carbon225/poleval-abbreviation-disambiguation-wiki

text stringlengths 18 213	labels stringlengths 9 376
azy dłuższe od liści. Liście Zebrane w okółki (przeważnie po 7–8), równowąsko lancetowate, o do 3 (rzadziej 3,5) cm długości i do 3 (rzadziej 4) szerokości mm. U <mask>ny duo</mask> zbiega	nasady długo; nasada długo
jące, w górze krótko zaostrzone z <mask>do</mask> wyciągniętym, ostrym końcem. Na brzegu zwykle nieco podwinięte, z wierzchu mniej lub bardziej owłosione, na brzegu i centralne	długo; długo
j wiązce pokryte także szczecinkami skierowanymi ku nasadzie. Kwiaty Drobne, zielonkawe, zebrane po kilka (zwykle do 7) w kwiatostan wyrastający w <mask>ke li.</mask> i dłuższy od n	kącie liści; kąt liść
ich. <mask>Si</mask> proste lub odgięte, często zgięte tuż pod owocem. Kwiatostan wspierają trzy (rzadko więcej) podsadki podobne do liści, ale od ni	Szypułki; szypułki
ch mniejsze. U nasady szypuł kwiatowych znajdują się poza tym drobne, pojedyncze przysadki. <mask>Koro. oi. śię</mask> do 1,5 (rzadko 2) mm, płatki są ż	Korona osiąga średnicę; korona osiągać średnica
ółtawozielonkawe, nagie i zaostrzone. <mask>Owo. Re re</mask> się na dwie półkuliste rozłupki o długości od 1,5 do 3 mm i szerokości do ok. 1,5 mm. Owoce są na	Owoce Rozłupnie rozpadające; owoc Rozłupnin rozpadać
gie i błyszczące (ssp. spurium) lub pokryte szczecinkowatymi, <mask>hacz.</mask> włoskami (ssp. echinospermum). Gatunki podobne Rośliny z owocami pokrytymi szczecinkami są bardzo podobne do	haczykowatymi; haczykowaty
przytulii czepnej G. <mask>aa.</mask> (w Polsce bardzo pospolity gatunek). Roślina ta osiąga jednak większe rozmiary (ponad 1 m długości), ma szersze liście (od 3 do 8 mm), kwiaty ma białe i wi	aparine; aparine
ększe (od 1,7 do 2,5 mm), owoce bardziej kuliste i większe (zwykle 4–5 mm średnicy), haczykowate szczecinki wyrastają na nich z <mask>wah</mask> brodawek.	wyraźnych; wyraźny
Systematyka Takson ten bywa w niektórych ujęciach (głównie historycznych) <mask>wcy</mask> do gatunku przytulia czepna G. aparine sensu lato. Jest bardzo zmi	włączany; włączać
enny i często w obrębie tych samych populacji. Duża zmienność była powodem opisywania w jego <mask>oęe bo lh dh gw</mask> lub taksonów wewnątrzgatunkowych, jedn	obrębie bardzo licznych drobnych gatunków; obręb bardzo liczny drobny gatunek
ak w większości uznaje się je za synonimy nie <mask>mąe zna.</mask> taksonomicznego. Homonim Galium spurium All. jest synonimem nazwy naukowej przyt	mające znaczenia; mieć znaczenie
ulii <mask>ps. G.</mask> parisiense L. Wyróżnia się: subsp. spurium – ma owoce gładkie subsp. infestum (W.K.) Janchen (syn.: G. vaillantii D.C., G. spurium v	paryskiej Galium; paryski Galium
ar. <mask>echi.</mask> (Wallr.) Hayek, subsp. vaillantii (DC.) Gaudin) – owoce pokryte haczykowatymi włoskami subsp. ibicinum (Boiss. & Hausskn.) Ehrend. – występuje w wysok	echinospermum; echinospermum
ich górach w Azji subsp. africanum Verdc. Biologia i <mask>ekol.</mask> Roślina jednoroczna. Kwitnie od maja do sierpnia (w cieplejszym klimacie od marca). Prefe	ekologia; ekologia
ruje gleby wapienne. Rośnie w <mask>uh</mask> i na siedliskach ruderalnych, poza tym w zaroślach i murawach, na wydmach, na brzegach rzek i na górskich stokach. W Europie rośliny tego gatunku mają lic	uprawach; uprawa
Maraszekowate (Scatopsidae) – rodzina muchówek z podrzędu długoczułkich. Obejmuje około 360 opisanych gatunków. Bionomia słabo poznana. <mask>Ly rj.</mask> się w fitotelmach i gnijącej materii orga	Larwy rozwijają; Larwa rozwijać
nicznej. Morfologia Muchówki o ciele długości od 0,6 do 30 mm, ubarwionym ciemno. Liczba członów budujących ich <mask>bi.</mask> czułka wynosi od 5 do 10 i są one krótkie. Głaszczki są jedno	biczyk; Biczyk
członowe. <mask>Tu. che uee pe.</mask> pary przetchlinek na epimerytach przedtułowia (proepimerytach) oraz zlanie grzbietowej części meronu z pleurytami. W budowie wewnętrzn	Tułów cechuje umieszczenie przedniej; tułów cechować umieścić przedni
ej odznaczają się fragmy zatarczy sięgające aż do <mask>tio sn.</mask> odwłoka. Użyłkowanie skrzydeł charakteryzuje się niekompletną żyłką subkostalną, brakiem trzeciej żyłki	trzeciego segmentu; trzeci segment
medialnej (M3), przysunięciem rozwidlenia żyłek kubitalnych ku nasadzie skrzydła i ogólnie bardzo słabo zaznaczonymi żyłkami tylnymi. Odwłok ma na <mask>bł.</mask> pleuralny	błonach; błon
ch podłużne linie. Larwy zostały opisane tylko u 8 rodzajów. Ich <mask>głow.</mask> jest pozbawiona możliwości wciągania w tułów. Jej zewnętrzny szkielet j	głowa; głowa
est kompletny, pozbawiony mostka podgębiowego. <mask>Ci</mask> są dobrze rozwinięte, trójczłonowe. Aparat gębowy charakteryzuje obecność sklerytu przedżuwaczkowego. Żuwaczki są ząbkowa	Czułki; Czułka
ne i funkcjonalne. <mask>Ukła.</mask> oddechowy uchodzi dziewięcioma parami przetchlinek (typ perypneustyczny). Ekologia i występowanie Rodzina kosmopolityczna. W Polsce stwier	Układ; układ
