) Zarija (Novica) Ristić, 1928; 8) Vladan (Manojlo) Vasić, 1929. i 9) Đokić (Sreten) Svetozar, 1965.</s><s>Odgovorni za zločine: Safet (Bajro) Omerović-Miš; Hamed (Husein) Muharemović, 1965; Nasir Mahmutović; Ibrahim Mujkić, Edhem Mahmutović, Bego Mustafić; Hidan (Avdo) Salihović, 1968; Rešid (Rahman) Sinanović, 1949; Mulija Zukić; Halid (Huso) Husić; Nedžad (Ramo) Bektić-Poručnik, 1969.</s><s>Karačići; Mirsad (Šukrija) Dudić iz Osmača; Ridžić (Munib) Haris iz Bratunca; Koram (Rifet) Salihović, 1972.</s><s>Biljača; i dr. Svedoci: Savka Đokić, Radovan Ristić i Stojan Đokić.</s><s>Izvori: SRJ:"Memoramdum o ratnim zločinima i zločinima genocida u istočnoj Bosni (op. Bratunac, Skelani i Srebrenica) protiv srpskog naroda od aprila 1992. do aprila 1993.", podnet SB OUN 2. juna 1993; Milivoje Ivanišević: "Hronika Našeg groblja", Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Beograd, 1994; "Srpske žrtve opštine Bratunac - prethodni rezultati" Centar za istraživanje zločina nad srpskim narodom, 1998.</s><s>Beograd; Miroslav Toholj: "Crna knjiga", Svetigora, Cetinje, 2000. tom 2, str. 193-245.</s> |
<s>12. 08. 2014. 17:41h | Srna Tužilaštvo BiH proverava spiskove i podatke o desetinama bivših pripadnika Armije BiH i HVO-a koji su počinili ratne zločine silovanja i zlostavljanja žena srpske nacionalnosti tokom proteklog rata na prostoru Federacije BiH, izjavila je Srni predsednik Udruženja žena žrtava rata Republike Srpske Božica Živković-Rajilić.</s><s>Neće odustati od otkrivanja istine: Udruženje žena žrtava rata Republike Srpske Živković-Rajilić poručila je da Udruženje neće odustati od dokazivanja istine o ratnim zločinima nad Srpkinjama sve dok izvršioci i nalogodavci ne budu izvedeni pred lice pravde.</s><s>Ona je podsetila da Udruženje, uz pomoć republičkog Centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, intenzivno prikuplja podatke, izjave svedoka i žrtava rata koje zatim prosleđuje Ministarstvu unutrašnjih poslova Republike Srpske i Tužilaštvu BiH.</s><s>"Suočeni smo sa problemom da neka lica zastrašuju i prete svedocima da ne govore istinu o golgoti koju su preživeli u muslimansko-hrvatskim kazamatima tokom rata u BiH", rekla je Živković-Rajilić.</s><s>Govoreći o radu Udruženja, Živkovićeva je navela da Udruženje, uz pomoć svih institucija Republike Srpske, radi na izmeni Zakona o civilnim žrtvama rata kojim bi ovoj kategoriji lica bio priznat status civilnih žrtava rata.</s><s>Ona je rekla da je 60 žena članova Udruženja učestvovalo u realizovanju prvog dela projekta "Snaga je u nama" u Laktašima koji je realizovan uz pomoć Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica.</s><s>"Cilj projekta jeste da se žene oslobode bilo kakvog straha i da govore o onom što su preživele", istakla je Živković-Rajilić, dodajući da će drugi dio ovog projekta biti realizovan krajem novembra u Banjaluci, u prisustvu najviših predstavnika institucija Republike Srpske.</s><s>Udruženje žena žrtava rata Republike Srpske ima 215 članica. http://www.vesti-online.com/Vesti/Ex-YU/425545/RS-Dokazati-sve-zlocine-nad-Srpkinjama</s> |