dzono 28 gatunków (zobacz: maraszekowate Polski). Bionomia tych muchówek jest słabo poznana. Larwy większości gatunków to dendrolimnobionty, <mask>rje</mask> się w fitotelmach, czyli wypełnionych w	rozwijające; rozwijać
odą jamach w roślinach, np. <mask>zl.</mask> dziuplach. Inne przechodzą rozwój w butwiejącym drewnie powalonych pni, gnijącej trawie, warzywach czy rozkładają	zalanych; zalać
cych się kaktusach. Niektóre rozwijają się także w odchodach krów czy padlinie. Wybierane mikrosiedliska mają zwykle charakter płynny lub półpłynny. <mask>Ta</mask> Dotychczas opisano	Taksonomia; taksonomia
niespełna 350 gatunków współczesnych i 14 wymarłych, z których najstarsze pochodzą z kredy. <mask>Ky.</mask> się je w 4 podrodzinach: Aspistinae Ectaetiinae Psectrosciarinae Scatopsinae Prz	Klasyfikuje; Klasyfikuje
Adam <mask>Kr. D.</mask> (Danielewicz) herbu Ostoja (zm. przed 1686) – sędzia grodzki wileński. Adam Karol Danilewicz należał do rodu heraldycznego Osto	Karol Danilewicz; Karol Danilewicz
jów (Mościców). Był synem Pawła, sędziego ziemskiego oraz <mask>pda</mask> wileńskiego. Jego małżonką była Eleonora (Leonia) Konstancja Hertzdorf. Spraw	podsędka; podsędek
ował urząd sędziego grodzkiego wileńskiego. Umarł przed 1686 rokiem. Zobacz też Ród <mask>Ost.</mask> (Mościców) Ostoja (herb szlachecki) Danilewiczowie herbu Ostoja Przypisy Bibli	Ostojów; Ostój
ografia A. Boniecki, <mask>Hr.</mask> polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 81. S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t	Herbarz; Herbarz
. III, s. 64. K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, <mask>Lpk</mask> 1839-1845, t. III s. 301. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rach	Lipsk; Lipsk
uba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. <mask>Rk</mask> (oprac.), Warszawa 2004, s. 169. Członkowie stanu rycerskiego I Rzeczypospolitej Paweł Danilewicz Sędziowie grodz	Romaniuk; Romaniuk
Dąb Blaszak (Blaszany) – historyczny pomnik przyrody, dąb szypułkowy rosnący na terenie gminy Szprotawa (powiat żagański). <mask>D. my</mask> w obwodzie 735 cm (2020). Drzewo	Drzewo mierzy; drzewo mierzyć
to identyfikowane jest z pomnikiem przyrody z okresu przed II wojną światową, wzmiankowane w niemieckojęzycznej literaturze przedmiotu jako Blecheiche. <mask>Nei</mask> przyrod	Niemiecki; niemiecki
nik Th. Schube opisał dąb w 1916, <mask>pd.</mask> jego obwód 6,05 m. Okaz nazwano „dębem blaszanym” z powodu wielu stalowych okuć spinających uszkodzenia. Po 1945 wartość kulturowa pomnika uległa	podając; podawać
zatarciu i zapomnieniu. Drzewo jest datowane na ok. 565 lat, jednak szacunek ten może być <mask>zab. wkk</mask> obumarcia jednego z konarów. W bezpośrednim pobliżu, na tereni	zaburzony wskutek; zaburzyć wskutek
e parku pałacowego, rośnie Dąb Henryk, mierzący w <mask>oze</mask> 635 cm. Zobacz też Dąb Chrobry Dąb Śniadaniowy Dąb Kotwicza Przypisy Linki zewnętrzne Boryna M., Dąb Blaszak największy	obwodzie; obwodz
Waterford – obszar niemunicypalny leżący w hrabstwie Loudoun, w <mask>sn.</mask> Wirignia. Waterford znajduje się 50 mil od Waszyngtonu i 11 kilometrów od Leesburga. Założony w 1733 przez kwa	stanie; stać
kra z <mask>Pa. Ao.</mask> Janney. Na jego terenie znajduje się National Historic Landmark Przypisy Obszary niemunicypalne w stanie Wirginia	Pensylwanii Amosa; Pensylwania Amos
Grupa Wydawnicza Fantazmaty – jeden z największych fanowskich projektów wydawniczych non-profit w Polsce, <mask>kóo</mask> założycielem jest Dawid Wiktorski. Fantazmaty wydają pr	którego; który
ofesjonalnie przygotowane, <mask>dm.</mask> e-antologie fantastyczne i kryminalne. Grupa zrzesza obecnie 150 osób: recenzentów, redaktorów, korektorów	darmowe; darmowy
, weryfikatorów, tłumaczy, grafików, składaczy, <mask>stw</mask> ds. promocji, ilustratorów, lektorów i programistów. Wydała 12 antologii, w tym przekłady. Historia	specjalistów; specjalista
Początkowo (2017 rok) projekt tworzyło kilkanaście osób, które planowały wydanie jednej antologii. Tylko część z nich miała zawodowe doświadczenie w branży wydawniczej i do <mask>dzis.</mask> w	dzisiaj; dzisiaj
ielu z <mask>tr.</mask> projektu to amatorzy, miłośnicy fantastyki szkolący się pod okiem bardziej doświadczonych członków grupy. Fantazmaty 1 i 2 okazały się na tyle dużym sukcesem, że projekt zys	twórców; twórca
kał czytelników i nowych członków, a grupa postanowiła zorganizować kolejne nabory i konkursy. Projekt od początku zakładał wydawanie dobrej, <mask>głów. pi. fi</mask> i umożliwie	głównie polskiej fantastyki; głównie polski fantastyka
nie debiutantom prezentacji swoich utworów obok <mask>opo. bz.</mask> doświadczonych twórców, zapraszanych do poszczególnych antologii. W Fantazmatach opub	opowiadań bardziej; opowiadanie bardzo
likowano teksty m.in. Agnieszki Hałas, Pawła Majki, <mask>Jr.</mask> Rzymowskiego, Agnieszki Sudomir, Wojciecha Guni, Anny Hrycyszyn, Marka Zychli. Wkrótce do projektu dołączyli lektorzy i Fantazmaty z	Jerzego; Jerzy
aczęły tworzyć audiobooki. Na ich stronie pojawiły się również poradniki dla piszących, dotyczące np. <mask>zu</mask> dialogów czy formatowania tekstów. Ot	zapisu; zapis
warto nabory na <mask>kóe</mask> i długie formy, powieści oraz zbiory; grupa sporadycznie podejmuje się również wydawania antologii z odrębnych konkursów czy p	krótkie; krótki
rojektów, które z różnych przyczyn nie doczekały się tego inną drogą (np. <mask>Ke</mask> Smoki). W 2020 roku Fantazmaty wydały pierwszy tłumaczony zbiór opowiadań, Sępom na pożarcie Bernharda Jau	Kryształowe; Kryształowe
manna. Plan wydawniczy grupy urósł do tego stopnia, że niektóre nabory zawieszono. <mask>Tóy peu</mask> angażują się w konwenty fantastyczne, na których razem z opublik	Twórcy projektu; twórca projekt
owanymi <mask>ai wp.</mask> w panelach dyskusyjnych, a także z prelekcjami i pokazami redakcji na żywo (Warsaw Comic Con 2018, Imladris 2019, Kapitularz 2019, Opolcon 2019, Pasja MiniCon 201	autorami występują; autora występować
9). W 2020 roku opowiadania Krzysztofa Matkowskiego z antologii Dragoneza oraz Umieranie to parszywa robota zostały nominowane do Nagrody im. <mask>Jsa</mask> A. Zajdla	Janusza; Janusz
. W 2021 roku <mask>oe</mask> Krzysztofa Rewiuka AI z antologii Zbrodnia doskonała także zostało nominowane do Nagrody Zajdla. Wydane antologie	opowiadanie; opowiadanie
2018: <mask>Fty</mask> 1 Fantazmaty 2 Opowieści niesamowite (Marcin Rusnak) nanoFantazje 1.0 2019: Dragoneza Ja, legenda Umieranie to parszywa robota 2020: nan	Fantazmaty; fantazmaty
oFantazje 2.0 Sępom na pożarcie (Berhard Jaumann) Kryształowe Smoki 2019 <mask>Zd.</mask> doskonała 2021: Raz jeszcze w wyłom Przypisy Polskie wydawnictwa	Zbrodnia; zbrodnia
Kroniki Zorro (org. Les Chroniques de Zorro) – <mask>fr.</mask> serial animowany emitowany w latach 2015-2016 roku. Serial liczył 26 odcinków. Opowiada o przygodach słynnego banity imieniem Zorro.	francuski; francuski
Obsada głosowa Valéry <mask>Sch.</mask> – Don Diego de la Vega / Zorro Sandra Lou – Inès de la Vega Karine Foviau – Carmen de Villalonga Patrice Dozier – Don Lui	Schatz; Schatz
s de Villalonga Stéphanie Hédin – Doña <mask>Iba</mask> Verdugo, Maria Paul Borne – komendant Monasterio Pascal Casanova – sierżant Garcia Fabrice Fara – kapral Gonzales, Carlos Juan Llorca – Hum	Isabella; isabella
a, Don Antonio Malapensa Michel Voletti – gubernator Don Esteban Parasol Wersja polska Wersja polska: <mask>Suo Pg</mask> Reżyseria: Dobrosława Bałazy Dialogi:	Studio Publishing; Studio publishing
Jacek <mask>Wzk Di.</mask> i montaż: Piotr Bielawski Kierownictwo produkcji: Urszula Jankowska Udział wzięli: Przemysław Wyszyński – Don Diego de la Vega / Zorro Aleksandra Radwan – Inès de la Ve	Wolszczak Dźwięk; Wolszczak dźwięk
ga, Babcia Tainah (odc. 17), Rosa (odc. 24) Joanna Pach-Żbikowska – Carmen de Villalonga (oprócz odc. 21), Tishi (odc. 2, 6, 17, 25), <mask>có.</mask> de la Cruzów (odc.	córka; córka
7) <mask>Mo. Wi</mask> – Don Luis de Villalonga, La Rana, jeden z żołnierzy (odc. 3, 13), jeden z Indian (odc. 6), woźnica (odc. 22) Agata Skórska – Doña Isabella Ver	Mirosław Wieprzewski; Mirosław Wieprzewski
dugo, Carmen de Villalonga (odc. 21) Wojciech Machnicki – Don Alejandro de la Vega Jacek Król – komendant Monasterio Wojciech Słupiński – <mask>st Gr. Jck W.</mask> – ka	sierżant Garcia Jacek Wolszczak; sierżant Garcia Jacek Wolszczak
pral Gonzales Monika Wierzbicka – Maria, <mask>Bb.</mask> Tainah (odc. 25) Hanna Kinder-Kiss – Babcia Tainah, Maria de la Cruz (odc. 7) Jarosła	Babcia; babcia
w <mask>Dm.</mask> – Don Antonio Malapensa, gubernator Don Esteban Parasol, Carlos, Dentysta (odc. 10, 12, 14-16, 18, 20-22), Don Luis Verdugo (odc.	Domin; Domin
12, 15-16, 21-22, 24-26) Michał Podsiadło – <mask>jd.</mask> z żołnierzy, Antonio Ramirez, Manuel de la Cruz (odc. 7, 17, 19), Huma (odc. 11, 13, 21),	jeden; jeden
Sisquak (odc. 14, 23), Don Pedro (odc. 19), Ching (odc. 20), Don <mask>Alej.</mask> de la Vega (w jednej scenie odc. 24), porucznik Ignacjo Toledano (od	Alejandro; Alejandro
c. 25-26) Mikołaj Klimek – Don Rodrigo Malapensa Tomasz Błasiak i inni Wykonanie piosenki: Adam <mask>K.</mask> Lektor: Maciej Gudowski Przypisy Linki zewnętrzne Kroniki Zo	Krylik; Krylik
rro (streszczenia odcinków, recenzje, ciekawostki) w <mask>bze</mask> El Zorro Francuskie telewizyjne seriale animowane Seriale telewizyjne emitowane od 2015 Filmy o Zorro	bazie; baza
ORP Grunwald (811) – <mask>p.</mask> okręt dowodzenia desantem projektu 776 (w kodzie NATO: Modified Polnocny-C), pełniący służbę w siłach 8 Flotylli Ob	polski; Polska
rony Wybrzeża w latach 1973-1995. ORP „Grunwald” rozpoczął służbę w Marynarce Wojennej w 1973 roku. Wszedł on w skład 2 <mask>Byy Ow Desa.</mask> należącej do 8 Flotylli Obron	Brygady Okrętów Desantowych; brygada Okrętów Desantowych
y Wybrzeża, stacjonującej w Świnoujściu. W czerwcu 1975 roku <mask>ort</mask> uczestniczył w ćwiczeniach o kryptonimie Posejdon-75. W dniach 4–26 maja 1983 roku jednostka wzięła u	okręt; okręt