<s>Suđenje Edinu Sakoču: Ubistvo i paljenje starica u Počitelju</s><s>Subota, 16 jul 2016</s><s>SARAJEVO, 15.</s><s>JULA /SRNA/ - Na suđenju Edinu Sakoču, optuženom za zločin protiv civilnog srpskog stanovništva na području Čapljine, prvi svjedok Tužilaštva BiH Nikolina Ljubić izjavila je da su u njenoj kući ubijene dvije starice, da ih je poslije zapalio izvjesni Boban, sa kojim je Sakoč bio u kući.</s><s>Ljubićeva je rekla da se nakon dva i po mjeseca provedena u izbjeglištvu, 7. jula 1992. godine vratila u svoju kuću u mjestu Počitelj u opštini Čapljina.</s><s>Ona je rekla da su tu noć dva muškarca ušla u njenu kuću, od kojih je jedan imao kapu na glavi, a drugi je bio u šarenoj uniformi.</s><s>Prema njenim riječima, osoba pod imenom Boban udarila je njenu tetku i pitala je za neku osobu pravoslavne vjeroispovijesti.</s><s>Zatim su je odveli, uveli na silu u automobil, vezali joj oči i otišli u nepoznatom pravcu.</s><s>Ljubićeva je rekla da ju je oko pola dva poslije ponoći probudila pucnjava.</s><s>U njenu sobu je ušao Boban i stavio joj pištolj na stomak, a potom na čelo govoreći joj da je četnik i da krije četnike u kući.</s><s>Ona je dodala da je nakon toga došao drugi čovjek, za kojeg je kasnije saznala da se zove Edin Sakoč, prenosi Birn.</s><s>"Već su babe Cvijeta i Vasilija bile ubijene u sobi – to kada sam čula pucnjavu.</s><s>Boban govori da mu skuvam kafu, Sakoč ga je smirivao.</s><s>Sjeli su da piju kafu i Boban je pitao tatu ima li goriva da zapali babe.</s><s>Meni je rekao da im idem kidati uši.</s><s>Ja sam to odbila.</s><s>Boban je odveo tatu u kuću Cvijete i Vasilije da traže gorivo.</s><s>Kada su se vratili, saznali smo da je Boban zapalio njihovu kuću", prisjetila je Ljubićeva.</s><s>Ona je rekla da je Boban tražio od njene majke deku kako bi zamotali ubijene i zapalili ih.</s><s>Rekla je da je vidjela kako komadići mozga padaju po hodniku dok su Boban i Sakoč iznosili njihova tijela ispred kuće.</s><s>"Boban posipa benzinom i pali.</s><s>Sakoč se nalazi kraj njega.</s><s>Boban oko leševa trči i govori: `Gorite, gorite četnikuše male`.</s><s>Za tetku su rekli da je odvedena u Počitelj i da je silovana", rekla je Ljubićeva i dodala da je od susjeda dan poslije saznala za Edina Sakoča.</s><s>Suđenje će se nastaviti 19. avgusta. http://www.srna.rs/novosti/417612/ubistvo-i-paljenje-srpskih-starica-u-pocitelju.htm</s> |
<s>Pismo prof. dr Vojislava Šešelja povodom sramnog hapšenja generala Ratka Mladića</s><s>Sreda, 01 jun 2011</s><s>Vesti| 31.05.2011 | 22:18 Tadić će kad-tad morati da odgovara zbog izdajničke politike</s><s>Braćo Srbi i sestre Srpkinje, dragi prijatelji,</s><s>Izdajnički režim Borisa Tadića uhapsio je srpskog junaka Ratka Mladića.</s><s>Sramno hapšenje generala Mladića i njegovo izručenje Haškom tribunalu koje Tadić najavljuje, jedan je od najjačih udaraca srpskim nacionalnim interesima.</s><s>Izručenje srpskih boraca za slobodu antisrpskom Haškom tribunalu predstavlja izdajnički akt za koji će Boris Tadić i njegov režim kad-tad morati da odgovoraju.</s><s>Haški tribunal je politički sud osnovan s namerom da sudi žrtvama, da srpski narod veže za stub srama, a da amnestira zločince.</s><s>To je monstruozna institucija u kojoj je Srbima izrečeno preko hiljadu godina robije.</s><s>U Hagu je ubijen Slobodan Milošević i mnogi drugi Srbi.</s><s>Ne treba zaboraviti da su mnogi Srbi ubijeni i prilikom samog hapšenja.