dział w wielkich ćwiczeniach sił Marynarki Wojennej o kryptonimie Reda-83. Po 32 latach służby, 25 marca 2005 roku, <mask>ort</mask> skreślony ze stanu M	okręt; okręt
arynarki <mask>Wj</mask> i sprzedany na złom. Okręt powstał jako rozwinięcie projektu okrętów desantowych projektu 773, jednak głównym przeznaczeniem jednostki było dowodzen	Wojennej; wojenny
ie desantem, przez co w odróżnieniu od swojego pierwowzoru mógł przewozić tylko jeden transporter opancerzony na swoim pokładzie. W 2000 roku okręt brał <mask>uił</mask> w m	udział; udział
iędzynarodowych ćwiczeniach obrony przeciwminowej wraz ze Stałym Zespołem Sił Obrony Przeciwminowej NATO MCMFORNORTH. <mask>Pzy Bf. Okrę.</mask> zbudo	Przypisy Bibliografia Okręty; przypis bibliografia okręta
Stefan Rosiński (ur. w 1941 w Łucku, zm. 26 <mask>ca</mask> 2021 w Otwocku) – polski etnolog, muzealnik. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Niemodli	czerwca; czerwiec
nie (1960). Studiował etnologię na <mask>Uee</mask> Wrocławskim. Tam też uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Ludowa kultura materialna Puszczy Kozienicki	Uniwersytecie; Uniwersytecie
ej (1975). Od 1965 zatrudniony był w <mask>Muze.</mask> Okręgowym w Radomiu. Współtworzył Dział Etnograficzny w tej placówce. W 1977 powołano Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu, któr	Muzeum; muzeum
ego został dyrektorem. Wcześniej opracował jego plan koncepcyjny. Funkcję dyrektora sprawował do 1990. Następnie pracował w <mask>u. Wo</mask> Konserwatora Zabytków w	urzędzie Wojewódzkiego; urząd wojewódzki
Radomiu. W <mask>la.</mask> 1972–1985 prowadził zajęcia dla etnografów zatrudnionych w spółdzielniach cepeliowskich. Dwa lata wykładał problematykę skansenowską na Uniwersy	latach; rok
tecie Łódzkim, również dwa lata wykładał etnograﬁę na Uniwersytecie Ludowym w Turnie (1986–1988). W latach 1973–1974 opracował scenariusze etnograﬁczne dla projektowanych muzeów w <mask>Kh</mask> i P	Kozienicach; Kozienice
rzysusze. W latach 2002–2007 był dyrektorem Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu. Przypisy Bibliografia Błachowski Aleksander, Laureaci Nagrody Kolberga - dr <mask>Sen</mask> Rosiński	Stefan; Stefan
[dostęp 2020-12-09] Polscy etnolodzy Polscy etnografowie Polscy muzealnicy Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego Ludzie związani z <mask>Rom Ld.</mask> związani z Sz	Radomiem Ludzie; Radomiem człowiek
Klasztor Bonifratrów w Prudniku – konwent bonifratrów w zakonnej prowincji polskiej, w Prudniku, w zachodniej części Starego Miasta, przy ul. <mask>Paj</mask> 8. Historia P	Piastowskiej; Piastowski
oczątki klasztoru wiążą się z postacią Fryderyka Wilhelma von Rödera (1718–1781), podpułkownika stacjonującego w <mask>Pu. płu</mask> kirasjerów. Został on ciężko ranny kartaczem w czasie	Prudniku pułku; Prudnik pułk
wojny siedmioletniej w bitwie pod <mask>Ś.</mask> i szukał pomocy w Lądku-Zdroju. Dowiedział się wówczas o bracie Martinim Probusie, należącego do wrocławskiej wspólnoty Braci Miło	Świebodzicami; Świebodzicami
sierdzia. Miał on uleczyć ciężko chorego syna <mask>z. pno</mask> mieszczanina Weidingera. Pomógł on również von Röderowi, który w podziękowaniu za uleczenie podjął staran	zamożnego prudnickiego; zamożny prudnicki
ia o utworzenie w Prudniku bonifraterskiego szpitala, gdzie na opiekę mogłaby liczyć okoliczna ludność. Król Fryderyk II Wielki w 1764 wydał zezwolenie na <mask>zało. ku bw</mask> w Prudnik	założenie klasztoru bonifratrów; założeć klasztor bonifratr
u. Pułkownik von Röder zakupił ziemię, na której do 1766 zakonnik założył szpitalik z kaplicą i aptekę. W 1769 plan <mask>pwa</mask> kościoła i klasztoru został opracowany przez architekta Michała Klemensa	powstania; powstanie
z Karniowa. <mask>Kar</mask> wraz ze szpitalem powstał w latach 1782–1783, natomiast w latach 1785–1787 wzniesiono kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Budowę nadzorował mistrz murarski Piotr P	Klasztor; klasztor
aweł Ertel z Wrocławia. <mask>Dzi.</mask> umiejętnościom medycznym bonifratrów, nie zostali oni objęci edyktem sekularyzacyjnym króla Fryderyka Wilhelma III z 1810. Klasztor	Dzięki; dzięki
otrzymał <mask>oe. g.</mask> w 1864. W latach 1878–1882 klasztor był zamknięty dla wiernych. W 1893 zakonnicy zakupili pralnię, stajnię i stodołę. Fosa pob	oświetlenie gazowe; oświetlenie gazowy
liskiego zamku została zasypana gruzem z rozbieranych murów, a teren splantowano pod <mask>or.</mask> warzywny. W 1914–1916 wzniesiono skrzydło wschodnie klasztoru (Dom ś	ogród; ogród
w. Jana Bożego). W <mask>cza.</mask> I wojny światowej w klasztorze znajdował się lazaret wojskowy. W 1939 wielu zakonników zostało zmobilizowanych. Po zakończen	czasie; czas
iu II wojny światowej dobra bonifratrów oddano osobom prywatnym. W 1953–1957 <mask>spl</mask> i apteka zostały upaństwowione, a zakonnikom zostawiono jedynie	szpital; szpital
kościół. Apteka powróciła do bonifratrów w 1991, a <mask>póź. tk.</mask> klasztor z ogrodem. W 2004 zakonnicy odzyskali szpital. Zabudowania klasztorne Koś	później także; późno także

azy dłuższe od liści. Liście Zebrane w okółki (przeważnie po 7–8), równowąsko lancetowate, o do 3 (rzadziej 3,5) cm długości i do 3 (rzadziej 4) szerokości mm. U <mask>ny duo</mask> zbiega

nasady długo; nasada długo

jące, w górze krótko zaostrzone z <mask>do</mask> wyciągniętym, ostrym końcem. Na brzegu zwykle nieco podwinięte, z wierzchu mniej lub bardziej owłosione, na brzegu i centralne

długo; długo

j wiązce pokryte także szczecinkami skierowanymi ku nasadzie. Kwiaty Drobne, zielonkawe, zebrane po kilka (zwykle do 7) w kwiatostan wyrastający w <mask>ke li.</mask> i dłuższy od n

kącie liści; kąt liść

ich. <mask>Si</mask> proste lub odgięte, często zgięte tuż pod owocem. Kwiatostan wspierają trzy (rzadko więcej) podsadki podobne do liści, ale od ni

Szypułki; szypułki

ch mniejsze. U nasady szypuł kwiatowych znajdują się poza tym drobne, pojedyncze przysadki. <mask>Koro. oi. śię</mask> do 1,5 (rzadko 2) mm, płatki są ż

Korona osiąga średnicę; korona osiągać średnica

ółtawozielonkawe, nagie i zaostrzone. <mask>Owo. Re re</mask> się na dwie półkuliste rozłupki o długości od 1,5 do 3 mm i szerokości do ok. 1,5 mm. Owoce są na

Owoce Rozłupnie rozpadające; owoc Rozłupnin rozpadać

gie i błyszczące (ssp. spurium) lub pokryte szczecinkowatymi, <mask>hacz.</mask> włoskami (ssp. echinospermum). Gatunki podobne Rośliny z owocami pokrytymi szczecinkami są bardzo podobne do

haczykowatymi; haczykowaty

przytulii czepnej G. <mask>aa.</mask> (w Polsce bardzo pospolity gatunek). Roślina ta osiąga jednak większe rozmiary (ponad 1 m długości), ma szersze liście (od 3 do 8 mm), kwiaty ma białe i wi

aparine; aparine

ększe (od 1,7 do 2,5 mm), owoce bardziej kuliste i większe (zwykle 4–5 mm średnicy), haczykowate szczecinki wyrastają na nich z <mask>wah</mask> brodawek.

wyraźnych; wyraźny

Systematyka Takson ten bywa w niektórych ujęciach (głównie historycznych) <mask>wcy</mask> do gatunku przytulia czepna G. aparine sensu lato. Jest bardzo zmi

włączany; włączać

enny i często w obrębie tych samych populacji. Duża zmienność była powodem opisywania w jego <mask>oęe bo lh dh gw</mask> lub taksonów wewnątrzgatunkowych, jedn

obrębie bardzo licznych drobnych gatunków; obręb bardzo liczny drobny gatunek

ak w większości uznaje się je za synonimy nie <mask>mąe zna.</mask> taksonomicznego. Homonim Galium spurium All. jest synonimem nazwy naukowej przyt

mające znaczenia; mieć znaczenie

ulii <mask>ps. G.</mask> parisiense L. Wyróżnia się: subsp. spurium – ma owoce gładkie subsp. infestum (W.K.) Janchen (syn.: G. vaillantii D.C., G. spurium v

paryskiej Galium; paryski Galium

ar. <mask>echi.</mask> (Wallr.) Hayek, subsp. vaillantii (DC.) Gaudin) – owoce pokryte haczykowatymi włoskami subsp. ibicinum (Boiss. & Hausskn.) Ehrend. – występuje w wysok

echinospermum; echinospermum

ich górach w Azji subsp. africanum Verdc. Biologia i <mask>ekol.</mask> Roślina jednoroczna. Kwitnie od maja do sierpnia (w cieplejszym klimacie od marca). Prefe

ekologia; ekologia

ruje gleby wapienne. Rośnie w <mask>uh</mask> i na siedliskach ruderalnych, poza tym w zaroślach i murawach, na wydmach, na brzegach rzek i na górskich stokach. W Europie rośliny tego gatunku mają lic

uprawach; uprawa

Maraszekowate (Scatopsidae) – rodzina muchówek z podrzędu długoczułkich. Obejmuje około 360 opisanych gatunków. Bionomia słabo poznana. <mask>Ly rj.</mask> się w fitotelmach i gnijącej materii orga

Larwy rozwijają; Larwa rozwijać

nicznej. Morfologia Muchówki o ciele długości od 0,6 do 30 mm, ubarwionym ciemno. Liczba członów budujących ich <mask>bi.</mask> czułka wynosi od 5 do 10 i są one krótkie. Głaszczki są jedno

biczyk; Biczyk

członowe. <mask>Tu. che uee pe.</mask> pary przetchlinek na epimerytach przedtułowia (proepimerytach) oraz zlanie grzbietowej części meronu z pleurytami. W budowie wewnętrzn

Tułów cechuje umieszczenie przedniej; tułów cechować umieścić przedni

ej odznaczają się fragmy zatarczy sięgające aż do <mask>tio sn.</mask> odwłoka. Użyłkowanie skrzydeł charakteryzuje się niekompletną żyłką subkostalną, brakiem trzeciej żyłki

trzeciego segmentu; trzeci segment

medialnej (M3), przysunięciem rozwidlenia żyłek kubitalnych ku nasadzie skrzydła i ogólnie bardzo słabo zaznaczonymi żyłkami tylnymi. Odwłok ma na <mask>bł.</mask> pleuralny

błonach; błon

ch podłużne linie. Larwy zostały opisane tylko u 8 rodzajów. Ich <mask>głow.</mask> jest pozbawiona możliwości wciągania w tułów. Jej zewnętrzny szkielet j

głowa; głowa

est kompletny, pozbawiony mostka podgębiowego. <mask>Ci</mask> są dobrze rozwinięte, trójczłonowe. Aparat gębowy charakteryzuje obecność sklerytu przedżuwaczkowego. Żuwaczki są ząbkowa

Czułki; Czułka

ne i funkcjonalne. <mask>Ukła.</mask> oddechowy uchodzi dziewięcioma parami przetchlinek (typ perypneustyczny). Ekologia i występowanie Rodzina kosmopolityczna. W Polsce stwier