</s><s>Boris Tadić je ovim izdajničkim činom ugrozio opstanak Republike Srpske.</s><s>Kapitulantska i izdajnička Tadićeva politika koja se zasniva na ispunjavanju zahteva Evropske Unije i Sjedinjenih Američkih Država, odnosno zahteva onih koji su nas bombardovali, ubijali decu i koji nam otimaju teritoriju, vodi ka potpunom uništenju naše države i naroda.</s><s>Srbija se teritorijalno razbija, a u političkom, socijalnom i ekonomskom pogledu je pregažena.</s><s>Ovaj režim je našu zemlju doveo do okupacije i predao je u ruke Briselu i Vašingtonu.</s><s>Srbija i srpski narod nikada nisu bili ovako poniženi.</s><s>Da bi opstala, Srbija konačno mora da se otarasi prozapadnog slugeranjskog režima.</s><s>Ovaj večerašnji antirežimski protest daje nadu da Srbija ima snage da se uspravi.</s><s>Srpska radikalna stranka zahteva smenu Borisa Tadića i njegove Vlade.</s><s>Doći će vreme kada će Tadić odgovarati zbog izdajničke politike.</s><s>Tadićevim hapšenjem će biti skinuta ljaga sa srpskog naroda.</s><s>Ovo sramno hapšenje srpskog generala Ratka Mladića, Tadiću su omogućili Tomislav Nikolić i Aleksandar Vučić koje, kao što znate, savetuje bivši američki ambasador Vilijem Montgomeri za 7500 evra mesečno.</s><s>Da nije bilo Vučićeve i Nikolićeve izdaje nacionalne politike i poslušničkog okretanja ka Briselu i Vašingtonu, Tadić se ne bi odvažio na ovaj korak.</s><s>Danas Srpska napredna stranka predstavlja običnu agenturu zapadnih obaveštajnih službi.</s><s>Na političkoj sceni Srbije Srpska radikalna stranka je jedina stranka koja se izričito protivi saradnji sa Haškim tribunalom jer ta saradnja predstavlja izdaju nacionalnih interesa, i jedina je stranka koja je nepokolebljivi protivnik ulaska Srbije u Evropsku uniju i NATO koji otvoreno vode neprijateljsku politiku prema našoj zemlji.</s><s>Zato je Srpska radikalna stranka i dalje smetnja i Vašingtonu, i Briselu, i Borisu Tadiću, i Tomislavu Nikoliću.</s><s>Zato su Amerikanci i zapadne sile dali nalog Haškom tribunalu da ne mogu da se vratim u Srbiju dok se ne završe bar još jedni parlamentarni izbori.</s><s>Braćo i sestre, ne verujte onima koji vas obmanjuju da ćete živeti bolje ako se opredelite za briselsko – vašingtonski jaram.</s><s>Odricanje od Kosova i Metohije, Vojvodine, Raške oblasti, odricanje od legitimnih nacionalnih interesa, od svojih časnih junaka, odricanje od svoje istorije, korena i identiteta sigurno nije put koji vodi ka boljem životu, to je put ka samouništenju.</s><s>Tadićev režim je do sada ispunio sve naloge Brisela i Vašingtona uz lažna obećanja da se to mora i da ćemo posle toga bolje živeti.</s><s>Da li ste dobili bolji život ili je gore nego što je bilo?</s><s>Mi, srpski radikali, smatramo da Srbija jedino uz podršku svojih tradicionalnih prijatelja, Rusije i Kine, može da opstane i da odbrani svoje legitimne državne i nacionalne interese.</s><s>Hapšenje Ratka Mladića pogodilo je svakog časnog Srbina, svakog slobodoljubivog čoveka.</s><s>Večerašnji protest pokazuje da većinska Srbija osuđuje izdaju i iznad svega ceni slobodu i žudi za njom.</s><s>Prevarili su se oni koji su mislili da će Srbiju lako pokoriti.</s><s>Živela sloboda, Živela Velika Srbija,</s> |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.