Układ; układ

dzono 28 gatunków (zobacz: maraszekowate Polski). Bionomia tych muchówek jest słabo poznana. Larwy większości gatunków to dendrolimnobionty, <mask>rje</mask> się w fitotelmach, czyli wypełnionych w

rozwijające; rozwijać

odą jamach w roślinach, np. <mask>zl.</mask> dziuplach. Inne przechodzą rozwój w butwiejącym drewnie powalonych pni, gnijącej trawie, warzywach czy rozkładają

zalanych; zalać

cych się kaktusach. Niektóre rozwijają się także w odchodach krów czy padlinie. Wybierane mikrosiedliska mają zwykle charakter płynny lub półpłynny. <mask>Ta</mask> Dotychczas opisano

Taksonomia; taksonomia

niespełna 350 gatunków współczesnych i 14 wymarłych, z których najstarsze pochodzą z kredy. <mask>Ky.</mask> się je w 4 podrodzinach: Aspistinae Ectaetiinae Psectrosciarinae Scatopsinae Prz

Klasyfikuje; Klasyfikuje

Adam <mask>Kr. D.</mask> (Danielewicz) herbu Ostoja (zm. przed 1686) – sędzia grodzki wileński. Adam Karol Danilewicz należał do rodu heraldycznego Osto

Karol Danilewicz; Karol Danilewicz

jów (Mościców). Był synem Pawła, sędziego ziemskiego oraz <mask>pda</mask> wileńskiego. Jego małżonką była Eleonora (Leonia) Konstancja Hertzdorf. Spraw

podsędka; podsędek

ował urząd sędziego grodzkiego wileńskiego. Umarł przed 1686 rokiem. Zobacz też Ród <mask>Ost.</mask> (Mościców) Ostoja (herb szlachecki) Danilewiczowie herbu Ostoja Przypisy Bibli

Ostojów; Ostój

ografia A. Boniecki, <mask>Hr.</mask> polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 81. S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t

Herbarz; Herbarz

. III, s. 64. K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, <mask>Lpk</mask> 1839-1845, t. III s. 301. Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego Spisy. Tom I. Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, A. Rach

Lipsk; Lipsk

uba (red.), H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. <mask>Rk</mask> (oprac.), Warszawa 2004, s. 169. Członkowie stanu rycerskiego I Rzeczypospolitej Paweł Danilewicz Sędziowie grodz

Romaniuk; Romaniuk

Dąb Blaszak (Blaszany) – historyczny pomnik przyrody, dąb szypułkowy rosnący na terenie gminy Szprotawa (powiat żagański). <mask>D. my</mask> w obwodzie 735 cm (2020). Drzewo

Drzewo mierzy; drzewo mierzyć

to identyfikowane jest z pomnikiem przyrody z okresu przed II wojną światową, wzmiankowane w niemieckojęzycznej literaturze przedmiotu jako Blecheiche. <mask>Nei</mask> przyrod

Niemiecki; niemiecki

nik Th. Schube opisał dąb w 1916, <mask>pd.</mask> jego obwód 6,05 m. Okaz nazwano „dębem blaszanym” z powodu wielu stalowych okuć spinających uszkodzenia. Po 1945 wartość kulturowa pomnika uległa

podając; podawać

zatarciu i zapomnieniu. Drzewo jest datowane na ok. 565 lat, jednak szacunek ten może być <mask>zab. wkk</mask> obumarcia jednego z konarów. W bezpośrednim pobliżu, na tereni

zaburzony wskutek; zaburzyć wskutek

e parku pałacowego, rośnie Dąb Henryk, mierzący w <mask>oze</mask> 635 cm. Zobacz też Dąb Chrobry Dąb Śniadaniowy Dąb Kotwicza Przypisy Linki zewnętrzne Boryna M., Dąb Blaszak największy

obwodzie; obwodz

Waterford – obszar niemunicypalny leżący w hrabstwie Loudoun, w <mask>sn.</mask> Wirignia. Waterford znajduje się 50 mil od Waszyngtonu i 11 kilometrów od Leesburga. Założony w 1733 przez kwa

stanie; stać

kra z <mask>Pa. Ao.</mask> Janney. Na jego terenie znajduje się National Historic Landmark Przypisy Obszary niemunicypalne w stanie Wirginia

Pensylwanii Amosa; Pensylwania Amos

Grupa Wydawnicza Fantazmaty – jeden z największych fanowskich projektów wydawniczych non-profit w Polsce, <mask>kóo</mask> założycielem jest Dawid Wiktorski. Fantazmaty wydają pr

którego; który

ofesjonalnie przygotowane, <mask>dm.</mask> e-antologie fantastyczne i kryminalne. Grupa zrzesza obecnie 150 osób: recenzentów, redaktorów, korektorów

darmowe; darmowy

, weryfikatorów, tłumaczy, grafików, składaczy, <mask>stw</mask> ds. promocji, ilustratorów, lektorów i programistów. Wydała 12 antologii, w tym przekłady. Historia

specjalistów; specjalista

Początkowo (2017 rok) projekt tworzyło kilkanaście osób, które planowały wydanie jednej antologii. Tylko część z nich miała zawodowe doświadczenie w branży wydawniczej i do <mask>dzis.</mask> w

dzisiaj; dzisiaj

ielu z <mask>tr.</mask> projektu to amatorzy, miłośnicy fantastyki szkolący się pod okiem bardziej doświadczonych członków grupy. Fantazmaty 1 i 2 okazały się na tyle dużym sukcesem, że projekt zys

twórców; twórca

kał czytelników i nowych członków, a grupa postanowiła zorganizować kolejne nabory i konkursy. Projekt od początku zakładał wydawanie dobrej, <mask>głów. pi. fi</mask> i umożliwie

głównie polskiej fantastyki; głównie polski fantastyka

nie debiutantom prezentacji swoich utworów obok <mask>opo. bz.</mask> doświadczonych twórców, zapraszanych do poszczególnych antologii. W Fantazmatach opub

opowiadań bardziej; opowiadanie bardzo

likowano teksty m.in. Agnieszki Hałas, Pawła Majki, <mask>Jr.</mask> Rzymowskiego, Agnieszki Sudomir, Wojciecha Guni, Anny Hrycyszyn, Marka Zychli. Wkrótce do projektu dołączyli lektorzy i Fantazmaty z

Jerzego; Jerzy

aczęły tworzyć audiobooki. Na ich stronie pojawiły się również poradniki dla piszących, dotyczące np. <mask>zu</mask> dialogów czy formatowania tekstów. Ot

zapisu; zapis

warto nabory na <mask>kóe</mask> i długie formy, powieści oraz zbiory; grupa sporadycznie podejmuje się również wydawania antologii z odrębnych konkursów czy p

krótkie; krótki

rojektów, które z różnych przyczyn nie doczekały się tego inną drogą (np. <mask>Ke</mask> Smoki). W 2020 roku Fantazmaty wydały pierwszy tłumaczony zbiór opowiadań, Sępom na pożarcie Bernharda Jau

Kryształowe; Kryształowe

manna. Plan wydawniczy grupy urósł do tego stopnia, że niektóre nabory zawieszono. <mask>Tóy peu</mask> angażują się w konwenty fantastyczne, na których razem z opublik

Twórcy projektu; twórca projekt

owanymi <mask>ai wp.</mask> w panelach dyskusyjnych, a także z prelekcjami i pokazami redakcji na żywo (Warsaw Comic Con 2018, Imladris 2019, Kapitularz 2019, Opolcon 2019, Pasja MiniCon 201

autorami występują; autora występować

9). W 2020 roku opowiadania Krzysztofa Matkowskiego z antologii Dragoneza oraz Umieranie to parszywa robota zostały nominowane do Nagrody im. <mask>Jsa</mask> A. Zajdla

Janusza; Janusz

. W 2021 roku <mask>oe</mask> Krzysztofa Rewiuka AI z antologii Zbrodnia doskonała także zostało nominowane do Nagrody Zajdla. Wydane antologie

opowiadanie; opowiadanie

2018: <mask>Fty</mask> 1 Fantazmaty 2 Opowieści niesamowite (Marcin Rusnak) nanoFantazje 1.0 2019: Dragoneza Ja, legenda Umieranie to parszywa robota 2020: nan

Fantazmaty; fantazmaty

oFantazje 2.0 Sępom na pożarcie (Berhard Jaumann) Kryształowe Smoki 2019 <mask>Zd.</mask> doskonała 2021: Raz jeszcze w wyłom Przypisy Polskie wydawnictwa

Zbrodnia; zbrodnia

Kroniki Zorro (org. Les Chroniques de Zorro) – <mask>fr.</mask> serial animowany emitowany w latach 2015-2016 roku. Serial liczył 26 odcinków. Opowiada o przygodach słynnego banity imieniem Zorro.

francuski; francuski

Obsada głosowa Valéry <mask>Sch.</mask> – Don Diego de la Vega / Zorro Sandra Lou – Inès de la Vega Karine Foviau – Carmen de Villalonga Patrice Dozier – Don Lui

Schatz; Schatz

s de Villalonga Stéphanie Hédin – Doña <mask>Iba</mask> Verdugo, Maria Paul Borne – komendant Monasterio Pascal Casanova – sierżant Garcia Fabrice Fara – kapral Gonzales, Carlos Juan Llorca – Hum

Isabella; isabella

a, Don Antonio Malapensa Michel Voletti – gubernator Don Esteban Parasol Wersja polska Wersja polska: <mask>Suo Pg</mask> Reżyseria: Dobrosława Bałazy Dialogi:

Studio Publishing; Studio publishing

Jacek <mask>Wzk Di.</mask> i montaż: Piotr Bielawski Kierownictwo produkcji: Urszula Jankowska Udział wzięli: Przemysław Wyszyński – Don Diego de la Vega / Zorro Aleksandra Radwan – Inès de la Ve

Wolszczak Dźwięk; Wolszczak dźwięk

ga, Babcia Tainah (odc. 17), Rosa (odc. 24) Joanna Pach-Żbikowska – Carmen de Villalonga (oprócz odc. 21), Tishi (odc. 2, 6, 17, 25), <mask>có.</mask> de la Cruzów (odc.

córka; córka

7) <mask>Mo. Wi</mask> – Don Luis de Villalonga, La Rana, jeden z żołnierzy (odc. 3, 13), jeden z Indian (odc. 6), woźnica (odc. 22) Agata Skórska – Doña Isabella Ver

Mirosław Wieprzewski; Mirosław Wieprzewski

dugo, Carmen de Villalonga (odc. 21) Wojciech Machnicki – Don Alejandro de la Vega Jacek Król – komendant Monasterio Wojciech Słupiński – <mask>st Gr. Jck W.</mask> – ka

sierżant Garcia Jacek Wolszczak; sierżant Garcia Jacek Wolszczak

pral Gonzales Monika Wierzbicka – Maria, <mask>Bb.</mask> Tainah (odc. 25) Hanna Kinder-Kiss – Babcia Tainah, Maria de la Cruz (odc. 7) Jarosła

Babcia; babcia

w <mask>Dm.</mask> – Don Antonio Malapensa, gubernator Don Esteban Parasol, Carlos, Dentysta (odc. 10, 12, 14-16, 18, 20-22), Don Luis Verdugo (odc.

Domin; Domin

12, 15-16, 21-22, 24-26) Michał Podsiadło – <mask>jd.</mask> z żołnierzy, Antonio Ramirez, Manuel de la Cruz (odc. 7, 17, 19), Huma (odc. 11, 13, 21),

jeden; jeden

Sisquak (odc. 14, 23), Don Pedro (odc. 19), Ching (odc. 20), Don <mask>Alej.</mask> de la Vega (w jednej scenie odc. 24), porucznik Ignacjo Toledano (od

Alejandro; Alejandro

c. 25-26) Mikołaj Klimek – Don Rodrigo Malapensa Tomasz Błasiak i inni Wykonanie piosenki: Adam <mask>K.</mask> Lektor: Maciej Gudowski Przypisy Linki zewnętrzne Kroniki Zo

Krylik; Krylik

rro (streszczenia odcinków, recenzje, ciekawostki) w <mask>bze</mask> El Zorro Francuskie telewizyjne seriale animowane Seriale telewizyjne emitowane od 2015 Filmy o Zorro

bazie; baza

ORP Grunwald (811) – <mask>p.</mask> okręt dowodzenia desantem projektu 776 (w kodzie NATO: Modified Polnocny-C), pełniący służbę w siłach 8 Flotylli Ob

polski; Polska

rony Wybrzeża w latach 1973-1995. ORP „Grunwald” rozpoczął służbę w Marynarce Wojennej w 1973 roku. Wszedł on w skład 2 <mask>Byy Ow Desa.</mask> należącej do 8 Flotylli Obron

Brygady Okrętów Desantowych; brygada Okrętów Desantowych

y Wybrzeża, stacjonującej w Świnoujściu. W czerwcu 1975 roku <mask>ort</mask> uczestniczył w ćwiczeniach o kryptonimie Posejdon-75. W dniach 4–26 maja 1983 roku jednostka wzięła u

okręt; okręt

dział w wielkich ćwiczeniach sił Marynarki Wojennej o kryptonimie Reda-83. Po 32 latach służby, 25 marca 2005 roku, <mask>ort</mask> skreślony ze stanu M

okręt; okręt

arynarki <mask>Wj</mask> i sprzedany na złom. Okręt powstał jako rozwinięcie projektu okrętów desantowych projektu 773, jednak głównym przeznaczeniem jednostki było dowodzen

Wojennej; wojenny

ie desantem, przez co w odróżnieniu od swojego pierwowzoru mógł przewozić tylko jeden transporter opancerzony na swoim pokładzie. W 2000 roku okręt brał <mask>uił</mask> w m

udział; udział

iędzynarodowych ćwiczeniach obrony przeciwminowej wraz ze Stałym Zespołem Sił Obrony Przeciwminowej NATO MCMFORNORTH. <mask>Pzy Bf. Okrę.</mask> zbudo

Przypisy Bibliografia Okręty; przypis bibliografia okręta

Stefan Rosiński (ur. w 1941 w Łucku, zm. 26 <mask>ca</mask> 2021 w Otwocku) – polski etnolog, muzealnik. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Niemodli

czerwca; czerwiec

nie (1960). Studiował etnologię na <mask>Uee</mask> Wrocławskim. Tam też uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Ludowa kultura materialna Puszczy Kozienicki

Uniwersytecie; Uniwersytecie

ej (1975). Od 1965 zatrudniony był w <mask>Muze.</mask> Okręgowym w Radomiu. Współtworzył Dział Etnograficzny w tej placówce. W 1977 powołano Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu, któr

Muzeum; muzeum

ego został dyrektorem. Wcześniej opracował jego plan koncepcyjny. Funkcję dyrektora sprawował do 1990. Następnie pracował w <mask>u. Wo</mask> Konserwatora Zabytków w

urzędzie Wojewódzkiego; urząd wojewódzki

Radomiu. W <mask>la.</mask> 1972–1985 prowadził zajęcia dla etnografów zatrudnionych w spółdzielniach cepeliowskich. Dwa lata wykładał problematykę skansenowską na Uniwersy

latach; rok

tecie Łódzkim, również dwa lata wykładał etnograﬁę na Uniwersytecie Ludowym w Turnie (1986–1988). W latach 1973–1974 opracował scenariusze etnograﬁczne dla projektowanych muzeów w <mask>Kh</mask> i P

Kozienicach; Kozienice

rzysusze. W latach 2002–2007 był dyrektorem Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu. Przypisy Bibliografia Błachowski Aleksander, Laureaci Nagrody Kolberga - dr <mask>Sen</mask> Rosiński

Stefan; Stefan

[dostęp 2020-12-09] Polscy etnolodzy Polscy etnografowie Polscy muzealnicy Absolwenci Uniwersytetu Wrocławskiego Ludzie związani z <mask>Rom Ld.</mask> związani z Sz

Radomiem Ludzie; Radomiem człowiek

Klasztor Bonifratrów w Prudniku – konwent bonifratrów w zakonnej prowincji polskiej, w Prudniku, w zachodniej części Starego Miasta, przy ul. <mask>Paj</mask> 8. Historia P

Piastowskiej; Piastowski

oczątki klasztoru wiążą się z postacią Fryderyka Wilhelma von Rödera (1718–1781), podpułkownika stacjonującego w <mask>Pu. płu</mask> kirasjerów. Został on ciężko ranny kartaczem w czasie

Prudniku pułku; Prudnik pułk

wojny siedmioletniej w bitwie pod <mask>Ś.</mask> i szukał pomocy w Lądku-Zdroju. Dowiedział się wówczas o bracie Martinim Probusie, należącego do wrocławskiej wspólnoty Braci Miło

Świebodzicami; Świebodzicami

sierdzia. Miał on uleczyć ciężko chorego syna <mask>z. pno</mask> mieszczanina Weidingera. Pomógł on również von Röderowi, który w podziękowaniu za uleczenie podjął staran

zamożnego prudnickiego; zamożny prudnicki

ia o utworzenie w Prudniku bonifraterskiego szpitala, gdzie na opiekę mogłaby liczyć okoliczna ludność. Król Fryderyk II Wielki w 1764 wydał zezwolenie na <mask>zało. ku bw</mask> w Prudnik

założenie klasztoru bonifratrów; założeć klasztor bonifratr

u. Pułkownik von Röder zakupił ziemię, na której do 1766 zakonnik założył szpitalik z kaplicą i aptekę. W 1769 plan <mask>pwa</mask> kościoła i klasztoru został opracowany przez architekta Michała Klemensa

powstania; powstanie

z Karniowa. <mask>Kar</mask> wraz ze szpitalem powstał w latach 1782–1783, natomiast w latach 1785–1787 wzniesiono kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Budowę nadzorował mistrz murarski Piotr P

Klasztor; klasztor

aweł Ertel z Wrocławia. <mask>Dzi.</mask> umiejętnościom medycznym bonifratrów, nie zostali oni objęci edyktem sekularyzacyjnym króla Fryderyka Wilhelma III z 1810. Klasztor

Dzięki; dzięki

otrzymał <mask>oe. g.</mask> w 1864. W latach 1878–1882 klasztor był zamknięty dla wiernych. W 1893 zakonnicy zakupili pralnię, stajnię i stodołę. Fosa pob

oświetlenie gazowe; oświetlenie gazowy

liskiego zamku została zasypana gruzem z rozbieranych murów, a teren splantowano pod <mask>or.</mask> warzywny. W 1914–1916 wzniesiono skrzydło wschodnie klasztoru (Dom ś

ogród; ogród

w. Jana Bożego). W <mask>cza.</mask> I wojny światowej w klasztorze znajdował się lazaret wojskowy. W 1939 wielu zakonników zostało zmobilizowanych. Po zakończen

czasie; czas

iu II wojny światowej dobra bonifratrów oddano osobom prywatnym. W 1953–1957 <mask>spl</mask> i apteka zostały upaństwowione, a zakonnikom zostawiono jedynie

szpital; szpital

kościół. Apteka powróciła do bonifratrów w 1991, a <mask>póź. tk.</mask> klasztor z ogrodem. W 2004 zakonnicy odzyskali szpital. Zabudowania klasztorne Koś

później także; późno także